Σχόλιο: Το Super League ήταν το τελευταίο άχυρο για τους οπαδούς του ποδοσφαίρου

Αθηνά: Η Ευρώπη ανακάλυψε το δικό της ηθικό Rubicon, το όριο πέρα ​​από το οποίο η εμπορευματοποίηση γίνεται απαράδεκτη. Η γραμμή στην άμμο που οι Ευρωπαίοι αρνούνται να διασχίσουν, ό, τι κι αν είναι, μόλις σχεδιάστηκε.

Υποκλίναμε στους τραπεζίτες που σχεδόν ανατίναξαν τον καπιταλισμό, σώζοντάς το σε βάρος των ασθενέστερων πολιτών μας. Έχουμε κλείσει τα μάτια στη χονδρική φοροδιαφυγή εταιρειών και στις εμπρηστικές πωλήσεις δημόσιων περιουσιακών στοιχείων.

Η φτώχεια της δημόσιας υγείας και των εκπαιδευτικών συστημάτων, η απελπισία των συμβασιούχων μηδενικών ωρών, οι κουζίνες σούπας, οι εξώσεις στο σπίτι και τα συγκλονιστικά επίπεδα ανισότητας είναι φυσικά. Σταθήκαμε καθώς οι δημοκρατίες μας είχαν καταληφθεί και οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας μας αφαίρεσαν το απόρρητό μας.

Όλα αυτά μπορούμε να αντέξουμε. Αλλά ένα σχέδιο που θα τερματίσει το ποδόσφαιρο όπως το ξέρουμε; ποτέ.

Διαβάστε: Σχόλιο: Γιατί σοκαριστήκαμε από τον αντιφρονούντα Πρέμιερ Λιγκ; Το ποδόσφαιρο πεθαίνει για λίγο

Την περασμένη εβδομάδα, οι Ευρωπαίοι έδειξαν την κόκκινη κάρτα στους αυτοκράτορες – και στους χρηματοδότες τους – που προσπάθησαν να κλέψουν το όμορφο παιχνίδι. Ένας ισχυρός συνασπισμός συντηρητικών, αριστερών και εθνικιστών, ενώνοντας τη βόρεια και τη νότια Ευρώπη, σηκώθηκε σε αντίθεση με μια μυστική συμφωνία από τους ιδιοκτήτες πολλών από τους πλουσιότερους ποδοσφαιρικούς συλλόγους της ηπείρου για να σχηματίσει τη λεγόμενη Premier League.

Για τους ιδιοκτήτες – συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής ολιγαρχίας, της αραβικής βασιλικής οικογένειας, του κινεζικού μεγιστάνα λιανικής και τριών Αμερικανών μαθηματικών κυβερνητών – η κίνηση είχε οικονομικό νόημα. Αλλά από την προοπτική του ευρωπαϊκού κοινού, ήταν το τελευταίο άχυρο.

Διαβάστε: Οι παίκτες και οι θαυμαστές επαινούν μια «όμορφη μέρα ποδοσφαίρου» με την έναρξη της Premier League

Η σπίθα που σταμάτησε το παιχνίδι ποδοσφαίρου

Την περασμένη σεζόν, 32 σύλλογοι προκρίθηκαν να παίξουν στο Champions League μοιράζοντας 2 δισεκατομμύρια ευρώ (1,74 δισεκατομμύρια λίρες) στα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αλλά οι μισοί σύλλογοι, ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και το Λίβερπουλ, προσέλκυσαν το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών τηλεθεατών.

Οι ιδιοκτήτες τους μπορούν να δουν ότι η πίτα θα αυξηθεί δραματικά διοργανώνοντας περισσότερους αγώνες ντέρμπι ανάμεσα στους οπαδούς της Λίβερπουλ και της Ρεάλ Μαδρίτης, παρά σε αγώνες με μέτριες ομάδες από την Ελλάδα, την Ελβετία και τη Σλοβακία.

