Πώς ήξερα ότι ήταν καιρός να εγκαταλείψω κάποια από τα έργα μου για το αυτοκίνητο

Είμαι πολύ περήφανος που ολοκληρώνω τα έργα μου. από Έργο ελβετικού τυριού προς την Ταχυδρομικό έργο προς την Redwood Project προς την Slow Devil Project προς την Krasler Project προς την Άγιος Δισκοπότηρο Grand Cherokee Στο J10 μου κλπ. Αν βάλω σκοπό να κάνω κάτι, το κάνω. Πείσμα ή οτιδήποτε άλλο, αλλά δεν μου αρέσει να χάνω. Αν και αυτό το πείσμα δεν πήγε πουθενά, μου πήρε περίπου ένα χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι το να ξοδεύω εκατοντάδες ώρες σε ένα έργο μπορεί να μην είναι το καλύτερο πράγμα για τους ανθρώπους γύρω μου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κάνω κάποιες δύσκολες επιλογές.

Σε τι παράξενο μέρος βρίσκομαι. Μόλις πριν από λίγα χρόνια, ήμουν εγώ, μισό στρέμμα, χαμηλό ενοίκιο, όλη την ώρα στον κόσμο για να αγοράσω ό,τι σκουπίδι ήθελα και να το δουλέψω μέρα νύχτα. . Βασικά ζούσα σε σκουπίδια, γέμισα την αυλή μου με ένα στόλο από Jeep ως επί το πλείστον και είχα το σπίτι μου γεμάτο ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Οι περισσότεροι άνθρωποι, μπαίνοντας στο σπίτι μου, παρατηρούν ότι μυρίζει σαν λάδι κιβωτίου ταχυτήτων.

Ήταν το όνειρο.

Οκτώ χρόνια από αυτό δημιούργησαν μια νοοτροπία μέσα μου: αγοράστε ό,τι φθηνά αυτοκίνητα θέλετε, συνδέστε τα και διασκεδάστε. Αυτή θα είναι η ζωή μου Αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε σχεδόν κατά την πρώτη μου χρονιά εδώ στο Λος Άντζελες. Αγόρασα ένα YJ, αγόρασα ένα i3, αγόρασα ένα Nissan Leaf, αγόρασα ένα τζιπ του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, αγόρασα ένα Jeep Grand Cherokee του 1994 για ανταλλακτικά και ανέλαβα την ιδιοκτησία ενός Nash Metropolitan του 1958 δωρεάν. Ήμουν σε ένα νέο μέρος σωματικά, αλλά διανοητικά ήμουν ακόμα εργαζόμενος συγγραφέας στο Μίσιγκαν.

Υπάρχουν όμως κάποια στοιχεία που ήρθαν στο φως πρόσφατα. Υποθέτω ότι είναι εκεί για λίγο καιρό τώρα, αλλά ακόμα μόλις τώρα συμβιβάζομαι μαζί τους: σε κάποιο επίπεδο, η παλιά ζωή έχει τελειώσει. Ένταση 24/7; Πηγαίνω για ψώνια ντυμένος, καλυμμένος με λάδι και ακόμα φοράω προβολέα. καθημερινές επισκέψεις απορριμμάτων· Δύσκολοι δρόμοι στην αυλή μου. Διατηρώ εργαλεία και ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο δρόμο μου για μήνες κάθε φορά. Μαγείρεμα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων. Ένας τεράστιος άξονας λούζει σε μια μπανιέρα σε ένα πείραμα ηλεκτρόλυσης. Βάφω τα ρούχα μου με λάδι – αυτές οι μέρες τελείωσαν.

Δεν πίστευα ότι θα γινόταν αυτό. Πάντα έλεγα στον εαυτό μου: Δεν θα σταματήσω ποτέ. Βλέπω ότι όλοι μεγαλώνουν και σταματούν να κάνουν διασκεδαστικά πράγματα – όχι εγώ! Αλλά δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω πλήρως Γιατί Καθώς οι άνθρωποι γερνούν, οι άνθρωποι σταματούν να αποθηκεύουν 14 αυτοκίνητα και προσπαθούν να καθαρίσουν ανταλλακτικά αυτοκινήτων στο πλυντήριο πιάτων τους. Όχι γιατί έχουν γίνει βαρετοί, αλλά γιατί τις περισσότερες φορές έχουν εμφανιστεί νέες ευθύνες και χαρές στη ζωή τους, που απαιτούν λίγη επαναπροσδιορισμό προτεραιοτήτων. Και εδώ είναι που βρίσκομαι.

Το 2020, αποφάσισα – με τον Torch – ότι ήθελα να ξεκινήσω ένα νέο περιοδικό αυτοκινήτου. Με αυτόν τον τρόπο, δεσμεύτηκα να κάνω ό,τι χρειαζόταν για να απογειωθεί αυτή η εταιρεία, ώστε να μπορέσει να εξυπηρετήσει αναγνώστες που ένιωθα ότι, ειδικά εκείνη την εποχή, δεν εξυπηρετούνταν. Έχουμε χτίσει κάτι εδώ, και καθώς συνεχίζει να μεγαλώνει, αυξάνονται και οι ευθύνες μου. Δεν στεναχωριέμαι γι’ αυτό – είμαι πολύ χαρούμενος. Αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να περάσω μέρες κάθε φορά σε αυτοκίνητα. Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι έχω περάσει σχεδόν 18 μήνες σε μια σχέση με το ιερό δισκοπότηρο των κοριτσιών – μια σχέση που κάνει ακόμη και το πολυπόθητο Jeep Grand Cherokee πέντε ταχυτήτων να φαίνεται ασήμαντο – και γίνεται σαφές: Πρέπει να προσαρμόσω τη νοοτροπία μου όταν έρχεται σε αυτό. Έρχεται στα αυτοκίνητα.

Οπότε αποσπώ ό,τι ακούω και επικεντρώνομαι στο να διασφαλίσω ότι τα λίγα οχήματα (ίσως πέντε περίπου) που έχω στη διάθεσή μου είναι τα καλύτερα από τα καλύτερα.

Πρώτα είναι το Jeep Cherokee Golden Eagle του 1979, ένα αυτοκίνητο που αξίζει καλύτερος ιδιοκτήτης από εμένα, γιατί είμαι ο λόγος που σταμάτησε να λειτουργεί. Λειτουργούσε όταν το αγόρασα, μετά αφαίρεσα την κυλινδροκεφαλή για να φτιάξω το μπουλόνι της εξάτμισης, μετά μπήκε η βροχή στον κινητήρα, ξεκινώντας μια καταιγίδα που τελικά οδήγησε στο να μην λειτουργεί σωστά το αυτοκίνητο για πάνω από έξι χρόνια.

Θα ήθελα να διορθώσω αυτό το πράγμα – τουλάχιστον να το βάλω σε λειτουργία. Αλλά κοιτάζω το επερχόμενο πρόγραμμά μου – όλα τα πράγματα που πρέπει να κάνω ως αρχισυντάκτης και όλο τον χρόνο που θέλω να περάσω με το άγιο δισκοπότηρο των κοριτσιών – και δεν το βλέπω αυτό. Είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις, αλλά οι παλιές καλές εποχές έχουν τελειώσει. Πρέπει να εγκαταλείψω τον Golden Eagle. Είναι τώρα περιλαμβάνεται Στην αγορά του Facebook.

Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι από εσάς έχετε βρεθεί σε ένα παρόμοιο μέρος. Πότε ήταν η στιγμή που έπρεπε να εγκαταλείψετε ένα έργο και υπό ποιες συνθήκες;