Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Θέμης Χειμαράς μιλά στη Βουλή, σε αυτή τη φωτογραφία αρχείου του Οκτωβρίου 2019. [Pantelis Saitas/AMNA]
Σε σχόλιο που αναρτήθηκε στην Καθημερινή στις 5 Ιανουαρίου, ο καλός μου συνάδελφος Παντελής Μποκκάλας εξέφρασε την έκπληξή του για τον όρο «παραδοσιακή επιχειρηματικότητα», που χρησιμοποίησε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Θέμης Χειμαράς για να δικαιολογήσει τις επιχειρηματικές του σχέσεις με το κράτος (πρακτική που απαγορεύεται από το Σύνταγμα για τους βουλευτές ). ενεργό).
Όπως μάθαμε πρόσφατα, μεταξύ 2019 και 2022, εταιρεία ιδιοκτησίας του βουλευτή Φθιώτιδας στην κεντρική Ελλάδα, υπέγραψε παράνομα 270 συμβάσεις με δημοτικές αρχές και δημόσιους φορείς της εκλογικής του περιφέρειας, αξίας 400.000 ευρώ.
Με τον τρόπο αυτό, ο Χειμαράς εντάχθηκε στη λίστα των βουλευτών που ισχυρίστηκαν άγνοια του νόμου (άρθρο 57 του Συντάγματος) που αναφέρει ότι «τα καθήκοντα του βουλευτή δεν συνάδουν με το λειτούργημα ή την ιδιότητα του ιδιοκτήτη, εταίρου, μετόχου. , διοικητής, στέλεχος, μέλος του διοικητικού συμβουλίου, γενικός διευθυντής ή αναπληρωτής του, σε επιχείρηση… αναλαμβάνει δημόσια έργα, μελέτες, αγορές, παρέχει υπηρεσίες στο Δημόσιο ή έχει παρόμοιες επικοινωνίες με το Δημόσιο για την ανάπτυξη ή εκμετάλλευση της φύσης… ασκήσεις με παραχώρηση για δημόσια υπηρεσία, δημόσια επιχείρηση ή επιχείρηση κοινής ωφέλειας».
Πριν από τη Χειμάρα είχαμε τον νομοθέτη της ΝΔ Ανδρέα Πάτση, ο οποίος είναι ουσιαστικά δικηγόρος και διαγράφηκε από την κυβερνώσα κοινοβουλευτική ομάδα λόγω ασυνέπειας στη δήλωση της πηγής του πλούτου. Ακόμη, υπήρξαν υπουργικές θέσεις εκείνης της εποχής ο Σύριζας Αλίκος Φλαμμποράρης και Όλγα Γεροβασίλλη.
Μετά την αποκάλυψη του τελευταίου σκανδάλου, ο Χειμαράς είπε ότι όταν εξελέγη βουλευτής το 2019 «δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να αλλάξω κάτι στα επαγγελματικά μου, επέλεξα να συνεχίσω στον δρόμο της παραδοσιακής επιχειρηματικότητας. ” Δεν μπορούμε να πούμε αν πραγματικά «δεν σκέφτηκε» ποιοι ήταν οι κανόνες, αλλά είναι αλήθεια ότι η συναλλαγή με το κράτος είναι το δόγμα της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Στην πραγματικότητα, είναι το ευαγγέλιό της.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι λογικό. Όταν μια χώρα παράγει περισσότερο από το μισό του ΑΕΠ της χώρας, ένας επιχειρηματίας πρέπει να είναι «αιρετικός» για να επικεντρωθεί στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Ειδικά όταν ο δημόσιος τομέας επεκτείνεται σε βάρος του ιδιωτικού τομέα. Αναρωτιέμαι, έχει μετρήσει κανείς πόσοι νέοι οργανισμοί, υπηρεσίες, φορείς κ.λπ. δημιουργούνται από κάθε κυβέρνηση; Ακόμα και οι γραφειοκρατικές διαδικασίες για τις παροχές που εισήγαγε αυτή η κυβέρνηση αφαιρούν τους τόνους χαρτιού και γραφικής ύλης που έχουν πουλήσει οι Χειμάρες σε δημόσιους φορείς. Ποιος λογικός επιχειρηματίας θα άφηνε την ασφάλεια του κράτους για να ψάξει για ιδιωτικά συμβόλαια;
Άλλωστε, είναι γνωστό εδώ και καιρό ότι οι «εθνικοί πρωταθλητές» του επιχειρείν στην Ελλάδα δεν αναδεικνύονται μέσω του ανταγωνισμού αλλά μέσω του φουσκώματος των εσόδων τους μέσω κρατικών αγορών.