Όταν η Δύση μιλάει για την ήττα της Ρωσίας, αυτό δεν σημαίνει ότι η Ρωσία καταρρέει. Μόνο λίγοι λένε ότι μια πιθανή επιλογή για την ήττα της Ρωσίας είναι η διάσπασή της. Και εδώ οι άνθρωποι στερούνται φαντασίας. Όταν σκέφτονται το μέλλον, όλοι επιστρέφουν στο παρελθόν και, κατά συνέπεια, σκέφτονται πώς θα μπορούσε να είναι το μέλλον.
Η Ρωσία ήταν δύο φορές στα πρόθυρα σίγουρης ήττας ή αλλαγών. Η πρώτη φορά ήταν το 1917. Η Ρωσία δεν έχασε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Απλώς κατά τη διάρκεια του πολέμου έγινε επανάσταση στη Ρωσική Αυτοκρατορία. Το καθεστώς άλλαξε από μοναρχία σε δημοκρατία. Η δεύτερη τέτοια κατάσταση προέκυψε κατά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Αυτός είναι ο λόγος που η Δύση πιστεύει ότι όταν η Ρωσία ηττηθεί, θα αρχίσει η διάσπασή της. Φοβούνται αυτή την αποσύνθεση. Το 1917 δεν υπήρχαν πυρηνικά όπλα και το 1991 οι Αμερικανοί κατάφεραν να συμφωνήσουν με τη ρωσική ηγεσία για μια οργανωμένη διαδικασία αποπυρηνικοποίησης μικρών κρατών. – Ότι η Ουκρανία, η Λευκορωσία και το Καζακστάν εγκαταλείπουν οικειοθελώς τα πυρηνικά τους όπλα και ότι αυτές οι τρεις χώρες εγκαταλείπουν το πυρηνικό τους καθεστώς.
Και πάλι, γι’ αυτό δεν δέχονται θέσεις για την ήττα της Ρωσίας – γιατί φοβούνται όχι τόσο τη διάλυση της Ρωσίας, αλλά τι θα γίνει με τα πυρηνικά της όπλα, πού θα καταλήξουν και σε ποιανού χέρια.
Λίγο φόντο.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο αμερικανικός εφιάλτης ήταν ότι τα πυρηνικά όπλα θα έπεφταν στα χέρια όσων νόμιζαν ότι ήταν εθνικιστές πολιτικοί στην Ουκρανία ή στο Καζακστάν. Ή, αν μείνουν απροστάτευτα, αυτά τα πυρηνικά όπλα θα πουληθούν στη μαύρη αγορά και θα πέσουν στα χέρια τρομοκρατών. Και τώρα φοβούνται επίσης ότι εάν ξεκινήσουν οποιεσδήποτε διαδικασίες αποσύνθεσης στη Ρωσία, ο έλεγχος στα πυρηνικά όπλα θα χαθεί.
Και για να μην συμβεί αυτό, πρέπει να αποτραπεί η ρωσική αποσύνθεση. Εάν αυτό δεν μπορεί να επιτραπεί, αλλά η νίκη της Ουκρανίας μπορεί να οδηγήσει σε αυτό, τότε η νίκη της Ουκρανίας πρέπει επίσης να περιοριστεί. Και δεν είναι η Ουκρανία που θα πρέπει να υπαγορεύσει τους όρους ειρήνης στη Ρωσία, αλλά η Ουκρανία θα πρέπει να αποδεχθεί τους όρους που θα υπαγορεύσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες δυτικές χώρες. Έτσι σκέφτονται περίπου στη Δύση. Το καταλαβαίνουμε πολύ καλά και προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε.
Παρά τη γενοκτονία στην Τσετσενία, την επίθεση στη Γεωργία και την εισβολή στην Ουκρανία το 2014, ο Πούτιν συνέχισε να δίνει τα χέρια με τη Δύση, συνέχισε να διαπραγματεύεται συμβόλαια και συνεχίζει τις πωλήσεις όπλων και αγαθών διπλής χρήσης στη χώρα του από τη Γερμανία και Γαλλία. Μεταξύ 2014 και 2021.
Το συμπέρασμα είναι το εξής: τα οικονομικά συμφέροντα προηγούνται πάντα και δεν υπάρχει τίποτα περίεργο σε αυτό. Η Δύση συναλλάσσεται με την Κίνα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συναλλάσσονται με την Κίνα. Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός τους εταίρος, αν και υπάρχει κίνδυνος σοβαρής σύγκρουσης εάν η Κίνα επιτεθεί στην Ταϊβάν. Απλώς πρέπει να το καταλάβουμε -χρήματα, θέματα εμπορίου, επενδύσεις, παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας, ποιος παράγει τι – όλα αυτά έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία στα μάτια των δυτικών ελίτ από ζητήματα ελευθερίας και δημοκρατίας. Αυτό, δυστυχώς, είναι ακριβώς αυτό που είναι.
