Πώς η Maggie Gyllenhaal, η Jane Campion και άλλες γυναίκες σκηνοθέτες ανατρέπουν τις προσδοκίες του Χόλιγουντ

Η Νικόλ Χόλοφσνερ ξέρει Δεν είναι το πρώτο άτομο που έρχεται στο μυαλό σε μια μεσαιωνική ταινία δράσης. Για περισσότερα από 20 χρόνια, είναι μια εικόνα του ανεξάρτητου κινηματογράφου (Όμορφο και εκπληκτικό, είπε αρκετάΉταν απόλυτα ικανοποιημένη με το να σκηνοθετεί τα δικά της σενάρια, και κομμάτια ζωής στα οποία ο πλούσιος διάλογος ήταν το κύριο αξιοθέατο. Τότε ο Μπεν Άφλεκ χτύπησε την πόρτα. «Μου έστειλε ένα παράξενο αίτημα μέσω email: Θέλω να γράψω μια ταινία ξιφομαχίας μαζί του και τον Matt Damon», λέει ο Holofsner. Συγκεκριμένα, ήταν ένα απόσπασμα από το μη φανταστικό βιβλίο του Eric Jager το 2004, Η τελευταία μονομαχία Μια ιστορία εκδίκησης του 14ου αιώνα για έναν ιππότη ονόματι Ζαν. Ο καλύτερος φίλος της Τζέιν, ο Τζακ. και η σύζυγος του Jean, Margaret, η οποία ισχυρίζεται ότι ο Jack τη βίασε. «Δεν είχα ιδέα τι έκανα», λέει ο Holofsner. Η φιλμογραφία της είναι μέρος ενός ενθαρρυντικού κύματος καθώς μια ομάδα γυναικών με μεγάλη εκτίμηση, με καριέρα δεκαετιών στον κινηματογράφο, εφαρμόζουν τις γνώσεις τους σε πρωτοποριακό υλικό στη δουλειά τους. δέκα χρόνια πριν Η τελευταία μονομαχία Σε σκηνοθεσία Ridley Scott και στους κινηματογράφους στις 15 Οκτωβρίου, μπορεί να φαινόταν πολύ διαφορετικός: πιο αιματηρός, πιο άσχημος και πιο αντρικός. Ο Affleck και ο Damon πάντα οραματίζονταν το σενάριο να αναδεικνύει τις προοπτικές των τριών βασικών χαρακτήρων. «Ίσως προσπάθησαν να αρχίσουν να γράφουν οι ίδιοι τη Μάργκαρετ και σκέφτηκαν: «Δεν ξέρουμε τι κάνουμε», λέει η Χόλοφσνερ για τους συντρόφους της. Ήθελαν να το κάνουν σωστά. Έτσι ζήτησαν από τον Holofcener να γράψει την αφήγηση των γεγονότων της Marguerite.

Ακόμη και με το Holofcener επί του σκάφους, η ανακοίνωση του έργου αντιμετωπίστηκε με ταχεία αντίδραση για το βάναυσο θέμα του. Η Holofsner κατάλαβε την αντίδραση – «είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή», παραδέχτηκε – αλλά παρέμεινε επικεντρωμένη στη δημιουργία μιας τρισδιάστατης ηρωίδας, εμβαθύνοντας στην ιστορική έρευνα έξω από το πεδίο του βιβλίου και «εντελώς έξω από το δωμάτιο οδήγησης». Έγινε ενεργή λόγω της πρόκλησης και βρήκε εκπληκτικές ομοιότητες με την προηγούμενη δουλειά της. Ήθελε να δώσει στη Μάργκαρετ «φωνή και χαρακτήρα» και φανταζόταν μοναδικά χόμπι για εκείνη. Στις συνεντεύξεις της με τη συμπρωταγωνίστριά της Τζόντι Κόμερ, σκέφτηκε ποια είναι πραγματικά αυτή η γυναίκα: “Τι θα έλεγες; Πώς θα το έλεγες; Και ποιες ήταν οι συνέπειες αυτού που είπε;” Αυτό απαιτεί φαντασία και εικασίες. «Η ιστορία εστιάζει περισσότερο στους άνδρες», λέει η Holofsner, «παρόλο που ήταν αυτή που μίλησε με γενναιότητα και ειλικρίνεια και ρίσκαρε τη ζωή της για να το κάνει».

