Είναι ένα μικρό βλέμμα Ρόμπερτ Πλαντ Και Άλισον Κράους Καθώς τραγούδησαν αντάλλαξαν πόσο πολύ τους άρεσε να βρίσκονται μαζί στη σκηνή στο Ελληνικό Θέατρο στο Λος Άντζελες την Πέμπτη.
Μέσω του “Fortune Teller”, ενός αριθμού Alan Toussaint, οι Plant και Krauss παρέχουν το υπόλοιπο τραγούδι, κλείνοντας ένα άλλο όμορφο κομμάτι. Κιθαρίστας JD McPherson Τυλίξτε το με ένα σόλο γεμάτο αντήχηση.
Της χαμογέλασε. Τον κοίταξε. Ήταν τόσο καλό, το ήξεραν, το ένιωσαν όλοι στα ελληνικά.
Όταν οι Plant και Cross συνεργάστηκαν για το “Rising Sand” το 2007, η συνεργασία δεν πήγε καλά με τους μεμονωμένους θαυμαστές τους. Αλλά και το φυτό Οι μέρες του στα Led ZeppelinΕίχε μια βαθιά αγάπη για τις ρίζες της μουσικής, από το αμερικάνικο μπλουζ μέχρι το αγγλικό λαϊκό, και παρόλο που η Krauss ξεκίνησε ως τραγουδίστρια και βιολί της κάντρι-μπλουγκράς, μεγάλωσε ακούγοντας τους πάντες, από την Ντόλι Πάρτον μέχρι τους Ρόλινγκ Στόουνς.
Αυτό το άλμπουμ κέρδισε πέντε βραβεία Grammy, αλλά το ντουέτο δεν ξαναβρέθηκε για ένα δεύτερο άλμπουμ μέχρι το περσινό “Raise the Roof”, μια σειρά από ντουέτα και αρμονικά φωνητικά.
«Η Άλισον κι εγώ είμαστε χωριστά εδώ και πολύ καιρό», είπε ο Πλαντ, αναφερόμενος όχι μόνο στο χάσμα μεταξύ των άλμπουμ, αλλά και στα 14 χρόνια από τις τελευταίες τους εμφανίσεις στο Λος Άντζελες. Ένα ζευγάρι συναυλίες του 2008 στην Ελλάδα.
«Είμαστε εδώ για 10 χρόνια», είπε. «Είναι υπέροχο να τραγουδάς μαζί με αυτό το κορίτσι».
Το σόου άνοιξε με τους Cross and Plant να βγαίνουν από τα απέναντι φτερά της σκηνής για να ενώσουν το συγκρότημα τους τραγουδώντας το “Rich Woman” πάνω από το βαλτώδες αυλάκι της Νέας Ορλεάνης. Η εκδοχή τους, η οποία κέρδισε ένα Grammy για την Καλύτερη Ποπ Συνεργασία με το τραγούδι, ήταν μια διασκευή ενός τραγουδιού που έγινε αρχικά στα μέσα της δεκαετίας του ’50.
Αλλά η ηλικία από μόνη της δεν ισούται με τις ρίζες. Το επόμενο νούμερο, “Quatro (World Drifts In),” είναι ένα πολύ νέο τραγούδι, ένα τραγούδι ηχογραφημένο από το indie rock συγκρότημα Galexico του Tucson, το οποίο έρχεται με μια οδυνηρή όμορφη μελωδία σε ένα τεράστιο μουσικό σκηνικό σαν την έρημο στην Ελλάδα. .
«Μερικές φορές υπάρχει δράμα, μελόδραμα», σημειώνει ο Πλαντ κατά τη διάρκεια του φινάλε στο «The Price of Love», ένα από τα δύο τραγούδια των στενών αρμονικών δασκάλων των Everly Brothers. «Και μερικές φορές κλωτσάει τον κώλο».
Το ντεμπούτο του “rock and roll” ήταν η πρώτη από τις τρεις ηχογραφήσεις των Led Zeppelin που καλύφθηκαν την Πέμπτη, όλες βγαλμένες από το άτιτλο τέταρτο άλμπουμ του συγκροτήματος, που συνήθως ονομάζεται “Led Zeppelin IV”, το οποίο κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1971. Λίγους μήνες μετά τη γέννηση του Κρος.
Ωστόσο, ήταν το “Rock and Roll” στο Barn Dance, ένα folk shuffle διασκευή που περιλάμβανε μονομαχία σόλο μεταξύ του κιθαρίστα McPherson και του βιολιτζή Stuart Duncan.
Ίσως το πιο χαριτωμένο τραγούδι της βραδιάς ήρθε όταν το ζευγάρι τραγούδησε το “Please Read the Letter”, που ερμηνεύτηκε αρχικά από τον Plant και τον συνεργάτη του στους Led Zeppelin, Jimmy Page, στην ηχογράφηση του Zeppelin μετά το Duet.
Είναι ένα νούμερο που αποτυπώνει τη μοναξιά μιας αγάπης της τελευταίας ευκαιρίας και ανάμεσα στα κύρια φωνητικά της Plant, ακόμα δυνατά και καθαρά δύο μέρες πριν από τα 74α γενέθλιά της, και τη μουσική και το σόλο της Krause, ο δίσκος Grammy της βραβευμένης χρονιάς μπορεί να σας ραγίσει την καρδιά. .
Εκτός από τα καθαρά ντουέτα, ο Krauss και ο Plant εναλλάσσονταν συχνά τα κύρια φωνητικά, με τον άλλο να συμμετέχει στη σύνθεση ή λίγο οργανικά, ένα βιολί για τον Krauss, μια γροθιά από μαράκες για τον Plant.
Το προβάδισμά του στο “Lost Kind Words Blues”, ένα αργό ακουστικό μπλουζ στη μέση της παράστασης, τελείωσε με ένα όμορφο σχεδόν ασυνόδευτο κομμάτι αρμονίας στο τέλος. Η πρωτιά του στο δολοφονικό τραγούδι των Condemned Man “You Got Me Wrong” παρουσίαζε μια παρόμοια οικεία κίνηση.
Τα κυριότερα σημεία στο τέλος του σόου περιελάμβαναν μερικά τραγούδια των Led Zeppelin. Οι θαυμαστές επευφημούσαν δυνατά με την εναρκτήρια μελωδία του μαντολίνου της φολκ-ροκ φαντασίας «The Battle of Evermore». Συνέδριο FairportΕνώστε τους.
Ακολούθησε το “When the Levee Breaks”, η προσαρμογή των Led Zeppelin στο πρωτότυπο του Memphis Minnie, που άνοιξε με τον Krauss και τον Duncan στα βιολί, το συγκρότημα έφτιαχνε ένα είδος δυσοίωνων βρυχηθμών προτού ο Plant αρχίσει να τραγουδά bluesy φωνητικά.
Το “Gone Gone Gone”, ένα χαριτωμένο νούμερο των Everly Brothers που ελάφρυνε τα πράγματα για να κλείσει το κεντρικό σετ, χορεύοντας χαρούμενα γύρω από τη σκηνή, με τον Krauss να χαμογελά τόσο ήσυχα όσο όλη τη νύχτα.
Ένα σύντομο διάλειμμα οδήγησε σε μια πρώιμη παράσταση του “Can’t Let Go”. Λουσίντα ΟυίλιαμςΟδήγησε σε ένα ακόμα πιο χαρούμενο βλέμμα όταν ο Plant και ο Cross τραγούδησαν το φινάλε του ρεφρέν, “Τελείωσε, το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να το αφήσω.”
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”