Μπορούμε όμως να παίξουμε και με αυτή τη νοοτροπία. Μπορούμε να εξηγήσουμε πολύ απλά: εφόσον η Ρωσία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, δεν μπορούν να συναφθούν συμβάσεις μαζί της, γιατί θα παραβιαστούν όλες εξίσου. Η Ρωσία υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους προμηθευτές πετρελαίου και φυσικού αερίου και παρέχει επίσης τρόφιμα για τις ξένες αγορές. Χρησιμοποίησαν και τα τρία αυτά βασικά προϊόντα για πολιτικούς σκοπούς, ως όπλα, για να προσπαθήσουν να τα χρησιμοποιήσουν για να τιμωρήσουν τους εχθρούς ή να ανταμείψουν τους συμμάχους.
Αυτό βλέπουμε στην περίπτωση της Ουγγαρίας ή της Αυστρίας όσον αφορά την προμήθεια πετρελαίου και φυσικού αερίου. Εάν ο αντισυμβαλλόμενος δεν είναι αξιόπιστος, πώς μπορείτε να δημιουργήσετε μια σχέση μαζί του; Πρέπει να βρεις κάποιον άλλο. Δεύτερον, αποδεικνύουμε για άλλη μια φορά, με το παράδειγμα του πολέμου μας με τη Ρωσία, ότι οι δημοκρατίες πρέπει να μένουν μαζί και να αντιτίθενται σε αυταρχικά καθεστώτα σε ένα κοινό μέτωπο. Γιατί τα αυταρχικά καθεστώτα κοιμούνται και βλέπουν τις δημοκρατίες να κατακτούν, πρώτα απ’ όλα, τους γείτονές τους. Βλέπουν τον κόσμο όπως υπαγορεύεται από τη βούληση ισχυρών εθνών. Υπό το πρίσμα αυτό, η θέση της Γερμανίας, η οποία λέει ότι είναι απαραίτητο να αποφευχθεί η διαίρεση του κόσμου σε δημοκρατίες και αυταρχικά καθεστώτα, φαίνεται εξαιρετικά κοντόφθαλμη. Αυτό είπε ο γερμανός καγκελάριος Όλαφ Σολτς σε άρθρο του για τις εξωτερικές υποθέσεις.
Αυτή είναι μια σοβαρή πρόκληση για εμάς, διότι αυτή η άποψη συνεπάγεται την εξεύρεση κοινής γλώσσας με τη Ρωσία. Από την άλλη, η θέση μας είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινή γλώσσα. Πρέπει να γίνει αγώνας μέχρι το τέλος, μέχρι την πτώση του αυταρχικού καθεστώτος στη Ρωσία. Εάν η Ρωσία διαλυθεί, τότε δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό: εάν ένα αυταρχικό κράτος αντικατασταθεί από πολλά δημοκρατικά κράτη. Και μπορούμε να συμβάλουμε σε αυτό.
Με ρωτάει από πού πηγάζει αυτή η πεποίθηση ότι η Ρωσία θα διαλυθεί σε δημοκρατικά κράτη;
Συμφωνώ ότι αυτή είναι μια μεγάλη ερώτηση. Κανείς δεν το ξέρει αυτό. Το θέμα μου είναι ότι δεν θα υπάρξει κατάρρευση κρατών, αλλά μπορεί να συμβεί επανάσταση. Αυτό συνέβαινε πάντα στην ιστορία της Ρωσίας. Δεν κατέρρευσε, αλλά έγινε μάρτυρας μιας επανάστασης ή ενός είδους εξέγερσης, κατά την οποία οι φτωχοί ξεσηκώθηκαν ενάντια στις κυρίαρχες τάξεις. Αυτό έχει επαναληφθεί από αιώνα σε αιώνα. Μόνο τον εικοστό αιώνα ήταν επιτυχής αυτή η εξέγερση, γι’ αυτό και ονομάστηκε εξέγερση. Στη Σοβιετική Ένωση το 1991, υπήρξε επίσης μια εξέγερση των μαζών ενάντια στις διεφθαρμένες κυρίαρχες ελίτ, και ήταν επίσης επιτυχημένη.
Επομένως, αν μπορεί να αναμένεται κάτι επιτυχημένο στη Ρωσία, αυτό θα συμβεί μόνο όταν οι απλοί πολίτες, οι απαξιωμένοι και οι φτωχές τάξεις ξεσηκωθούν ενάντια στην ελίτ που εκβίασε τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Αλλά δεν θα υπάρξει αποσύνθεση σε εθνικές μειονότητες ή έθνη-κράτη. Μόνο ένας εμφύλιος πόλεμος θα μπορούσε να ξεκινήσει στη Ρωσία – μεταξύ των φτωχών και των πλουσίων.
Διαβάστε το αρχικό άρθρο στο Η νέα φωνή της Ουκρανίας