Το «κλαμπ» του Netflix σπάνια σπάει ταμπού για τους Τούρκους Εβραίους – Τζ.

Η εισαγόμενη ισραηλινή τηλεόραση έγινε επιτυχία στο Netflix τα τελευταία χρόνια, εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στα δεινά των ορθόδοξων Εβραίων Ασκενάζι. Η πρόσφατη εκπομπή hack για την εβραϊκή κοινότητα είναι αρκετά διαφορετική.

Το “The Club” είναι ένα τουρκικό δράμα για μια οικογένεια Σεφαραδίτικων στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του 1950 που αναδιαμορφώνει την αναπαράσταση των περίπου 15.000 Εβραίων που ζουν στην Τουρκία σήμερα και προσφέρει στο αμερικανικό κοινό ένα παράθυρο σε μια άγνωστη γωνιά του εβραϊκού κόσμου.

Το πρώτο επεισόδιο του “The Club” (μετάφραση από το “Kulüp”), το οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Netflix στις 5 Νοεμβρίου και είναι διαθέσιμο στους Αμερικανούς συνδρομητές της πλατφόρμας ροής, ξεκινά με τις προσευχές Shabbat στα εβραϊκά και τελειώνει με το τραγούδι Ladino. Εμβαθύνει μόνο βαθύτερα από εκεί, υφαίνει τις περιπλοκές της εβραϊκής δέσμευσης και του διαρκούς αγώνα της χώρας μεταξύ της αποδοχής της μειονότητας και της αφομοίωσής της στις ίντριγκες της.

Από τη συζήτηση για τους κανόνες του Σαμπάτ, την παράδοση του φιλιού με τη μεζούζα κατά την είσοδο στην αίθουσα, τις σκηνές που γυρίστηκαν σε τουρκικές συναγωγές, πολλοί Τούρκοι Εβραίοι βρήκαν την παράσταση ως αποκάλυψη – ιδιαίτερα δεδομένου του γεγονότος ότι οι Εβραίοι χαρακτήρες είναι συνήθως στερεότυποι στην τουρκική γλώσσα παραγωγή. Η τουρκική είναι η κύρια γλώσσα της σειράς, αλλά υπάρχει κάποια Λαντίνο – η ιστορική γλώσσα των Σεφαραδιτών Εβραίων, ένα μείγμα μεσαιωνικών ισπανικών, εβραϊκών και αραμαϊκών μαζί με τουρκικά, ελληνικά, αραβικά και άλλες γλώσσες – σε κάθε επεισόδιο .

«Ο εβραϊκός λαός χάρηκε που έβλεπε τον εαυτό του», δήλωσε ο Eli Halegwa, αρχισυντάκτης του τουρκικού εβραϊκού ειδησεογραφικού πρακτορείου Avlarimose, το Jewish Telegraph Agency.

Δεν το παρακολουθούν μόνο οι Εβραίοι, καθώς η εκπομπή έχει γίνει δημοφιλής σε μεγάλο τμήμα της τουρκικής κοινωνίας.

Ενώ η σειρά μπορεί να είναι περίπλοκη μερικές φορές και η τελική της λύση είναι απογοητευτική, η πραγματική δύναμη της σειράς βρίσκεται στον κόσμο των τουρκικών μειονοτήτων που απεικονίζει. Τα ονόματα των χαρακτήρων της το καθιστούν σαφές – υπάρχει Agop (Αρμένιος). Γιάννης, Τσόλας και Νίκος (Ελληνικά); Και φυσικά η Ματίλντα, ο Ντέιβιντ, η Ρέιτσελ και ο Μόρντο (σεφαραδίτικοι Εβραίοι).

Μεγάλο μέρος του «κλαμπ» λαμβάνει χώρα στη γειτονιά Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, γνωστή στην καθομιλουμένη ως Kula, μια τοποθεσία που προκαλεί μια έντονη αίσθηση νοσταλγίας για τους Τούρκους Εβραίους. Σήμερα είναι ένα από τα μεγαλύτερα τουριστικά αξιοθέατα της Κωνσταντινούπολης, χάρη σε ο πύργος της με το όνομα, αλλά την εποχή που στήνεται η παράσταση, η γειτονιά ήταν το σπίτι μιας μεγάλης, δεμένης εβραϊκής κοινότητας, μια κοινότητα που ήταν τόσο πιθανό να ακούσει το Λαντίνο στους στριφογυριστές δρόμους και τα σοκάκια της όσο ελληνικά ή τούρκικα.

