Τα «Lost Daughter», «Licorice Pizza» βρίσκονται στην κορυφή των καλύτερων ταινιών του AP για το 2021

Οι σεναριογράφοι του Associated Press επέλεξαν τις καλύτερες ταινίες του 2021:

Λίντσεϊ Μπαρ:

1. «The Missing Daughter»: Υπάρχει ένα στοιχείο κινδύνου, πραγματικό και θεωρητικό, που διαπερνά κάθε στιγμή στην ηλεκτρική προσαρμογή της Maggie Gyllenhaal στο Έλενα Φεράντε Μία νουβέλα. Παρά το ειδυλλιακό ελληνικό παραθαλάσσιο σκηνικό και τη μεθυστική προϋπόθεση για σόλο διακοπές, το άγχος στροβιλίζεται με καταστολή καθώς ακολουθούμε τη λαμπερή, παθιασμένη, εγωίστρια, σκληρή και μυστηριώδη Λίντα Καρούζο (Ολίβια Κόλμαν) μέσα από κάποιες αντισυμβατικές επιλογές, παρελθόν και παρόν. Όχι μόνο είναι ένας από τους πλουσιότερους χαρακτήρες που έχει κοσμήσει ποτέ τις οθόνες μας, είναι το είδος της ταινίας που θα θάψει τον εαυτό της στο υποσυνείδητό σας.

2. “Licorice Pizza”: Μια σπάνια ταινία που σε κάνει να νιώθεις νοσταλγία για μια εποχή και μέρος που δεν ήξερες πριν, αλλά Πολ Τόμας ΆντερσονΗ φρέσκια και ηλιόλουστη Licorice Pizza κάνει το ίδιο για την κοιλάδα San Fernando στο Gary Valentine (Κούπερ Χόφμαν) και της Αλάνα Κέιν (Αλάνα Χάιμ) Νέος. Βουτηγμένο στην ηρεμία και την αισιοδοξία της Νότιας Καλιφόρνια, αυτή είναι μια ξεκαρδιστική και αισιόδοξη ωδή στους μεγάλους χαρακτήρες, τις περίτεχνες ιστορίες, τις ατελείωτες δυνατότητες και τη θορυβώδη γειτονιά του Χόλιγουντ ενός μόλις που δεν υπάρχει.

3. “Sand Dunes”: ένα όραμα μεγαλύτερο από το IMAX, έξυπνο και εκπληκτικό, Ντενί ΒιλνέβΤο «Dune» είναι το καλύτερο blockbuster των τελευταίων ετών. Υπήρχαν τόσες πολλές αποσκευές, αποτυχίες και χαμένες ευκαιρίες που στροβιλίζονταν γύρω από τους «αμμόλοφους» που είναι θαύμα που μπόρεσαν να φτιάξουν κάτι τόσο απλό, συναρπαστικό και μοναδικό. Το καλύτερο είναι ότι δεν έχει τελειώσει ακόμα.

4. “The Souvenir Part II”: Οι ταινίες Art House συνήθως δεν έχουν συνέχεια με αριθμούς για πολλούς λόγους, κυρίως βαρετούς και που σχετίζονται με τα χρήματα, οπότε είναι θαύμα που υπάρχει ακόμη και το “The Souvenir Part II”. Αλλά ίσως μια σπουδαία ταινία να είναι κάτι παραπάνω από υπέροχη ως σκηνοθέτης Τζοάνα Χογκ και το αστέρι της Τιμήστε τον Swinton Burn Ανέλυσε τον πρώτο τραγικό έρωτα της Τζολί και την εξέλιξή της ως καλλιτέχνη.

5. «Drive My Car»: Υπάρχει μια νηνεμία στο ιαπωνικό δράμα «Drive My Car» σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη. Ryosuke Hamaguchi Παράθεση από Χαρούκι Μουρακάμι Μια σύντομη ιστορία για έναν χήρο ηθοποιό που αναπτύσσει σχέση με τον σοφέρ του, ενώ συνθέτει μια πολύγλωσση παραγωγή του θείου Βάνια. Μην φοβάστε το τρίωρο runtime, που πρόσφατα φαινόταν να είναι το αποκλειστικό μποϊκοτάζ των φουσκωμένων επών: εδώ, είναι φοβερό.

6. “Barb and Star Go to Vista Del Mar”: Το να γράφεις για τις χαρές του “Barb and Star Go to Vista Del Mar” είναι σχεδόν αδικία σε κάτι που χρειάζεται μόνο εμπειρία, κατά προτίμηση σε παστέλ χρώματα με σίδερα μαλλιών και τροπικό ρόφημα Αναμειγνύεται στο χέρι. Ήταν μια τεράστια ταλάντευση που θα μπορούσε να ήταν καταστροφή. Αντίθετα, έχουμε μια νέα κλασική κωμωδία. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα αργήσει Άννυ Μομόλο Και Κρίστεν Γουίγκ Άλλα 10 χρόνια για να ονειρεύονται την επόμενη περιπέτειά τους.