Αυτού του είδους η ανισότητα πάντα παρακινούσε μια άλλη γυναίκα κινηματογραφίστρια, την Τζέιν Κάμπιον. Νικητής του Όσκαρ, γνωστός για τις λογοτεχνικές διασκευές κανονικού υλικού (εικόνα κυρίας) και διφορούμενο (Άγγελος στο τραπέζι μου), ακολούθησε μια ξεκάθαρη γραμμή: Η δουλειά της επικεντρωνόταν πάντα στις γυναίκες. Λέει Κόσμος της ματαιότητας Ήταν «σημαντικό» γιατί έβλεπε ότι ο μισός πληθυσμός του πλανήτη είχε έλλειψη ταινιών.

Στην εποχή μετά το #MeToo, η Campion είδε περισσότερες γυναίκες να βρίσκουν ευκαιρίες σε ταινίες. «Δεν έχω ξαναδεί τόσο μεγάλο πράγμα στη ζωή μου», λέει. «Πάντα τον βλέπω». Ήθελε να διευρύνει το δικό της όραμα και αποφάσισε να φανταστεί έναν νέο τύπο ήρωα για τον εαυτό της. Αφού έκανε ένα μεγάλο διάλειμμα από την ταινία (το μόνο εύσημα για τη σκηνοθεσία ήταν η τηλεοπτική σειρά επιφάνεια της λίμνης), ανακάλυψα την ακριβή δύση του μυθιστοριογράφου Thomas Savage δύναμη σκύλου. Ένα ακανθώδες, αποπνικτικό έπος λαχτάρας και απώλειας, με επίκεντρο τον Φιλ Μπέρμπανκ, έναν φαλλοκρατικό αγρότη στη Μοντάνα της δεκαετίας του 1920, το αδίστακτο σερί του μετατρέπεται σε τραγωδία όταν ο αδερφός του, Τζορτζ, φέρνει στη ζωή τη νέα του γυναίκα και τον έφηβο γιο του. Με αυτούς. Ο Campion όχι μόνο επικεντρώθηκε στον τύπο για πρώτη φορά, αλλά ήταν επίσης ένας σκληρός τύπος σε αυτό. «Υπάρχει μια τάση όταν έχεις μια προσωπικότητα που προκαλεί πολύ πόνο στους άλλους να στέκεσαι στο περιθώριο και να τους αποκαλείς κακούς», λέει. «Αλλά ο σκηνοθέτης πρέπει να είναι δίπλα του… και να εκτιμά την ανθρωπιά του, παρόλο που είναι ελαττωματική. Αυτή ήταν μια περιπέτεια για μένα».

Το μυθιστόρημα του 1967 είναι ένα άτυπο γουέστερν μυθιστόρημα, που αποδομεί τους μύθους του ανδρισμού του είδους μέσω της εστίασής του στο πάθος και το τραύμα, τα οποία ο Campion τονίζει στη σεξουαλική και τρυφερή στροφή του. Ερμηνεύει την πρόζα ως «το μυαλό μιας γυναίκας, μια γυναικεία καρδιά», συμπεριλαμβανομένου του συγκλονιστικού τέλους. (Η ταινία βγαίνει στο Netflix την 1η Δεκεμβρίου.) «Ήμουν πρόθυμος να δώσω τον εαυτό μου εντελώς γι’ αυτό».

