Στην Ελλάδα, η περιοδεία της Ολίβια Ροντρίγκο ήταν κάτι που φώναζε

Η Olivia Rodrigo μάλλον δεν θα παρακαλούσε να τη συγκρίνουν με τον Paul McCartney. Κανείς δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο σε ένα αστέρι – μπορούμε να το ονομάσουμε τώρα, σωστά; – που έκλεισε τα 19 πριν από τρεις μήνες. Αλλά με τον Rodrygo να κάνει δύο πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις στην Ελλάδα αυτή την εβδομάδα, μετά την τελευταία του μεγάλη συναυλία στην αγορά του Λος Άντζελες, το SoFi Stadium του Paul McCartney που παρουσιάστηκε πριν από δύο εβδομάδες, ήταν δύσκολο για το ομολογουμένως μικρό υποσύνολο αυτών. Όσοι παρευρεθήκαμε και στα δύο δεν κάναμε τουλάχιστον δύο αρραβώνες. Ξεκινώντας από τα υψηλά επίπεδα ντεσιμπέλ στο πλήθος τους. Ο ΜακΚάρτνεϊ, από την πλευρά του, πρέπει να κάνει λίγη ενθάρρυνση για να μετατρέψει έναν πραγματικά βαρετό βρυχηθμό σε κάτι πιο έντονο: «Ελάτε, κορίτσια, δώστε μας την κραυγή των Beatles!». Παρακάλεσε ντροπαλά κάποια στιγμή, όπως κάνει κάθε βράδυ σε αυτή την περιοδεία. Αλλά οι θαυμαστές του Rodrigo δεν χρειάζονταν καμία ενθάρρυνση για να τρομάξουν την πίσσα από οποιοδήποτε λιοντάρι του βουνού που μπορεί να κρύβεται στους κοντινούς λόφους του Griffith Park. Χρησιμοποιούν τα λόγια τους όταν φωνάζουν, επίσης: Φανταστείτε αν όλοι οι πρώτοι οπαδοί των Beatles μπορούσαν να μετατρέψουν την κακοφωνία τους σε απαγγελίες του “Things We Said Today” που τρυπούν τα αυτιά τους αλλά είναι τέλεια.

Με τον Ροντρίγκο, είναι μια «βάναυση» εμμονή – όχι μια προσομοίωση, αλλά η πραγματική (για να παραποιηθεί ένα παλιό θεατρικό μότο).

Έχοντας δημιουργήσει ένα κοινό σημείο, μπορούμε να παραδεχτούμε πόσο ξεκαρδιστική είναι η αντίθεση μεταξύ αυτών των δύο συνδέσεων με κάποιους άλλους πολύ προφανείς τρόπους. Κάθε φορά που ο McCartney βγαίνει στο δρόμο σήμερα, αντιμετωπίζει μια βράση εκατοντάδων τραγουδιών από την καριέρα του έξι δεκαετιών σε ένα γενναιόδωρο σετ 160 λεπτών. Εν τω μεταξύ, τα σόου θα κορυφώσουν την πρώτη περιοδεία της Rodrigo στα 60… και αυτό με μερικές επιλογές (μερικές διασκευές, ενδιάμεση αλλαγή κοστουμιού και κάποια αραίωση στο συγκρότημα) για να την ωθήσουν εκεί από τα 35 που θα διαρκούσαν μόνο έκανε ζωντανή εμφάνιση για το ντεμπούτο της άλμπουμ.«φωτογραφία». Κάποιοι από εμάς χρειάστηκαν περισσότερο χρόνο για να βγούμε από το ελληνικό πάρκινγκ στην πλαγιά του λόφου και να κατεβούμε τη λεωφόρο Los Feliz. Μετά από αυτό για να δοκιμάσετε την απόδοσή του.

Αλλά όπως μπορεί να σας πει οποιοσδήποτε βετεράνος της πανκ ροκ – ή όποιος έπιασε τις εκπομπές των Beatles αστραπιαία και θα σας λείψει κατά πάσα πιθανότητα! – Γρήγορα Μπορεί να είναι καλό, πολύ καλό, όταν είναι γρήγορο και έντονο. Όχι όλες οι συναυλίες του Rodrigo θα καλέσουν το Fast and the Furious, ούτε όταν το pop-punky opener, “Brutal” και το πιο κοντινό, “Good 4 U”, τελειώσουν πολλές ιστορίες αργής κίνησης, φωνητικά νούμερα, ακόμα και Ω θεό μου βαλς. Ούτε το χαμόγελο στο πρόσωπό της ήταν μια θλιβερή απόφαση για την ψυχή, συγκεκριμένα. Ας μιλήσουμε και για την περιπλανώμενη αίσθηση μόδας του Rodrigo: Blade – δεν φαίνεται γκρινιάρης. Εκτός από τα χαμόγελα, αυτό το πλήθος δεν φτύνει τις άδειες λέξεις στην κορυφή των πνευμόνων του: Είναι μια συγκέντρωση του 90% των κοριτσιών – μια ελληνική χορωδία – ώστε να νιώσετε τις λέξεις να μεταμορφώνονται στο γράμμα τους και να σκεφτείτε στην αρχή. Η Χασρέτ, ίσως ήταν πριν από ένα μήνα, ή ανυπομονούσε για το πρώτο και έλεγε «διάλειμμα» στον τύπο, ακόμα κι αν έχει τη μορφή χαζού αγοριού.

