Γεννήθηκε: 1 Ιανουαρίου 1946.
Πέθανε: 31 Ιανουαρίου 2022.
Ο Stuart Mitchell -ο κλασικός, μουσικός, βιβλιόφιλος, χριστιανός συνήγορος και πρώην διευθυντής του Hamilton College στο Lanarkshire – πέθανε σε ηλικία 76 ετών από καρκίνο. Απαγορεύεται η αναχώρησή του Σκωτία Απλός πολίτης, αλλά εξαιρετικός.
Συνεισφέρει συχνά στις σελίδες επιστολών του The Herald, και μια έρευνα για το τι δημοσίευσε εκεί στο δημόσιο τομέα είναι απόδειξη για το εύρος της μάθησης που είχε εκτιμήσει από τα πρώτα του χρόνια. Ελληνικά σωματίδια, πρότυπα σε εκπαίδευσηη αξία της ανάγνωσης των κλασικών στην αρχική τους γλώσσα, και ίσως η πιο κοινή έμφαση σε όλα, ήταν η πεποίθησή του για την αλήθεια του Χριστιανισμού, η οποία φάνηκε στην προθυμία του να την υπερασπιστεί από αυτό που θεωρούσε παρεξήγηση και άδικη ερμηνεία. .
Σε μια επιστολή, τον Νοέμβριο του 2016, προσέγγισε τον «επιστημονισμό» ενός συναδέλφου του επιστολογράφου, ο οποίος είναι μέρος της ταξιαρχίας της «μισαλλοδοξίας», της «κατάργησης όλων των θρησκειών». Ο Μίτσελ υποστήριξε ότι ο χριστιανικός φονταμενταλισμός «μπορεί να είναι ήδη διάχυτος στην η αμερικανική Βιβλική ζώνη, Αλλά [the writer’s] Το σατιρικό του Hoary Mark Twain (“Belief That You Know Isn’t”) απλώς αποτελεί την επιτομή της ρηχής ανυπομονησίας ενός σκληροπυρηνικού σκεπτικιστή, όχι το πάθος ενός πιστού μαθητή.”
Κλασικός μελετητής —και, στην επαγγελματική ζωή, κλασικός δάσκαλος— η πρώιμη και πρώιμη αγάπη του για τη μάθηση, και ιδιαίτερα τις αρχαίες γλώσσες, εμφανίστηκε εκπληκτικά στα πιο απίθανα μέρη: στην πισίνα του Kirkentiluk.
Ενώ οι πρώτοι έφηβοι συνομήλικοί του τελειοποίησαν το πρόσθιο τους στην πισίνα, εκείνος επέλεξε να μείνει στη γκαλερί των θεατών, βυθισμένος σε ένα βιβλίο ελληνικής γραμματικής. Αν αυτή ήταν μια εικόνα του 21ου αιώνα, θα ήταν πιθανώς viral. Μακριά από ένα σόλο ατύχημα, αργότερα στη ζωή, σε μια εποχή που ένας μουσικός Στο κρεματόριο του Paisley, βελτίωσε την εβραϊκή του γραμματική μεταξύ των υπηρεσιών.
Ο Stuart J. Mitchell γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1946. Αν και διατήρησε μια δια βίου στοργή για το Χέρεφορντ, τη γενέτειρά του, μετακόμισε με την οικογένειά του ως νεαρός άνδρας στη Σκωτία.
Παρακολούθησε το γυμνάσιο στη Γλασκώβη, όπου τα πιο αγαπημένα του μαθήματα ήταν τα Λατινικά, τα Ελληνικά και η μουσική. Μετά από αυτό, έκανε αίτηση στο Πανεπιστήμιο της Γλασκόβης για να σπουδάσει κλασικά και με ανηλίκους στη Μουσική και στα Εβραϊκά.
Επιστρέφοντας στο σχολείο για να ξεκινήσει τη διδακτική του σταδιοδρομία ως παρατηρητής, απέδειξε ότι με την ενθάρρυνση και την απαίτησή του για υψηλά πρότυπα, οι μαθητές από χαμηλότερες ομάδες μπορούσαν να ξεπεράσουν τους ακαδημαϊκούς συνομηλίκους τους. Τα πρόσθετα μαθήματα το μεσημέρι και μετά το σχολείο ήταν ο τρόπος του να δώσει τη δυνατότητα στους μαθητές του να μάθουν ανώτερα ελληνικά – όχι ως επίτευγμα.