μετά από δεκαετίες Σποραδικές ανακαλύψεις στον αγώνα για την ισότητα των φύλων – όπως ο Campion που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 1993 στις Κάννες το πιάνο Η Κάθριν Μπίγκελοου κέρδισε το Όσκαρ το 2010 για Ντουλάπι πόνουΠιο διαρκή κέρδη είναι εμφανή. Δύο γυναίκες προτάθηκαν για πρώτη φορά στα φετινά Όσκαρ σκηνοθεσίας, η Κλόε Τσόου και η Σμάραλντ Φένελ, με την πρώτη να είναι η δεύτερη νικήτρια στην κατηγορία. τον Ιούλιο, ΤιτάνιοΗ Julia Docornau έγινε η δεύτερη γυναίκα που κέρδισε ποτέ τον Χρυσό Φοίνικα, μετά το Campion. Το φετινό φθινόπωρο όχι μόνο διατηρεί τη δυναμική ζωντανή, αλλά δίνει στους βετεράνους της βιομηχανίας χώρο να κάνουν κάτι νέο. Η Maggie Gyllenhaal, η οποία σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μεγάλου μήκους φέτος την εξαφανισμένη κόρη (στο Netflix στις 31 Δεκεμβρίου), δεν μπορούσε ακόμη να φανταστεί τον εαυτό της ως σκηνοθέτη, λόγω του Χόλιγουντ στο οποίο μεγάλωσε. «Με τον ίδιο τρόπο που τον δέκατο ένατο αιώνα, αν σε ενδιέφερε η ιατρική και ήσουν γυναίκα, μπορεί να φιλοδοξούσες να γίνεις νοσοκόμα», λέει, «για μένα, χωρίς να το σκέφτομαι πραγματικά, ήμουν σαν, Ω. , είμαι ηθοποιός.”

Ο Gyllenhaal έχει κάνει παραγωγή ταινιών στο παρελθόν, ξεκινώντας από το 2018 Νηπιαγωγός. Αλλά μόνο όταν άρχισε να διαβάζει την αγαπημένη Ιταλίδα μυθιστοριογράφο Έλενα Φεράντε -το έργο της οποίας δεν είχε προηγουμένως προσαρμοστεί στα αγγλικά- ένιωσε να την έλκει η καρέκλα του σκηνοθέτη. Ferranti την εξαφανισμένη κόρη Ακολουθεί μια στοιχειωμένη καθηγήτρια με τις αποφάσεις που πήρε ως βαθιά συντετριμμένη νεαρή μητέρα. Η Gyllenhaal έγραψε η ίδια το σενάριο, είπε, επειδή ήθελε να απεικονίσει πώς της μίλησε το μυθιστόρημα τόσο βαθιά: “Νομίζω ότι πολλές γυναίκες κάνουν ταινίες διαφορετικά από τους άνδρες, γράφουν βιβλία διαφορετικά από τους άνδρες και συνθέτουν μουσική διαφορετικά. Γιατί όχι;” Απέφευγα τις άμεσες μεταβάσεις από σελίδα σε οθόνη, έκοψα το μυθιστόρημα του Ferrante από την οπτική γωνία του πρώτου προσώπου και μετέφερα την τοποθεσία στο ελληνικό νησί των Σπετσών – ένα μνημειώδες εγχείρημα για έναν σκηνοθέτη για πρώτη φορά: «Υπήρχε μια στιγμή που πήγα». περιμένετε ένα δευτερόλεπτο. Είναι τρελό αυτό; Μπορώ πραγματικά να οδηγήσω αυτή την ομάδα ανθρώπων στην Ελλάδα; λέει ο Gyllenhaal. «Δεν μπορούμε να μας σταματήσουν».

Η γρήγορη σεναριογράφος Alice Birch, η οποία προηγουμένως είχε προσαρμοστεί Απλοί άνθρωποι Με τη συγγραφέα Sally Rooney, λέει ότι είναι «απόλυτα πιστή» στα βιβλία που μεταφράζει στην οθόνη. Έχετε σχεδιάσει όμορφα ένα συγκεκριμένο νήμα από το μυθιστόρημα του Graham Swift ήλιος μητρότητας Αυτός με τον οποίο μίλησα ενώ δούλευα για την πολυτάραχη νέα μεταφορά της σκηνοθέτιδας Eva Husson (στις κινηματογράφους στις 19 Νοεμβρίου): η ειλικρινής, αισθησιακή εξερεύνηση και η γυναικεία επιθυμία που καθοδηγείται από τους χαρακτήρες. «Το βιβλίο μου έδωσε μια τέτοια αποφασιστικότητα Συναισθημα Και ήθελα να το σεβαστώ αυτό», λέει και προσθέτει ότι ήλιος μητρότητας Και Απλοί άνθρωποιΚαι το μυθιστόρημα του Ρούνεϊ συνομιλίες με φίλους, στο οποίο θα προσαρμοστεί στη συνέχεια – “Με συγκλόνισε καθώς ειλικρινείς, αληθινές απεικονίσεις της σεξουαλικότητας που πιθανότατα δεν έχουμε δει στην οθόνη τόσο συχνά όσο θα ήθελα.”

