«Το άλλο μισό»: Θεσσαλονίκη Επιθεώρηση | Κριτικές

σκηνοθεσία: Γιώργος Μοταβής. Ελλάδα 2022. 72 λεπτά

Δέκα χρόνια φωτορεπορτάζ στην πρώτη γραμμή του Fortress Europe συμπυκνώνονται σε 72 γρήγορα, πολυάσχολα λεπτά Το άλλο μισό, το λαμπερό ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη του διάσημου φωτογράφου Γιώργου Μοταβή. Αρχικά στον κεντρικό διαγωνισμό στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αυτή η ελληνική παραγωγή που συνδυάζει τον συμπαθητικό ουμανισμό με το επίσημο μπρίο -καθώς και την επίμονη θεματική φύση του υλικού της- θα πρέπει να προσελκύει φεστιβάλ και μικρούς κινηματογράφους πέρα ​​από τα σύνορα της μεσογειακής χώρας.

Περιεκτικός, Το άλλο μισό Δεν μπορούσε να βρει νέες γωνίες σε αυτό το καλοστρωμένο έδαφος

πηδώντας μεταξύ χρονικών πλαισίων και τοποθεσιών (όλες, σύμφωνα με την κάρτα κλεισίματος του τίτλου, βρίσκονται στο περιθώριο της Ελλάδας), Το άλλο μισό Πρόκειται για μια συλλογή από πλάνα του Motvis που παίζουν σαν μπερδεμένες αλλά ζωντανές αναμνήσεις ενός ανθρώπου που βίωσε πολλά σοβαρά ή/και φρικτά επεισόδια τόσο στη θάλασσα όσο και στη στεριά. Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάζεται η μεταναστευτική κρίση των τελευταίων ετών από προσωπική οπτική. Αντί για ένα αντικειμενικό ντοκιμαντέρ που επιδιώκει να εκπαιδεύσει το περίπλοκο και αμφιλεγόμενο θέμα των προσφύγων και των μεταναστών που περνούν τα σύνορα, είναι μια υποκειμενική απάντηση.

Αυτά τα σύνορα ήταν πάντα μια σημαντική επιδίωξη καριέρας για τον Motavis, έναν ταπεινό αλλά εμπλεκόμενο συνεργάτη που εργαζόταν ως παραγωγός και διευθυντής φωτογραφίας του. Τα καθήκοντα χειριστή κάμερας έχουν ανατεθεί σε τρίτους, καθώς τα χέρια του Mathafs είναι κατά τα άλλα απασχολημένα με τα εργαλεία διαπραγμάτευσης ακίνητων εικόνων. Βασικός δημιουργικός συνεργάτης του είναι η συντάκτρια Γεωργία Πέμπλο – πρώην υπεύθυνη για το eco-doc σιωπηλό ψάρι (2020) – Ποιος γενικά προτιμά σύντομα κλιπ και σκηνές. Αυτή η προσέγγιση οδηγεί σε έναν ασυνήθιστο, ελαφρώς τραχύ ρυθμό που χαρακτηρίζεται από πολλές αποτελεσματικές αντιπαραθέσεις και μεταβάσεις.

Ο Μάταφς δεν είναι ξεχωριστός θεατής και η ταινία αποκτά ζεστασιά από τις σκηνές στις οποίες μιλά με συμπάθεια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες που επιδιώκει να καταγράψει τα δεινά τους. Αντιπροσωπεύει το «άλλο μισό» του παγκόσμιου τίτλου που έχει μακροθυμήσει, κομψά προσαρμοσμένο από τη μελέτη του φωτορεπόρτερ του 19ου αιώνα Jacob Reiss για τη φτώχεια του Μανχάταν. Πώς ζει το άλλο μισό;.

Μια 15λεπτη σεκάνς κοντά στο τέλος κάνει τον Μουτάφη πιο ευθύ. Εδώ -μέσα από κοντινά πλάνα της κάμερας που ομιλεί, της οποίας η σύνθετη ηρεμία έρχεται σε αντίθεση με τα σκληρά δημοσιεύματα του Τύπου αλλού- μιλάει σε μια συνέντευξη με την ψυχολόγο Θιάνο Πολυζωγοπούλου, η οποία δεν έχει δει ούτε έχει ακουστεί. Η προκύπτουσα μορφή “συνεδρίας θεραπείας” έχει ως αποτέλεσμα μια τεχνητή στιλιστική επιλογή που είναι λίγο άβολη δεδομένου ότι ο Motavis είναι ο ίδιος ο συγγραφέας και ο σκηνοθέτης, ωστόσο είναι πιθανώς ο προτιμώμενος τρόπος αυτού του μεσήλικα να αντιμετωπίζει τα δυνατά, πνιγμένα συναισθήματα που έχουν οι αναμνήσεις του. έφερε στην επιφάνεια.

Για αρκετά χρόνια, σχεδόν κάθε φεστιβάλ ντοκιμαντέρ στην Ευρώπη έχει παρουσιάσει νέα έργα για τα θέματα που καλύπτονται εδώ. Και υπάρχουν κάποιες εικόνες και μεταφορές που, παρά τη σημασία και τη δύναμή τους, έχουν συνδεθεί τόσο καλά με το υποείδος. Μια δραματική υποχώρηση που δείχνει ένα τεράστιο σωρό από πεταμένα σωσίβια, για παράδειγμα, χάνει κάτι από τον εγγενώς τραγικό αντίκτυπό του επειδή είναι πλέον τόσο οικείο στα ντοκιμαντέρ και στο φωτορεπορτάζ. Περιεκτικός, Το άλλο μισό Κατάφερε να βρει νέες γωνίες σε αυτό το ζωντανό έδαφος, κυρίως με την τολμηρή απόφασή της να μας βυθίσει στη ζωή και το μάτι του φωτογράφου χωρίς να μας δείξει ποτέ τις ακίνητες εικόνες που -πριν από αυτή την ταινία- αποτελούσαν τους κύριους καρπούς της επικίνδυνης δουλειάς του. .