Το 1973 έγινε ο κύριος δάσκαλος κλασικών στην Ακαδημία Airdrie, όπου θεωρήθηκε ταλαντούχος και εμπνευσμένος δάσκαλος, προσελκύοντας μεγάλο αριθμό μαθητών να μελετήσουν Λατινικά και Ελληνικά και εμφυσώντας του έντονο ενδιαφέρον για τη γλώσσα, τη λογοτεχνία και τη σοφία της αρχαίας εποχής. πολιτισμούς. Τα ταξίδια του στην Αθήνα και τη Ρώμη δεν ξεχνιούνται με αγάπη από τους πρώην μαθητές και συναδέλφους του.
Το 1983, προσκλήθηκε να αναλάβει ως αναπληρωτής διευθυντής του ιδρυτή του Hamilton College και το 1987 έγινε διευθυντής. Ο ιστότοπος του σχολείου καταγράφει ότι «ο κύριος Μίτσελ δικαίως μπορεί να περιγραφεί ως ένας άνθρωπος με τρομερή ευφυΐα, ένας ακόμη πιο ικανός διαχειριστής και ένας εξαιρετικός πιανίστας».
Το να τον περιγράψεις ως έναν εξαιρετικό πιανίστα θα μπορούσε να θεωρηθεί υποτιμητικό. Οι ικανότητές του στο πιάνο ήταν εκπληκτικές και ήταν μια σπάνια μορφή μουσικού που ήταν ειδικός αυτοσχέδιος και σχολαστικός απολογητής της κλασικής μουσικής στην τελευταία της λεπτομέρεια.
Ήταν παθιασμένος συλλέκτης τόσο λαϊκών όσο και σπάνιων παραστάσεων συμφωνιών και κοντσέρτων. Εν αναμονή της κηδείας του, επέλεξε δύο κινήσεις από το κονσέρτο για πιάνο Νο. 2 του Ραχμάνινοφ για να μοιραστεί με τους θρηνούντες. Από τους αγαπημένους του συνθέτες είναι ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, τα έργα του οποίου συνάντησε στα εφηβικά του χρόνια.
Κατά τη διάρκεια του lockdown, πέρασε το χρόνο απαγγέλλοντας την Ιλιάδα του Ομήρου, την Οδύσσεια και την Αινειάδα του Βιργίλιου στις πρωτότυπες γλώσσες. Όπως διάβασε ο Οράτιος. Λάτρευε τα ποιήματα εκείνου του αρχαίου Ρωμαίου ποιητή και του έμοιαζε πολύ – δεν ήταν ποτέ αυτός που μπορούσε να καυχηθεί ή να αναζητήσει ένα σύγχρονο κοινό. Τα ευρύτατα πνευματικά του γούστα περιλάμβαναν την ποίηση του A.E. Housman, σύγχρονα έργα μυθοπλασίας και βιβλία για το σύμπαν.
Ενδιαφερόταν με πάθος για τα θεολογικά έργα αλλά και για τα διλήμματα που έθετε η θεολογία, όπως το πρόβλημα της οδύνης.
Συνόψισε πολλά από αυτά τα διλήμματα σε ένα καθησυχαστικό άρθρο με τίτλο Beyond the Final Curtain.
Η ζωή του Στιούαρτ υποστηρίχτηκε με κάθε τρόπο από τη χριστιανική του πίστη. Κήρυττε τακτικά στην εκκλησία του, τη Νέα Εκκλησία της Δυτικής Γλασκώβης, και υπηρέτησε στο συμβούλιο συμβούλων της οργάνωσης, Grasping The Nettle, το οποίο λαμβάνει σοβαρά υπόψη την ανάγκη να εξετάσει προσεκτικά και συστηματικά τα στοιχεία για την αλήθεια του Χριστιανισμού.
Η αγαπημένη σύζυγος του Stewart, Elaine, πέθανε το 2005, και του άφησαν δύο κόρες, την Karen και την Pauline, και πέντε εγγόνια, των οποίων η πρόοδος χαροποίησε πολύ.
Αφήνει πίσω του και την καλύτερή του φίλη, την Ελεονόρα, που υπήρξε η χαρά, η αδερφή ψυχή και η βοηθός του για πολλά χρόνια.
Η Mima Campbell και ο Ian Morris