Αυτό το άρθρο ανασκοπεί, αναλύει και εξηγεί την εξέλιξη του κράτους και της οικονομίας στη μεταπολεμική Ελλάδα, πριν και μετά την πολιτική μετάβαση στη δημοκρατία το 1974. Βασίζεται: GreeSE Paper No. 198το οποίο παρέχει μια πιο λεπτομερή ανάλυση.
Η πολιτική μετάβαση το 1974 επέφερε μια αλλαγή καθεστώτος που περιλάμβανε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ιδεολογικής και θεσμικής δομής που χαρακτήριζε την Ελλάδα στα είκοσι πέντε χρόνια μεταξύ του τέλους του εμφυλίου πολέμου το 1949 και της μετάβασης στη δημοκρατία το 1974. Αν και κοινωνική Και οι πολιτικοί θεσμοί και οι επιδόσεις βελτιώθηκαν σημαντικά Μετά το 1974, ωστόσο, οι οικονομικές επιδόσεις επιδεινώθηκαν απότομα. Η ανάλυση υποδηλώνει ότι αν και αυτό ήταν εν μέρει αναμενόμενο λόγω των διεθνών εξελίξεων, η απότομη επιδείνωση των οικονομικών επιδόσεων ήταν κυρίως αποτέλεσμα της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος μετά το 1974 να αντικαταστήσει τους μηχανισμούς δέσμευσης και συντονισμού που συνέβαλαν στο οικονομικό «θαύμα». τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, και να ακολουθήσει τους κανόνες της κατάλληλης και συνεπούς οικονομικής πολιτικής και την εισαγωγή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Επιπλέον, η Ελλάδα εισήλθε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αργότερα στην ευρωζώνη σχετικά απροετοίμαστη, γεγονός που συνέβαλε στην επιδείνωση των οικονομικών της επιδόσεων και, τελικά, στην κρίση χρέους της δεκαετίας του 2000 και στη Μεγάλη Ύφεση που ακολούθησε. Η τελευταία ενότητα του άρθρου συζητά αρκετές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην επαναφορά της Ελλάδας στην οικονομική πορεία, στην ενίσχυση και βελτίωση της θέσης της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, ενισχύοντας παράλληλα τα επιθυμητά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά της τάξης μετά το 1974.
Ο πολιτικός μετασχηματισμός που συνέβη το 1974 αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η κατάρρευση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974 όχι μόνο αποκατέστησε την ελαττωματική δημοκρατία που είχε εμφανιστεί μετά τον εμφύλιο πόλεμο, αλλά οδήγησε επίσης στην εμφάνιση ενός πολύ διαφορετικού και από τις περισσότερες απόψεις ανώτερου πολιτικού συστήματος. Αυτός ο πολιτικός μετασχηματισμός, που ονομάζεται «νέα δημοκρατία», οδήγησε στην εμφάνιση ενός νέου πολιτικού συστήματος. Μεταβολίτβσι Οι ελληνικές εκλογές σηματοδότησε την έναρξη της πιο ώριμης περιόδου δημοκρατίας στην ιστορία της χώρας και την αρχή του τέλους των μεγάλων κοινωνικών και πολιτικών διχασμών που δημιουργήθηκαν από τον εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του 1940. Ήταν μια πραγματική μετάβαση στη δημοκρατία και την αλλαγή καθεστώτος.
Μέχρι το 1967, η χώρα διοικούνταν από μια «στεφανωμένη δημοκρατία», το Βασίλειο της Ελλάδας, με βάση το σύνταγμα του 1952, ωστόσο, ένα σύνολο νόμων που τέθηκαν σε ισχύ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στα τέλη της δεκαετίας του 1940, επέτρεψαν εκτεταμένες πρακτικές διακρίσεων. αριστεροί υποστηρικτές, ήταν επίσης σε ισχύ, γεγονός που οδήγησε στην υπονόμευση της δικαιοσύνης και των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών. Επιπλέον, τα συνδικάτα λειτουργούσαν υπό την ομπρέλα του κράτους, το οποίο περιόριζε την επιρροή τους, ενώ τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και το δικαίωμα στην απεργία ήταν επίσης περιορισμένα. Επιπλέον, η δημοκρατία του στέμματος χαρακτηρίστηκε επίσης από αδικαιολόγητες και πολιτικά αποσταθεροποιητικές επεμβάσεις του «παλατιού», δηλαδή του βασιλιά και της αυλής του, και μερικές φορές ξένων πρεσβειών ή υπερεθνικιστικών φατριών εντός του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας. Τελικά, μια από αυτές τις φατρίες σχεδίασε και πραγματοποίησε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα το 1967, επιβάλλοντας μια επταετή δικτατορία.
