Ο Δρ Σίμος Σιμωνίδης μεγάλωσε στην Αθήνα. Ο πατέρας του πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 49 ετών και η μητέρα του τον ενθάρρυνε να σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε στη μοριακή βιολογία και έγινε καθηγητής στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, παρόλο που αυτό σήμαινε χωρισμό από τον μονάκριβο γιο της . Το σχολείο. “Με γοήτευσε η έρευνα, αλλά συνειδητοποίησα ότι για να είσαι καλός πρέπει να είσαι πολύ εξειδικευμένος. Ήθελα να ανοίξω προοπτικές για να απαντήσω σε περισσότερες ερωτήσεις. Αποφάσισε να αλλάξει μάθημα και να γίνει ξανά φοιτητής, γράφοντας στο Wharton MBA Είναι ο συνιδρυτής και πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της TheraWave Bio, μιας εταιρείας βιοτεχνολογίας που επικεντρώνεται στην εύρεση νέων θεραπειών για νευροεκφυλιστικές ασθένειες όπως η νόσος του Αλτσχάιμερ και ο καρκίνος του εγκεφάλου. Τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι επενδυτής στον τομέα , “Κάτι προκλητικό και επικίνδυνο, αλλά συναρπαστικό, γιατί μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα.”
Ο γιατρός Βαγγέλης Βεργέτης έφυγε από την Ελλάδα μόλις τελείωσε το Λύκειο. Αφού απέκτησε πτυχίο πληροφορικής και διδακτορικό ως ηλεκτρολόγος μηχανικός, άρχισε να εργάζεται ως σύμβουλος στον τομέα της υγείας. Πριν από λίγα χρόνια μαζί με τον Δημήτρη Σκαλτά ίδρυσαν στη Νέα Υόρκη την Intelligencia, η οποία σύμφωνα με το περιοδικό Forbes συγκαταλέγεται στις 50 πιο υποσχόμενες αμερικανικές εταιρείες στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Έχουν γραφεία στις ΗΠΑ αλλά και στην Ελλάδα. “Είναι πολύ σημαντικό για τις φαρμακευτικές και βιοτεχνολογικές εταιρείες να γνωρίζουν πόσο επικίνδυνη είναι κάθε κλινική δοκιμή. Υπολογίζουμε τις πιθανότητες επιτυχίας και με βάση τα ποσοστά που τους δίνουμε, αποφασίζουν πώς θα προχωρήσουν”, εξηγεί.
Έχω ακούσει τόσες ιστορίες όσες και αυτές του Συμεωνίδη και του Βεργέτη στη Θεσσαλονίκη, όπου σχεδόν 100 εκπρόσωποι διεθνών εταιρειών βιοτεχνολογίας παρακολούθησαν το ετήσιο συνέδριό τους.
«Η Biotech, η συνάντηση βιοτεχνολογίας στην Ελλάδα που διοργάνωσε το Fondation Sante, δημιουργήθηκε από την επιθυμία να κάνουμε κάτι στη χώρα μας: προσκαλούμε Έλληνες και Φιλισταίους συναδέλφους, συζητάμε επίκαιρα ζητήματα ιατρικής, φαρμακολογίας και βιοτεχνολογίας και απολαμβάνουμε την ομορφιά μας. πατρίδα – ιστορία, αρχιτεκτονική, γαστρονομία και παραλίες Ξεκινήσαμε στη Μύκονο το 2001. Μετά ήρθαν η Ρόδος, η Χαλκιδική, το Σούνιο, η Κέρκυρα, η Κρήτη, η Σάμος και κάπως φτάσαμε σε 20 συναντήσεις», λέει ο Δρ. Στέλιος Παπαδόπουλος Θεσσαλονίκης, Πρόεδρος. του Biogen.