Και έτσι η πρόταση της Premier League είχε αρχίσει. Αντί να μοιράζονται 2 δισεκατομμύρια ευρώ μεταξύ 32 συλλόγων, οι δεκαπέντε κορυφαίοι σύλλογοι υπολόγισαν ότι θα μπορούσαν να χωρίσουν 4 δισεκατομμύρια ευρώ μεταξύ τους.

Επιπλέον, δημιουργώντας ένα κλειστό κατάστημα, με τους ίδιους συλλόγους κάθε χρόνο, ανεξάρτητα από το πόσο καλά αποδίδουν στα εθνικά πρωταθλήματά τους, η Πρέμιερ Λιγκ θα αφαιρούσε τους τρομερούς οικονομικούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν όλοι οι σύλλογοι σήμερα: αποτυχία να προκριθεί στο Champions League του επόμενου έτους.

Από την άποψη του χρηματοδότη, η απέλαση των καθυστερημένων και η δημιουργία κλειστού καρτέλ ήταν το επόμενο λογικό βήμα στη μακροχρόνια διαδικασία εμπορευματοποίησης. Αυτή ήταν μια συμφωνία που θα τετραπλασιάσει τις μελλοντικές ροές εσόδων και θα εξαλείψει τον κίνδυνο μετατρέποντας αυτές τις ροές σε ασφαλισμένο περιουσιακό στοιχείο.

Είναι έκπληξη το γεγονός ότι η JP Morgan Chase βιάστηκε να χρηματοδοτήσει τη συμφωνία προσφέροντας μια χρυσή χειραψία αξίας 300 εκατομμυρίων ευρώ σε καθέναν από τους 15 συλλόγους που συμφώνησαν να αφήσουν πίσω το Champions League;

Διαβάστε: Σχόλιο: Αυτό το νέο πρωτάθλημα θα παραβιάσει τη θεμελιώδη υπόσχεση του ποδοσφαίρου

Ενώ το έπος του Brexit συνεχίστηκε για χρόνια, αυτή η απόπειρα απεμπλοκής κατέρρευσε σε δύο ημέρες.

Ανεξάρτητα από την οικονομική λογική πίσω από την Πρέμιερ Λιγκ, οι σχεδιαστές της απέτυχαν να εξετάσουν μια άυλη αλλά ακαταμάχητη δύναμη: την πεποίθηση μεταξύ των οπαδών, των παικτών, των προπονητών, των κοινωνιών και ολόκληρων κοινωνιών ότι αυτοί, όχι οι αυτοκράτορες, είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του Λίβερπουλ και της Γιουβέντους . Και η Βαρκελώνη και τα υπόλοιπα.

Και ποιος μπορεί να κατηγορήσει τους ιδιοκτήτες που δεν τους βλέπουν να έρχονται; Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε όταν έβαλε τις μετοχές του συλλόγου τους σε χρηματιστήρια παράλληλα με τους McDonald’s και Barclays. Για χρόνια, οι οπαδοί έχουν παρακολουθήσει παθητικά την ολιγαρχία να ρίχνει δισεκατομμύρια σε λίγους κορυφαίους συλλόγους, εξαλείφοντας κάθε πραγματικό ανταγωνισμό γεμίζοντας τους ρόστερ τους με τους καλύτερους παίκτες του κόσμου.

Διαβάστε: Σχόλιο: Μπορεί το ποδόσφαιρο να δώσει στη Σιγκαπούρη την αθλητική της υπερηφάνεια;

Όμως, ενώ το ευρωπαϊκό κοινό μπορεί να ανεχθεί την πιθανότητα να κερδίσει ο καθυστερημένος οτιδήποτε έχει πέσει σχεδόν στο μηδέν, η Πρέμιερ Λιγκ θα εκμεταλλευτεί επίσημα αυτήν την ευκαιρία με τον υπόλοιπο τρόπο. Η μεγιστοποίηση των κερδών θα σήμαινε τώρα την επίσημη εξαφάνιση της πιθανότητας ακόμη και ενός ονείρου που μια αδύναμη ομάδα όπως η Στόουκ ή ο Πανιώνιος στην Αθήνα θα μπορούσε μια μέρα να κερδίσει το Champions League.