Κατά την περίοδο της δημοκρατίας μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, η πίστη στη Συμμαχία, στις δυτικές αξίες και η επιδίωξη της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και της νομισματικής σταθερότητας αναπτύχθηκαν στις κύριες ιδεολογικές δυνάμεις που οδηγούσαν την ελληνική κρατική πολιτική. Η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της χώρας στο πλαίσιο μιας μικτής «δυτικής» οικονομίας εξελίχθηκε στη «νέα μεγάλη ιδέα» του ελληνισμού, που έγινε αποδεκτή από τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού και την οποία το ελληνικό κράτος επιδίωκε ενεργά ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση ήταν. στην εξουσία. Σύμφωνα με αυτές τις πολιτικές, η οικονομία αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα σε ένα περιβάλλον δημοσιονομικής, νομισματικής και εξωτερικής ισορροπίας και συνέκλινε γρήγορα προς τις πιο προηγμένες δυτικές οικονομίες. Αυτό το πείραμα ήταν ένα πραγματικό «οικονομικό θαύμα».
Μετά την κατάρρευση της δικτατορίας και την πολιτική μετάβαση το 1974, αντικαταστάθηκε από το ελληνικό δημοκρατικό πολιτικό σύστημα, μια φιλελεύθερη κοινοβουλευτική-προεδρική δημοκρατία, με βάση το νέο σύνταγμα του 1975. Το σύστημα αυτό αναγνώριζε και σεβόταν πλήρως τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, χωρίς εξαιρέσεις, αποκλεισμού ή διακρίσεων μεταξύ Ελλήνων πολιτών. Το νέο σύστημα συνδέθηκε με ένα πλήρες φάσμα δημοκρατικών θεσμών, ένα ανεξάρτητο δικαστικό σώμα, έναν τύπο και συνδικάτα και μια σχετικά ομαλή εναλλαγή των πολιτικών κομμάτων στην εξουσία. Για το λόγο αυτό, το 1974 δεν ήταν απλώς μια αποκατάσταση της δημοκρατίας που επικρατούσε πριν από το 1967, αλλά μάλλον μια πραγματική αλλαγή του πολιτικού συστήματος.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πολιτικό σύστημα που επικράτησε μετά το 1974 είναι το καλύτερο δημοκρατικό σύστημα στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Ωστόσο, οι επιδόσεις της οικονομίας έχουν επιδεινωθεί σημαντικά.
Το οικονομικό πρόβλημα που αντιμετώπισε η Ελλάδα στη μετά το 1974 περίοδο δεν ήταν τόσο η έλλειψη οικονομικών πόρων όσο η ανεπάρκεια των πολιτικών θεσμών και η αδυναμία τους να προωθήσουν ευεργετικές μακροπρόθεσμες μεταρρυθμίσεις στο κράτος και την οικονομία.
Η Ελλάδα διέθετε σημαντικούς πόρους, τόσο λόγω μεταβιβάσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και λόγω σημαντικού εξωτερικού δανεισμού.
Όμως οι πολιτικοί θεσμοί της χώρας μετά το 1974 δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την αποτελεσματική χρήση αυτών των πόρων προωθώντας τις απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις ή αποφεύγοντας τις βραχυπρόθεσμες επιλογές οικονομικής πολιτικής αποσταθεροποίησης.
Το σύστημα οικονομικής πολιτικής μετά το 1974 αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης για τα μερίδια εισοδήματος μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, καθώς οι εκλεγμένες κυβερνήσεις προσπάθησαν να επιτύχουν αντικρουόμενους στόχους όπως η επανεκλογή, η ανάπτυξη, η απασχόληση, η αναδιανομή και η κοινωνική ειρήνη, μέσω πολιτικής βραχυπρόθεσμης οικονομικής κατάστασης χωρίς σαφείς και δεσμευτικούς κανόνες και θεσμικούς περιορισμούς.