7. «Luca»: Αυτή είναι η μόνη ταινία στη λίστα που έχω δει στην πραγματικότητα περισσότερες από 10 φορές. Δεν είναι ακριβώς η επιλογή, υπάρχει ένα δίχρονο στην εξίσωση, αλλά δεν είναι και αγγαρεία. Πράγματι, είναι χαρά να μεταφερθείς στην πόλη Πορτορόσο που είναι εμπνευσμένη από το Cinque Terra για να δεις μερικά έφηβα θαλάσσια τέρατα που ονειρεύονται βέσπες και ένα καλύτερο μέλλον. Έχει επίσης μια τεράστια μουσική και ένα ζωντανό ιταλικό σάουντρακ στα μέσα του αιώνα.

8. “The Power of a Dog”: A Story of Loneliness in the Barren Frontier of 1925 Montana, Τζέιν ΚάμπιονΗ εκπληκτική και γεμάτη αυτοπεποίθηση ταινία του είναι τόσο πλούσια και πολυεπίπεδη όσο ένα μυθιστόρημα, παίζοντας ένα μυστήριο, ένα γουέστερν και έναν διαλογισμό για την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα, την τάξη και την αγάπη και το μίσος. Μπένεντικτ ΚάμπερμπατςΈξυπνος, ανέγγιχτος, επιπόλαια σκληρός κτηνοτρόφος Φιλ Μπέρμπανκ Είναι ο κακός των αιώνων.

9. «Το χέρι του Θεού»: Πάολο ΣορεντίνοΗ αυτοβιογραφική του ταινία «The Hand of God» μπορεί να πραγματεύεται την τραγωδία, τη μοίρα και την «ενηλικίωση», αλλά δεν είναι καθόλου συναισθηματική ή υπερβολικά συναισθηματική. Αυτό είναι ένα αστραφτερό, εκστατικό γράμμα αγάπης προς την οικογένεια που χρησιμοποιεί όλα τα χρώματα στο κουτί.

10. «Πλανήτης»: Σκηνοθέτης Αμαλία Ούλμαν Παίζει στο πλευρό της πραγματικής της μητέρας στο “El Planeta”, μια βαριά σκηνοθετημένη σάτιρα για δύο γυναίκες με πολύ περιορισμένα χρήματα που προσπαθούν να ζήσουν τη φάρσα μιας μάγισσας στην Ισπανία μετά την κρίση μέσω απάτης και ληστείας μέσω πολυτελών καταστημάτων και δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό να το κάνεις.

Σημειωτέον επίσης: “The Rescue”, “Bergman Island”, “Flee”, “The World to Come”, “The Green Knight” και “Summer of Soul”

Τζέικ Κόιλ:

1. «Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο»: Γιόακιμ ΤρίερΤο Compassionately Rich Character Study δεν ήταν η πρώτη μου ταινία στους κινηματογράφους φέτος, αλλά ήταν η πρώτη που με γέμισε με όλη τη χαρά, την ευτυχία και την έκπληξη του να πάω στον κινηματογράφο. Η Τρίερ, που έκανε το ντεμπούτο της στο Φεστιβάλ των Καννών και άνοιξε κανονικά τον Φεβρουάριο, έχει αστέρια Renate Rinsv Ως μια αβέβαιη φιγούρα του Όσλο στα 30 της, βρίσκει το δρόμο της. Ακόμα δεν κατάλαβα αν ήταν η ζεστή και δυστοπική ανθρωπιά της ταινίας ή η εμπειρία του να την βλέπω στη μεγάλη οθόνη σε ένα θέατρο με άλλους ανθρώπους που με έκανε να κλάψω. Ποια είναι όμως η διαφορά;

2. “The Beatles: Get Back”: Ήταν μια εξαιρετική χρονιά στα μουσικά ντοκιμαντέρ χάρη σε ανακαλύψεις όπως το “Summer of Soul” του Questlove και Τοντ Χέινς«Βελούδινο θησαυροφυλάκιο». Αλλά Πίτερ ΤζάκσονΗ οκτάωρη συνεδρία των Beatles είναι ένα συντριπτικό πολιτιστικό τεχνούργημα όχι μόνο λόγω της παράφρασης του πόσα πράγματα γνωρίζουμε γι’ αυτήν. ΚατούρημαΚαι ΓιάννηςΚαι Γεώργιος, Και Ρίνγκο, αλλά για το πώς να καταγράψετε την καλλιτεχνική δημιουργικότητα και τη συνεργασία σε πραγματικό χρόνο. Όσον αφορά το “Get Back” για τη διάλυση της μπάντας, το πόσο συγχρονισμένοι μπορούν να είναι μεταξύ τους είναι συχνά εκπληκτικό και γλυκό.

3. «Licorice Pizza» Η δασύτριχη ιστορία του Paul Thomas Anderson για την αυτοανακάλυψη στην κοιλάδα του San Fernando τη δεκαετία του 1970, μου φαίνεται σαν το συγκλονιστικό επιστέγασμα του Anderson, του ταλαντούχου σκηνοθέτη εδώ με πιο διακριτικό και οργανικό τρόπο. Γεμάτη με παραστατικές ιστορίες για την εφηβεία και τη νεολαία, η «Licorice Pizza» είναι η πιο ζωντανή ταινία της χρονιάς.

