Ο Τόνυ Νικολακόπουλος ελπίζει να απελευθερωθεί από την τρύπα του “Wog” και να βιώσει την εμπειρία της Ελληνοαυστραλίας στο τελευταίο του έργο, “Life of Byron”.
Η κωμωδία είναι ένα κομμάτι που επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ μιας μητέρας και του γιου της και θα πρωταγωνιστήσουν ο Γιώργος Καπινιάρης και η Μαρία Θεοδωράκη ως δύο αδέρφια που συζητούν ένα μεγάλο δίλημμα που ταλανίζει πολλούς ανθρώπους με ηλικιωμένους γονείς.
«Το επίκεντρο της ιστορίας είναι ότι ένας άνδρας στα 50 του και η αδερφή του μαλώνουν για να βάλουν τη μητέρα τους σε ένα σπίτι», είπε ο κ. Νικολακόπουλος. News Cosmos.
«Η αδερφή μπαίνει στην πράξη και ο γιος έχει στοιχεία ενοχής για αυτό λόγω της σχέσης του με τη μητέρα του όταν μεγαλώνει».
Το έργο απεικονίζει μια σειρά από αναμνήσεις του Βύρωνα, καταγράφοντας αρκετές στιγμές στη ζωή του όπου ήταν αγενής και ασεβής προς τη μητέρα του, παρόλο που ήταν πάντα εκεί για εκείνον.
“Δεν είχε καλή σχέση μαζί της. Και μετά δεν είχε καλή σχέση με τη γυναίκα του και τις περισσότερες γυναίκες στη ζωή του. Είναι σε μια ηλικία τώρα που είναι πρόθυμος να αναλάβει κάποιες ευθύνες.”
“Επιστρέφουμε συνεχώς στη ζωή του και βλέπουμε διαφορετικές εποχές αυτού του Έλληνα, αυτής της ελληνικής οικογένειας και πώς αλληλεπιδρούν. Δεν λέμε στο κοινό τι να κάνει, αλλά μάλλον δείχνουμε το δίλημμα της απόφασης.”
Ο κ. Νικολακόπουλος, ο οποίος είναι ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός και ο συν-σεναριογράφος αυτής της παράστασης, πιστεύει ότι η καθολικότητα αυτής της εμπειρίας θα την κάνει συναισθηματική απήχηση για όλους τους ανθρώπους που έχουν ηλικιωμένα αγαπημένα πρόσωπα.
«Έχω μια ηλικιωμένη μητέρα που είναι 80. Είναι σε καλή φυσική κατάσταση και υγιής, αλλά έχω ακούσει για πολλούς από τους φίλους και συγγενείς της που υπέφεραν και μεταφέρθηκαν σε ξενώνα. Για κάποιους ήταν καλό και για άλλους ήταν τρομερό γιατί Πέθανε τόσο γρήγορα.Έχασαν κάπως κάθε ελπίδα.
“Είναι μια τόσο δύσκολη απόφαση στην ιστορία του καθενός να ανακαλεί πού έχουν περάσει ή περνούν. Είναι κάτι που αφήνει τους ανθρώπους να αισθάνονται συντετριμμένοι, όπου απλά λες στον εαυτό σου: “Τι κάνω;””
Πρόσθεσε ότι μια πρόσθετη επιπλοκή σε αυτή την απόφαση ήταν το πώς θα επηρεαζόταν το ηθικό των πρεσβυτέρων από την απογύμνωση της εξουσίας τους από αυτούς.
«Για τους ηλικιωμένους, έχουν φτάσει στο σημείο να πάνε σπίτι τους και παίρνουμε αυτές τις αποφάσεις για αυτούς. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί πώς θα ήταν για αυτούς γιατί βλέπουν ότι μια απόφαση για τη ζωή και την ευημερία τους ήταν κάπως τα πήραν.”
Ο ηθοποιός εργάζεται σε αυτό το έργο για τέσσερα χρόνια και έχει καθυστερήσει σημαντικά λόγω του COVID-19, καθώς πρόκειται να προβληθεί τον Οκτώβριο για δύο εβδομάδες και στο Alex Theatre στη Μελβούρνη και στη συνέχεια στο Fusebox-Factory Theatre στο Σίδνεϊ.
Το έργο ακολουθεί μια δομή δύο πράξεων με ένα διάλειμμα να τους χωρίζει, κάτι που ο κ. Νικολακόπουλος ήταν πολύ έντονος σε αυτό το έργο, δεδομένου ότι βασίζεται σε αφήγηση και επικεντρώνεται σε μια τόσο δύσκολη απόφαση.
