Ο Sir Robert Peel, γνωστός ως ο πατέρας της σύγχρονης αστυνόμευσης, είπε κάποτε ότι «Η αστυνομία είναι το κοινό και το κοινό είναι η αστυνομία».
Αυτό το μάντρα φαίνεται να είναι κεντρικό στην 38χρονη καριέρα του ντετέκτιβ Μικ Καλατζή στην Ομοσπονδιακή Αστυνομία της Αυστραλίας, μια αφιέρωση που του χάρισε πρόσφατα την υψηλότερη διάκριση στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα.
Οι φίλοι και οι συνάδελφοί του δηλώνουν ότι είναι ένα βραβείο που άξιζε τόσο πολύ.
«Ο Mick ήταν πάντα πολύ περήφανος για την ελληνική του κληρονομιά», είπε ο Daryl Neate, ένας συνταξιούχος επιθεωρητής ντετέκτιβ. Νέος Κόσμος.
«Πάντα προσπαθούσε να ηγηθεί και στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για αυτόν, ως νεαρό Έλληνα στην Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία. Αλλά ήταν ισχυρός στις πεποιθήσεις του και πάντα προσπαθούσε να καταρρίψει τα εμπόδια, όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους, οι οποίοι είχαν διαφορετικό υπόβαθρο.»
Η περηφάνια του για την ελληνική του κληρονομιά και η καλή αίσθηση του χιούμορ του, θα του χάριζε το παρατσούκλι «ο Χρυσός Έλληνας», καθώς το στεφάνι του καπέλου του είχε γίνει χρυσό για 16 χρόνια ως Έφορος Ντετέκτιβ.
«Μάλλον ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή»
Ο Μικ Καλατζής ήταν ένας νεαρός 19χρονος που ζούσε στο Περθ, προορισμένος να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση, όταν ξαφνικά όλα έγιναν πολύ περίπλοκα. Προσπαθώντας να καταλάβει το επόμενο βήμα στη ζωή του, αποφάσισε να ενταχθεί στην Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία, σε μια εποχή που δεν υπήρχαν σχεδόν καθόλου, έως καθόλου, αστυνομικοί εθνοτικής καταγωγής.
«Στα 19 μου, μάλλον ήμουν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Η Ομοσπονδιακή Αστυνομία μεγάλωνε. Χρειάζονταν νέους και νέες. Ήμουν 19 και έτοιμος για νέες δεσμεύσεις και μια περιπέτεια.»
Όταν ο πατέρας του τον προειδοποίησε ότι ως Έλληνας Αυστραλός ο δρόμος του δεν θα ήταν εύκολος σε ένα κυρίαρχο αγγλοσαξονικό περιβάλλον, ο Μικ Καλατζής δεν τον πίστεψε. Ωστόσο, σύντομα ανακάλυψε πόσο αλήθεια ήταν αυτό.
«Έχω δουλέψει εξαιρετικά σκληρά για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα και δεν ήταν εύκολο», λέει καθώς στην προηγούμενη καριέρα του ένιωσε αδικία και διακρίσεις με διάφορους τρόπους.
Αλλά ήταν πάντα αποφασισμένος, τελικά έγινε ο πρώτος Έλληνας Αυστραλός εντεταλμένος αστυνομικός στο Γαλλικό Πρακτορείο, ανεβαίνοντας στη θέση του Έφορου Ντετέκτιβ πριν από 16 χρόνια.
«Η βασική μου μάντρα είναι η ισότητα. Αν δεν μπορείς να το δεις, δεν μπορείς να είσαι», αυτός ήταν ο λόγος που λέει, ότι πρόσφατα αποφάσισε να αναλάβει τη θέση του προέδρου του δικτύου Culturally And Linguistically Diverse στην Αυστραλιανή Ομοσπονδιακή Αστυνομία.
«Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα», λέει ο Σουπτ Καλαντζής. Καθώς πλησιάζει τον χειμώνα της καριέρας του, θέλει να κάνει ό,τι μπορεί για την επόμενη γενιά, δίνοντας το παράδειγμα σε Έλληνες Αυστραλούς και άλλους πολίτες διαφορετικών καταβολών που επιθυμούν να ενταχθούν στη Δύναμη.
Για δεκαετίες υπήρξε μέντορας, γνωστός για το ότι ανοίγει πόρτες στους ανθρώπους και έχει μεγάλη χαρά να βλέπει τους ανθρώπους να πετυχαίνουν, χρηματοδοτώντας ακόμη και την εκπαίδευση ενός νεαρού άνδρα ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.
Ο Σουπτ Καλατζής μιλά για τις δύσκολες στιγμές και τις αντιξοότητες που έχει αντιμετωπίσει στη ζωή του.
«Για να διατηρήσω τον αυθεντικό εαυτό μου και τις αξίες μου, έπρεπε να γίνω πολύ ανθεκτικός. Είχα προσωπικές και επαγγελματικές αντιξοότητες, αλλά ήξερα επίσης ότι έπρεπε απλώς να τις διαχειριστώ και να ανακάμψω».
