Αγώνας για επιβίωση: Η ιστορική αρένα πάλης του Καράτσι μετατρέπεται σε γυμναστήριο για νέους λάτρεις του αθλητισμού
ΚΑΡΑΤΣΙ: Ο Mirza Atif Baig και οι τρεις σύντροφοί του χρησιμοποιούν τα φτυάρια τους για να διαλύσουν το χώμα πριν το ισοπεδώσουν με έναν κορμό δέντρου, καθώς προετοιμάζουν μια ιστορική αρένα πάλης στο Καράτσι με βάρη να αντηχούν στο βάθος.
Η ζώνη μάχης υπήρχε πριν από την ανεξαρτησία της χώρας, αλλά έφτασε στο απόγειο της δόξας μετά την αιχμαλωσία της από τον Manzoor Hussain, έναν θρυλικό μαχητή του οποίου η μνήμη παραμένει ακόμα στη φαντασία του κοινού ως Bhulu Pehalwan, αφού η οικογένειά του έφτασε στο Πακιστάν από την ινδική πόλη Αμριτσάρ.
Μέχρι σήμερα, οι άνθρωποι το αποκαλούν Bholu Ka Akhara, ή την αρένα πάλης του Bholu, ενώ θυμούνται τους διακεκριμένους μαχητές που συνήθιζαν να προπονούνται εδώ τακτικά πριν αφήσουν το σημάδι τους σε τοπικούς και διεθνείς αγώνες.
Παρά όλες τις εμπνευσμένες ιστορίες που σχετίζονται με το μέρος, έχει υποστεί μια σημαντική μεταμόρφωση και τώρα λειτουργεί ως γυμναστήριο για δεκάδες νεαρούς άνδρες που είναι περισσότερο διατεθειμένοι να χτίσουν τη φυσική τους κατάσταση παρά να δοκιμάσουν τη δυνατότητά τους στο ρινγκ πάλης ενάντια σε έναν σκληρό αντίπαλο.
Ενώ ο Πέιτζ και η μικρή ομάδα φίλων του ασχολούνται με αυστηρή πρακτική πάλης, άλλα μέλη του συλλόγου χρησιμοποιούν σύγχρονα μηχανήματα άσκησης, δημιουργώντας μια έντονη αντίθεση που περικλείει τη μετάβαση από το παλιό στο νέο.
«Αυτό είναι το παρελθόν, αυτό είναι το παρόν», ο 38χρονος bodybuilder Shah Alam σταμάτησε κατά τη διάρκεια της προπόνησής του, δείχνοντας το δάχτυλο στον Page και στους συμπαίκτες του ενώ μιλούσε στο Arab News. «Η γενιά μας σήμερα ενδιαφέρεται περισσότερο για την προπόνηση των μυών. Έχει πολύ περιορισμένες γνώσεις για την πάλη.
Ωστόσο, για όσους έχουν σχέση με την πάλη εδώ και καιρό, δεν είναι εύκολο να αποδεχτούν την αλλαγή.
«Αυτό το μέρος κέρδισε εξέχουσα θέση όταν οι Imam Bakhsh Sahib, Jama Pehalwan Sahib και Bhulu Pehalwan Sahib έφτασαν και το προώθησαν, ανεβάζοντάς το στη σημερινή του κατάσταση», είπε στον Arab Waseem Tara, ο οποίος ήταν μέρος αυτού του ακμάζοντος αθλήματος και τώρα φροντίζει την αρένα. Νέα. .
Επέμεινε ότι η πάλη ήταν «ανώτερη» από άλλες αθλητικές δραστηριότητες, παρόλο που τα νεαρά αγόρια από το Πακιστάν δεν έβλεπαν πλέον μέλλον σε αυτήν.
Ο Πέιτζ, 36 ετών, είπε ότι το κίνητρό του για την πάλη μειώνεται επίσης επειδή οι περισσότεροι από τους ανθρώπους γύρω του εξασκούν τώρα άλλα αθλήματα με καλύτερες οικονομικές προοπτικές.
«Είναι αλήθεια ότι η πάλη βρίσκεται σε πτώση στο Καράτσι», είπε.
«Αυτό είναι ένα εξαιρετικά ακριβό χόμπι», συνέχισε. “Για να συνεχίσετε, θα πρέπει να καταναλώνετε από ένα έως δύο κιλά γάλα το πρωί. Το απόγευμα, χρειάζεστε αρνί με ψωμί, αμύγδαλα και μπανάνες. Το βράδυ, θα πρέπει να πίνετε σαρδάι.” [a cocktail of several nutritious ingredients] Με ένα σνακ. Πρέπει επίσης να κοιμάστε αρκετά.
Με την αρένα της πάλης να γίνεται γρήγορα λείψανο του παρελθόντος, άνθρωποι όπως ο Nur Sadiq Malkana, ένας 18χρονος μαθητής, βλέπουν τη συμμετοχή του ως μια ευκαιρία να δυναμώσει το σώμα του.
«Στο γυμναστήριο, απλώς διαμορφώνουμε το σώμα», είπε. «Δεν κάνει το σώμα δυνατό».
Και πρόσθεσε: «Όταν επισκεπτόμαστε άλλα γυμναστήρια, παρέχουν προηγμένο εξοπλισμό». “Αλλά εδώ, έχουμε έναν συνδυασμό εμπειριών akhara και γυμναστικής.”
Ο Mulkana είπε ότι επισκέφτηκε την αρένα πάλης για προθέρμανση πριν ξεκινήσει η προπόνηση.
Ωστόσο, η Tara δεν το είδε τόσο παρηγορητικό, σημειώνοντας ότι η κληρονομιά του Bhulu Pehalwan έχει αποτελέσει έμπνευση για πολλούς ακόμη και τώρα.
«Άνθρωποι όπως ο Nasir Bholu και ο Jhara Pehalwan συνέχισαν να ασκούνται σε αυτό ακριβώς το μέρος», θυμάται. «Είχα επίσης την τιμή να προπονηθώ εδώ. Όλα όσα έχω πετύχει στη ζωή μου είναι χάρη σε αυτό το ρινγκ πάλης.
Τόνισε τη σημασία της προώθησης αυτού του αθλήματος προκειμένου να ανανεωθεί το ενδιαφέρον των νέων για αυτό.
«Αν δείχνεις μια ταινία κάθε μέρα, ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον θα αρχίσουν τελικά να την παρακολουθούν», είπε, χρησιμοποιώντας μια αναλογία για να επεξηγήσει το θέμα. «Από την άλλη, αν μια ταινία δεν βγει για 10, 20 ή 50 χρόνια, όταν τελικά βγει, κανείς δεν θα ενδιαφέρεται να τη δει».
Η Tara επέμεινε ότι έτσι έχουν γίνει τα πράγματα για την παραδοσιακή μορφή πάλης στο Πακιστάν.