Οι φωτογραφίες γραφείου του Steven Ahlgren της δεκαετίας του ’90 παραπέμπουν σε μια περασμένη εποχή
Έτσι, ενώ πολλοί αναρωτιούνται αν χρειαζόμαστε ποτέ γραφεία, οι αρχειακές φωτογραφίες του φωτογράφου Stephen Ahlgren από αμερικανικούς χώρους εργασίας θυμίζουν ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.
Τραβηγμένες πάνω από 11 χρόνια, οι φωτογραφίες προσφέρουν μια ματιά στην εταιρική ζωή τη δεκαετία του 1990 και τις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ο Ahlgren χρησιμοποίησε συναυλίες για να κινηματογραφήσει εκδηλώσεις επιχειρηματικής δικτύωσης για να εξασφαλίσει προσκλήσεις σε δικηγορικά γραφεία, λογιστικά γραφεία, κυβερνητικά γραφεία και εμπορικές τράπεζες.
Όσο ήταν εκεί, ανέλαβε γραφεία εξοπλισμένα με υπολογιστές τετράγωνου σχήματος, μηχανήματα φαξ και λαβύρινθους καλωδίων που μιλούσαν για τους τεχνολογικούς μετασχηματισμούς των τελευταίων δύο δεκαετιών. Αλλά οι φωτογραφίες του φωτογράφου είναι επίσης περιέργως οικείες, με τους υπαλλήλους να φαίνονται να κοιτούν επίμονα χαρτιά, να μιλούν σε τηλέφωνα γραφείου ή να παρακολουθούν συναντήσεις κάτω από φώτα φθορισμού.
«Θα τους έλεγα: «Κάνε αυτό που κάνεις συνήθως, και θα δω και θα τραβήξω μερικές φωτογραφίες», είπε μέσω βιντεοκλήσης από το σπίτι του στη Μίντεα της Πενσυλβάνια, «και θα καθόμουν και θα τραβήξω μερικές εικόνες. Μόνο παρακολουθήστε.”
Ο Ahlgren είπε ότι αυτή η φωτογραφία ενός άνδρα σε μια εμπορική τράπεζα ήταν «ό,τι πιο κοντινό σε αυτοπροσωπογραφία που έχω φωτογραφίσει ποτέ». του αποδίδεται: Στίβεν Άλγκρεν
Ο Ahlgren, άλλωστε, μπορεί να σχετίζεται με τα θέματά του: πριν γίνει επαγγελματίας φωτογράφος, εργαζόταν ως τραπεζίτης. Συγκεκριμένα, είδε κάτι δικό του με τη μορφή ενός νεαρού άνδρα που στέκεται πάνω από μια μηχανή Xerox με τα χέρια του βαθιά χωμένα στις τσέπες του, φαινομενικά χαμένος στις σκέψεις του.
«Είναι ό,τι πιο κοντινό σε μια αυτοπροσωπογραφία που έχω κάνει», είπε ο Ahlgren. «Νομίζω ότι έμοιαζα ακριβώς έτσι όταν δούλευα στην τράπεζα.
«Πήρα κάποια πικρία από τα χρόνια μου στον τραπεζικό τομέα και ένιωσα ότι ήταν χαμένος χρόνος», πρόσθεσε. «Λοιπόν, όταν ξεκίνησα (το έργο) σκέφτηκα: «Εδώ είναι άνθρωποι που σπαταλούν τη ζωή τους, όπως έκανα εγώ.» Αλλά μετά άρχισα να τους συμπονώ πραγματικά. Ίσως τους άρεσε η δουλειά τους».
Πράγματι, από τη σημερινή οπτική γωνία, οι φαινομενικά ζοφερές σκηνές αποτελούν μια συναρπαστική υπόθεση για τον θάνατο των γραφείων όπως τον έχουμε γνωρίσει. Οι θάλασσες των υπόλευκων τοίχων και των ντουλαπιών αρχειοθέτησης σπάνια διακόπτονται από χρωματικές λάμψεις, είτε από παιχνιδιάρικα παπιγιόν, διακοσμητικά θαλάμων ή έργα τέχνης με πλαίσιο.
Αλλά για πολλούς ανθρώπους, οι φωτογραφίες θα προκαλέσουν μια αίσθηση νοσταλγίας. Επιπλέον, μέσα στο μπεζ χρώμα κρύβονται εικόνες επιτυχίας και ολοκλήρωσης. Ο Ahlgren πρόσφερε ως παράδειγμα μια φωτογραφία δύο γυναικών με άκαμπτο πρόσωπο που κάθονταν κάτω από περίπου μια ντουζίνα φωτογραφίες ανδρών σε μια εμπορική τράπεζα – ανάμεσα στο εσωτερικό μιας παλιάς αίθουσας συνεδριάσεων, σύμφωνα με τον φωτογράφο, την ιστορία των γυναικών που πέτυχαν σε αυτό που αποκαλούσε το «Old Boys Network» των αμερικανικών εταιρειών.
Για τη σειρά του είπε: «Είναι όλα όσα παίρνει ο θεατής από αυτήν». «Επειδή της φέρνεις αναμνήσεις από όλα όσα σκέφτηκε εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή».
Στιγμή ψύξης νερού σε ασφαλιστική εταιρεία. του αποδίδεται: Στίβεν Άλγκρεν
δημιουργούν ένταση
Το θεσμικό παρελθόν του Ahlgren δεν ήταν η μόνη πηγή έμπνευσης. Επηρεάστηκε επίσης από την ελαιογραφία του Έντουαρντ Χόπερ Το γραφείο τη νύχτα. Το έργο του 1940 απεικονίζει έναν αξιοπρεπή άνδρα πίσω από το γραφείο του και μια νεαρή γυναίκα σε ένα ντουλάπι αρχείων δίπλα του, καλώντας τους θεατές να κάνουν εικασίες σχετικά με την πιθανή σχέση μεταξύ των δύο.
Τη δεκαετία του 1980, ο Ahlgren -που βαριόταν όλο και περισσότερο τη δουλειά του ως τραπεζίτης στη Μινεάπολη της Μινεσότα- έκανε τακτικά ταξίδια στο κοντινό Walker Art Center, όπου συνήθως βρίσκεται ο πίνακας.
“The Night Office” του Edward Hopper που εκτίθεται στο Παρίσι το 2012. του αποδίδεται: Francois Morey/AFP
«Με γρατσούνισε κάπως και συνέχισα να το επιστρέφω», είπε για το έργο τέχνης του Χόπερ. «Αυτό που αφαίρεσα ήταν η ιδέα ότι θα μπορούσατε να έχετε μια πολύ φυσιολογική καθημερινή κατάσταση – και είναι δύσκολο να σκεφτείτε κάτι περισσότερο από ένα κανονικό γραφείο – και να το κάνετε κάτι συναρπαστικό. Για να γεμίσετε την αφηγηματική ένταση με κάποιο τρόπο .”
Η χρήση του φωτισμού τύπου Hopper από τον Ahlgren, ο οποίος τονίζει μεμονωμένα θέματα και δίνει υποβλητικές γεωμετρικές αποχρώσεις, δεν ήταν εξ ολοκλήρου σχέδιο: ο φωτογράφος δεν έφερε ποτέ τα δικά του φώτα, οπότε ο κλινικός φωτισμός ήταν πάντα “ό,τι υπάρχει” σε κάθε δεδομένο γραφείο. Αλλά η επιρροή του ζωγράφου είναι επίσης εμφανής στην ήρεμη ένταση και το ποιητικό μυστήριο των πλάνων, όπου το προσωπικό συχνά συλλαμβάνεται μόνο του ή αλληλεπιδρά με αόρατους χαρακτήρες και σκοτεινά πρόσωπα.
Ο Άλγκρεν, που σκόπιμα γινόταν όσο πιο δυσδιάκριτος και «βαρετός» γινόταν, μερικές φορές καλούνταν σε συναντήσεις. του αποδίδεται: Στίβεν Άλγκρεν
Ωστόσο, ο Άλγκρεν διατηρεί όμορφες αναμνήσεις από το παλιό του γραφείο στη Μινεάπολη – έναν «όμορφο χώρο» γεμάτο με πίνακες που απέκτησε ο πρώην φιλότεχνος διευθυντής της εταιρείας του, θυμάται. Και ενώ η πανδημία παρείχε την ιδανική στιγμή για να επανεξετάσουμε τη σειρά, η κριτική για τη ζωή της εταιρείας «δεν προοριζόταν ποτέ για τις φωτογραφίες».
Δεν είναι επίσης πεπεισμένος ότι το «δίλημμα ολόκληρου του γραφείου» που προκαλεί η πανδημία σημαίνει το τέλος των φυσικών χώρων εργασίας.
«Ξέρω ότι θα δυσκολευόμουν να δουλέψω από το σπίτι», είπε ο Ahlgren. “Έβλεπα τις κόρες μου στο κολέγιο και τη γυναίκα μου να δουλεύουν από το σπίτι. Θα με τρέλανε”.
“Τηλεοπτικός γκουρού. Υποστηρικτής της ζόμπι. Οπαδός του διαδικτύου. Πιστοποιημένος μπύρας. Υπερήφανος αναγνώστης. Φανταστικός αλκοόλ. Βραβευμένος επιχειρηματίας.”