«Πολλά θέατρα δεν λειτουργούν έτσι, αλλά το θέλω. Το διάλειμμα τους δίνει την ευκαιρία να ξεκινήσουν τη συζήτησή τους για το τι πρόκειται να κάνουν και στη συνέχεια καθώς η επόμενη πράξη ξετυλίγεται, τους αφήνει να δουν αν η γνώμη τους αλλάζει ή παραμένει η ίδια».
«Είναι πολύ σημαντικό για μένα το θέατρο να είναι τόσο ελκυστικό και αισθησιακό που σε αναγκάζει να συζητήσεις με τους ανθρώπους σου για μια κατάσταση στη ζωή. Αν και είναι βασικά κωμωδία, έχει πάθος. Πρέπει σίγουρα να σε κάνει να νιώσεις διαφορετικές στιγμές θυμωμένος.» απογοήτευση, λύπη και απογοήτευση.»
Το έργο γράφτηκε από κοινού με τον Γιώργο Καπινιάρη και τη Sally Faraday, η τελευταία προσθέτοντας κρίσιμη προοπτική σύμφωνα με τον Νικολακόπουλο.
«Για μένα», είπε, «το να έχω μια μη Ελληνίδα ως συγγραφέα είναι πολύ σημαντικό γιατί διασφαλίζει ότι η ιστορία είναι πιο καθολική από μια απλή ελληνική ιστορία». News Cosmos.
“Ένα πράγμα που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι δεν έχουμε σημαντικές ελληνικές ιστορίες στην Αυστραλία. Είμαστε πάντα συμβολικές εθνότητες που εκπροσωπούνται με πολύ στερεότυπο τρόπο και είναι κάπως ο κανόνας.”
Ο ηθοποιός έχει παραδεχτεί ότι στόχος του είναι να βοηθήσει στη δημιουργία βασικών ελληνο-αυστραλιανών χαρακτήρων σε αντίθεση με χαρακτήρες του “Wog”, όπως στη σειρά “Wog Boy”, στην οποία εμφανίστηκε ως Theo.
“Ένα από τα κύρια σημεία εστίασής μου είναι να πάρω ένα ελληνο-αυστραλιανό μοτίβο από την περιστερότρυπα “Wog”. Είναι υπερβολικό.”
Ο σκηνοθέτης εξήγησε πώς η ελληνοαυστραλιανή ταυτότητα του τιτλούχου χαρακτήρα προσαρμόστηκε καθώς μεγάλωνε.
“Το κοινό μπορεί να δει ότι αυτό το αγόρι μεγαλώνει σε έναν άνθρωπο που έχει εξελιχθεί μέσα από τις συνθήκες. Σε κάθε γενιά που διανύουμε, έχει εξελιχθεί και εξελιχθεί σε διαφορετικό άτομο. Το μόνο πράγμα που του έχει μείνει σε όλη του τη ζωή είναι το επιρροή και κατανόηση του ποια ήταν η μητέρα του για εκείνον».
Ο κ. Νικολακόπουλος τόνισε ότι αυτό το έργο είναι ένα έργο για το οποίο νιώθει πολύ πάθος, με στόχο να σας ταξιδέψει σε ένα συναισθηματικό ταξίδι.
“Παίρνω ρίσκο με κάτι στο οποίο πιστεύω και αισθάνομαι σχετικό ως ιστορία. Στόχος μας ήταν πάντα να το κάνουμε ελκυστικό, καινοτόμο και ενημερωτικό, έτσι θα φύγετε νιώθοντας ότι οι αισθήσεις σας έχουν λίγη δουλειά. ”
Το έργο δουλεύτηκε με τη βοήθεια και τη συνεργασία της ελληνικής κοινότητας της Μελβούρνης μέσω του Ελληνικού Φεστιβάλ της Μελβούρνης καθώς και του Σίδνεϊ, με το όνειρο να εξελιχθεί σε εθνική περιοδεία.
«Θα το δοκιμάσουμε για μικρότερο κοινό στη Μελβούρνη και το Σίδνεϊ και αν έχει αυτή την έλξη ή το ενδιαφέρον που ελπίζω να έχει, θα εξετάσουμε την περιοδεία λίγο μεγαλύτερη την επόμενη χρονιά και θα το δείξουμε σε μεγαλύτερο κοινό σε όλη την Αυστραλία. .”