Τα αρχαία ελληνικά θέατρα των Μυκηνών και του Sision στην Πελοπόννησο ήταν κέντρα δράματος και πολιτισμού τόσο στην αρχαιότητα όσο και κατά τη ρωμαϊκή περίοδο της ελληνικής ιστορίας.
Το αρχαίο ελληνικό θέατρο στη Σικυώνα (σημερινό Κιάτο) χτίστηκε μεταξύ 303 και 251 π.Χ., αλλά ανακαινίστηκε και τροποποιήθηκε τουλάχιστον δύο φορές από τους Ρωμαίους.
Το σκηνικό κτίριο επεκτάθηκε τον 1ο αιώνα και το θέατρο άλλαξε στα τέλη της Ρωμαϊκής περιόδου. Με καθιστικό που εκτιμάται ότι έχει πλάτος 122 μέτρα (400 πόδια) και βάθος 58 μέτρα (190 πόδια), είναι ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Πελοποννήσου.
Τα σημερινά ερείπια στη Σικυώνα είναι μια αχνή υπενθύμιση του ρωμαϊκού θεάτρου που επισκέφτηκε ο ιστορικός Παυσανίας τον δεύτερο αιώνα μ.Χ.
Προσπάθειες αποκατάστασης για τη διατήρηση της Σικυών
Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2013, το μνημείο υποβλήθηκε σε πρόγραμμα αποκατάστασης έτσι ώστε να μπορεί να προστατευθεί για πάντα και να αναγνωριστεί ξανά ως πολιτιστικό ορόσημο.
Η περιφερειακή μονάδα της Κορίνθου και του Σίσυωνα έχει δωρίσει 200.000 ευρώ σε αυτήν τη φιλόδοξη προσπάθεια. Η Εταιρεία Diazoma, ένα δίκτυο αρχαιολόγων, επιμελητών και συντηρητών, μαζί με Έλληνες καλλιτέχνες, διανοούμενους, τοπικούς δημάρχους, περιφερειακές διοικήσεις και πολίτες, έχει δωρίσει 10.000 ευρώ σε αυτό το τεράστιο έργο.
Ο Όμιλος Diazuma, του οποίου η αποστολή είναι να δημιουργήσει συνέργειες για την προστασία και την προώθηση των αρχαίων θεάτρων, πρωτοστάτησε στη βελτίωση και την αποκατάσταση του αρχαίου χώρου. Εργασμένοι με την επανασύνδεση του ελληνικού λαού με το αρχαίο παρελθόν μέσω των θαυμάτων των αρχαίων θεάτρων τους, ελπίζουν να αποκαταστήσουν και να ανοίξουν ξανά πολλά θέατρα σε ολόκληρη τη χώρα.
Στις μέρες του, ο ιστορικός Παυσανίας ηχογράφησε τη σκηνή στη Σικία ως εξής: «Στη σκηνή του θεάτρου χτισμένη κάτω από το κάστρο είναι ένα άγαλμα ενός ανθρώπου με ασπίδα, που λέγεται ο Άρατος, γιος του Κλάνα. Μετά το θέατρο είναι το Ναός του Διονύσου. “
Σήμερα, τα εκτεθειμένα κατάλοιπα του μερικώς ανασκαφικού θεάτρου στέκονται σε σιωπηλή μαρτυρία για το πρώην μεγαλείο του. Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα Οι περισσότερες σημαντικές ανασκαφές έχουν γίνει εκεί στη σύγχρονη εποχή. Ωστόσο, η δουλειά τους είναι ελλιπής.
Τα περιγράμματα του αμφιθεάτρου είναι σαφώς ορατά, με αρκετές σειρές από πέτρινα παγκάκια, μια ορχήστρα σε σχήμα πέταλου που δείχνει ενδείξεις αποχετευτικών τάφρων ή άλλων καταθλίψεων και υπολειμμάτων μιας αρχαίας σκηνής που είναι ακόμα ορατά.
Βρίσκονται τα θεμέλια της σκηνής Prockenion, καθώς και τα ερείπια των κεκλιμένων επιπέδων πρόσβασης στην πέτρα, μαζί με δύο τοξωτά περάσματα που οδηγούν μέσω του λόφου στις σπηλιές.
Οι επισκέπτες του ιστότοπου σίγουρα θα παρατηρήσουν την εκπληκτική θέα στον Κορινθιακό Κόλπο, μόλις δύο χιλιόμετρα μακριά. Δυστυχώς, το “Άγαλμα του Αράτου”, όπως σημειώνει ο Παυσανίας, έχει εξαφανιστεί εδώ και πολύ καιρό, καθώς και οι σκαλιστές μαρμάρινες κολόνες και στολίδια που κάποτε κοσμούσαν την πρόσοψη του θεάτρου.
