Οι αράχνες κυνηγούν εκατοντάδες θηράματα
Οι αράχνες που κυνηγούν αγέλη βρίσκονται σε άλλα μέρη εκτός από τους εφιάλτες σας. Ενώ οι περισσότερες αράχνες απολαμβάνουν μια μοναχική ζωή, 20 από τα περίπου 50.000 γνωστά είδη αραχνών ζουν σε αποικίες. Ένα είδος, Anelosimus eximius, Ζει σε πολύ μεγάλες αποικίες με έως και 1.000 μεμονωμένες αράχνες που συνεργάζονται για να δημιουργήσουν ιστούς που εκτείνονται σε πολλά μέτρα. Όταν πέφτουν θύματα του ιστού τους, αυτών των κοινωνικών δικτύων αράχνες Συντονίζονται και επιτίθενται από κοινού στο θύμα τους, επιτρέποντάς τους να αφαιρέσουν πολύ μεγαλύτερα θηράματα από ό,τι θα έκαναν αν κυνηγούσαν μόνοι τους. Μέχρι τώρα, ο τρόπος με τον οποίο αυτές οι αράχνες πραγματοποιούν τέτοιες συντονισμένες επιθέσεις ήταν ένα μυστήριο.
Η μελέτη διαπίστωσε ότι οι αράχνες χρησιμοποιούν τους κραδασμούς στους τεράστιους ιστούς τους για να χορογραφήσουν τη χορογραφία μιας σύγχρονης διαδικασίας σμήνος.
“Το αξιοσημείωτο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας ηγετικός ρόλος μεταξύ αυτών των αράχνων”, δήλωσε ο Raphael Janson, ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας στη Γνωστική των Ζώων (CRCA) στο Πανεπιστήμιο της Τουλούζης στη Γαλλία και ανώτερος συγγραφέας μιας νέας μελέτης για τις κοινωνικές αράχνες. . . Αντίθετα, ολόκληρη η αποικία αράχνης συντονίζει την επίθεσή της με κάθε άτομο να λαμβάνει τις ίδιες πληροφορίες.
Σχετιζομαι με: Scary, Reepy and Unbelievable: Spider Pictures
Όταν επιτίθενται στην αποικία, οι αράχνες κατεβαίνουν στη λεία τους συγχρονίζοντας δύο φάσεις κίνησης: πλησιάζοντας το θύμα που αγωνίζεται και στέκονται ακίνητες. Αυτό επιτρέπει στις αράχνες να χρονομετρούν την προσέγγισή τους έτσι ώστε να χτυπούν η καθεμία αμέσως.
Χρησιμοποιώντας παρατηρήσεις πεδίου και προσομοιώσεις υπολογιστή αυτής της συντονισμένης επίθεσης, η ομάδα του Jenson έμαθε ότι η επίθεση κατευθύνθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου από δονήσεις στον κοινόχρηστο ιστό.
«Όταν το θήραμα πέφτει στον Ιστό, αυτό κάνει τις αράχνες να κινούνται», είπε ο Τζένσον στο Live Science. «Αλλά μετά από λίγο, όλοι σταμάτησαν για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου πριν αρχίσουν να κινούνται ξανά».
Δελεάζοντας αράχνες με μια νεκρή μύγα συνδεδεμένη στο άκρο μιας γεννήτριας κραδασμών, οι ερευνητές έδειξαν ότι η κυνηγετική συμπεριφορά ήταν, στην πραγματικότητα, το αποτέλεσμα του αγώνα ενός αβοήθητου θηράματος. Ωστόσο, αυτό δεν εξηγούσε τις συντονισμένες κινήσεις της αποικίας.
Για αυτό, οι επιστήμονες χρειάζονταν ένα μοντέλο υπολογιστή. Τα μοντέλα αποκάλυψαν ότι ενώ οι δονήσεις του θηράματος μπορεί να πυροδοτήσουν την αρχική κίνηση, ήταν οι δονήσεις που προκλήθηκαν από την αποικία της αράχνης που επέτρεψαν στα αρπακτικά να συντονίσουν την επίθεσή τους. Όταν κάθε αράχνη ένιωσε τους κραδασμούς από το θήραμα, άρχισαν να περπατούν. Αλλά τα βήματα εκατοντάδων αραχνών που συναντώνται πάνω σε ένα έντομο που αγωνίζεται στέλνουν επίσης δονήσεις μέσω των ινών του ιστού, πνιγμένους ήχους ενός παγιδευμένου γεύματος.
«Είναι λίγο σαν όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με ανθρώπους που μιλάνε», είπε ο Τζένσον. Για μια αράχνη, κάθε βήμα που κάνεις κάνει θόρυβο. Τότε πρέπει να σταματήσουν να κινούνται για να μπορούν να ακούσουν το θήραμα, για να βεβαιωθούν ότι συνεχίζουν να πηγαίνουν προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όσο πιο ήσυχο είναι το θήραμα που αγωνίζεται, τόσο πιο δύσκολο είναι για τις αράχνες να συντονίσουν τις κινήσεις stop-and-go. Όταν οι ερευνητές δόνησαν τον ιστό και στη συνέχεια αφαίρεσαν το δέλεαρ, η αποικία απάντησε μετακινώντας προς το θήραμα, αλλά στη συνέχεια κάθε αράχνη έπρεπε να σταματήσει να κινείται για να «ακούσει» για σημάδια συστροφής. Οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αν το θήραμα δονούσε έντονα, η αποικία δεν χρειαζόταν να ηρεμήσει, επομένως ήταν λιγότερο συγχρονισμένη.
Αυτή η μελέτη δημοσιεύτηκε στις 7 Μαρτίου στο περιοδικό Πρακτικά της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών.
Δημοσιεύτηκε αρχικά στο Live Science.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”