Καθώς το 2021 πλησιάζει στο τέλος του, είναι σαφές ότι οι προκλήσεις που θέτει η πανδημία έχουν επηρεάσει όλους τους πολιτιστικούς μας θεσμούς, από κινηματογράφους και χώρους συναυλιών μέχρι μεγάλα μουσεία, ανεξάρτητες γκαλερί και χώρους τέχνης κολεγίων.
Τα εγκαίνια που ακυρώθηκαν ή αναβλήθηκαν, τα ραντεβού παρακολούθησης, οι εικονικές επισκέψεις και οι εκθέσεις που διαρκούσαν πολύ περισσότερο από τον αρχικό προγραμματισμό έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι θεατές (και οι κριτικοί) αλληλεπιδρούν με τον πολιτισμό. Με τις μεταβλητές του covid φαινομενικά ατελείωτες, αυτός μπορεί να είναι ο τρόπος για το άμεσο μέλλον.
Αλλά για να παραφράσω τον δρ. Ο Μάλκολμ στον Τζεφ Γκόλντμπλουμ στο «Jurassic Park» – «Η τέχνη βρίσκει έναν τρόπο». Η κοινότητα τέχνης SouthCoast συνεχίζει να δημιουργεί μερικές εξαιρετικές γκαλερί το 2021. Ακολουθούν οι 12 κορυφαίες γκαλερί:
12: Norman Ives: Construction and Reconstruction Στο CVPA Campus Gallery, UMass Dartmouth. Η σαρωτική έρευνα στα μέσα του αιώνα του σημαντικού γραφίστα Norman Ives ήταν μια διασκεδαστική και ιδιόμορφη γιορτή των γραμμάτων και του αρνητικού χώρου. Είτε εργαζόταν σε κολάζ, ανάγλυφα ή ζωγραφική, ο Ives ήταν χορογράφος για τα στοιχεία του κειμένου. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι η τρίχρωμη σειρογραφία που ονομάζεται “Κένταυρος” όπου τα γράμματα σε καμία περίπτωση δεν γράφουν τη λέξη Κένταυρος. Αλλά η μαγεία είναι η ανάμειξη σχημάτων.
11. “Tamara Kostinovsky: Savage Legacy” Στο Μουσείο Fuller Craft. Το λεπτό σκάλισμα του Kostinovsky παρείχε ένα είδος σωματικής γνώσης. Ωστόσο, το σώμα δεν μιλάει για σεξ, αλλά μάλλον για την πρωταρχική επιθυμία να τρώει το κρέας των ζώων. Χωρίς να τρέμω, να τρέμω τα δάχτυλά μου ή έλεος, πρόσφερα υφασμάτινες εκδοχές πτωμάτων ζώων, καμένων πλασμάτων, πεσμένων φασιανών, χήνων και άλλων θηραμάτων. Το ταρίχευμά της από ψεύτικο ύφασμα ήταν λίγο αηδιαστικό ενώ ήταν εντελώς σαγηνευτικό.
10. “The artwork of David R. Melo” Στο Narrows Center for the Arts. Επαγγελματίας αφηγητής, τα γλυπτά και οι πίνακες του Milo προέρχονται από τις βιβλικές ιστορίες και τους κλασικούς μύθους της αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης, της Ιαπωνίας και άλλων πολιτισμών. Οι ζωντανές εικόνες και τα τρισδιάστατα έργα αποδίδονται υπέροχα και μπορούν να γίνουν κατανοητά ως ηθικές ιστορίες που παρουσιάζονται με τη μορφή γοητευτικών ταμπλόιντ και εικονογραφήσεις για παιδικά βιβλία για ενήλικες. Οι πίνακές του με τον Ίκαρο από τον ελληνικό μύθο και τον μάγο Simon Magus στην Παλαιά Διαθήκη αποκαλύπτουν ένα κοινό θέμα: η ανθρώπινη αλαζονεία είναι πράγματι απερισκεψία.
9. “The Moby Show: A Whale’s Tale” Στην Gallery X. που εκτείνεται σε περισσότερες από τρεις δεκαετίες, η παλαιότερη έκθεση τρεξίματος του New Bedford έχει παρουσιάσει πολλά εκθέματα σχετικά με την προκυμαία, θαλασσινά τοπία και άλλα ναυτικά θέματα, αλλά κατά κάποιο τρόπο σε αυτά τα 30+ χρόνια, δεν υπήρχε εκπομπή αφιερωμένη ειδικά στον Moby-Dick μέχρι πέρυσι. καλοκαίρι. Με δεκάδες καλλιτέχνες να συμμετάσχουν, ήταν ένα γράμμα αγάπης προς τη μεγάλη λευκή φάλαινα, τον Captain Ahab και τον Herman Melville. Ανάμεσα στα κυριότερα σημεία ήταν η όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία της Wanda Medina της “Queequeg’s Sister, πλαισιωμένη από αντίκες καλύμματα κρεβατιού”, και η απεικόνιση maki του Mark Carvalho σε καμβά ζωγραφισμένο με σπρέι του Gregory Peck ως καπετάνιου φαλαινοθηρικών δεμένο με ζώνη.