Πρέπει να νικήσουμε την κολοσσιαία και καταστροφική γραφειοκρατία που μας κρατά πίσω. Και φυσικά, [we need] Έχετε μια ενιαία στρατηγική
Ήταν ο πρώτος που μπήκε στο χώρο της βιοτεχνολογίας και άνοιξε το δρόμο για τις μελλοντικές γενιές επιστημόνων και επιχειρηματιών του χώρου, με ένα πραγματικά αξιόλογο ταξίδι που τον οδήγησε από τη γειτονιά Χαρίλαο της Θεσσαλονίκης στη Νέα Υόρκη.
Παπαδόπουλος και ο Δρ. Σπύρος Αρταβάνης Τσακούνας, Ομότιμος Καθηγητής Κυτταρικής Βιολογίας στην Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ και Πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Καινοτομίας (NCRI), πρόσφατα προήδρευσαν οκταμελούς ομάδας εργασίας που αναφέρθηκε στον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη για το πώς. Η Ελλάδα μπορεί να εδραιώσει τη θέση της στον παγκόσμιο χάρτη της βιοτεχνολογίας.
Στην ομάδα συμμετείχαν επίσης η Ελληνοκαναδή Ksenia Kabore, η οποία έχει περισσότερα από 15 χρόνια εμπειρίας στη φαρμακοβιομηχανία, η Δάφνη Καρίδα, COO και CFO της Flare Therapeutics, ο Alex Tzokas, Head of Investments at Intelligence, και ο Βασίλης Κοντοζαμάνης, A. Ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας που ανέλαβε τον συντονισμό του έργου στην επόμενη πιο δύσκολη φάση: την υλοποίηση.
Με εξαίρεση τον Κάρδα, όλοι ήταν παρόντες στο συνέδριο και φυσικά συζητήσαμε τι πρότειναν στον Πρωθυπουργό. Μου είπαν για την ανάγκη δημιουργίας ενός επαρκούς οικοσυστήματος μέσω δομικών αλλαγών και σταθερότητας. Όλα αυτά θα μειώσουν την ανασφάλεια που νιώθουν οι επενδυτές σε μια χώρα σαν τη δική μας, όπου κάθε νέα κυβέρνηση σκίζει τα περισσότερα από όσα έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση, ακόμη και θετικές αλλαγές.
«Οι προτάσεις μας είναι απολύτως εφικτές», λέει ο Παπαδόπουλος. Ωστόσο, το αν θα εφαρμοστεί ή όχι θα εξαρτηθεί από το ενδιαφέρον που θα συνεχίσει να δείχνει η κυβέρνηση και από το αν θα έχει το θάρρος να προχωρήσει στις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές στο ερευνητικό, πανεπιστημιακό και δημοσιονομικό πλαίσιο. Αν γίνουν όλα αυτά, θα έχουν θετικά αποτελέσματα στην ανάπτυξη και την οικονομία μέσα σε λίγα χρόνια».
“Πρώτα από όλα, πρέπει να νικήσουμε τη μαζική και καταστροφική γραφειοκρατία που μας κρατά πίσω. Φυσικά χρειαζόμαστε μια ενιαία στρατηγική. Στην Ελλάδα, το δεξί συνήθως δεν ξέρει τι κάνει το αριστερό χέρι! Ένα υπουργείο δεν ξέρει Πρέπει να βρουν έναν τρόπο να λύσουν αυτό το πρόβλημα.” Και τα άλλα πράγματα που είναι απαραίτητα στη βιοτεχνολογία – εκπαίδευση, επιχειρηματική οξυδέρκεια, επιθυμία για εργασία – είναι πράγματα που έχουν ήδη πολλοί Έλληνες”, προσθέτει ο Αρταβανές-Τσάκωνας. .
«Έχω δει πολλούς φοιτητές», λέει ο Σιμωνίδης, ακαδημαϊκός με εμπειρία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Δεν έχουμε τίποτα να ζηλέψουμε τους Γερμανούς, τους Ολλανδούς ή τους Βρετανούς. Μας λείπει η συνέχεια. Ξεκινάμε κάτι και το αφήνουμε στα μισά. Και, φυσικά, η αχίλλειος πτέρνα μας τσακώνεται μεταξύ μας. Το κλειδί της επιτυχίας σε αυτόν τον τομέα είναι το πνεύμα συνεργασίας και αν εμείς, ως Έλληνες που ζούμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχουμε πετύχει πολλές επιτυχίες, είναι επειδή ο Στέλιος Παπαδόπουλος μας έχει ενσταλάξει την αξία της ομαδικής εργασίας».
