Τα βλέφαρα του πιθήκου έτρεμαν μετά από 18 ώρες υπό αναισθησία. Δύο ιατρικές ομάδες ήταν σε εγρήγορση. Οι γιατροί, οι νοσοκόμες και μια ομάδα βοηθών κράτησαν την ανάσα τους, περιμένοντας ένα σημάδι ότι η λεπτή επέμβαση – δύο ακριβείς διαδικασίες στην πραγματικότητα – ήταν επιτυχής.
Ο χειρουργός του εγκεφάλου του Κλίβελαντ Ρόμπερτ Γουάιτ, κρατώντας ένα λαβίδα, χτύπησε απαλά τη μύτη του ζώου. Με μια λάμψη σαφούς ταυτοποίησης, ο πίθηκος, ένας μεσαίου μεγέθους μαϊμού γνωστός ως μακάκος, έκοψε τα σαγόνια του σαν να προσπαθούσε να δαγκώσει έναν γιατρό.
Το χειρουργικό θέατρο ξέσπασε σε επευφημίες.
Ο Λευκός το έκανε: Η πρώτη μεταμόσχευση κεφαλής στον κόσμο. Η συνειδητή ζωντανή κεφαλή ενός μακάκου συνέδεσε το σώμα της αναπνοής, το οποίο είναι το ζωτικό σώμα ενός άλλου, για να δημιουργήσει ένα «νέο» ζώο.
Ο Λευκός συνόψισε τη συμπεριφορά του ασθενούς του το 1970: «Επικίνδυνο, δυσάρεστο και εξαιρετικά δυστυχισμένο». Και για καλό λόγο. Το κάποτε υγιές πλάσμα είχε πλέον παραλύσει από το λαιμό προς τα κάτω με μόνο ώρες για να ζήσει.
«Οι πίθηκοι δεν τους άρεσε ο Δρ. Λευκός, και το κράτησαν πραγματικά αυτό», συντάκτης του Μπράντι ΣλάλαςΟ κ. Humble και ο Dr. Butcher(Simon & Schuster), είπε στην εφημερίδα. Αυτός ήταν ένας κοινός παράγοντας σε όλες τις πέντε τρομερές μεταμοσχεύσεις κεφαλής του Λευκού – και τονίζει, τουλάχιστον, ότι ο εγκέφαλος είναι το αγγείο του χαρακτήρα, το κυριολεκτικό σπίτι της ψυχής.
Στο νέο της βιβλίο, η Shelas διερευνά την καριέρα της White ως κορυφαίος χειρουργός και ερευνητής, ωστόσο, δεν πέτυχε ποτέ τον τελικό του στόχο: να εκτελέσει την επέμβαση που θα επέτρεπε στην ανθρώπινη ψυχή, εγκλωβισμένη στον εγκέφαλό της, να ζήσει μετά την αποτυχία του αρχικού της σώματος.
“Ήταν άρωμα, αλλά τώρα είναι ένα άδειο μπουκάλι”, είπε το 1967, αγκαλιάζοντας έναν εγκέφαλο στην παλάμη του χεριού του. “Αλλά το άρωμα είναι ακόμα εκεί.”
Μέχρι τότε, τα χειρουργικά πειράματα του White είχαν ήδη οδηγήσει σε τεχνικές που διατηρούν τη λειτουργία του προσβεβλημένου εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης, δίνοντας στους νευροχειρουργούς χρόνο να κάνουν τη σωτηρία τους. Αυτή η προσέγγιση, γνωστή ως έγχυση χαμηλής θερμοκρασίας, εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σήμερα σε ασθενείς με τραύμα και σε ασθενείς με καρδιακή ανακοπή.
Αλλά για 40 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 2010, ο Λευκός είχε εκπληρώσει τις ελπίδες για χειρουργική επέμβαση μαϊμού – την οποία προτίμησε να ονομάσει μεταμόσχευση σώματος – σε ανθρώπους. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, είχε βρει ένα ζευγάρι υποψήφιων ασθενών: τον Craig Vettowitz, έναν τετραπληγικό του οποίου τα αποτυχημένα όργανα έκοψαν τη διάρκεια ζωής του και ένας νεκρός άνδρας ως δωρητής πλήρους σώματος.
Δυστυχώς για τον Λευκό, η αγάπη για τη δημοσιότητα έδωσε στον ταλαντούχο χειρουργό μια μυρωδιά από κουκουβάγια. Μια ταπεινωτική εμφάνιση αποκριών στο ταμπλόιντ σόου “Hardcore” έπαιξε τον White και τον Vitovitz ως “Dr. Frankenstein and the Wishing Beast”.
«Ήταν απογοητευμένοι που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στον παράγοντα σοκ», είπε ο Shelas. “Αν πάτε πολύ μακριά, απλά ενοχλεί τους ανθρώπους.”
Από την άλλη πλευρά, «περιστασιακά βγαίνει δημόσια με τις λέξεις« Δρ. Πρόσθεσε ότι ο Φρανκενστάιν “είναι χαραγμένο στην ιατρική του τσάντα.” “Έτσι είχε αυτές τις διπλές προσωπικότητες.”
Επιπλέον, ο Λευκός ήταν ένας ευσεβής καθολικός και πατέρας δέκα που έκανε φίλους με δύο παπάδες. Τόσο ο Paul VI όσο και ο John Paul II του ζήτησαν να υπηρετήσει στα συμβούλια βιοηθικής του Βατικανού που αντιμετώπισαν τα ακανθώδη διλήμματα της σύγχρονης ιατρικής – συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος του πότε ακριβώς τελειώνει η ζωή.
«Ο Λευκός ένιωθε ότι ήταν στην πλευρά του Θεού», είπε ο Χίλας. Συνήθιζε να λέει, «Η κατεύθυνση πίσω από το χέρι μου όταν δουλεύω είναι από τον Θεό». Και ήταν πολύ πεπεισμένος, πάντα, ότι έκανε το σωστό.
Αλλά δεν πήρε ποτέ την παπική ευλογία για το σχέδιό του να επεκτείνει τη ζωή κάποιου με τον εγκέφαλο να εμβολιάσει το κεφάλι του στο πτώμα ενός άλλου νεκρού ανθρώπου. Η χειρουργική επέμβαση του Φίτοβιτς δεν συνέβη ούτε. Ο Λευκός δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει τα απαιτούμενα 4 εκατομμύρια δολάρια και η εμφάνισή του του κόστισε πιθανώς χρήματα και έγκριση από το νοσοκομείο.
«Ο Λευκός θεώρησε ότι μια ανθρώπινη ζωή –ότι για τον Λευκό ο εγκέφαλος– άξιζε την εξοικονόμηση σχεδόν με οποιοδήποτε κόστος», δήλωσε ο Σίλας. «Αλλά μπορεί να υπάρχει, και πρέπει να υπάρχει. Σήμερα μπορούμε να κάνουμε μεταμόσχευση κεφαλής. Αλλά πρέπει; Και ποιος αποφασίζει;
«Αυτή είναι η ερώτηση που αντιμετώπισα», είπε. “Επειδή η ιατρική τεχνολογία, πολύ συχνά, είναι πέρα από την ικανότητά μας να κατανοήσουμε τις συνέπειές της.”