Ο απίστευτος θησαυρός δεινοσαύρων στην Ιταλία ξαναγράφει ιστορία, γεωγραφία και εξέλιξη

Ένας θαμμένος δεινόσαυρος στην Ιταλία ξαναγράφει την ιστορία, τη γεωγραφία και την εξέλιξη της αρχαίας περιοχής της Μεσογείου.

Η Ιταλία δεν είναι ακριβώς διάσημη για τους δεινόσαυρους. Σε σύγκριση με την εξαιρετική καλλιτεχνική και αρχαιολογική του κληρονομιά, τα απολιθώματα δεινοσαύρων είναι πολύ σπάνια. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η ανακάλυψη των πρώτων μεμονωμένων υπολειμμάτων αυτών των ζώων, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά αμέσως μετά θεωρήθηκε τίποτα περισσότερο από μια εξαίρεση σε έναν γενικό κανόνα. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας των δεινοσαύρων, μεταξύ 230 και 66 εκατομμυρίων ετών, ήταν δύσκολο να χαρτογραφηθεί η αρχαία Μεσόγειος, η οποία σχηματίστηκε από αμέτρητα μικρά νησιά μακριά από όλες τις κύριες χώρες – Ευρώπη, Αφρική, Ασία – ακατάλληλη για συντήρηση Σε μεγάλα ζώα όπως οι δεινόσαυροι. Ή έτσι πιστεύαμε.

Τώρα, μια νέα μελέτη δημοσιεύτηκε στο Επιστημονικές Εκθέσεις Με συντονισμό ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, αποκαλύπτουν την πρώτη τοποθεσία απολιθωμάτων με πολλαπλούς και εξαιρετικά ολοκληρωμένους σκελετούς δεινοσαύρων από την Ιταλία: το Villaggio del Pescatore, που βρίσκεται στον δήμο Duino-Aurisina, κοντά στην Τεργέστη, στη βορειοανατολική Ιταλία.

Ο σκελετός του Μπρούνο, ενός ενήλικου ατόμου του δεινοσαύρου Tethyshadros insularis, περιγράφεται σε αυτή τη νέα μελέτη. Πηγή εικόνας: P. Ferrieri (με την ευγενική παραχώρηση της Εποπτικής Αρχής Αρχαιολογίας, Καλών Τεχνών και Τοπίου της Friuli Venezia Giulia)

Αυτοί οι όμορφοι σκελετοί ανήκουν στο είδος Tethyshadros insularis Είναι ο μεγαλύτερος και πιο ολοκληρωμένος δεινόσαυρος που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτή τη χώρα. Η ομάδα περιγράφει τους σκελετούς μερικών από τους πιο όμορφους και όμορφους δεινοσαύρους από την τοποθεσία (ιδιαίτερα ενός νέου προσώπου που ονομάζεται “Bruno”) και υπογραμμίζει την παρουσία επτά (πιθανώς έντεκα) ατόμων στο Villaggio del Pescatore.

Σκελετική ανακατασκευή μεμονωμένων Tethyshadros insularis, με το ανώριμο δείγμα με το παρατσούκλι «Antonio» (πάνω) και τον πρόσφατα περιγραφόμενο ώριμο σκελετό του «Bruno» παρακάτω. Πίστωση: Πανεπιστήμιο της Μπολόνια

Οι δεινόσαυροι δεν είναι τα μόνα απολιθώματα από την τοποθεσία: ψάρια, κροκόδειλοι, ιπτάμενα ερπετά και ακόμη και μικρά καρκινοειδή παρέχουν μια ζωντανή εικόνα ενός αρχαίου οικοσυστήματος απαράμιλλου παγκοσμίως. Τα μοναδικά απολιθώματα που συλλέχθηκαν από το Villaggio del Pescatore στην Τεργέστη μπορείτε να τα απολαύσετε στο Museo Civico di Storia Naturale, που χορηγήθηκε ως κατάθεση από το Υπουργείο Πολιτισμού της Ιταλίας.

Η τοποθεσία απολιθωμάτων στο Villaggio del Pescatore, όπου άνθρωποι από το ZOIC εργάζονται για την εξαγωγή απολιθωμάτων αυτού του καταπληκτικού δεινοσαύρου. Πίστωση: ZOIC srl

Η μελέτη εξετάζει επίσης και ξαναγράφει αρκετές εξελικτικές υποθέσεις για να εξηγήσει το αρχαίο μεσογειακό πλαίσιο. Αρχικά, οι γεωλόγοι ερμήνευσαν την περιοχή που είναι σήμερα η τοποθεσία του Villaggio del Pescatore ως μέρος ενός νησιού στη μέση ενός «πρωτόγονου Μεσογειακού» ωκεανού που ονομάζεται Tethys. Υποστήριξε αυτή την παρερμηνεία ότι ο σχετικά μικρός σκελετός, ο πρώτος σκελετός δεινοσαύρου που βρέθηκε στην τοποθεσία (με το παρατσούκλι “Antonio”), ήταν στην πραγματικότητα ένα είδος “νάνου”, ένα παράδειγμα της λεγόμενης “βάσης του νησιού” (εξελικτική σμίκρυνση των ζώων σε ένα απομονωμένο περιβάλλον λόγω σπανιότητας πόρων).

