Όταν ο Μιλτιάδης Τεντόγλου προσγειώθηκε στο σκάμμα κατά το έκτο και τελευταίο του άλμα στον τελικό του άλματος εις μήκος ανδρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, δεν ήταν σίγουρος αν το εκπληκτικό του άλμα θα ήταν αρκετό για να τον ανεβάσει στο βάθρο.
«Έμοιαζε σαν να πέρασε ένας αιώνας», είπε ο προπονητής Τίτογλου, Τζορτζ Πουμάσκι. Νέος Κόσμος.
Ο Πουμάσκι στάθηκε στις εξέδρες με μέλη της Εθνικής Ελλάδος και της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, περιμένοντας τα αποτελέσματα του άλτη του μήκους.
«Όταν ο Μιλτιάδης προσγειώθηκε, ήμουν σίγουρος ότι ήταν ένα καλό άλμα», είπε ο Πουμάσκι.
Το “Jump Master” έχει πάνω από 45 χρόνια εμπειρίας στον τομέα αυτό. Είχε δει χιλιάδες αθλητές να προσγειώνονται στο σκάμμα και αφού παρακολούθησε τον Τίτογλου να πηδά, ήταν σίγουρος ότι τα μάτια του δεν τον είχαν απογοητεύσει και η έκτη προσπάθεια του είχε εξασφαλίσει μετάλλιο.
Το ταμπλό τελικά έδειξε 8,41 μέτρα και παρόλο που οι αντίπαλοί του πήδηξαν στο ίδιο μήκος, οι συνολικές του προσπάθειες ξεπέρασαν τις δικές τους. Και έτσι ακολούθησαν οι επευφημίες των Ελλήνων όλου του κόσμου.
Διαβάστε ακόμα: Ολυμπιακοί Αγώνες: Χρυσό για την Ελλάδα ο Μιλτιάδης Τίντογλου
Ο Πομάσκι δεν είναι ξένος για τους Ολυμπιακούς και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, έχοντας συνεργαστεί με μερικές από τις μεγαλύτερες εθνικές επιτυχίες της Ελλάδας. Νίκη Ξάνθου, Όλγα Βασδίκη, Λάμπρος Παπακώστας, Βούλα Τσιαμήτα Τσάτωμα, Σπύρος Βασδίκης, Βούλα Πατουλίδου, Κώστας Ζαλαγκίττης και Βούλα Παπαχρήστου.
Διετέλεσε επίσης προπονητής του Ολυμπιακού από το 2000 έως το 2002 και το 2017 τιμήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Στίβου με το Βραβείο Προπονητή, την υψηλότερη διάκριση που του απονέμει η ομοσπονδία. Το 2019, ο Πουμάσκι βραβεύτηκε ως ο καλύτερος Έλληνας προπονητής στίβου.
Παρόλο που είχε πολλές διακρίσεις για να είναι περήφανος, πάντα ένιωθε ότι κάτι του έλειπε, μέχρι που εξαφανίστηκε. Χρυσό μετάλλιο κέρδισε ο μαθητής του Τίτογλου.
«Αυτό ήταν το μόνο που δεν είχα», είπε ο Πομάσκι.
Αθλητής στο παρελθόν, ο Πομάσκι συνδέθηκε στενά με την Ελλάδα αφού γνώρισε μια Ελληνίδα φοιτήτρια στη Βουλγαρία που αργότερα έγινε σύζυγός του, Εύα Νικολάου. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 μετακόμισαν μόνιμα στην Ελλάδα.
Αν και ο προπονητής έχει σημειώσει πολλές επιτυχίες για την Ελλάδα, δεν ντρέπεται να περιγράψει τα πράγματα ως έχουν. Με κάθε ευκαιρία θα μιλήσει για τις εγκαταστάσεις στην Ελλάδα που έμειναν χωρίς φροντίδα, τις δύσκολες συνθήκες προπόνησης των αθλητών, τις πολιτικές υποσχέσεις που δεν εκπληρώθηκαν, την υποστήριξη -οικονομική και ηθική- που δεν ήρθε όταν χρειάστηκε, τους προπονητές που έφυγαν. το πεδίο λόγω έλλειψης πόρων, αλλά και σεβασμού, Αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό εμπειρίας.