Όλα όσα προτείνουμε μπορούν να γίνουν
Όλα όσα προτείναμε στην έκθεση μπορούν να γίνουν. Αλλά η πολιτική βούληση της κυβέρνησης δεν αρκεί – πρέπει να κινητοποιηθεί ένας ολόκληρος μηχανισμός και η χώρα μας παραδοσιακά υποφέρει εκεί», λέει η Xenia Kabore. «Οι επενδυτές που θα έρθουν [to Greece] Θα πρέπει να ξεπεράσουμε ένα τεράστιο γραφειοκρατικό εμπόδιο. Μετά είναι οι νοοτροπίες που μας κρατούν πίσω. Από την άλλη, παντού υπάρχουν άνθρωποι με απίστευτη επιθυμία για εργασία, που συνήθως δεν εκμεταλλεύονται το σύστημα. Από την άλλη, οι περισσότεροι Έλληνες, αντί να βρίσκουν λύσεις, βλέπουν προβλήματα παντού. Δεν με ενδιαφέρει να μάθω γιατί δεν γίνεται τίποτα, αλλά πώς θα γίνει και ποιοι δρόμοι θα βρεθούν για να ξεπεραστούν τα εμπόδια».
Η είσοδος στον παγκόσμιο χάρτη της βιοτεχνολογίας προϋποθέτει, ισχυρίζεται ο Kabore, βαθιές και θεμελιώδεις αλλαγές. «Χωρίς χρηματοδότηση ή σύνδεση με την επιχειρηματικότητα και με τα συνεχή εμπόδια που θέτουν όσοι θέλουν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους πάση θυσία, είναι αναπόφευκτο να φύγουν οι νέοι που έχουν τόσα πολλά να προσφέρουν – μαζί με τις ιδέες τους. Τέλος, οι Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα. Η σταθερότητα θα φέρει επενδύσεις. Γιατί όλα Μια κυβέρνηση που αλλάζει τα πάντα; Θέλουμε να πάμε μπροστά ή όχι; Δεν πρέπει να παίζουμε πολιτική με το μέλλον μας».
“Αυτό που προτείναμε δεν είναι τεχνικά δύσκολο. Γιατί να μην συμβεί; Δεν μπορώ να σκεφτώ ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, εκτός από τη δύναμη της αδράνειας”, συμφωνεί ο Βεργτέις. “Πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου, να πάρουμε τους πρώτους επενδυτές εδώ και τότε τα πράγματα θα τελειώσουν. Αλλά χωρίς καμία απροσεξία. Για παράδειγμα, εάν μια μεγάλη εταιρεία αποφασίσει να επενδύσει στην Ελλάδα αλλά δεν πάρει έγκαιρα την άδειά της και αν πάνε τα πράγματα λάθος και αποσύρουν τα συμφέροντά τους, θα είναι καταστροφικό. Κανείς δεν θα έρθει μετά από αυτό.”
Αυτά τα ερωτήματα έθεσα στον Βασίλη Κοντοζαμανές, τον σύμβουλο υγείας του πρωθυπουργού, που τρέχει τώρα το έργο. “Στην πραγματικότητα, τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε δει μελέτες για τους τεράστιους πόρους που έχουν δαπανηθεί για τη συλλογή σκόνης στα συρτάρια. Αλλά αυτή τη φορά, η θέληση και οι συνθήκες είναι σε ισχύ. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε ξαφνικά Ισραήλ, αλλά διεκδικούμε τουλάχιστον ένα μικρό μερίδιο αγοράς για αρχή. Είναι η τελευταία ευκαιρία: Τώρα ή ποτέ».
