Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: Άγιος Βικέντιος Τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας στη σκηνή του Ελληνικού Θεάτρου, τραγούδησε το «Somebody Like Me», ένα από τα πιο όμορφα, προσωπικά τραγούδια του καταλόγου της.
«Does it make you an angel / or some kind of freak», τραγούδησε η γεννημένη μουσικός Annie Clark σε μια γεμάτη αυλή την Παρασκευή. “Αρκετά / Να εμπιστευτώ κάποιον σαν εμένα;”
Ω, σε πιστεύουν, Άννυ. Γιατί δεν το έκαναν; Επτά άλμπουμ και 17 χρόνια στην καριέρα του St. Vincent, παραμένει ένας από τους πιο συναρπαστικούς καλλιτέχνες στη σύγχρονη μουσική, παίζοντας art rock με καρδιά, industrial rock με ζεστασιά, lounge μουσική με soul και πολλά άλλα.
1 του 16
Η βραδιά άνοιξε με το “Reckless”, η Clarke κραυγάζει με μια αργή μελωδία πιάνου πριν μπει το υπόλοιπο συγκρότημα, ένα μακρύ industrial grind κάτω από τα τσιριχτά φωνητικά της. Το “Fear the Future” οδηγείται από τις drifting κιθάρες των Clark και Jason Faulkner και τους αμείλικτους ρυθμούς του drummer Mark Giuliana.
Όπως σε κάθε παράσταση του Αγίου Βικεντίου, δίνεται μεγάλη προσοχή στη σκηνή. Ο Clarke ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει μέσα από μία από τις τρεις καμάρες, οι οποίες κύλησαν σε διαφορετικές θέσεις σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, φώτιζαν σε διαφορετικά χρώματα και χρησίμευαν ως μίνιμαλ κομμάτια του διαρκώς μεταβαλλόμενου σκηνικού.
Καθώς τα σιχαμένα synth του “Los Ageless” γλιστρούν απρόσκοπτα σε ένα αυλάκι σαν το “Big Time Nothing”, το πρόσωπο του Clark είναι από κοντά με ασπρόμαυρες εικόνες που τρεμοπαίζουν σε διπλό χρόνο σε μικρές οθόνες βίντεο πίσω από το συγκρότημα.
Συχνά σε σύγκριση με τον David Bowie, την συχνά αναγνωρισμένη έμπνευσή του, τα τραγούδια στα άλμπουμ του γλιστρούν σαν χαμαιλέοντας μέσα από μια ποικιλία ενδιαφερόντων και εμπνεύσεων. Ο φίλος και συνεργάτης του David Byrne και το πρώην συγκρότημα του Talking Heads, αστέρια της δεκαετίας του '70 όπως ο Steely Dan και ο Stevie Wonder, ήρωες της δεκαετίας του '90, συμπεριλαμβανομένων των Nine Inch Nails, βρίσκονται όλοι στις τράπεζες της μουσικής του μνήμης.
Τα funky synth grooves του “Pay Your Way in Pain”, ένα αποκορύφωμα του πρώτου μισού του σετ, έφεραν το πνεύμα του Bowie και του Prince στη νύχτα. Το “Digital Witness”, με τα κόρνα του electronica-meets-marching-band, είναι ένας προφανής σύνδεσμος με το “Love This Giant”, το διπλό άλμπουμ του St. Vincent το 2013 με τον Byron.
«Ήξερα ότι όταν μεγάλωνα στο Τέξας, δεν ήξερα ότι ανήκα», είπε ο Κλαρκ στο κοινό στη μέση της εκπομπής. «Έτσι βρήκα έναν τρόπο να προσκαλέσω 5.000 ανθρώπους σε ένα πάρτι. Είναι για όλους όσους δεν ένιωσαν ποτέ ότι ανήκουν, αλλά παρόλα αυτά βρήκαν τον τρόπο να το κάνουν πάρτι.
Ακολουθεί το «Sweetest Fruit», ένα από τα επτά τραγούδια που προέρχονται από το νέο άλμπουμ «All Born Screaming», με τους στίχους να ζητούν δύναμη μπροστά στα εμπόδια και να κυνηγούν το πιο γλυκό βραβείο.
Καθώς η παράσταση έφτασε στο απόγειό της, ο Κλαρκ γινόταν όλο και πιο κινούμενος. Τα κρουστά clang-clash του “Broken Man” μετατράπηκαν σε χορευτικές κινήσεις. Ο θόρυβος-πανκ παραφωνία του “Crocodile” την είδε να σκοντάφτει στη σκηνή, να πέφτει στο πάτωμα και τελικά το πλήθος στο λάκκο και πίσω.
Η τελευταία σειρά των τραγουδιών επιβραδύνθηκε και πάλι στο ονειρικό νέο τραγούδι “Hell Is Near”, που τραγουδήθηκε με κλειστά μάτια, το ένα χέρι σηκωμένο ψηλά και τα δάχτυλα σταυρωμένα. Το “Candy Darling” από το άλμπουμ “Daddy's Home” του 2021 έθεσε τον Clark στο επίκεντρο της προσοχής, με τη Rachel Eckroth να τραγουδά την υπέροχη μελωδία του στα πλήκτρα.
«Πρέπει να πω ότι έγραψα το επόμενο τραγούδι προτού ερωτευτώ βαθιά το Λος Άντζελες», είπε ο Κλαρκ, παρουσιάζοντας ένα από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια, το «New York». Μη διστάσετε να αντικαταστήσετε τα δικά σας ορόσημα του LA με στίχους για την 8th Avenue και το Astor Place, πρότεινε, προκαλώντας γέλια και επευφημίες από το πλήθος.
Το “All Born Screaming”, το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ, έκλεισε το κεντρικό σετ, οι στροβιλιζόμενοι ρυθμοί του επεκτάθηκαν από τον Clarke και το συγκρότημα τραγουδώντας αργά τις λέξεις του τίτλου ξανά και ξανά.
Αυτό μπορεί να ήταν έτσι – αν κρίνουμε από τους διαδικτυακούς συγκεντρωτές setlist, η περιοδεία στην πραγματικότητα δεν είχε encore. Αλλά το πλήθος ζητωκραύγασε δυνατά για λίγα λεπτά, τώρα που ήταν η πατρίδα της, έτσι η Κλαρκ επέστρεψε για ένα ακόμη τραγούδι και το “Somebody Like Me”.
“Σε κάνει ιδιοφυΐα ή ανόητο της εβδομάδας / Το να εμπιστεύεσαι αρκετά κάποιον σαν εμένα, μωρό μου;” Τραγουδούσε σαν να τη συνόδευε ο Eckroth στο πιάνο. «Α, θα δούμε (υποθέτω ότι θα δούμε) ποιος νομίζω ότι είναι ο απατεώνας».
Εσύ, εγώ και όλοι μας είμαστε ανόητοι, ιδιοφυείς, παράξενοι, αγγελικοί. Όλοι ουρλιάζουν.
Αρχικά δημοσιεύτηκε από:
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”