Η μόνιμη ανησυχία του είναι: «Τι θα αφήσουμε για την επόμενη γενιά;»
Το χρυσό μετάλλιο του Μιλτιάδη Τέτογλου φαίνεται πως ήρθε στις πιο δύσκολες στιγμές. Οι πολιτικοί μπορεί τώρα να είναι πιο ευάλωτοι στην κοινή γνώμη για να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους.
«Όλοι έχουμε δουλειά για να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε», είπε ο Πομάσκι.
“Συνεχίζω να πιέζω και να παλεύω για καλύτερες συνθήκες. Αν έχουμε τις προϋποθέσεις, θα έχουμε αποτελέσματα. Το κλειδί είναι οι εγκαταστάσεις… δεν είναι αυτή τη στιγμή στο επίπεδο που θα έπρεπε. Έχουμε αφήσει πολλά πράγματα στο πέρασμα χρονικός.”
Όσο για προπονητές που έφυγαν, είπε: “Είναι πολύ δύσκολο για έναν προπονητή να “μεγαλώσει”. Ένας αθλητής σε τρία ή τέσσερα χρόνια μπορεί να είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Ένας προπονητής θέλει εμπειρία. Χρειάζονται χρόνια. Θέλουν να ασχοληθείτε με δύο με τρεις γενιές». [of athletes] Για να είναι πλήρως αποτελεσματική».
«Το γήπεδο πρέπει να γεμίσει με καλό επίπεδο προπονητών και αθλητών», τονίζει ο Πομάσκι.
Διαβάστε ακόμα: Χρυσό για την Ελλάδα σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ο Τιντόγλου
Ο Πομάσκι είπε ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί το κλίμα, που είναι το καλύτερο στην Ευρώπη, για να γίνει κόμβος αθλητικού τουρισμού και να ωφελήσει την οικονομία, τα στάδια, τα ξενοδοχεία, τις τοπικές κοινωνίες, ακόμη και τα σουβλατζίδικα.
“Ποιος ήρθε στην Ελλάδα και δεν έφαγε σουβλάκι; Γιατί να σταματήσουμε; Επειδή δεν βελτιώσαμε το γήπεδο;”
Τόνισε ότι «οι γνώσεις, η εμπειρία και οι εγκαταστάσεις πρέπει να είναι πολύ υψηλού επιπέδου». Μην αφήσετε την επόμενη γενιά να ξεκινήσει ξανά από το μηδέν. Με βοήθησαν προπονητές που είχαν ήδη 30-40 χρόνια εμπειρίας.
Αναπόφευκτα η συζήτηση στρέφεται στον Μιλτιάδη Τίντογλου.
«Τα πήρε όλα μέσα», είπε ο Πομάσκι.
Ο Τεντόγλου είναι ακόμα πολύ νέος καθώς είναι μόλις 23 ετών. Τι κίνητρο μπορεί να έχει για να συνεχίσει τις προσπάθειές του, ειδικά όταν οι συνθήκες στην Ελλάδα δεν τον βοηθούν;
«Το μόνο καλύτερο πράγμα είναι να πάρεις ένα δεύτερο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες», απάντησε ο Πομάσκι χαμογελώντας.
Για το τελευταίο χρυσό άλμα του Τίτογλου, όπου η πίεση έφτασε στο αποκορύφωμά της, ο προπονητής του είπε: «Είναι πολύ δύσκολο, λίγοι αθλητές μπορούν να δουλέψουν σε μια τόσο κρίσιμη φάση στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους και με τόση ακρίβεια… Ο Μιλτιάδης είναι πολύ καλός.
Είναι προπόνηση; Είναι τύχη;
“Ενενήντα εννέα τοις εκατό είναι η ευφυΐα του. Μερικά μωρά γεννιούνται με κάποια χαρίσματα. Έχει μια πολύ χαρισματική προσωπικότητα. Η επιδεξιότητά του είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο. Είναι πάντα ήρεμος.”
Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την τεχνολογία να καταλαμβάνουν τόσες πολλές βιομηχανίες, ο Pomasky έχει κάποιες αρχικές ανησυχίες για τον Τίτογλου να τους χρησιμοποιεί όλους.
«Ο Μιλτιάδης είναι πολύ ενεργός σε όλα αυτά [social media] «Και είχα κάποιες επιφυλάξεις», είπε ο Πομάσκι.