8. “Fall River Boys” Στο Fall River Museum of Contemporary Art. Στο πλαίσιο της “Group Gallery #2” του FRMoCa, υπήρχε μια έκθεση ασπρόμαυρων εκτυπώσεων από ασημί ζελατίνα από τον γεννημένο στο Σικάγο φωτογράφο Richard Rinaldi στη Great Pristine Gallery. Η πανέμορφη συλλογή φωτογραφιών τραβήχτηκε μεταξύ 2001 και 2008, γνωστή συλλογικά ως “Fall River Boys”. Οι εικόνες ήταν έντονες, απλές, ελκυστικά πορτρέτα δύο νεαρών ανδρών (και μιας νεαρής γυναίκας ή δύο) σε εκείνη τη σκοτεινή στιγμή όπου κάποιος αισθάνεται μια μεταμόρφωση στον εαυτό του και ατελείωτες δυνατότητες. Ενώ τα αυτοκίνητα, τα ρούχα και η συμπεριφορά ήταν από μια ορισμένη εποχή, οι εικόνες προκάλεσαν την αιωνιότητα της εφηβείας.
7. “Amanda σημαίνει: έτη φωτός” Στην γκαλερί τέχνης του πανεπιστημίου, UMass Dartmouth. Στην πρώτη της αναδρομική έκθεση, η φωτογράφος Amanda Maines έδειξε μια σειρά από φωτογραφίες της «χωρίς κάμερα». Δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου σε σκοτεινό δωμάτιο, για παράδειγμα, εισάγοντας χαρτιά σε μεγεθυντικό φακό και προβάλλοντάς τα απευθείας σε φωτοευαίσθητο χαρτί. Η διαφάνεια των φύλλων άνοιξε το δρόμο για την εξερεύνηση του φωτός που διέρχεται από άλλα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των λαμπτήρων και των ποτηριών νερού. Στις πολύ μεγεθυσμένες εικόνες της, τα συνηθισμένα πράγματα – οι φλέβες ενός φύλλου, οι σταγόνες σε ένα φλιτζάνι ή τα νήματα μέσα σε μια λάμπα – έγιναν θρυλικά.
6. Αριθμητική: Τα άβολα γεγονότα από τις συλλογικές μας εμπειρίες, περασμένες και σύγχρονες. Στο Πολιτιστικό Κέντρο Dartmouth. Αν η τέχνη μπορεί να θεωρηθεί ως αποθήκη της συλλογικής μνήμης της κοινωνίας, η «αριθμητική» ήταν μια ανησυχητική ανάμνηση και μια απόλυτη επιμονή ότι είναι καλύτερο να μην την ξεχνάμε. Η γκαλερί, στην οποία συμμετέχουν οι εικονογράφοι Ron Fortier και Stephen Remick, παρουσίασε εικόνες που άφησαν ορισμένους θεατές να ταράζονται, άλλους δάκρυσαν και κάποιους θυμωμένοι. Ο Fortier ανέλαβε τη μάστιγα του βίαιου ρατσισμού, κινηματογραφώντας εξωφρενικά ωμές εικόνες από τον πύρινο βομβαρδισμό του Μάη του 1921 στο Greenwood, μια μαύρη γειτονιά στην Tulsa. Ο Ρέμικ ανέλαβε και μια επιδημία… λοιπόν, η πανούκλα. Η σειρά του απεικονίζει εξαντλημένους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης, το δέρμα τους ακατέργαστο και τα συναισθήματά τους ακόμη περισσότερο, καθώς παλεύουν με τη μάχη κατά των θεωρητικών συνωμοσίας και του ιού.
5. “στη γειτονιά” Στο Μουσείο Φαλαινοθηρίας του Μπέντφορντ. Στην γκαλερί Braitmayer του NBWM, οι τελευταίοι πίνακες και κολάζ της Alison Wells την έδειχναν να παρατηρεί την ανθρώπινη κατάσταση, με κοινωνικά, πολιτικά, ιστορικά, συναισθηματικά και πνευματικά στρώματα να βράζουν κάτω από την επιφάνεια, και η έκθεση περιελάμβανε εικόνες κατοικημένων γειτονιών και της οδού Acushnet. Ο μεγαλύτερος και πολυσύχναστος δρόμος του Νιού Μπέντφορντ, με τα καφέ του, τα πορτογαλικά καταστήματα εμπορευμάτων και τις μεγαλοπρεπείς καθολικές εκκλησίες. Αλλά σε αυτή την παράσταση, η Wells αποκάλυψε το αριστούργημά της. Το τολμηρό πλέον “Protest Against the Union” απεικόνιζε ένα πλήθος διαδηλωτών με πανό: Black Lives Matter, Please I Can’t Breathe, No Justice No Peace. Αλλά το θράσος από μόνο του δεν είναι τέχνη. Η ομορφιά αυτής της εικόνας το κάνει έτσι.