Ωστόσο, αυτό που απομένει είναι τα θεμέλια του ελληνιστικού θεάτρου στα τέλη του τέταρτου αιώνα με αποδείξεις διαδοχικών ρωμαϊκών τροποποιήσεων της σκηνής της σκηνής και του προσκηνίου.
Το quilon, ή το καθιστικό σε σχήμα μπολ, είναι σκαλισμένο κυρίως από το βράχο στην πλαγιά του λόφου. Οι αρχικές ανασκαφές στα τέλη του 19ου αιώνα από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών υπό διαδοχικές διοικήσεις των M. L. D’Ooge, A. C. Merrim και M. L. Earle, αποκάλυψαν τμήματα των κάτω τεσσάρων σειρών πάγκων.
Οι διαδοχικές ανασκαφές αποκάλυψαν τμήματα των κάτω εννέα σειρών και περιελάμβαναν μια σειρά από prohedriai (πέτρινα καθίσματα με πλάτη) που συνορεύουν με την ορχήστρα. Τα ερείπια του quillon παραμένουν θαμμένα κάτω από αρκετά πόδια εδάφους.
Το ίδιο το θέατρο είναι μια διώροφη δομή με ένα διώροφο κτίριο που βλέπει στην ορχήστρα ή Proskinese, με στήλες που υποστηρίζουν μια μακρά και στενή σκηνή. Σκάλες ή ράμπες που τρέχουν παράλληλα με τους parodoi, όπως και άλλες στην Ερέτρια και την Επίδαυρο, στα άκρα της σκηνής παρέχουν πρόσβαση στη σκηνή από το επίπεδο της ορχήστρας.
Η πρόσβαση παρέχεται από πίσω από μεγάλα ανοίγματα που τρύπησαν τον τοίχο του δεύτερου ορόφου. Αυτές οι κατασκευές του 3ου και 2ου αιώνα π.Χ. θα έκαναν το θέατρο να μοιάζει με ένα επιβλητικό διώροφο σπίτι με μια μονόροφη βεράντα που στηρίζεται από μια στοά.
Συνολικά, οι θέσεις του κοινού είναι 122 μέτρα (400 πόδια) πλάτος και 58,41 μέτρα (192 πόδια) βάθος. Οι σειρές καθισμάτων εκτιμάται ότι είναι 40 έως 60 αλλά δεν είναι γνωστή καμία χωρητικότητα καθίσματος κατά προσέγγιση.
Η μπροστινή σειρά καθισμάτων αποτελείται από 13 prohedriai, ή την παλιά έκδοση VIP θέσεων. Τα ευρύχωρα καθίσματά τους έχουν όπλα και πλάτη. Τα prohedriai στη Σικυώνα ήταν σκαλισμένα από τον ίδιο πρωτότυπο βράχο με τις περισσότερες από τις κανονικές σειρές καθισμάτων. Ωστόσο, όπως και οι Αθηναίοι ομόλογοι τους, το κυλιόμενο σχέδιο μπορεί να παρατηρηθεί στους εξωτερικούς βραχίονες και τις βάσεις των πάγκων.
Ένα ζευγάρι θολωτό διάδρομο στην ανατολική και δυτική πλευρά του koilon παρέχει πρόσβαση στο κοινό. Οι σήραγγες, που έχουν πλάτος 2,55 μέτρα (8,4 πόδια), είναι σημαντικά παραδείγματα αληθινών ελληνικών καμάρων.
Τα κελάρια στο Sicyon χρονολογούνται από τη ρωμαϊκή επιρροή και είναι σύγχρονα με την αρχική κατασκευή του θεάτρου, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους.
Η περιοχή της ορχήστρας στο Siciyon έχει διάμετρο 24,3 μέτρα (περίπου 80 πόδια). Αποτελείται από γεμάτη γη, σχηματίζει κάπως περισσότερο από το ήμισυ της περιφέρειας ενός κύκλου. Ένα ευρύ κανάλι αποστράγγισης περιβάλλει την ορχήστρα και το διαχωρίζει από το prohedriai στην πρώτη σειρά. Οι πέτρινες πλάκες καλύπτουν το κανάλι μπροστά από κάθε σκάλα, ενεργώντας ως γέφυρα.
Ένα περίπλοκο δίκτυο υπόγειων καναλιών εκτείνεται από το κέντρο της ορχήστρας έως την περιφέρεια των προχεδρίων και στο πίσω μέρος του δέρματος. Οι αρχαιολόγοι λένε ότι είναι δελεαστικό να συγκρίνουμε αυτές τις καλυμμένες σήραγγες με τα υπόγεια περάσματα των ηθοποιών στα ελληνιστικά θέατρα της Ερυθραίας, της Κορίνθου και του Άργους.