«Τώρα δεν υποφέρω πια από αυτή τη φοβία, γιατί ο Μιλτιάδη τη χρησιμοποίησε για δικό του όφελος και για να βελτιωθεί».
Εκτός από το χρυσό μετάλλιο, η Πουμάσκι θα θυμάται τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο για τους πρωτόγνωρους αγώνες της εκτός γηπέδων.
«Δοκιμάζαμε κάθε μέρα [for COVID-19]. Ο πρώτος φόβος μου ήταν ότι ο αθλητής θα επανέλθει θετικός και θα έπρεπε να φύγουμε. Πέντε χρόνια εκπαίδευσης θα είναι μάταια. Με κάθε καθημερινό τεστ, το άγχος μας αυξανόταν. Κάναμε κάποιες συγκεντρώσεις και είπα στους αθλητές: «Εμείς ως προπονητές δεν θα χαλαρώσουμε μέχρι να μπείτε στην τελευταία αίθουσα κλήσης (τον χώρο αναμονής πριν τον αγώνα).» Από εδώ και πέρα θα είμαστε πιο ήρεμοι».
Χαρακτήρισε τους Αγώνες του Τόκιο ως «Ολυμπιονίκες του αθλητή και του προπονητή», καθώς δεν υπήρχε υποστήριξη από τους φιλάθλους στα γήπεδα λόγω των μέτρων ασφαλείας για τον κορωνοϊό.
Όμως οι απανταχού Έλληνες μοιράστηκαν τη χαρά και ήταν περήφανοι για την επιτυχία του προπονητή και του αθλητή.
«Δεν υπάρχει γήπεδο, δρόμος που περπατήσαμε με την εθνική μας ενδυμασία και δεν βρήκαμε κάπου την Ελλάδα. Όπου κι αν είμαστε πάντα κάποιος θα υπάρχει. Οι Έλληνες είναι φιλικοί άνθρωποι. Μας πλησιάζουν αμέσως». [and say] “Μπράβο παιδιά.” «Είναι πολύ συγκινητικό… να νιώθεις πάντα, οπουδήποτε, την παρουσία της ελληνικής διασποράς… Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό το συναίσθημα», είπε ο Πομάσκι.
Ενώ η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου ήταν ένα από τα πιο σημαντικά επιτεύγματα τόσο για τον Τίτογλου όσο και για τον Πομάσκι, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς να προσεγγίσουμε την προπόνηση με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο.
“Ο νόμος των ελίτ αθλημάτων είναι ότι παράλληλα με την ανάπτυξη των μυών, αν δεν αναπτυχθεί η πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη, δεν θα υπάρξει πρόοδος. Ο Μιλτιάδης έχει κάνει τεράστια πρόοδο”, είπε ο Πομάσκι.
Διαβάστε ακόμα: Οι αθλητές Στεφανίδη, Καραλής και Τίντογλου κερδίζουν μεγάλα κέρδη για την Ελλάδα [VIDEOS]
Μίλησε για έναν ευαίσθητο αθλητή που «μοιράζει τα ρούχα και τα παπούτσια του στα παιδιά».
“Είναι πολύ ειλικρινής και δίκαιος. Τρελαίνεται αν κάτι δεν ταιριάζει με τις αξίες του. Έχει ισχυρή προσωπικότητα, είναι χαρά. Είναι όνειρο κάθε προπονητή να έχει κάποιον τέτοιο γύρω του.”
Ο Πομάσκι σκέφτεται επίσης τη διετή προπονητική του θητεία στον Ολυμπιακό. Ίσως η πιο εκπληκτική διαφορά μεταξύ στίβου και γηπέδου ποδοσφαίρου είναι η οικονομική πληρωμή.
“Η διαφορά είναι μεγάλη. Έδωσα τα πάντα στην πορεία και το μόνο που πήρα ήταν από το ποδόσφαιρο… Ό,τι έχει η οικογένειά μου είναι από το ποδόσφαιρο.”
Το μόνο ερώτημα που μένει τώρα είναι θα δούμε τον Πουμάσκι στο Μπρίσμπεϊν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2032;
«Μακάρι να μπορούσα, αλλά είμαι ήδη 61 ετών, και άλλα 11 χρόνια… είναι δύσκολο», είπε.
«Θα παλέψω μέχρι το τέλος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο».