Ο αινιγματικός σύγχρονος μύθος της Angela Chanelc – The Hollywood Reporter

ΜΟΥΣΙΚΗ

Ευγενική προσφορά του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου

Η συγγραφέας, σκηνοθέτις και μοντέρ Angela Chanelc ξεκίνησε τη δημιουργία ταινιών στις αρχές της δεκαετίας του 1990, δημιουργώντας ένα σεβαστό σύνολο έργων ως ένα από τα βασικά μέλη της Σχολής Καλών Τεχνών του Βερολίνου Συνθέτες με έδρα τη γερμανική πρωτεύουσα. Αλλά δεν ήταν μέχρι την τελευταία της ταινία, Ήμουν σπίτι, αλλά…ότι ο 61χρονος σκηνοθέτης κερδίζει επιτέλους αναγνώριση στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης μιας πλήρους αναδρομικής έκθεσης στο Lincoln Center που έγινε το 2020.

σπίτι Ήταν δύσκολο σε μια ανταποδοτική ώρα, λέγοντας αόριστα την ιστορία μιας οικογένειας που ξεπεράστηκε από τον πρόωρο θάνατο ενός πατέρα. οι τελευταίες ταινίες του chanelec, ΜΟΥΣΙΚΗ, μπορεί να προκαλεί μυστικοπάθεια για το κοινό, αν και είναι γεμάτη από την υπογραφή του σκηνοθέτη: μακρινές λήψεις με όμορφη σύνθεση. μια ελλειπτική αφήγηση που πηδά μπροστά στο χρόνο χωρίς προειδοποίηση. Ήσυχα περιείχε παραστάσεις που εστιάζονταν περισσότερο στις χειρονομίες παρά στο διάλογο. και χειρουργικά ακριβή χρήση φωνής και μουσικής.

ενώ σπίτι Στέφθηκε η Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο το 2019, είναι δύσκολο να το δεις ΜΟΥΣΙΚΗ Κάντε το ίδιο, ακόμα κι αν είναι πιθανό να αρέσει στους οπαδούς της Schanelec. Προβάλλεται για πρώτη φορά στον κεντρικό διαγωνισμό του φεστιβάλ μαζί με έργα του συμπατριώτη του Βερολινέζου Schuller Christian Petzold (μια πυρκαγιά) και Christoph Hochusler (μέχρι το τέλος της βραδιάς).

«Εμπνεύστηκε ελεύθερα από τον μύθο του Οιδίποδα» σύμφωνα με τους τίτλους – «θαλάσσιος» είναι η λέξη κλειδί εδώ – η ταινία γυρίστηκε κυρίως στην Ελλάδα σε κάποια απροσδιόριστη εποχή παρόμοια με τη δεκαετία του 1970 ή του 1980. Αλλά επειδή ο ίδιος ο χρόνος είναι πάντα άπιαστος στο έργο του Schanelec, είναι δύσκολο να πούμε ακριβώς πότε διαδραματίζεται η ιστορία ή πόσο χρονοβόρα είναι ορισμένα γεγονότα.

Επίσης χαρακτηριστικό των ταινιών του Schanelec είναι η χρήση του χώρου εκτός οθόνης, με σημαντικά γεγονότα να συμβαίνουν κατά τη διάρκεια των σκηνών ή εκτός κάμερας. Η εξοικείωση με την ιστορία του Οιδίποδα δεν θα βοηθούσε και πολύ εδώ. Σε αυτή την εκδοχή, ο τραγικός ήρωας μετονομάζεται σε John (Alyosha Schneider), ενώ το έρωτά του δεν είναι πλέον η μητέρα του Ιοκάστη, σύμφωνα με το έργο του Σοφοκλή, αλλά ένας δεσμοφύλακας ονόματι Eero (Agatha Bonitzer).

Οι δυο τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά μετά τη φυλάκιση του Τζον επειδή σκότωσε κατά λάθος έναν νεαρό ενώ βρισκόταν σε διακοπές με τους φίλους του, σε μια έξοχα κινηματογραφημένη σεκάνς στο Αιγαίο Πέλαγος. Συνεργαζόμενος ξανά με τον κινηματογραφιστή Ivan Markovic, ο Schanelec αποτυπώνει το είδος του τοπίου στο οποίο φαντάζεται κανείς τις πρώτες ελληνικές τραγωδίες, σαν να αναζητά έμπνευση στο terroir Πολύ περισσότερο από ό,τι στο πραγματικό κείμενο.

