Ροχίτ Μαχατζάν
Πρέπει να επιτρέπεται στις γυναίκες να ασκούνται; Είναι απαραίτητο να ασκείται μια γυναίκα; Στον πολιτισμένο κόσμο, όποιος χρησιμοποιεί τις λέξεις “επιτρέπω” και “απαραίτητο” στο πλαίσιο των γυναικών στον αθλητισμό – ή σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο ανθρώπινης προσπάθειας – θεωρείται ηλίθιος που δεν μπορεί να ληφθεί σοβαρά υπόψη.
Αλλά όχι πολύ πίσω, τέτοιες αντιδραστικές συμπεριφορές ήταν διαδεδομένες ακόμη και στον δυτικό κόσμο. Λόγω της ευαισθησίας τους, οι γυναίκες για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είχαν το δικαίωμα να αγωνίζονται σε αθλήματα που υποτίθεται ότι είναι εξαιρετικά δύσκολα – οι γυναίκες μπήκαν στους Ολυμπιακούς αγώνες πυγμαχίας μόλις εννέα χρόνια πριν και έτρεξαν τον Ολυμπιακό μαραθώνιο για πρώτη φορά σε μόλις 37 χρόνια. Το 1896, όταν οι γυναίκες απαγορεύτηκαν εντελώς από τους εναρκτήριους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Αθήνα, μια Ελληνίδα, η Σταμάτα Ρεβίθι, ήταν αποφασισμένη να τρέξει – μια μέρα μετά τον ανδρικό μαραθώνιο, για τον οποίο δεν ήταν επιλέξιμη, έτρεξε μόνη της τον μαραθώνιο. Η ανταμοιβή για την προσπάθειά της ήταν ότι δεν της επέτρεψαν να εισέλθει στο Παναθηναϊκό Στάδιο, έναν παλιό αθλητικό χώρο που ανακαινίστηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Χρειάστηκαν άλλα 88 χρόνια για να επιτραπεί στις γυναίκες να τρέξουν στον μαραθώνιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ενδιάμεσα, τα ευρωπαϊκά έθνη έδωσαν ελευθερία στις αποικίες τους, το κίνημα για τα ανθρώπινα δικαιώματα κέρδισε έδαφος, ο αμερικανικός νόμος για τις πολιτικές ελευθερίες ψηφίστηκε και οι γυναίκες άρχισαν να θεωρούνται ως ανεξάρτητα όντα. Όλο και περισσότερο, τους δόθηκε το δικαίωμα ψήφου σε όλο τον κόσμο και η Ελβετία δεν τους παραχώρησε αυτό το δικαίωμα σε ομοσπονδιακό επίπεδο μέχρι το 1971, επτά χρόνια μετά το Αφγανιστάν!
Αλλά οι γυναίκες δεν μπορούσαν να τρέξουν στον μαραθώνιο. Στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1967, μια γυναίκα με το όνομα Katherine Switzer εγγράφηκε ως K.W. Switzer και ολοκλήρωσε τον αγώνα, παρά το γεγονός ότι ο αξιωματούχος προσπάθησε να την βγάλει σωματικά κατά τη διάρκεια του τρεξίματος – ευτυχώς, η φίλη της Katherine κατάφερε να απολύσει τον επίσημο.
Ο Μαραθώνιος της Νέας Υόρκης καλωσόρισε τις γυναίκες από τον εναρκτήριο αγώνα το 1970. Το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα συμπεριέλαβε το γυναικείο μαραθώνιο στο πρόγραμμα του για πρώτη φορά το 1982, και δύο χρόνια αργότερα οι Ολυμπιακοί Αγώνες έκαναν το ίδιο, στο Λος Άντζελες το 1984. Οι γυναίκες ποδηλάτες έκαναν επίσης το ντεμπούτο τους στους Ολυμπιακούς εκείνη τη χρονιά. Πριν από αυτό, το 1952, οι γυναίκες είχαν τη δυνατότητα να διαγωνιστούν για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τους επιτράπηκε να αγωνιστούν στη σκοποβολή για πρώτη φορά στην Πόλη του Μεξικού το 1968 και στο Μόντρεαλ το 1976, το γυναικείο μπάσκετ και το χάντμπολ έκαναν το ντεμπούτο τους. Inντσα ανά ίντσα, άθλημα ανά άθλημα, οι γυναίκες «είχαν τη δυνατότητα» να διαγωνιστούν από επιτροπές που αποτελούνταν κυρίως από άνδρες.
Οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες ισότητας των φύλων στην ιστορία, με σχεδόν το 49 % των διαγωνιζομένων να είναι γυναίκες. Η αναλογία ήταν 45,6 στο Ρίο ντε Τζανέιρο 2016 και 44,2 στο Λονδίνο 2012. Κορυφαίες αθλητικές χώρες όπως η Κίνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Αυστραλία, η Βρετανία και ο Καναδάς έχουν περισσότερες γυναίκες παρά άνδρες στις ομάδες τους.
Κάνε πίσω
Την ίδια χρονιά με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, μια χώρα που αποφασίζει να απαγορεύσει εντελώς τα γυναικεία αθλήματα δεν φαίνεται παρά τρελή. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Αφγανιστάν είναι ακριβώς αυτή η χώρα-η ίδια χώρα της οποίας οι γυναίκες το 1964 συνέγραψαν ένα νέο σύνταγμα που θα τους έδινε το δικαίωμα να ψηφίζουν και να αναζητούν εκλογές σε δημόσια αξιώματα. Το δικαίωμά τους να ψηφίζουν – να τρέχουν, να γελούν, να τραγουδούν, να χορεύουν και να βγαίνουν έξω με τα πρόσωπα ανοιχτά – αφαιρέθηκε όταν οι Ταλιμπάν κυβέρνησαν τη χώρα από το 1996 έως το 2001. Η ανάπαυλα κράτησε μόλις δύο δεκαετίες. Οι γυναίκες που αγαπούσαν να παίζουν κρίκετ ή ποδόσφαιρο πρέπει τώρα να αποσυρθούν στα όρια του σπιτιού τους, κινούμενοι μόνο με άντρα κηδεμόνα.
“Δεν νομίζω ότι θα επιτρέπεται στις γυναίκες να παίζουν κρίκετ επειδή δεν είναι απαραίτητο οι γυναίκες να παίζουν κρίκετ”, δήλωσε πρόσφατα αξιωματούχος των Ταλιμπάν.
Φανταστείτε ότι μια γυναίκα από την Αυστραλία – ίσως η πιο αθλητική χώρα στον κόσμο – δεν επιτρέπεται να ασκείται επειδή δεν ήταν απαραίτητο. Αναγκάζοντάς τους να αποσυρθούν από τον αθλητισμό και την κοινωνία. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι το Cricket Australia (CA) είναι η πρώτη αθλητική οντότητα που εξέφρασε την οργή της για την πρόταση των Ταλιμπάν να απαγορεύσει τις γυναίκες στο κρίκετ – η CA δήλωσε ότι δεν θα φιλοξενήσει την ομάδα των ανδρών του Αφγανιστάν για έναν δοκιμαστικό αγώνα που έχει προγραμματιστεί για αργότερα. Αυτή την χρονιά.
Οι άνδρες, χρησιμοποιώντας τη γραφή, τη θρησκεία και την παράδοση, προσπαθούν να περιορίσουν την αυτονομία και την ελευθερία των γυναικών. Αναφέρουν θεϊκή τιμωρία για την καταπίεση των γυναικών – ο Shahid Afridi, για παράδειγμα, είπε ότι δεν θα επέτρεπε στις κόρες του να παίζουν κρίκετ ή άλλα υπαίθρια αθλήματα για “κοινωνικούς και θρησκευτικούς λόγους”.
Τελικά, οι κοσμικές ιδέες, χωρίς δόγμα, θα ξεπεράσουν τις πρωτόγονες έννοιες της ανισότητας των φύλων στον αθλητισμό. Μέχρι τότε, δυστυχώς, πολλές γυναίκες έπρεπε να υπομείνουν τόσα δεινά.