Όταν έχεις σχεδόν 6.000 κορίτσια (και μερικές εκατοντάδες άντρες, πιθανώς, και τσέπες συμπαθητικών ηλικιωμένων που είναι αρκετά μεγάλοι για να είναι οι πρόγονοί τους) θέτεις τα λόγια σε μια αγανάκτηση, μετά τη Disney, εφηβική εξέγερση όπως το “Brutal”, ” Πώς μπορεί αυτό να μην σας ζεστάνει την καρδιά στο rock ‘n’ roll; Αλλά χάρη στη βάση των θαυμαστών του Rodrigo, γνώρισαν επίσης τον τρόπο τους για την πραγματική μελωδία. Η πιο όμορφη στιγμή στο σόου της Τετάρτης το βράδυ ήρθε όταν σκηνοθέτησε τον πρωταγωνιστή Dan Negro, σεναριογράφο /συμπαραγωγός της ταινίας “Sur”, για να ερμηνεύσει το “Favorite Crime” με την τραγουδίστρια. Το κοινό έγινε λιγότερο θρασύ και, χωρίς να χάσει πολλά στον ήχο, συνέχισε τις περιπλοκές των πιο όμορφων στροφών της μελωδίας, ακόμα και στο κλιπ κοντά στο τέλος, καθώς η βιασύνη των λέξεων επιταχύνεται και ο Ροντρίγκο αρχίζει να τραγουδά σε ένα είδος διπλού χρόνου… Οπότε δώστε ήδη σε αυτό το πλήθος ένα συμβόλαιο.

Η νοοτροπία “κάθε τραγούδι τραγουδιέται” έχει καταστρέψει πολλές συναυλίες που στοχεύουν παλαιότερα δημογραφικά στοιχεία. Ψηλά τα χέρια, boomers, αν έχετε πάει ποτέ σε μια συναυλία που χάλασαν οι μεθυσμένοι που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να τραγουδήσουν το “Desperado” καλύτερα από τον Henley. Αλλά να είσαι στη μέση μιας πραγματικής χορωδίας; Αυτό είναι περισσότερο μια παύλα παρά μια ταλαιπωρία.

Και αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από το πόσο δυνατή ήταν η ερμηνεία του Rodrygo ακόμα κι αν το κοινό σώπασε με το κουμπί σίγασης. Στα ελληνικά, εμφανιζόταν ως έμπειρη αλλά παρθένα, ξέροντας πώς να δουλεύει σε ένα πλήθος πηδώντας χαρούμενα ή γονατίζοντας για να κρατήσω τα χέρια μου στην πρώτη σειρά ή ακόμα και κάνοντας λίγη Michelle Pfeiffer πάνω από το πιάνο (κάτι που μπορεί να κάνετε ή να μην κάνετε). τριγύρω για όση ώρα να το δεις). Θα μπορούσατε να διαφωνήσετε αν ήταν έκπληξη ή αν ήταν τόσο επαγγελματίας με αυτό το μικρό στην πρώτη της πορεία, αν και αυτό απέχει πολύ από την τηλεοπτική προσωπικότητα. Υπήρχαν αναφορές νωρίτερα στην περιοδεία ότι έδειξε κάποια σημάδια φωνητικής κόπωσης, αλλά αυτό δεν ήταν εμφανές την Τετάρτη, οπότε είτε η χορωδία έκανε τη δουλειά της είτε γινόταν γρήγορα μια μελέτη για την οργάνωση της στο δρόμο.

Καμία από τις παραπάνω εμμονές δεν θα είχε σημασία αν δεν υπήρχε κάποια υψηλού επιπέδου σύνθεση τραγουδιών στην καρδιά του. Μετά από πολλά χρόνια επιτυχημένων γυναικών ερμηνευτών που κατηγορήθηκαν ότι ήταν μαριονέτες svingalis – και τις πολλές περιπτώσεις όπου οι άντρες μαέστροι ήταν ευτυχείς να παίξουν τον ρόλο ή να τον επιχειρήσουν – πόσο αναζωογονητικό ήταν να βλέπεις τον Negro να βγαίνει στη σκηνή για έναν αριθμό και να το φαντάζεσαι Μπορεί να έχουμε φτάσει σε μια εποχή που οι γυναίκες γίνονται από μόνες τους συγγραφέας, αλλά εξακολουθούν να αναγνωρίζουν πόσο ωφελήθηκαν από ισχυρές συνεργασίες. Με τον κίνδυνο να υπερβάλει την εξύμνηση της ομάδας A&R που εμπλέκεται στο να αφήσει τον Rodrygo να λάμψει, ανάμεσα σε εκείνη και την Billie Eilish, αυτή τη στιγμή είναι κάπως συνδεδεμένη με τη μεγαλύτερη ιστορία ανάπτυξης καλλιτέχνη που έγινε ποτέ.