4. “Νέοι πίνακες από την Anne Lyon και τον Daniel Ludwig” Στην γκαλερί Didi Shattuck. Η Anne Lyon εξέθεσε μια σειρά από πέντε μεγάλους πίνακες κολυμβητών σε πισίνες, προφανώς από την οπτική γωνία του θεατή από κάτω, με τα κεφάλια τους να μην είναι ορατά. Η δουλειά της είναι ρεαλιστική, αλλά ο τρόπος που αφήνει το φως να αναπηδά από την επιφάνεια και να χορεύει γύρω από τους κολυμβητές, γίνεται μια αφαίρεση διάθλασης. Ο σύζυγός της, Daniel Ludwig, έδειξε εικονιστικούς πίνακες που άγγιζαν στοιχεία του μύθου, όπως η εμφάνιση μιας γυμνής γυναίκας στο δάσος με τη μορφή δρυάδας. Μια άλλη γυναίκα με μαγιό και καθισμένη σε μια άνετη καρέκλα, σίγουρη σαν την Ήρα στον θρόνο της. Οι δύο καλλιτέχνες ανέβαιναν κάθε μέρα σε ένα εξαιρετικό επίπεδο.
3. Unfamiliar Threads: The Works of Ruth E. Carter Στο Μουσείο Τέχνης του New Bedford. Ο Κάρτερ κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ενδυματολογίας του 2019, για τον Μαύρο Πάνθηρα. Παρόλο που κανένα από τα κοστούμια αυτού του υπερήρωα της Marvel δεν εμφανίστηκε, η γκαλερί παρουσίαζε τη δουλειά της από πολλές άλλες ταινίες, συμπεριλαμβανομένης της στολής παράδοσης πίτσας που φορούσε ο Spike Lee στο “Do the Right Thing” και ένα αστραφτερό φόρεμα που φορούσε η Oprah Winfrey στην ταινία του 2014. “Ειρηνικό”. Το συνδετικό νήμα που διαπέρασε την έκθεση ήταν η αφιέρωση του Carter σε πραγματικές ιστορίες Αφρικανών και Μαύρων Αμερικανών με έμφαση στη μόδα. Κόβει τη διασταύρωση της αμερικανικής ιστορίας και της ποπ κουλτούρας με απίστευτη αυτοπεποίθηση.
2. “Marc St. Pierre: Black & White” Στην γκαλερί τέχνης του πανεπιστημίου, UMass Dartmouth. Ο Saint-Pierre, ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον Δεκέμβριο του 2019, τιμήθηκε με μια δωρεάν έκθεση χρωμάτων. Όλη η δουλειά ήταν ασπρόμαυρη και αποχρώσεις του γκρι. Οι εκτυπώσεις, τα κολάζ και τα σχέδιά του θεωρούνται γενικά υποκειμενικά επειδή δεν «απεικόνιζε» τίποτα με τη συνήθη έννοια του όρου. Αλλά θα ήταν λάθος να πούμε ότι το έργο του ήταν χωρίς αφήγηση. Μερικά στοιχεία επανεφευρίσκονται συνεχώς: πλέγματα, φανταστικές εναέριες όψεις, ανώμαλο έδαφος και μια μυστηριώδης ταλάντευση που αναδιπλώνεται για άλλη μια φορά. Το «Metropolis», που κάποιοι θα μπορούσαν να αποκαλέσουν αφηρημένο, πρότεινε βιτρίνες διαμερισμάτων, βιτρίνες, ακόμη και έξοδο πυρκαγιάς. Ακόμη και ο τίτλος αυτού του κομματιού ήταν μια προληπτική απάντηση, ένα κλείσιμο του ματιού, ένα νεύμα για το τι ήταν πραγματικά.
1. “A Wild Note of Longing: Albert Pinkham Ryder and a Century of American Art” Στο Μουσείο Φαλαινοθηρίας του Μπέντφορντ. Μια ονειρεμένη ομάδα επιμελητών συγκεντρώθηκε για να φέρει δεκάδες πίνακες του Ράιντερ (με δανεισμό από πολλά ιδρύματα, όπως το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, το Μουσείο του Μπρούκλιν, η Εθνική Πινακοθήκη Τέχνης και πολλά άλλα) στο Νιου Μπέντφορντ, όπου γεννήθηκε το 1847. Η έκθεση ήταν ένα συναρπαστικό εγχείρημα καθώς εξέθεσε μερικά από τα πιο διάσημα έργα του όπως το “Flying Dutchman” του 1887. Μια αξιοσημείωτη απούσα ήταν το “Race Track (Death on a Pale Horse)”, αλλά δεν μείωσε τη σημασία αυτού του ιστορικού απεικόνιση. Εκτός από τον Ράιντερ, το μουσείο έχει εκθέσει έργα πολλών καλλιτεχνών επηρεασμένοι από τον «πατέρα του αμερικανικού μοντερνισμού», συμπεριλαμβανομένων των Thomas Hart Benton, Jackson Pollock και Nathaniel Possett Dart. Ήταν μια έκθεση που δικαίως θα μπορούσε να ονομαστεί «Power Tour».
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”