Ο δισεκατομμυριούχος Δημήτρης Δασκαλόπουλος απομακρύνεται από μια τεράστια ποσότητα μοντέρνας τέχνης | τέχνη

Στο αέρινο γραφείο του στη βόρεια Αθήνα, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος αρέσκεται να επισημαίνει το κομμάτι του εγώ του που μπορεί εύκολα να περάσει απαρατήρητο στον πίσω τοίχο.

Από μακριά, τα τρία γράμματα που είναι τόσο αναπόσπαστα στον πίνακα είναι ελάχιστα διακριτά, αλλά αυτό με το οποίο είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένος ο συλλέκτης έργων είναι πώς εξαφανίζονται όταν δεν φαίνονται καθόλου. «Κοίτα», λέει, με τα μάτια του να αστράφτουν καθώς εκτιμά τη δουλειά από κοντά. «Το εγώ έχει φύγει, δεν υπάρχει τίποτα να δεις, απολύτως τίποτα».

Το κόλπο συνοψίζει τη διάθεση του Έλληνα βιομήχανου. Τρεις δεκαετίες αφότου άρχισε να συγκεντρώνει τη διεθνώς αναγνωρισμένη συλλογή του – αρχικά όταν διοικούσε την αυτοκρατορία τροφίμων της οικογένειάς του – ο Δασκαλόπουλος αποφάσισε να διαθέσει αυτή τη συλλογή.

Ελάχιστοι στον κόσμο της σύγχρονης τέχνης το έχουν καταφέρει με τόση σοβαρότητα: η Louise Burgios, η Marina Abramovich, η Helen Chadwick, η Sarah Lucas και ο Matthew Barney είναι μόνο μερικοί από τους καλλιτέχνες των οποίων το έργο έχει αγοράσει.

Αποφασισμένος ότι έχουν μέλλον πέρα ​​από τη ζωή του – και σύμφωνα με την πεποίθησή του να μοιραστεί την τέχνη με το κοινό – ο επιχειρηματίας εγκαταλείπει το «καλύτερο μέρος» της συλλογής του. Είναι μια απόφαση που έχει επιπτώσεις στους λάτρεις της τέχνης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και στα δημόσια ιδρύματα που θα επωφεληθούν από τη δωρεά.

Από τα 350 έργα 142 καλλιτεχνών στα οποία θα συμμετάσχει ο Δασκαλόπουλος, τα 110 θα πάνε στο Μουσείο Tate στο Λονδίνο. Το 100 θα μοιραστεί μεταξύ του Guggenheim στη Νέα Υόρκη και του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στο Σικάγο, ενώ το υπόλοιπο θα βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, ΕΜΣΤ, στην Αθήνα. Όσον αφορά το μέγεθος και το εύρος, λίγες δωρεές ήταν γενναιόδωρες.

Για έναν άνθρωπο που παραδέχεται ότι το ένστικτό του έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή κομματιών από μερικούς από τους πιο διάσημους σύγχρονους καλλιτέχνες του κόσμου, αυτό είναι ένα εξαιρετικό κατόρθωμα.

Το δώρο έρχεται επίσης με τη δημιουργία ενός δικτύου επιμελητών που ελπίζει ότι θα οδηγήσει σε άνθηση των ανταλλαγών, ειδικά μεταξύ Tate και ΕΜΣΤ, σε μια εποχή που η σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα δείχνει δυναμισμό και υποσχέσεις.

Πέραν αυτού, δεν τέθηκαν όροι. Αντίθετα, τον τελευταίο λόγο έχει η τέχνη και ο «διάλογος» που προσπάθησε να δημιουργήσει μέσα στην ομάδα.

«Ποτέ δεν ένιωσα ιδιοκτήτης της επιχείρησης», εξηγεί με απροσδόκητη ευθυμία. “Η πραγματική απόφαση που επρόκειτο να δώσω στα μουσεία ελήφθη πριν από τουλάχιστον οκτώ ή εννέα χρόνια. Πάντα ένιωθα ως θεματοφύλακας ή θεματοφύλακας της δημιουργικότητας άλλων ανθρώπων.”