Ο Ζούκας συμφωνεί: «Οι προτάσεις μας, για να αποδώσουν καρπούς, απαιτούν μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές: προώθηση της αριστείας και της αξίας και όχι του οπορτουνισμού. Έτσι οι μεγάλες εταιρείες βιοτεχνολογίας θα δουν αφενός μια ευκαιρία να επενδύσουν στην Ελλάδα και αφετέρου οι διακεκριμένοι νέοι επιστήμονές μας -γιατροί, βιολόγοι κ.λπ.- θα δουν ότι ένα οικοσύστημα χτίζεται εδώ δεν τους διώχνει».
Μετατοπίζουμε το επίκεντρό μας από τον ιδιωτικό – την αναφορά της ομάδας στον πρωθυπουργό – στο γενικό: την ισχυρή ελληνική παρουσία σε έναν τόσο απαιτητικό και ανταγωνιστικό τομέα. Ποιος είναι ο λόγος για αυτό; «Ίσως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ως μετανάστες που εγκατέλειψαν την πατρίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε την επιλογή να αποτύχουμε», λέει ο Τζούκας. «Αν βρεθούμε σε ένα περιβάλλον που μας παρακινεί και μας παρέχει τα κατάλληλα εργαλεία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην διακριθούμε».
Μιλώντας σε αρκετούς αντιπροσώπους, έμαθα ότι οι Έλληνες στη Βοστώνη, το κέντρο της διεθνούς βιοτεχνολογίας, είναι η νούμερο ένα δύναμη μετά τους Αμερικανούς και ακολουθούν οι Ασιάτες. Όπως ο Albert Burla, Διευθύνων Σύμβουλος της Pfizer, ο Γιώργος Γιανκόπουλος, Επιστημονικός Διευθυντής της Regeneron Pharmaceuticals Inc, ο Sir Maine Bangalos, Εκτελεστικός Αντιπρόεδρος και Επικεφαλής Ε&Α της BioPharm Pharmaceuticals στην AstraZeneca, ο Michele Vonatsos, Διευθύνων Σύμβουλος της Biogen They Inc, και πολλοί άλλοι. εργάζονται για να αποδείξουν το νόημα.
Είχα την ευκαιρία να συναντήσω άλλα δύο αξιόλογα μέλη της ελληνικής κοινότητας στο συνέδριο της Θεσσαλονίκης: την Άννα Πρωτόπαπα, Πρόεδρο και Διευθύνουσα Σύμβουλο της Mersana Therapeutics, μιας βιοφαρμακευτικής εταιρείας που ειδικεύεται στην ανακάλυψη και ανάπτυξη καινοτόμων θεραπειών για τη θεραπεία του καρκίνου, και τον Δρ. Γιώργο Σκάγκο , τρίτης γενιάς Ελληνοαμερικανός, Πρόεδρος και Διευθυντής Στέλεχος της Vir Biotechnology και ομότιμος καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, ειδικεύεται στις μολυσματικές ασθένειες και άρχισε να παράγει αντισώματα Covid-19 κατά τη διάρκεια της πανδημίας.
“Ο τομέας της βιοτεχνολογίας είναι υπέροχος. Δεν σας οδηγεί το κέρδος – ναι, βγάζετε χρήματα, αλλά δεν είναι αυτοσκοπός – αλλά η επιθυμία σας να σταθείτε δίπλα και να βοηθήσετε έναν ασθενή. Και αυτό μας κρατά σε αυτόν τον τομέα για μια ζωή Κοιτάξτε με: είμαι 74. Αντί να τακτοποιήσω με τη γυναίκα μου σε ένα ελληνικό νησί και να απολαύσω τον ήλιο και τη θάλασσα, μετά από πολλές δεκαετίες σκληρής δουλειάς, εξακολουθώ να δουλεύω. Φοβάμαι ότι δεν υπάρχει θεραπεία για αυτόν τον «ιό!» λέει γελώντας.