Οστά «Antonio» κάτω από το μικροσκόπιο που δείχνουν οστεοκύτταρα (κυκλικές μαύρες κουκκίδες): Απολιθωμένος οστικός ιστός έχει αναλυθεί για να συναχθεί η σχετική ηλικία των σκελετών δεινοσαύρων τη στιγμή του θανάτου τους. Πίστωση: Πανεπιστήμιο της Μπολόνια

Σε αυτή τη νέα μελέτη, η ερευνητική ομάδα τεκμηριώνει ότι ο «Antonio» είναι ένα ανώριμο άτομο, ενώ ο «Bruno» που είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος, αντιπροσωπεύει ένα μεγαλύτερο άτομο – και αυτό το άτομο θα μπορούσε να είχε ακόμη αναπτυχθεί τη στιγμή του θανάτου του.

Κρανίο του «Bruno», του πρόσφατα περιγραφόμενου σκελετού του δεινοσαύρου Tethyshadros insularis. Πηγή εικόνας: A. Giamborino (με την ευγενική παραχώρηση του Εποπτικού Συμβουλίου Αρχαιολογίας, Καλών Τεχνών και Τοπίου της Friuli Venezia Giulia)

Τα νέα γεωλογικά δεδομένα που συνέλεξε η ομάδα έδωσαν επίσης την ηλικία της τοποθεσίας και τα απολιθώματα της: σχεδόν 80 εκατομμύρια χρόνια πριν, στο ασβεστολιθικός διάστημα. Αυτό είναι περίπου 10 εκατομμύρια χρόνια παλαιότερο από ό,τι πιστεύαμε προηγουμένως: πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη και όταν έχουμε να κάνουμε με δεινόσαυρους. Εκείνη την εποχή, η σημερινή βορειοανατολική Ιταλία ήταν μια γη που έβλεπε έναν απέραντο ωκεανό αλλά συνδεόταν με τη δυτική Ευρώπη και την Ασία. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο μικρά νησιά σημάδεψαν την αρχαία Μεσόγειο, αλλά πολλές από τις διαδρομές μετανάστευσης μεγάλων χερσαίων ζώων όπως οι δεινόσαυροι μπορεί να ήταν δυνατές μέσω των χερσαίων γεφυρών αυτού που ονομάζουμε σημερινή Ιταλία.

Απλοποιημένο εξελικτικό δέντρο που δείχνει πού μπορεί να χωρέσει το Tethyshadros μεταξύ των συγγενών του Hadrosauriform, των λεγόμενων δεινοσαύρων με τιμολόγηση πάπιας. Πίστωση: Πανεπιστήμιο της Μπολόνια

Αυτή η νέα έρευνα υπογραμμίζει όχι μόνο το πρώτο βήμα όσον αφορά τα εξαιρετικά ευρήματα, αλλά πιο σημαντικό τον κεντρικό ρόλο του απολιθώματος των ιταλικών δεινοσαύρων στην αξιολόγηση σημαντικών επιστημονικών υποθέσεων σχετικά με αυτά τα αρχαία ζώα. Δεδομένου ότι η τοποθεσία προστατεύεται ήδη από ιταλικά ιδρύματα, οι νέες ερευνητικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες μπορεί να αποτελέσουν μια ευκαιρία να συμπεριληφθεί η γεωλογική και η απολιθωμένη κληρονομιά στη λίστα με τα “πρέπει να δείτε” κατά την επίσκεψή σας στο “Belpaese”.

Παραπομπή: “Ο ιταλικός δεινόσαυρος Lagerstätte αποκαλύπτει τον ρυθμό και τη μέθοδο της εξέλιξης του αδροσιμορφικού μεγέθους του σώματος” 2 Δεκεμβρίου 2021, Επιστημονικές Εκθέσεις.

Οι ερευνητές που συμμετείχαν στη μελέτη είναι: Alfio Alessandro Chiarenza (Πανεπιστήμιο του Vigo), Matteo Fabbri (Field Museum of Natural History, Σικάγο), Lorenzo Consorti (Πανεπιστήμιο Τεργέστης και Γεωλογικό Ινστιτούτο Ιταλίας – ISPRA), Juan Cantalapiedra (Universidad de Alcalá )), David Evans (Βασιλικό Μουσείο Οντάριο και Πανεπιστήμιο του Τορόντο), Federico Fante και Marco Moscioni (Πανεπιστήμιο της Μπολόνια).