Σε οποιαδήποτε χώρα, ένα δώρο θα κάνει πάταγο. Στην Ελλάδα, της οποίας ο πολιτισμός κυριαρχείται εδώ και καιρό από τις δόξες του αρχαίου παρελθόντος, οι δωρεές ενισχύθηκαν από επιλογές που ενέπνεαν και δέος. Ο Δασκαλόπουλος αναγνωρίζει ότι οι συλλογικές του πρακτικές εμπνεύστηκαν από τα γραπτά του Νίκου Καζαντζάκη, του Κρητικού συγγραφέα που μίλησε για τη «λάμψη της ζωής» ανάμεσα στη «σκοτεινή άβυσσο» πριν από τη γέννηση και τη «σκοτεινή άβυσσο» μετά το θάνατο.

Από την αρχή, η ομάδα επικεντρώθηκε στο στοιχείο. Στον ορίζοντα διαφαίνονται μεγάλες εικόνες του ανθρώπινου σώματος ως σκάφους υπαρξιακής, κοινωνικής και ιδεολογικής πάλης. Η ανάδειξη παγκόσμιων ζητημάτων της ανθρώπινης κατάστασης, της απώλειας, του άγχους και της θλίψης, καθώς και της αισιοδοξίας, της ελπίδας και των χαρών της ζωής είναι σταθερά θέματα σε έργα τέχνης που εκτίθενται παγκοσμίως.

Αλλά ο συλλέκτης εστίασε επίσης σε εγκαταστάσεις και αγάλματα μεγάλης κλίμακας που δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τα δημόσια ιδρύματα. Λέει ότι πολλά από αυτά δεν θα χωρούσαν ποτέ στο σπίτι του. Αν συλλέγεις σύγχρονη τέχνη, δεν μπορείς να το αποκλείσεις [works] Γιατί δεν χωράνε στο σπίτι σου», γελάει. «Πρέπει να μαζεύεις ό,τι φτιάχνουν οι καλλιτέχνες… Ποτέ δεν ήταν το στάνταρ μου τι μπορούσα να βάλω σε έναν τοίχο και δεν ήταν ποτέ αγορά σέξι καλλιτέχνη. Ήταν μια επιχειρηματική αγορά που νόμιζα ότι μιλούσε καλά μαζί και ενίσχυσε το κύριο μήνυμα για το τι προσπαθεί να εξερευνήσει αυτή η ομάδα».

Αυτόν τον μήνα, 18 κομμάτια – μερικά από τα οποία χρειάζονται έως και τρεις εβδομάδες για να συναρμολογηθούν – συλλέγονται στο Dream On, μια παράσταση που έχει εξαντληθεί πλήρως το πρώην καπνεργοστάσιο στην Αθήνα. Αυτή θα είναι η πρώτη και τελευταία φορά που η πλειοψηφία, συμπεριλαμβανομένων έργων των Damien Hirst και Michael Landy, θα δει στην Ελλάδα. Τα περισσότερα από αυτά ήταν σε απόθεμα σε αποθήκες σε όλη την Ευρώπη.

Η προοπτική να δώσει νέα πνοή στα έργα είναι που ενθουσιάζει τον Δασκαλόπουλο, ο οποίος το 2014 ίδρυσε το Neon, μια δραστήρια ΜΚΟ με μοναδικό στόχο να διευρύνει και να εκθέσει την τοπική εκτίμηση της σύγχρονης τέχνης στην ελληνική νεολαία.

«Θα ξαναγεννηθούν», λέει, προσθέτοντας ότι το κίνητρό του να δωρίσει τα τέσσερα μουσεία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο φάσμα της έκθεσης. «Θα είναι προσβάσιμο σε ένα ευρύτερο κοινό και θα λάβει την απαραίτητη φροντίδα για να διατηρηθεί για τις μελλοντικές γενιές».

Ο 65χρονος Δασκαλόπουλος έχει περάσει σχεδόν τη μισή του ζωή δουλεύοντας στο πλατό. Η δωρεά μπορεί να είναι το φυσικό τέλος σε ένα πάθος που δεν επιδίωκε, λέει, οικονομικό κέρδος — αλλά το ενδιαφέρον του για τη σύγχρονη τέχνη, τουλάχιστον αρχικά, δεν θεωρήθηκε δεδομένο. Μέχρι τις αρχές του τριάντα, ήταν η παραδοσιακή ελληνική αφηρημένη ζωγραφική της δεκαετίας του ’50 και του ’60 που διακοσμούσε το σπίτι του στην Αθήνα.