Αυτή η οικονομική και πολιτική κατάσταση έχει οδηγήσει σε επιλογές που επηρεάζονται υπερβολικά από βραχυπρόθεσμες προσπάθειες κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής, υποτίμηση μακροπρόθεσμων οικονομικών προβλημάτων και συστηματική αναβολή των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Δεδομένου ότι δεν υπήρχαν επαρκή κίνητρα για τις κυβερνήσεις να διατηρήσουν τη δημοσιονομική ισορροπία ή τη νομισματική σταθερότητα, έως ότου η Ελλάδα άρχισε να επιδιώκει τη συμμετοχή στην ευρωζώνη, το αποτέλεσμα ήταν χρηματοπιστωτική και νομισματική αποσταθεροποίηση τη δεκαετία του 1980. Αλλά ακόμη και όταν η Ελλάδα υιοθέτησε τον στόχο της συμμετοχής στη νομισματική ένωση της ΕΕ, οι προσπάθειες προσαρμογής και σύγκλισης ήταν σε μεγάλο βαθμό ανεπαρκείς και άκαρπες, λόγω βραχυπρόθεσμων πολιτικών εκτιμήσεων. Ως αποτέλεσμα, η ελάχιστη προσαρμογή και μεταρρύθμιση ήταν ο δρόμος που ακολουθήθηκε.
Αυτή η μη ικανοποιητική κατάσταση συνεχίστηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω της αυξημένης στήριξης και επιχορηγήσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία επέτρεψε στις κυβερνήσεις για πολλά χρόνια να αναβάλουν την αντιμετώπιση των βασικών προβλημάτων που μαστίζουν την οικονομία.
Είναι σαφές ότι ένας μεγάλος αριθμός σημαντικών στρεβλώσεων παραμένει στην ελληνική οικονομία. Αυτές οι στρεβλώσεις επηρεάζουν αρνητικά τη συνολική παραγωγικότητα των συντελεστών, την αποτελεσματική κατανομή των οικονομικών πόρων, τη συσσώρευση φυσικού και ανθρώπινου κεφαλαίου και την τεχνολογική πρόοδο. Αντίστοιχα, η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας από τη Μεγάλη Ύφεση, η οποία συνδέθηκε με τα προγράμματα προσαρμογής που προέβλεπαν τα μνημόνια, ήταν αδύναμη και στρεβλώθηκε από περαιτέρω επιδείνωση του εξωτερικού ισοζυγίου.
Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι γιατί αυτή η συνεχής αναβολή των μεταρρυθμίσεων που θα αντιμετώπιζαν αυτές τις στρεβλώσεις και θα οδηγούσαν έτσι σε μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη.
Ορισμένες κοινωνικές και οικονομικές ομάδες στην Ελλάδα μετά το 1974 έχουν αποκτήσει σημαντικά προνόμια που τους επιτρέπουν να επωφελούνται από μεγάλα ενοίκια σε βάρος του υπόλοιπου πληθυσμού, ενώ το κόστος αυτών των ενοικίων κατανέμεται ευρύτερα σε όλη την κοινωνία.
Αν και καμία κοινωνική ομάδα ή παραγωγικός τομέας δεν είναι πολιτικά κυρίαρχος, επειδή το πολιτικό σύστημα που εμφανίστηκε μετά το 1974 είναι περιεκτικό με την ευρεία έννοια, κάθε ομάδα, από επιχειρηματικούς ομίλους σε μη ανταγωνιστικές βιομηχανίες, επαγγελματικές ενώσεις, συνδικάτα στον τομέα της γενικής κυβέρνησης, και άλλοι, έχει τη δύναμη να Προστατεύσει τα προνόμια και τις ρυθμίσεις που εγγυώνται πολιτικά αυτά τα οικονομικά ενοίκια, έχουν δηλαδή το δικαίωμα να ασκήσουν βέτο στις μεταρρυθμίσεις.