4. “The Souvenir Part II”: Ακόμα καλύτερα από το πρώτο μέρος, η συνέχεια της Joanna Hogg στο βαθύ αυτοβιογραφικό της δράμα είναι απλώς μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καλλιτέχνιδας ως νεαρής σκηνοθέτιδας. Αν ο Άντερσον αναβίωσε την Καλιφόρνια της δεκαετίας του ’70 στο “Licorice Pizza”, η ταινία του Hogg ήταν τέλεια λεπτομερής στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’80. Η δημιουργία ταινιών σπάνια είναι τόσο προσωπική – αλλά τόσο εκτεταμένη – με αυτόν τον τρόπο.

5. «Truffle Hunters»: Michael Dweck Και Γκρέγκορι ΚέρσοουΤο υπέροχα γοητευτικό ντοκιμαντέρ είναι για ηλικιωμένους Ιταλούς άνδρες που σκαρώνουν τρούφες με πιστούς σκύλους συντρόφους. Ωστόσο, οι παραδόσεις τους κινδυνεύουν από την απληστία όσων ματαιώνουν ή και σκοτώνουν τα σκυλιά για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν καλύτερα την ακριβή λιχουδιά. Μέσα από καταπράσινες εικόνες bitmap (και κάμερες για σκύλους!), οι κινηματογραφιστές ανακαλύπτουν έναν μαγευτικό κόσμο που ξεθωριάζει. (Για διπλό πλεονέκτημα στο κυνήγι τρούφας, συνδυάστε το με το “Pig”, ένα υπέροχο τουρνουά Νίκολας Κέιτζ.)

6. «Driving My Car»: Και οι σκύλοι είναι απόδειξη της ευτυχίας Ryosuke HamaguchiΠαθιασμένο έπος, μια εκπληκτική πράξη ηρεμίας, βαθιάς οικειότητας. Υπάρχουν πολλά κάτω από την κουκούλα – τέχνη, θλίψη, φιλία, Τσέχοφ. Πολλές ταινίες διαφημίζονται ως «ταξίδι», αλλά η μελαγχολική πράξη του Χαμαγκούτσι, όπου οι τίτλοι έναρξης έχουν διάρκεια 40 λεπτών, κερδίζει αυτή τη βαθμολογία με τον μοναδικό μαιανδρικό τρόπο της.

7. «The Mitchells vs the Machines»: Κλασική ταινία οικογενειακού ταξιδιού, με μια αποκάλυψη ρομπότ πεταμένη, με μια πατημασιά που μπερδεύεται εύκολα με ένα καρβέλι ψωμί. Αντίκα απόλαυση.

8. «Μικρή μαμά»: Σελίν ΣιάμαΤο “Portrait of a Lady on Fire” ήταν η αγαπημένη μου ταινία του 2019, αλλά δεν ήμουν ακόμα έτοιμος για το τι θα ήταν η συνέχεια, το “Petite Maman”. Σε μόλις 72 λεπτά, η Sciamma συνθέτει ένα επιπλέον αλλά εξαιρετικά πλούσιο παραμύθι για ένα 8χρονο κορίτσι που σε μια θλιβερή στιγμή συναντά ένα άλλο κορίτσι που της μοιάζει μυστηριωδώς στο δάσος. Υπάρχει μαγεία εδώ Μορίς Σεντάκ να λατρεύω.

9. Άνθρωποι: Μια οικογένεια συγκεντρώνεται σε ένα ερειπωμένο διαμέρισμα στην Chinatown για την Ημέρα των Ευχαριστιών καθώς νυχτώνει Στίβεν ΚαράμΕίναι μια ανατριχιαστική διασκευή του βραβευμένου θεατρικού έργου του Tony. Όπως το Διαμέρισμα, όλοι έχουν τις δικές τους λεκιασμένες αποτυχίες και ελαττώματα, και η συζήτηση αντηχεί με μια υπαρξιακή απήχηση. Σε μια άψογη ομαδική δουλειά, Ρίτσαρντ Τζένκινς Και Τζέιν Χόντεσελ Είναι ιδιωτικός χώρος στάθμευσης.

10. «The Hand of God»: Μια βιογραφία δεν φαίνεται σαν μια φυσιολογική κατάσταση για Πάολο ΣορεντίνοΑλλά αυτό είναι μέρος του τι κάνει την προσωπική του ταινία τόσο γεμάτη θαύματα. Ο Σορεντίνο, για μια παιδική ηλικία στη Νάπολη που εκτείνεται από το θεϊκό στο βέβηλο, από την ευδαιμονία μέχρι την τραγωδία, είναι καλύτερο όταν κοιτάζει όχι τον εαυτό του ως νέος αλλά μάλλον εξωτερικά, την παραθαλάσσια πόλη του και την οικογένεια γύρω του.

Επίσης: «Red Rocket», «The Power of the Dog», «The Lost Daughter», «A Hero», «CODA», «Titane», «Flee», «Dune», «Annette», «Riders of Justice». “”

___

Αναδημοσίευση με άδεια από το Associated Press.

Προβολές μετά:
93