Ο μαραθώνιος πόλεμος έγινε το 490 π.Χ., όπου ελληνικές και περσικές δυνάμεις πολέμησαν για τον ελληνικό έλεγχο. Παρά τους μεγάλους αριθμούς, το Homefront Army κέρδισε και η νίκη ήταν άμεση. Δεν είναι καν κοντά. Το γεγονός σηματοδότησε μια καμπή στους Ελληνοπερσικούς Πολέμους, οι οποίοι ξεπέρασαν τα 50 χρόνια αναταραχής στην Ελλάδα.
Πιο σημαντικό από τους πολέμους, ωστόσο, είναι ότι αυτός ο περιβόητος πόλεμος είναι το επόμενο αθλητικό γεγονός που γεννήθηκε από τον μαραθώνιο. Πήρε το όνομά της από την πόλη από την οποία προήλθε και, φυσικά, ένας Έλληνας στρατιώτης πήγε με τα πόδια για να διαδώσει τον πόλεμο.
Ο Φεδιπίτης, πεζός ή «ημερήσιος δρομέας», έτρεξε έναν μαραθώνιο από την Αθήνα στην Αθήνα – περίπου 25 μίλια – για να μοιραστεί τα καλά νέα. Η Ελλάδα κέρδισε.
Η ψυχαγωγία του μαραθωνίου πολέμου. Η φωτογραφία είναι ευγενική προσφορά του Wikimedia Commons.
Η ιστορία του έχει ως εξής, η δουλειά του Φιδιπίδη μέσα στον στρατό ήταν να μεταδίδει μηνύματα. Το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων δεν είναι κάτι καινούργιο για αυτόν. Όταν οι Πέρσες έτρεξαν στον μαραθώνιο, έτρεξε στη Σπάρτη για βοήθεια. Σε δύο ημέρες, έτρεξε πάνω από 150 μίλια, παραδίδοντας λόγια και ζητώντας επιπλέον στρατεύματα. Οι Φειδιππίδης έπρεπε στη συνέχεια να επιστρέψουν στον μαραθώνιο.
Ο Πυθαγόρας είδε τη μεταμόρφωση ενός περσικού πλοίου. Καθώς η Ελλάδα επρόκειτο να κατακτήσει, το εχθρικό πλοίο επέστρεψε. Εξήγησε ότι η Περσία προσπαθούσε να επιτεθεί στην πρωτεύουσα και να διεκδικήσει μια ψεύτικη νίκη.
Για να το αποτρέψει αυτό, ξεκίνησε με ταχύτητα. Βγάζοντας ακόμη και τα ρούχα και τα παπούτσια του και ρίχνοντας όσο περισσότερο βάρος μπορούσε, έφυγε τρέχοντας χωρίς να σταματήσει. Όταν έφτασε στην Αθήνα, φώναξε «Λούσιαν Τσερτ, Νικόμεν» ή «Ζήτω, εμείς είμαστε οι νικητές!».
Στη συνέχεια λιποθύμησε και πέθανε επί τόπου. Τουλάχιστον, αυτή είναι η εκδοχή που δήλωσε ο ποιητής Robert Browning στο περίφημο ποίημά του του 1879 Phidipides.
Ωστόσο, πολλοί ιστορικοί προτείνουν ότι αυτό το φαινόμενο μπορεί να ήταν φανταστικό. Και το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας προέρχεται μόνο από τα γραπτά μέρη, και είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι είναι διαφορετικό, τι είναι ακριβές και τι είναι ρομαντικό για μια καλή ιστορία. Στην πραγματικότητα, δεν συμφωνούν όλοι ότι ήταν ο Phytophthora που έτρεξε τη ροή.
Αλλά η ιστορία του είναι η πιο ευρέως αποδεκτή και απομνημονευμένη μεταξύ των ανθρώπων.
Τέλος πάντων, η ροή κόλλησε. Η ποίηση του Μπράουνινγκ ενέπνευσε τους ιδρυτές των Ολυμπιακών Αγώνων να δημιουργήσουν προ-ελληνικούς αγώνες ποδιών, ονομάζοντάς τους μαραθώνιους. Στην αρχή ο αγώνας επεκτάθηκε στα 25 μίλια, αλλά λόγω ανακρίβειων ζήτησαν παράτασή του. Μέχρι το 1921, το επίσημο μήκος κάθε μαραθωνίου ήταν 42.195 km ή 26 μίλια και 385 γιάρδες AKA 26,2 μίλια.
Από το 1983, οι δρομείς έχουν ταξιδέψει για να δουν αν είναι δυνατό να φτάσουν τα 155 μίλια σε 36 ώρες. Μόνο ένας σημείωσε το ρεκόρ στον καθορισμένο χρόνο και δύο πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού σε 39 ώρες. Τα επόμενα χρόνια, ήταν το ετήσιο τουρνουά ποδοσφαίρου από την Αθήνα στη Σπάρτη, γνωστό και ως Spartan, το οποίο εκτείνεται σε 153 μίλια σε όλη την Ελλάδα.
Σήμερα, περισσότεροι από 800 μαραθώνιοι διεξάγονται ετησίως σε όλο τον κόσμο.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”
Dionysos Alec