Μόλις αγόρασε τη Rebecca Horn το 1994, εμφανίστηκαν πιο μοντέρνες επιχειρήσεις. «Σιγά σιγά παρασύρθηκα προς τη σύγχρονη τέχνη γιατί θα μπορούσε να είχε συλλεχθεί, αλλά μετά με γοήτευσε γιατί ήταν η τέχνη της εποχής μας», θυμάται.

“Η αξία της τέχνης έγκειται σε αυτό που δημιουργήθηκε στην καρδιά και στο κεφάλι σου. Υπό αυτή την έννοια, η συλλογή μου δεν ήταν από γνώση ή από διάβασμα. Ήταν έντερο και είναι πιο εύκολο. Δεν χρειάζεται να διαβάσετε όλα τα μαλακίες που γράφουν οι επιμελητές και οι κριτικοί».

Ένας από τους κολοσσούς της ελληνικής βιομηχανίας, ο Δασκαλόπουλος, ο οποίος ηγήθηκε του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Ελλάδος ενώ η χώρα βυθιζόταν στην οικονομική κρίση, αφηγείται πώς ο πατέρας του, Αριστείδης, ξεκίνησε τη γαλακτοκομική εταιρεία Δέλτα από ένα μικρό κατάστημα στην Αθήνα. Είναι μια ιστορία φτώχειας μέχρι πλούτου που ο επιχειρηματίας, ο οποίος διευθύνει μια εταιρεία χρηματοοικονομικών υπηρεσιών και επενδύσεων από τότε που πούλησε τον όμιλο τροφίμων το 2007, δεν έχει ξεχάσει.

Οι τέχνες πιστώνονται ότι τον έκαναν πιο περίεργο και πιο τολμηρό τυχοδιώκτη. “Σε απομακρύνει από τις σταθερές σκέψεις σου. Γι’ αυτό είμαι τόσο ευγνώμων για τη σύγχρονη τέχνη.”

Ο Δασκαλόπουλος γνωρίζει κάθε κομμάτι της συλλογής. Το να εγκαταλείψει τα έργα τέχνης δεν ήταν εύκολο, είτε συναισθηματικά είτε πρακτικά – αγόρασε προσωπικά το 99% από αυτά και θυμάται πώς ένιωσε όταν είδε για πρώτη φορά πράγματα.

Το να ξέρεις ότι θα είναι εκεί για να απολαύσει τη δέσμευσή του για συμμετοχή στα κοινά και για να απολαύσει τη μελλοντική επιχειρηματική ζωή, είναι πιο ικανοποιητικό από οποιαδήποτε αίσθηση άρπασης. Ενώ η δωρεά σε τέσσερα μουσεία σε τρεις χώρες σε δύο ηπείρους δεν ήταν εύκολη – η γραφειοκρατία ήταν τιμωρία – η ιδέα ότι η ιδιωτική συλλογή θα γινόταν σύντομα δημόσιος πόρος ήταν πολύ καλύτερη από το να γνωρίζουμε ότι πολλά από αυτά είναι αποθηκευμένα σε κουτιά.

Θα υπάρχουν εκθέσεις έργων τέχνης και θα υπάρχουν αίθουσες για καλλιτέχνες. Θα υπάρξουν διάλογοι και θα υπάρξουν κοινές πρωτοβουλίες από μουσεία… έτσι θα δω αυτά τα έργα ενεργά όσο θα είμαι ακόμα εκεί».

Και αν υπάρχει μια βροχερή μέρα, υπάρχουν άλλα 150 κομμάτια —και όχι μόνο τα κοσμήματα του Robert Guber και του Bruce Neumann— στην τσάντα του. Τα γραφεία του, που βρίσκονται σε έναν προαστιακό δρόμο, είναι επιπλωμένα με επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων πολλών δολαρίων που τοποθετούνται εν μέρει ως αστεία, επειδή είναι η έδρα των οικονομικών του υπηρεσιών. «Περισσότερα, σίγουρα, λιγότερα, και λιγότερα είναι περισσότερα», έγνεψε καταφατικά, κοιτάζοντας το δικό του κομμάτι του εγώ. «Έχω κρατήσει κάποια επιχείρηση με την οποία μου αρέσει να ζω… ίσως [there’ll be] Ένα δεύτερο κύμα δώρων αργότερα».