Αυτοί οι διάδρομοι οδηγούν σε σκάλες ή “Σκαλοπάτια”, που επέτρεψαν να αποκρύψουν τις εισόδους για τους ερμηνευτές κατά τη διάρκεια των θεατρικών έργων. Ορισμένοι αρχαιολόγοι υποστήριξαν ότι τα υδραγωγεία εξυπηρετούν σκοπούς απόδοσης μαζί με τις ανάγκες αποστράγγισης. Άλλοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μεγάλες τράπεζες κατάλληλες για ορχήστρα με λασπωμένο δάπεδο και παραθαλάσσια πόλη που περιστασιακά παίρνει νεροποντές.
Οι ανασκαφές στο Sicyon αποκάλυψαν μια σκηνή ενός κτιρίου πλάτους 24,5 m (80 ft) και βάθους 12,11 m (40 ft) με γκρεμούς χαραγμένους από το βράχο και στις δύο πλευρές. Αυτά τα μνημεία αντιπροσωπεύουν τόσο ελληνικά όσο και ρωμαϊκά κτίρια. Η σκηνή είχε ύψος περίπου 3,3 μέτρα (10,7 πόδια) και πλάτος 2,8 μέτρα (9 πόδια).
Τα ερείπια αναφέρονται σε ρωμαϊκές ανακαινίσεις τον πρώτο αιώνα π.Χ. και στα τέλη της ρωμαϊκής περιόδου. Οι αρχικές αλλαγές επέκτειναν το κτίριο της σκηνής μακριά από το κοινό και περιλάμβαναν μια δωρική στοά στο πίσω μέρος. Η καθυστερημένη ρωμαϊκή ανανέωση αντικατέστησε το ελληνιστικό δόγμα με μια βαθύτερη ρωμαϊκή φάση που εκτείνεται μέχρι την άκρη του Quilon.
Το ελληνιστικό τείχος αντικαταστάθηκε από ένα ρωμαϊκό τείχος και είχε τρία ανοίγματα: ένα διπλό σετ πορτών στο κέντρο περιτριγυρισμένο από δύο ξεχωριστές πόρτες. Ωστόσο, δυστυχώς, υπάρχουν λίγα αριστερά αυτού του τείχους.
Οι ανασκαφές στο Scion συνεχίστηκαν από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών από το 1886 έως το 1891 και η Αρχαιολογική Εταιρεία Αθηνών πραγματοποίησε περαιτέρω ανασκαφές το 1920 και το 1984. Η περιοχή. Τα κινητά αντικείμενα που βρέθηκαν στον ιστότοπο βρίσκονται τώρα στο Μουσείο Sicyon στην τοποθεσία, το οποίο άνοιξε ξανά το 2007.
Θέατρο Μυκηνών, αρχαίος θησαυρός της Πελοποννήσου
Για πάνω από 600 χρόνια, το αρχαίο θέατρο της Μεσσήνης υπήρξε σημαντικό κέντρο όχι μόνο για το δράμα αλλά και για εκδηλώσεις στον πολιτικό τομέα. Μεγάλοι άντρες από το παρελθόν ανέβηκαν στη σκηνή του, όπως ο Φίλιππος, ο Βασιλιάς της Μακεδονίας, και ο αρχηγός της Αχαϊκής Συμμαχίας, οι Φιλοπόμενοι της Μεγαλόπολης.
Το θέατρο χρησιμοποιήθηκε για ψυχαγωγικές εκδηλώσεις και ως τόπος συγκέντρωσης για πολιτικούς σκοπούς. Αυτό ήταν το μέρος όπου ο Φίλιππος V, ο Βασιλιάς της Μακεδονίας και ο Aratus της Sicion συναντήθηκαν το 214 π.Χ., μια μέρα αφότου οι άνθρωποι σηκώθηκαν και δολοφόνησαν αξιωματούχους της πόλης και 200 πλούσιους πολίτες.
Σύμφωνα με τον Λίβιο, ένας μεγάλος αριθμός Μυκηναίων πολιτών συγκεντρώθηκαν στο θέατρο, απαιτώντας από τον στρατηγό της Μεγαλόπολης να τους φέρει σε πλήρη θέα, αφού είχαν συλληφθεί από τους Μυκηναίους το 183 π.Χ.
Μετά από έξι αιώνες λειτουργίας, το θέατρο εγκαταλείφθηκε τραγικά. Χαρακτηριστικό της αδιαφορίας των κατοίκων της περιοχής στη μοίρα της, κατά τη Βυζαντινή εποχή, οι ντόπιοι αφαίρεσαν πολλά παγκάκια και τα χρησιμοποίησαν ως δομικά υλικά για ναούς και σπίτια.