Βλέπει τον εαυτό του ως έναν αστυνομικό του δρόμου της Καμπέρας που φτιάχτηκε.
«Έχω δουλέψει στους δρόμους στην Καμπέρα, πηγαίνω σε καβγάδες, παρακολουθώ θέματα πρώτης γραμμής, κρίσιμα περιστατικά ύψιστης φύσης. Και κάθε μέρα, σκέφτομαι και προσπαθώ να γίνω καλύτερος ηγέτης».
Είναι ίσως αυτός ο προβληματισμός και η ισορροπία που επιδιώκει στη ζωή του, που τον κράτησαν προσγειωμένο και τον κατάλληλο άνθρωπο για να τεθεί επικεφαλής μιας κρίσης λόγω της ήρεμης συμπεριφοράς του.
Γι’ αυτό το χαρακτηριστικό πιστεύει ότι στάλθηκε ως επιχειρησιακός διοικητής κατά τη διάρκεια του σεισμού στο Κράιστσερτς.
«Πολύ λίγοι άνθρωποι με έχουν δει ποτέ να χάνω την ψυχραιμία μου, αλλά το να παραμένω ήρεμος είναι επίσης θέμα αυτοπειθαρχίας», εξηγεί ο Έφορος Έλληνας Αυστραλός.
Έχει εργαστεί σε όλη την Αυστραλία, στο Σίδνεϊ, την Αδελαΐδα, το Δαρβίνο και το Περθ, και σε πολλά μέρη του κόσμου.
«Έχω εργαστεί σε μια Βασιλική Επιτροπή για τη διαφθορά των συνδικαλιστικών οργανώσεων και σε μια σημαντική έρευνα διαφθοράς για αστυνομική διαφθορά στην αστυνομία της Δυτικής Αυστραλίας». Στα πρώτα του χρόνια στάθηκε στα Ηνωμένα Έθνη στη Μοζαμβίκη και στη συνέχεια στο Ανατολικό Τιμόρ, εμπειρίες που του δίδαξαν ανθεκτικότητα και τον άνοιξαν σε όλα τα παγκόσμια ζητήματα.
«Η αστυνόμευση είναι ένα επάγγελμα που δίνει. Είναι πολύ ικανοποιητικό και άξια ασχολία », συνεχίζει ο Supt Mick Calatzis.
«Θα δείτε τα καλύτερα της ανθρωπότητας. Αλλά θα δείτε επίσης τα χειρότερα της ανθρωπότητας. Το θεμελιώδες κλειδί είναι η ισορροπία και ο προβληματισμός, και να ξέρεις ότι έχεις το προνόμιο να είσαι αστυνομικός».
«Αν δεν γίνεις αστυνομικός για την εξουσία, είσαι εκεί για να υπηρετήσεις το κοινό και την κοινότητα. Εάν βλέπετε τον εαυτό σας καλύτερο από οποιονδήποτε άλλον, πρέπει να το ξανασκεφτείτε.
Είσαι από τους λίγους, που σε μια κρίση, οι άνθρωποι θα υποδεχτούν στα σπίτια τους. Σου λένε τα πιο προσωπικά τους στοιχεία, σε εμπιστεύονται. Και περιμένουν από εσάς να βάλετε τάξη στο χάος στη ζωή τους χωρίς κρίση και να τους παρέχετε ασφάλεια».
Μας λέει πόσο ξαφνιάστηκε όταν επικοινώνησε από την εκκλησία για την τιμή του με τον σταυρό του Αγίου Ανδρέα.
«Όταν μου απονεμήθηκε το βραβείο, ο αρχιεπίσκοπος είπε ότι εκτός από τη διακεκριμένη αστυνομική μου υπηρεσία, ήμουν γνωστός για την ισχυρή εργασιακή μου ηθική και για την υπηρεσία μου στην αυστραλιανή κοινότητα».
Το να είναι μέλος του The Phoenix Rising, ενός μη κερδοσκοπικού ιδρύματος που δημιουργήθηκε για να δημιουργήσει δωρεάν καταφύγια για άστεγους σπασμένους βετεράνους και κακοποιημένα, παραμελημένα, αυτοκτονικά και άστεγα παιδιά, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα της εμπλοκής του σε σημαντικά κοινοτικά ζητήματα και της ετήσιας δέσμευσής του να συγκεντρώσει κεφάλαια για τους άνδρες η έρευνα για τον καρκίνο είναι ένα ακόμη.
«Το μόνο πράγμα που ξεχώριζε πάντα στον Μικ ήταν η πίστη του και η ισχυρή σύνδεσή του με την Ελληνική Εκκλησία και κοινότητα», προσθέτει ο συνάδελφός του Ντάριλ Νιτ.
«Όπου κι αν ήταν τοποθετημένος, ακόμα και στο εξωτερικό, πάντα έψαχνε για εκκλησία στην ελληνική κοινότητα. Πιστεύω ότι η πίστη του, η σύνδεσή του με την ελληνική εκκλησία, ήταν το μόνο πράγμα στις καλές και στις κακές στιγμές, που φαινόταν να του έδινε παρηγοριά, δύναμη και περηφάνια».
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”