Κάθε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα δεν επωφελείται πολύ από μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τα έσοδα άλλων κοινωνικών ομάδων και ως εκ τούτου δεν υποστηρίζει αυτές τις μεταρρυθμίσεις. Το χειρότερο από αυτό, κάθε κοινωνική ομάδα υπολογίζει ότι εάν συμφωνήσει σε μεταρρυθμίσεις που επηρεάζουν άλλες κοινωνικές ομάδες, μπορεί αργότερα να βρεθεί σε θέση να υπερασπιστεί τα δικά της έσοδα, χωρίς πολιτικούς συμμάχους. Από την άλλη, κάθε μεμονωμένη κοινωνική ομάδα έχει επαρκή κίνητρα και πολιτική δύναμη για να αποτρέψει μεταρρυθμίσεις που επηρεάζουν τα ειδικά προνόμια που έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό της.
Από την άλλη πλευρά, οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν σημαντικό πολιτικό κόστος ως αποτέλεσμα μεταρρυθμίσεων που επηρεάζουν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες βραχυπρόθεσμα, καθώς οι άνθρωποι συνήθως αναμένουν ότι τα οικονομικά και κοινωνικά οφέλη θα προκύψουν στο μακρινό μέλλον ή θα κατανεμηθούν στις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες με μικρό έως ασήμαντο τρόπο για τον καθένα. Δεδομένων αυτών των γεγονότων, οι κυβερνήσεις έχουν ελάχιστα πολιτικά κίνητρα για να υιοθετήσουν δύσκολες αλλά χρήσιμες μεταρρυθμίσεις.
Αυτό που συμβάλλει σε αυτό είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για την εξουσία, ο κομματισμός και η διαφθορά στη δημόσια διοίκηση, ο έλεγχος μεγάλου μέρους των μέσων ενημέρωσης από επιχειρηματικά συμφέροντα, η αυξανόμενη κομματική επιρροή των συνδικάτων του δημόσιου τομέα και η αδιαφορία ή ακόμη και ο φόβος της ευρύτερης κοινωνικής πλειοψηφίας. όσον αφορά την προώθηση ευεργετικών αλλαγών και μεταρρυθμίσεων.
Έτσι, η αλληλεπίδραση μεταξύ πολιτικών και οικονομικών θεσμών οδηγεί τελικά σε αδράνεια για τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Ως εκ τούτου, η ελληνική κοινωνία έχει παγιδευτεί σε μια αναποτελεσματική οικονομική και πολιτική ισορροπία, η οποία σε καμία περίπτωση δεν ευνοεί μεταρρυθμίσεις που θα συμβάλουν στην ενίσχυση της οικονομικής αποτελεσματικότητας και της οικονομικής ανάπτυξης.
Οποιαδήποτε απόπειρα μεταρρύθμισης, ακόμα κι αν επηρεάζει άμεσα μια μικρή μειοψηφία, αντιμετωπίζεται με έντονες πολιτικές αντιδράσεις από την πλευρά των άμεσα θιγόμενων, καθώς και με αδιαφορία, αν όχι εχθρότητα, από την πλευρά της τεράστιας κοινωνικής πλειοψηφίας. Ίσως αυτός είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν έχει σημειωθεί πρόοδος στις κοινωνικά επωφελείς μεταρρυθμίσεις.
Όμως, τελικά, την ευθύνη να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια διέξοδο από αυτήν την αναποτελεσματική και καταστροφική κατάσταση σε εθνικό επίπεδο φέρει το πολιτικό σύστημα της χώρας, ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση, η οποία απολαμβάνει άνευ προηγουμένου πολιτική υπεροχή.
*Φιλοξενείται από το Ελληνικό Αστεροσκοπείο Ερευνητικό σεμινάριο Σε αυτό το θέμα στις 9 Μαΐου 2024. Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφθείτε Σελίδα εκδήλωσης.
Σημείωση: Αυτό το άρθρο εκφράζει την άποψη του συγγραφέα και όχι μια θέση Greece@LSEο Ελληνικό Αστεροσκοπείο Ή το London School of Economics.
“Ερασιτέχνης διοργανωτής. Εξαιρετικά ταπεινός web maven. Ειδικός κοινωνικών μέσων Wannabe. Δημιουργός. Thinker.”