Ο John και η Iro ερωτεύονται και πριν το καταλάβετε – κυριολεκτικά, είναι δύσκολο να καταλάβετε πότε πραγματικά συμβαίνει κάτι στην ταινία – είναι έξω από τη φυλακή και ζει με τους γονείς του, τη σύζυγό του και τη μικρή κόρη τους Phoebe (την οποία υποδύεται η Frida Tarana, αργότερα από τον Ninel Skrzypczyk). Η οικιακή ευδαιμονία, με φυσαλίδες να σκάνε ακριβώς κάτω από την επιφάνεια, είναι κάτι που η Chanelique έχει απεικονίσει σε πολλές από τις ταινίες της και βλέπουμε τις ζωές του John και της Iro να αρχίζουν να ξετυλίγονται καθώς μια συστροφή της μοίρας επιστρέφει για να τους στοιχειώσει.

Είναι δύσκολο να χαλάσει κανείς μια ιστορία της οποίας η πλοκή θα ήταν αδιαπέραστη σε πολλούς θεατές, αν και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το τελευταίο μέρος της ταινίας διαδραματίζεται στο Βερολίνο, όπου ο Γιάννης, που όπως και ο Οιδίποδας έχει προφανώς χάσει την όρασή του, γίνεται επιτυχημένος μουσικός. Οι κύλινδροι κλεισίματος περιλαμβάνουν μερικές υπέροχες παραστάσεις στούντιο καθώς ο Schneider ερμηνεύει τραγούδια του Καναδού καλλιτέχνη Doug Tilley, αποδίδοντας τη μουσική που υπόσχεται ο τίτλος και πολλά περισσότερα από ένα συναρπαστικό φινάλε της κλασικής τραγωδίας.

η διεύθυνση ΜΟΥΣΙΚΗ Επίσης, γενικά αναφέρεται σε αυτό που αναζητούσε ο Schanelec στον αρχικό μύθο, που είναι η μουσική απήχηση που δημιουργεί μεταξύ των διαφόρων χαρακτήρων, καθώς και μεταξύ των χαρακτήρων και των τόπων στα οποία ζουν. Η ταινία της είναι γεμάτη σιωπή ή σχεδόν σιωπή όπου κανείς δεν μιλάει για μεγάλες περιόδους, ωστόσο υπάρχει μουσική και σε αυτές τις στιγμές, σαν να αλληλεπιδρούν απλώς οι άνθρωποι μοιράζοντας τον ίδιο χώρο.

Ωστόσο, αυτό που κάνει το μεταγενέστερο έργο της ιδιαίτερα δύσκολο στην απορρόφηση, αν και ποτέ δεν είναι ικανοποιητικό στην παρακολούθηση, είναι ο συνδυασμός μύθου και χυδαίο καθημερινό ρεαλισμό που φευγαλέα υποτιμάται. Ενώ οι προηγούμενες ταινίες του Schanelec, ως επί το πλείστον, επικεντρώθηκαν στις ζωές γερμανικών οικογενειών ή νεαρών ενηλίκων, εδώ δεν ξέρουμε ποτέ ποιοι είναι ο Jon και η Iro, ή γιατί παίζονται από δύο Γάλλους ηθοποιούς που μιλούν άπταιστα ελληνικά.

με αυτή την έννοια, ΜΟΥΣΙΚΗ Μοιάζει περισσότερο ως φόρος τιμής στη μοναδική ομορφιά του σκηνοθέτη -την έμπειρη χρήση της εικόνας και του ήχου, του χαρακτήρα και του σκηνικού- παρά οτιδήποτε αφηγηματικό, ακόμα κι αν υπάρχουν κομμάτια της ιστορίας πασπαλισμένα παντού. Είναι ο εορτασμός ενός οράματος που ο Chanelc έχει ακονίσει σχολαστικά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, σαν μια καθυστερημένη σονάτα ενός συνθέτη που έχει μπει σε ολόκληρη τη φωνή του.