Η πλήρης εξάλειψη της ελπίδας, όσο κι αν είναι ο καπιταλισμός, παρείχε τη σπίθα που σταμάτησε την ολιγαρχία του ποδοσφαίρου.

Το αμερικανικό μοντέλο είναι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη

Εν τω μεταξύ, στις ΗΠΑ, ακόμη και οι κυνικοί αθλητικοί μεγιστάνες συνειδητοποιούν ότι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς καταστέλλει τον ανταγωνισμό. Το NFL είναι ένα μοντέλο επιθετικής ανταγωνιστικότητας και όχι μόνο επειδή οι παίκτες με υπερ-σωματική διάπλαση θυσιάζουν την υγεία τους για πλούτο, έπαινο και πυροβολισμούς για τη δόξα του Super Bowl.

Το NFL θεωρείται ανταγωνιστικό επειδή επιβάλλει αυστηρά όρια μισθών στις ομάδες του, ενώ οι πιο αδύναμοι διασφαλίζουν ότι επιλέγουν τους καλύτερους νέους παίκτες. Ο αμερικανικός καπιταλισμός θυσίασε την ελεύθερη αγορά για να σώσει τον ανταγωνισμό, να μειώσει την προβλεψιμότητα και να μεγιστοποιήσει τον ενθουσιασμό. Ο κεντρικός προγραμματισμός ζει στην αμαρτία με τον ανεξέλεγκτο ανταγωνισμό – ακριβώς στο προσκήνιο της αμερικανικής επιχειρηματικής επίδειξης.

Αν ο στόχος είναι να δημιουργήσουμε ένα συναρπαστικό και οικονομικά βιώσιμο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου, τότε το αμερικανικό μοντέλο είναι αυτό που χρειάζεται η Ευρώπη.

Αλλά αν οι Ευρωπαίοι είναι σοβαροί στον ισχυρισμό τους ότι οι σύλλογοι πρέπει να ανήκουν στους οπαδούς, τους παίκτες και τις κοινωνίες από τις οποίες αντλούν υποστήριξη, πρέπει να απαιτήσουν την κατάργηση των μετοχών του συλλόγου από το χρηματιστήριο και την αρχή της συμμετοχής ενός μέλους. Μία ψήφος κατοχυρώνεται στο νόμο.

Διαβάστε: Σχόλιο: Αφήστε το Kids Play – Η «καλύτερη ευκαιρία» της Σιγκαπούρης να επιτύχει επιτυχία στο ποδόσφαιρο ξεκινά στα σχολεία της

Το κρίσιμο ερώτημα εάν η ολιγαρχία πρέπει να οργανωθεί ή να αποσυναρμολογηθεί εκτείνεται πέρα ​​από τον αθλητισμό.

Είναι αρκετή η ατζέντα των δαπανών και των κανονισμών του Προέδρου Joe Biden για να περιορίσει την ανεξέλεγκτη δύναμη των λίγων για να καταστρέψει τις προοπτικές των πολλών; Ή μήπως η πραγματική μεταρρύθμιση απαιτεί ριζική επανεξέταση του ποιος κατέχει τι;

Τώρα που οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν το ηθικό Rubicon, ίσως ήρθε η ώρα για μια ευρύτερη εξέγερση που θα δικαιολογούσε τον Bill Shankly, τον θρυλικό διευθυντή του Λίβερπουλ και ένθερμο σοσιαλιστή.

“Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου”, είπε ο Shankly. “Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι είναι πολύ πιο σημαντικό από αυτό.”

Ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι πρώην Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, αρχηγός του κόμματος MeRA25 και καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.