νοητή άνοιξη | Kingston Whig. Standard

Περιεχόμενο του άρθρου

Κάποια στιγμή, ακόμη και όσοι αγαπάμε τον χειμώνα, χαιρόμαστε που βλέπουμε το πίσω μέρος του—και προτιμάμε να βγούμε ήσυχα, χωρίς χιονοθύελλα ή ανεμοδαρμένο δράμα καθώς ανοίγεις το δρόμο για την άνοιξη. Θα χρειαστεί λίγος χρόνος για να ζεσταθεί πραγματικά, αλλά το πέρασμα του χειμώνα στην άνοιξη ήταν για χιλιάδες χρόνια μια περίοδος χαράς και προσμονής, καθώς και δράσης και προετοιμασίας για την επόμενη καλλιεργητική περίοδο. Επίσης, για χιλιάδες χρόνια, η άνοιξη έχει ενσωματωθεί σε μύθους και θρύλους στους περισσότερους (αν όχι σε όλους) πολιτισμούς, που συχνά απεικονίζεται ως γυναικεία φιγούρα και ως εκ τούτου εκπροσωπείται σε πίνακες και άλλα μέσα. Εκτός από την προσωποποίηση της άνοιξης σε ανθρώπινη ή θεϊκή μορφή, οι καλλιτέχνες έχουν αναλάβει να απεικονίσουν έργα της άνοιξης, καθώς και να αναπαραστήσουν την άνοιξη σε μια σκηνή εγρήγορσης.

Περιεχόμενο του άρθρου

Οι περισσότεροι πολιτισμοί έχουν μια θηλυκή θεότητα κάποιου είδους που αντιπροσωπεύει την άνοιξη, ακόμα κι αν δεν έχει πλέον το ίδιο κύρος που θα μπορούσε να είχε στους προηγούμενους αιώνες. Ένα μικρό δείγμα αυτών των θεοτήτων περιλαμβάνουν την Artio (ελβετική), την Brigitte (Κελτική), τη Lada (Ανατολική Ευρώπη), την Περσεφόνη (Ελληνική) και τη Seto (Ινδουιστική), μεταξύ πολλών άλλων. Μία από τις πιο διάσημες αρχαίες θεότητες είναι η Φλώρα, η αρχαία Ιταλική θεά των λουλουδιών, ειδικά καθώς αντιπροσωπεύεται στον πίνακα από τον καλλιτέχνη της Αναγέννησης Sandro Botticelli «Primavera». Είναι επίσης γνωστή στην ελληνική μυθολογία ως Chloris, και είναι αυτή που απεικονίζει ο Botticelli στον πίνακα του. Στο άκρο δεξιά, η Κλόρις ξεφεύγει από το ζέφυρο, τον δυτικό ανοιξιάτικο άνεμο, αλλά όταν την αγκαλιάζει, τα λουλούδια βγαίνουν από το στόμα της. Η επόμενη φιγούρα στα αριστερά είναι η Κλόρις που μετατρέπεται στη θεά Φλώρα, η οποία σκορπίζει λουλούδια. Στο κέντρο είναι η θεά Αφροδίτη (η οποία μερικές φορές αντιπροσωπεύει την άνοιξη), στα αριστερά της οι Τρεις Χάριτες και στην άκρη αριστερά ο θεός Ερμής, που ορκίστηκε να κρατήσει τα σύννεφα μακριά από τον κήπο και να προστατεύσει την τελειότητά του . Αυτό το αριστούργημα απεικονίζει επίσης περισσότερα από 190 διαφορετικά είδη λουλουδιών και άλλων φυτών, τα οποία ανθίζουν στην περιοχή γύρω από τη Φλωρεντία την άνοιξη και το έργο θεωρείται ένας από τους καλύτερους πίνακες του Μποτιτσέλι. Τόσο για την επιφανειακή ανάγνωση του πίνακα – είναι επίσης ένα από τα πιο μυστηριώδη έργα του Μποτιτσέλι, γεμάτο περιπλοκές και προφανώς κρυπτική γλώσσα κατανοητή μόνο από ουμανιστές διανοούμενους της εποχής (περίπου 1480), η οποία συνεχίζεται. που θα συζητηθεί σήμερα.

