Πριν από δέκα χρόνια, είδα διαδηλωτές να καταρρίπτουν το βίαιο καθεστώς στην Αίγυπτο. Τώρα, οι ελπίδες τους για μια νέα εποχή ελευθερίας βρίσκονται σε χαλάσματα

Στις 6 Οκτωβρίου Bridge, ένα πλήθος ανάγκασε το ταξί μας να σταματήσει και να μας περιβάλλει. Τα Windows έσπασαν. Πετάξτε πέτρες στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός, περιτριγυρισμένος από τους βίαιους επιτιθέμενους, φαινόταν να παγώνει.

Στα Αραβικά, θυμάμαι να λέω, “Θα σου δώσω 500 $ για τα παράθυρα αν συνεχίσεις να δουλεύεις.” Διάλεξα αυτόν τον αριθμό από το μπλε. Εξακολουθώ να μην ξέρω γιατί μου έρχεται στο μυαλό αυτός ο αριθμός. Όταν ξεκίνησα, νόμιζα ότι ήμασταν ασφαλείς.

Φτάσαμε στην είσοδο του Marriott με το ερειπωμένο αυτοκίνητό μας. Σε μια ζάλη, μπήκαμε στο φουαγιέ και εγγραφήκαμε στη ρεσεψιόν.

Λίγο αργότερα, ο αρθρογράφος των New York Times Nick Kristof μου είπε ότι ορισμένοι δημοσιογράφοι άλλαξαν τα ονόματα που έκαναν check in, ώστε να μην ξέρει κακοποιούς να εισέρχονται στο ξενοδοχείο και να ζητούν λίστες επισκεπτών για δωμάτια στα οποία βρίσκεται ο ξένος Τύπος.

Νόμιζα ότι το όνομά μου ήταν αραβικά ούτως ή άλλως, οπότε θα έπρεπε να είμαι καλά. “Το CNN λέει οπουδήποτε στη φόρμα σας;” Θυμάμαι που με ρώτησε ο Κρίστοφ. Δεν ήμουν σίγουρος, αλλά αποφάσισα να το ρισκάρω. Είναι άχρηστο να μείνετε για μεγάλο χρονικό διάστημα στη ρεσεψιόν.

Εκείνη τη νύχτα, κάναμε μια ειδική κάλυψη CNN από το πάτωμα ενός δωματίου ξενοδοχείου. Θυμάμαι ότι έμοιαζε σαν όμηρο βίντεο. Είχαμε πολλές νύχτες σαν αυτό, συμπεριλαμβανομένης μιας ιδιαίτερα έντονης βραδιάς οχυρωμένης στο γραφείο του CNN στο Κάιρο και ενός καναπέ που κλείνει την πόρτα.

Δώσατε ζωντανή κάλυψη για ώρες με τον τότε επικεφαλής του γραφείου μας, τον θρυλικό Ben Widman και τον Cooper. Καθίσαμε συσσωρευμένοι σε κουτιά με γρανάζια κάμερας, αμυδρό φωτισμό στα πρόσωπά μας όσο το δυνατόν περισσότερο, γιατί τα γραφεία έπρεπε να φαίνονται ελεύθερα στο εξωτερικό.

Ελπίδες για δημοκρατία

Η αντίθεση της κυβέρνησης στην εξέγερση διήρκεσε αρκετές ημέρες.

Το καθεστώς και οι υποστηρικτές του προσπάθησαν να νικήσουν το λαϊκό κίνημα, αλλά ο στρατός δεν στάθηκε δίπλα στον Μουμπάρακ. Όπως συνέβαινε για δεκαετίες στην Αίγυπτο, ήταν οι στρατηγοί που τελικά ανέλαβαν την εξουσία. Όταν έριξαν τον Μουμπάρακ, όλοι ξέραμε ότι δεν θα διαρκούσε πολύ.

Στις 11 Φεβρουαρίου 2011, 17 ημέρες μετά την έναρξη των διαδηλώσεων, τελείωσε: Ο Χόσνι Μουμπάρακ παραιτήθηκε. Αυτό σηματοδοτεί την αρχή μιας νέας εποχής. Η ελπίδα ήταν ότι οι δεκαετίες του krononyism, της διαφθοράς, της αστυνομικής βαρβαρότητας και της καταστολής θα έδιναν θέση σε κάτι παρόμοιο με τη δημοκρατία.

Λίγα χρόνια αργότερα, κάλυψα τις αιγυπτιακές προεδρικές εκλογές το 2013, οι οποίες οδήγησαν στη νίκη του επικεφαλής της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μόρσι.

Τελικά, ωστόσο, ο ανανεωμένος στρατός θα συντρίψει τους ισλαμιστές το 2013 και θα επαναφέρει τον στρατό στην εξουσία. Ήταν εκεί όλη την ώρα, ανέχοντας αυτό που αποδείχθηκε ένα σύντομο πείραμα στη δημοκρατία.

Σε αυτήν την τραγική ιστορία, οι αρχικοί διαδηλωτές, που ονειρεύονταν μια δημοκρατία που τους εκπροσώπησε, χάνονται – πράγματι συνθλίβονται.

Η αισιοδοξία σκουριάστηκε

Τις πρώτες εβδομάδες της εξέγερσης, δημοσιογράφοι σαν κι εμάς μοιράστηκαν την αισιοδοξία τους: Μήπως αυτή είναι η στιγμή που ο αραβικός κόσμος θα εξελιχθεί, αργά και οδυνηρά, σε ένα σύστημα που εξυπηρετεί τους δικούς του λαούς, παρά τους μη εκλεγμένους αυτοκράτες που έχουν στραγγίσει χώρες στεγνώνουν για δεκαετίες;

Πριν από δέκα χρόνια, επιτρέψαμε στον εαυτό μας να το πιστέψουμε.

Σήμερα, πολλοί από αυτούς που βρίσκονται στις πρώτες γραμμές των διαδηλώσεων εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν.

Αλλού στην περιοχή, υπήρξαν πιο τραγικές συνέπειες.

Στη Συρία, το καθεστώς συντρίβει την κραυγή των πολιτών του για δημοκρατία με τέτοια βία που οι ειρηνικοί διαδηλωτές αντικαταστάθηκαν σύντομα από εξτρεμιστικούς αντάρτες, πολεμώντας ενάντια σε μια κυβέρνηση που υποστηρίζεται από εξωτερικές δυνάμεις για τον έλεγχο μιας κατεστραμμένης γης.

Σήμερα, όσοι κάλυψαν την Αίγυπτο το 2011 μπορούν να νιώσουν βαθιά τα έντονα συναισθήματα αυτών των πρώτων ημερών.

Υπήρξαν κάποιες τρομακτικές στιγμές, αλλά η ιστορική σημασία των γεγονότων που τεκμηριώσαμε χρησιμεύει ως καύσιμο πυραύλων καθώς ξεφύγαμε από τον όχλο και συσσωρευόμαστε στα δωμάτια του ξενοδοχείου.

Αλλά για τους επαναστάτες στην Αίγυπτο και πέραν αυτού, δεν συνέβαινε αυτό.

Ο αραβικός κόσμος, ο οποίος ήταν πολύ χειρότερος από ό, τι πριν από την Αραβική Άνοιξη, θα πρέπει να περιμένει μια άλλη γενιά να απαιτήσει ελευθερία από τους ηγέτες της. Κάποιος μπορεί να ελπίζει ότι θα νικήσει αυτή τη φορά, έτσι ώστε οι θυσίες εκείνων που ήρθαν πριν από αυτούς να μην είναι μάταιες.