Μετά από 1.700 χρόνια παραμέλησης και τη σιωπή των πολλών φωνών που ηχούν εκεί, το αρχαίο θέατρο στη Μεσσήνη άνοιξε ξανά τις πόρτες του στο κοινό το καλοκαίρι του 2013.
Το αναπαλαιωμένο θέατρο άνοιξε ξανά τον Αύγουστο του ίδιου έτους με μια συναυλία όπερας, που διοργανώθηκε στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ, που εκτελέστηκε από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, με επικεφαλής τον Γιώργο Κόρομπο. Οι σολίστ Δημήτρης Πλατανιάς και Celia Kostia εμφανίστηκαν στη συναυλία, η οποία διοργανώθηκε σε συνεργασία με τον σύλλογο “Diazuma”.
Πρώτη απόδοση σε χίλια χρόνια
Η τελετή ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκαν παραστάσεις από το 300 μ.Χ., όταν έκλεισε.
Κατά τη διάρκεια της τελετής του 2013, το θέατρο κάθισε 2.500 θεατές. Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αποκατάστασης, η χωρητικότητά του εκτιμάται σε 5.000 θέσεις – ακριβώς το ήμισυ της χωρητικότητας που είχε στην αρχαιότητα.
«Όταν ξεκινήσαμε τις ανασκαφές, βρεθήκαμε απογοητευμένοι», λέει ο Πέτρος Θέμελης, επικεφαλής της ανασκαφής. Το θέατρο ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Το μόνο που μένει είναι μερικοί μονωτικοί τοίχοι και οι γύρω ελαιώνες. Τεράστια κοιτάσματα γης κάλυψαν την ορχήστρα και το quillon. “
Η αποκατάσταση του αρχαίου θεάτρου διήρκεσε περισσότερα από 20 χρόνια. Με μεγάλη προσπάθεια, οι αρχαιολόγοι μπόρεσαν να ανασυνδυάσουν τις διάσπαρτες πέτρινες πλάκες και να επιστρέψουν πάνω από 2.000 από αυτούς τους πάγκους στη θέση τους.
Όταν ρωτήθηκε αν η παρουσία θεατών σε αυτό το ανεκτίμητο αρχαίο θέατρο θα ήταν επιβλαβής, ο Θεμέλης αντιτάχθηκε. Ο αρχαιολόγος απάντησε: «Η μόνη ζημιά προκλήθηκε από τα ψηλά τακούνια της γυναίκας». Δήλωσε ότι πιστεύει ότι ο σκοπός του θεάτρου ήταν να το χρησιμοποιήσει, όχι να παραμείνει κλειστό στο κοινό.
«Ο κίνδυνος βλάβης έρχεται μέσω του χρόνου – όχι των ανθρώπων», εξηγεί.
Το όραμα του Θέμελη είναι ότι το θέατρο και η αρχαία πόλη θα φιλοξενήσουν πολλές δημόσιες εκδηλώσεις στο μέλλον. Υποστηρίζει ότι εάν ένα μνημείο δεν αναβιώσει ως δημόσιος χώρος, δεν έχει νόημα να ανασκαφεί.
Θέλουμε το θέατρο να λειτουργεί για εκδηλώσεις, σχολεία και συνέδρια. Θέλουμε όλες οι περιοχές της παλιάς Μεσσήνης να λειτουργούν με πολύπλευρο τρόπο. “” Θέλουμε ολόκληρη η πόλη να ζωντανεύει, να είναι συνδεδεμένη με την κοινότητα και τους θεσμούς. “
Το αρχαίο ελληνικό θέατρο των Μυκηνών βρίσκεται στα βορειοδυτικά του αρχαιολογικού χώρου των Μυκηνών. Η πρώτη φάση κατασκευής χρονολογείται από τον τρίτο αιώνα π.Χ. Τα τείχη του τοπίου, το θέατρο και η ορχήστρα επισκευάστηκαν κατά τον 1ο και 2ο αιώνα μ.Χ.
Οι ψηλές, κωνικές προεξοχές και οι σπειροειδείς σκάλες στα υψηλότερα επίπεδα του Μεγάλου Θεάτρου δίνουν την εντύπωση ενός κάστρου. Αυτά τα στοιχεία, μαζί με το γεγονός ότι το τείχος αντιστήριξης ήταν ορατό και προσβάσιμο από το εξωτερικό, καθιστούν το Μεσσηνιακό Θέατρο μοναδικό και πρόδρομο μνημειώδη θέατρα και αμφιθέατρα στη ρωμαϊκή εποχή.