Όταν η γεννημένη στο Λονδίνο ηθοποιός Ρεμπέκα Χολ αντιμετωπίζει το κλασικό μυθιστόρημα της Νέλα Λάρσεν του 1929, πέρασμα, Στα είκοσί της, το χτύπησε με ένα «δαχτυλίδι αλήθειας». Το βιβλίο εξετάζει την επανένωση δύο φίλων της παιδικής ηλικίας Αφροαμερικανών στο Χάρλεμ, ένας από τους οποίους—η «Tamr»—ζει ως λευκή γυναίκα στην καθημερινή της ζωή. Η οικογένεια Χολ, που είναι αφροαμερικανικής καταγωγής, έχει ένα περίπλοκο ιστορικό θανάτου, καθώς ο Αμερικανός παππούς της μεγάλωσε παλεύοντας να τον συστήσει στον κόσμο. «Η οικογένειά μου δεν είχε πραγματικά τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο παππούς μου», λέει ο Χολ. πέρασμα «Το άμεσο πλαίσιο για μένα ήταν… να το καταλάβω ως κάτι που συνέβη και η μαύρη κοινότητα το κατάλαβε».

Αφού διάβασε το μυθιστόρημα του Λάρσεν, ο Χολ έγραψε αμέσως ένα σενάριο, για να το βάλει σε ένα συρτάρι για 15 χρόνια. «Ήταν αποκλειστικά στο χέρι μου, όχι σε κανέναν άλλο», λέει η Χολ και ήξερε ότι ήθελε να το διοχετεύσει η ίδια κάποια μέρα. Πρόσφατα ανέκτησε το προσχέδιο, έτοιμη να αφοσιωθεί πλήρως στην ασπρόμαυρη ιδέα της – και σε μια εποχή που η ευκαιρία των γυναικών να σκηνοθετήσουν έχει αυξηθεί εκθετικά. Το έργο που προέκυψε, η πρώτη συγγραφή και σκηνοθεσία του Χολ, είναι ένα αυστηρό έργο που μοιάζει με το μυθιστόρημα του Λάρσεν και τα μεγαλύτερα, πιο σύνθετα ερωτήματα του συγγραφέα σχετικά με την ταυτότητα και την αυθεντικότητα. (πέρασμα βγαίνει στο Netflix στις 10 Νοεμβρίου), «Ένιωσα δέος για αυτό το βιβλίο και εξακολουθώ να είμαι», λέει ο Hall. “Έχει αυτή την ασάφεια και αυτή τη δυαδικότητα. Αυτό το είδος της διφορούμενης ποιότητας ήταν κάτι για το οποίο προσπάθησα να βρω μια κινηματογραφική γλώσσα.”

Κανένας από αυτούς τους κινηματογραφιστές δεν είναι νέος στο μέσο – στην πραγματικότητα, ο καθένας δημιουργεί συνεχώς βραβευμένα έργα – αλλά δεν είναι τυχαίο ότι όλοι παίρνουν νέα ρίσκα και επανεξετάζουν τη σχέση τους με την τέχνη. «Τα τελευταία δύο χρόνια, μου έχουν προταθεί έργα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα είχα την ευκαιρία να κάνω», λέει ο Holofsner, έχοντας πρόσφατα εργαστεί τόσο σε έργα Marvel όσο και σε κινούμενα σχέδια. Προσθέτει σαρκαστικά «Έμαθα ότι μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Φέρε τον».