Μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν ο μεγαλύτερος συνθέτης της Ελλάδας και η μουσική του μπορεί εύκολα να χαρακτηριστεί ως το soundtrack της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Η απώλεια του στις 15 Ιουνίου 1994 στερούσε την ελληνική μουσική από έναν από τους κύριους πρεσβευτές της.
Η ομιλία του Χατζιδάκι ήταν τόσο λυρική όσο η μουσική του, και τα λόγια του ήταν τόσο ποιητικά όσο και των σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων. Το 1960, κέρδισε το Όσκαρ για το καλύτερο πρωτότυπο τραγούδι για το τραγούδι του Never a Sunday από την ταινία του ίδιου ονόματος.
για εκείνον Βιογραφικά δεδομένα Είναι καλύτερο από οποιαδήποτε βιογραφία γραμμένη γι ‘αυτόν.
Η ζωή του με τα δικά του λόγια
«Γεννήθηκα στις 23 Οκτωβρίου 1925 στην Ξάνθη, που άξιζε να διατηρηθεί, και όχι αυτή που αργότερα χτίστηκε από εσωτερικούς μετανάστες …
“… εκείνη την εποχή, η συνύπαρξη της έκδοσης Belle-Epoque μαζί με αυθεντικούς τουρκικούς μιναρέδες έδωσε χρώμα και περιεχόμενο στο κοινωνικό χωνευτήρι όλου του ελληνικού κόσμου, οι οποίοι κατά τύχη ζούσαν στην παραμεθόρια περιοχή και χορεύουν Τσάρλεστον στο δημόσια πλατεια …
Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου ήταν από το Μύρθιο του Ρεθύμνου της Κρήτης. Είμαι το προϊόν της γέννησης δύο ανθρώπων που, από όσο γνωρίζω, δεν συνεργάστηκαν ποτέ, παρά μόνο όταν αποφάσισαν να με κάνουν. Γι ‘αυτό έχω χιλιάδες αντιφάσεις και όλες τις δυσκολίες στον κόσμο. Αλλά η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη λεγόμενη περίοδο της θητείας μου ως Ευρωπαίος, πέτυχε ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα. “
«Όλη την ώρα ήμουν στην Ξάνθη, προσπάθησα να γνωρίσω βαθιά τους γονείς μου και να σκοτώσω την αδερφή μου. Δεν τα κατάφερα ούτε. Έτσι μετακόμισα στην Αθήνα το έτος 32 όπου ήταν αδύνατο για μένα να ξεχάσω την αποτυχία μου “
Άρχισα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα, ενώ σπούδαζα αγάπη και ποιητική καριέρα στην εποχή μου. Έλαβα μια εκπαίδευση στην Αττική σε μια εποχή που η Αττική και η Εκπαίδευση ήταν ακόμα γύρω. Επηρεάστηκα βαθιά από τον Ερωτόκριτο, τον Στρατηγό Μακρυγιάννη, το εργοστάσιο Vix (μπύρα), το Χαράλαμπος (καφενείο) “Βυζάντιο”, το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης, και τους ανώνυμους ανθρώπους που γνώρισα τυχαία και παρέμεινα άγνωστα τα επόμενα χρόνια.
«Κατά τη διάρκεια της (γερμανικής) κατοχής, συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήταν τα μαθήματα μουσικής, γιατί με αφαίρεσαν με δόλο από τους αρχικούς στόχους μου για επικοινωνία, σκηνοθεσία και εξαφάνιση, γι ‘αυτό τα σταμάτησα αμέσως μετά την κατοχή.
«Έτσι δεν μελετούσα στο ωδείο και έτσι έσωσα τον εαυτό μου από το να εμφανίζομαι μέλος της Ελληνικής Μουσικής Εταιρείας. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια και συμμετείχα ιδιαίτερα στη μετάδοση των απόψεών μου μέσω δημοκρατικών διαδικασιών, από τις οποίες επωφελήθηκα ως υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Έχω αποφύγει με κάθε κόστος ό, τι βλάπτει το σεξουαλικό μου συναίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία. “
«Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε να καταλάβω ότι η ηλιθιότητα δεν ήταν αποκλειστικά προϊόν της χώρας μας, όπως αποδεικνύουν συνεχώς οι Έλληνες σοβινιστές και οι λάτρεις του εθνικισμού. Ταυτόχρονα, ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι που με φρόντιζαν έπρεπε να μιλούν ελληνικά, γιατί η επικοινωνία σε μια ξένη γλώσσα ήταν επώδυνη.
Μετακίνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες
Ο Μάνος Χατζιδάκις έζησε στις Ηνωμένες Πολιτείες (1965-1972), όπου συνεργάστηκε με πολλούς εξέχοντες μουσικούς, τους Quincy Jones, Michael Kamen και άλλους.
Εκεί, ηχογράφησε το “Χαμόγελο της Γιοκόντα” (Το Χαμόγελο της Τζοκόντα), ένα πλήρως επιρροή άλμπουμ, ηχογράφηση μόλις πάνω από 28 λεπτά, το οποίο τελικά έγινε το άλμπουμ με τις καλύτερες πωλήσεις στην Ελλάδα.
«Το έτος 66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα εκεί για έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, καθαρά για φορολογικούς λόγους – αποκαλύφθηκε ότι χρωστάω τριάμισι εκατομμύρια στο κράτος. Έχοντας πληρώσει τα χρέη μου, εγώ επέστρεψε γύρω στο έτος 72 και ίδρυσε ένα καφέ που ονομάζεται Polytropon, έως ότου αποκατασταθεί η δημοκρατία Το 1974, όταν το έκλεισα επειδή ήταν η εποχή των σταδίων (συναυλίες) και ανακουφίζοντας την πίεση των ανθρώπων.
Κράτησα τους ψυχρούς και αποφεύγοντες χορούς ή τους πατριωτικούς χορούς αντίστασης. Όταν έκλεισα το Polytropon, υπέστη απώλεια περίπου τρεισήμισι εκατομμυρίων – ένας θανατηφόρος αριθμός, φαίνεται, στην προσωπική μου ζωή. “
Από το έτος 75 και την αρχή της εποχής του διάσημου κληρικού, που με έκανε γνωστό σε ένα μεγάλο και απροσδιόριστο ακροατήριο, φυσικά Έλληνας, ως ορκισμένος εχθρός της ελληνικής μουσικής, των Ελλήνων μουσικών και του ελληνικού πολιτισμού.
«Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, μετά από μια αποτυχημένη καρδιακή προσβολή, προσπάθησα ξανά, αλλά χωρίς αποτέλεσμα, να συνειδητοποιήσω τις ίδιες ιδέες για καφετέριες όταν βρίσκομαι στο (δημόσιο ραδιόφωνο) ERT και όταν είμαι στο Υπουργείο Πολιτισμού, και αυτό σημαίνει επιβάλλοντας τις απόψεις μου μέσω δημοκρατικών διαδικασιών. Ωστόσο, οι δύο αυτές οργανώσεις, διαβρωμένες και διεφθαρμένες από τη γέννησή τους, μπόρεσαν να αντισταθούν με επιτυχία και, όπως λένε, να με νικήσουν. Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, ο τρίτος (δημόσιος ραδιοφωνικός σταθμός) ήταν γεννήθηκε και επιβλήθηκε στη χώρα.
«Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω τον παιδικό μου τραυματικό χαρακτήρα και κατέληξα να πουλήσω« Λαχεία στον Ουρανό », φέρνοντας σεβασμό από τις νεότερες γενιές για την παραμονή ενός αληθινού και συναρπαστικού Έλληνα».
Διάσημα αποσπάσματα του Μάνου Χατζιδάκι
«Η εκπαίδευση είναι το μόνο αντιβιοτικό που καταπολεμά το τέρας μέσα μας».
«Όταν συνηθίσεις το θηρίο, θα μοιάζεις με αυτόν».
“Δεν με νοιάζει για τη φήμη. Με φυλακίζει στα όριά του, όχι με δικό μου.”
“Για να φτιάξεις μουσική, χρειάζεσαι τρία πράγματα. Τέχνη, τεχνική και εμπειρίες. Χωρίς αυτά δεν μπορείς να γράψεις μουσική.”
“Πιστεύω σε τραγούδια που μας αποκαλύπτουν και μας εκφράζουν βαθιά, όχι σε αυτά που κολακεύουν τις μικροσκοπικές και άγρια κερδοφόρες συνήθειές μας”.
Ο εχθρός της πολιτικής και του πολιτισμού είναι ο λαϊκισμός και ο ελιτισμός.
“Εάν η Ελλάδα δεν πεθάνει ποτέ (όπως λέει το τραγούδι πορείας), τότε δεν θα αναστηθεί ποτέ.”