Πόσο καλά είναι τα τραγούδια, τώρα που έχουμε λίγο περιθώριο να τα επαναξιολογήσουμε, αφού το τραγούδι «Sour» γιόρτασε τα πρώτα του γενέθλια; Σίγουρα θα άντεχαν σε μια συναυλία, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν πολλοί ηλικιωμένοι που έρχονταν να το ζήσουν σε μια παράσταση, όπως, για παράδειγμα, οι πρόσφατες συναυλίες της Eilish στο Forum, όπου είδα πολλούς ασυνόδευτους ενήλικες ανηλίκων. Κατά κάποιο τρόπο, η νεανική εκκεντρικότητα του κοινού της -εκτός από τις τσέπες των ηλικιωμένων, που έδιναν ο ένας στον άλλο νευρικά βλέμματα σαν μέλη της μυστικής εταιρείας- αποτελεί απόδειξη της ιδιαιτερότητας του οράματος του Ροντρίγκο. Το να μην αντιπροσωπεύει την ηλικία της φαινόταν να έχει περάσει από το μυαλό της, ωστόσο η εκλεπτυσμένη μουσική μερικές φορές μπορεί να αναπτυχθεί. Όχι ότι πολλοί έφηβοι καλλιτέχνες είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν να εγκαταλείψουν ακόμη και ένα ελαφρώς μεγαλύτερο κοινό ξεκινώντας ένα άλμπουμ (και μια ομάδα συναυλιών) με μια ατάκα: «Είμαι τόσο ανασφαλής, νομίζω/θα πεθάνω πριν μεθύσω». Εάν είστε άνω των 21 ετών και το ακούτε αυτό ή αν είστε άνω των 17 και ακούτε “Δίπλωμα Οδήγησης”, θα σας χτυπήσει γρήγορα: Αυτά τα μπλουζ δεν είναι απαραίτητα η θλίψη μου. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε κανέναν να απολαύσει το δίσκο Howlin’ Wolf, σωστά;

Υπάρχει επίσης πολύ υλικό από τις Εικόνες με το οποίο μπορεί να συσχετιστεί ένα ενήλικο κοινό χωρίς να χρειάζεται να διορθώσει κάποια από τις λέξεις. Ένα από τα κυριότερα σημεία των λιγότερο χαριτωμένων γύρων είναι το προαναφερθέν βαλς, “Habir”, το οποίο έχει την αίσθηση που πιθανότατα θα συνέδεε οποιοσδήποτε από καιρό χαμένος χωρισμένος ή πατέρας: αυτό το συναίσθημα ότι θέλετε τον πρώην σας ζωντανό αλλά όχι εντελώς παράλογο. Η ομοιοκαταληξία του “she” με το “-ier” σε όλη τη διάρκεια είναι μια από εκείνες τις ιδέες που δεν θα μπορούσαν να είναι απλούστερες αφενός, και αφετέρου που χαρακτηρίζει την κομψότητα της μελωδίας της παράστασης. Οι αριθμοί που εστιάζουν στους εφήβους έχουν τις δικές τους στιγμές ωριμότητας ή/και απλώς μια αίσθηση θαύματος. Όταν, ανάμεσα στο «The Wild», ο Ροντρίγκο τραγουδά, «Ποιος είμαι, αν δεν τον εκμεταλλεύονται;» Ίσως σκέφτεστε: Τι είδους παιδί το λέει αυτό; Λοιπόν, είναι μάλλον το παιδί που θα προτιμούσε να μην κάνει τρίτη σεζόν στο High School Musical.

Αλλά δεν συνέβαινε πολύ αγριότητα στην Ελλάδα, όπου το άγχος της εφηβείας φαινόταν να κρέμεται με έλεος, και για μια ώρα ένιωθε πολύ σωστά να αισθάνεται αγανάκτηση και αδρεναλίνη. Για όποιον έχει μια αίσθηση της μεγάλης εικόνας, απλά φαινόταν πιο ξεκάθαρο ότι η τεράστια επιτυχία του Rodrigo είναι μέρος μιας μικρής χρυσής εποχής κατά την οποία εκείνη, η Eilish και η Taylor Swift αντιπροσώπευαν μια νέα, πιο αυτοκατέχουσα φυλή γυναικείας ποπ, στην οποία μπορούσαν αντιπροσωπεύουν τόσο το ουρλιαχτό όσο και το ουρλιαχτό. Θυμάστε την παλιά ταινία με τίτλο «The Devil Is a Woman»; Ίσως ήρθε η ώρα να κοιτάξουμε αυτά τα αστέρια και να αγκαλιάσουμε αυτή τη σκέψη: Οι Beatles είναι γυναίκα.