Περιεχόμενο του άρθρου

Ενώ η άνοιξη έχει έντονους συσχετισμούς με θεότητες, τη γονιμότητα και την ανάπτυξη, ο καλλιτέχνης διά του χρόνου επέλεξε επίσης να απεικονίσει τις γνωστές εποχιακές εργασίες που σχετίζονται με το τέλος του χειμώνα. Στο Μεσαίωνα, τα φωτισμένα χειρόγραφα που έγιναν βιβλία προσευχών ή βιβλία ημερών ήταν δημοφιλή στους πλούσιους, ειδικά μεταξύ των γυναικών, ως διαδρομή για καθημερινούς διαλογισμούς και στοχασμούς. Ένα από τα πιο διάσημα είναι το “Les Tres Riches Heures du Duc de Berry”, που δημιουργήθηκε από τους αδερφούς Limburg μεταξύ 1413 και 1416. Εικονογράφηση εργασίας και διασκέδασης κάθε μήνα (συν αστρολογία και ζώδια και λίστες ιερών ημερών), τον Μάρτιο Η σελίδα δείχνει ανθρώπους να οργώνουν το χώμα Και ξεφλουδίζουν τα αμπέλια και εργάζονται με άλλο τρόπο για να προετοιμάσουν τη γη για φύτευση. Ενώ τα περισσότερα σχέδια δείχνουν να εκτελούνται οικιακές εργασίες, μερικοί μήνες περιέχουν χιουμοριστικές εικόνες που εξακολουθούν να χτυπούν τη χορδή ακόμη και για αρκετούς αιώνες.

Κοντά στο σπίτι στο χρόνο και στο χώρο, η παρασκευή ζάχαρης σφενδάμου ήταν μια συναρπαστική διαδικασία για πολλούς Ευρωπαίους που επισκέπτονταν τον Καναδά τον δέκατο όγδοο και τον δέκατο ένατο αιώνα, και αυτή η δραστηριότητα καταγράφηκε από πολλούς καλλιτέχνες. Ο Φίλιπ Τζον Μπέινμπριτζ, ένας Βρετανός βασιλικός μηχανικός στον Καναδά από το 1836-1842, ζωγράφισε μια αρκετά μεγάλη ακουαρέλα της διαδικασίας αφαίρεσης της γλυκύτητας σε ένα ξέφωτο στον Κάτω Καναδά το 1837, σε όλο του το ατμοσφαιρικό αχνιστό μεγαλείο. Ζωγραφισμένο ως αναμνηστικό της εποχής του στον Καναδά, αυτό το σχέδιο μας προσφέρει μια ματιά στην πολύ μεγάλη ανοιξιάτικη παράδοση της παραγωγής σιροπιού σφενδάμου.

Περιεχόμενο του άρθρου

Στην καλλιτεχνική σύγχρονη εποχή, και συνεχίζοντας με τους σύγχρονους δημιουργούς του σήμερα, οι καλλιτέχνες είναι στην ευχάριστη θέση να αντιπροσωπεύουν όλες τις εποχές στη φύση – αλλά η άνοιξη μπορεί να είναι ένα αγαπημένο θέμα, με αλληγορίες ελπίδας και νέα ξεκινήματα. Οι καλλιτέχνες του Group of Seven στον Καναδά δεν αποτελούσαν εξαίρεση και ο Tom Thompson (που πέθανε πριν σχηματιστεί το γκρουπ, αλλά συνδέεται στενά με αυτό) σχεδίασε πολλά, πολλά σκίτσα της άνοιξης στο Algonquin Park και αλλού στο Βορρά. Τα περισσότερα διαθέτουν πρώιμες άνοιξη, καθυστερημένες χιονοπτώσεις ή σπάσιμο πάγου στη λίμνη τις πιο ζεστές μέρες, αλλά όλα δίνουν μια ξεχωριστή αίσθηση της επιτάχυνσης της εποχής και της νέας ανάπτυξης στη φύση – συναισθήματα που όλοι μπορούμε να περιμένουμε με ανυπομονησία καθώς αντιλαμβανόμαστε την άνοιξη.

Η Camille Parkinson έχει διδακτορικό στην Ιστορία της Τέχνης από το Queen’s University και επί του παρόντος εργάζεται ως κειμενογράφος, συγγραφέας περιεχομένου, μυθιστοριογράφος και γενικός ιστορικός τέχνης. Μπορείτε να βρείτε μερικά από τα γραπτά της στο Word Painter Projects στο Facebook και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο wordpainterprojects@gmail.com.