Για να γίνει σωστά το στήσιμο, οι παραγωγοί της σειράς έφεραν αρκετούς εξέχοντες ομιλητές Λαντίνο από την τουρκική εβραϊκή κοινότητα, όπως ο θεατρικός ηθοποιός Izzat Bana, η ηθοποιός Forte Barucas και η Karen Harun, η οποία είναι επίσης ηθοποιός και συντάκτρια στο Το τελευταίο περιοδικό που τυπώθηκε στη γλώσσα Λαντίνο, το Ameensar. Αυτοί και πολλά άλλα μέλη της εβραϊκής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης είχαν μικρούς ρόλους στη σειρά.

«Στην εκπομπή είδα πέντε ή επτά άτομα που γνωρίζω προσωπικά», είπε ο Hallegua. «Έτσι, φυσικά, ένιωσα μια αίσθηση ότι ανήκω στην ιστορία».

Διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1950, η ιστορία ακολουθεί την ιστορία της Matilda (την οποία υποδύεται ο Gökçe Bahadir), μιας Σεφαραδίτης Εβραϊκής γυναίκας που μόλις αποφυλακίστηκε, της κόρης της Rachel (προφέρεται Rachel, την οποία παίζουν οι Kalibek Lions) και άλλων υπαλλήλων του τιτλούχου νυχτερινό κέντρο, Club Istanbul. , όπου η Ματίλντα βρίσκει τον εαυτό της να εργάζεται.

Όταν ο θεατής συναντά για πρώτη φορά τη Ματίλντα, την κλείνουν για έναν φόνο που διέπραξε ως έφηβη. Η ταυτότητα και το κίνητρο του θύματος αρχίζουν να είναι ασαφή, αλλά όταν αποκαλύπτεται ένα μυστήριο, παρουσιάζεται ένα άλλο.

Εβραϊκά θέματα εμφανίζονται σε όλο το δράμα. Μια πρόωρη διαμάχη προέκυψε μεταξύ της Matilda και του κύριου χαρακτήρα της, Celebi the Savage (προφέρεται Çelebi και υποδύεται ο Fırat Tanış), όταν ο τελευταίος την ανάγκασε να δουλέψει μέχρι τις αρχές του Σαββάτου την πρώτη της εβδομάδα στο κλαμπ.

«Αχ, εκείνη τη μέρα που οι άνθρωποι δεν αγγίζουν καν τον διακόπτη των φώτων», είπε ο Γκάλμπι αλαζονικά πριν τους σβήσει, αφήνοντας τη Ματίλντα να δουλέψει στο σκοτάδι καθώς πλησίαζε το Σάββατο.

Μετά τα επεισόδια, η αληθινή ιστορία του Celebi αποκαλύφθηκε εν μέσω ενός πάρτι Purim, και σύντομα ακολούθησε ένας μονόλογος από τον Bana, έναν βετεράνο του θεάτρου Ladino.

«Θα πρέπει να ξέρεις τι είναι ο Πουρίμ, Ματίλντα», είπε ο Χάιμι, ο χαρακτήρας της Μπάνα. «Είναι η γιορτή των αντιφάσεων και η αποκάλυψη όσων έχουν κρυφτεί».

Η σειρά έξι επεισοδίων δεν είναι η πρώτη εισβολή του σκηνοθέτη Zeinab Joni Tan στο εβραϊκό κοινό. Ένα από τα προηγούμενα έργα της, το «Istanbul Bride», γνώρισε τεράστια επιτυχία στο Ισραήλ, όπου οι τουρκικές σειρές γίνονται όλο και πιο δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια.

Από την Αραβική Άνοιξη πριν από μια δεκαετία, η βιομηχανία του κινηματογράφου και της τηλεόρασης της Τουρκίας έχει αντικαταστήσει την Αίγυπτο ως τη μεγαλύτερη και τη μεγαλύτερη επιρροή στον μουσουλμανικό κόσμο. Όμως, παρόλο που η Τουρκία έχει μεγάλο εβραϊκό πληθυσμό, σε αντίθεση με την Αίγυπτο, η αλλαγή δεν μεταφράστηκε σε ουσιαστική εκπροσώπηση.

«Μέχρι σήμερα, ακούγαμε μόνο τα ονόματα αυτών των ανθρώπων στην τουρκική τηλεόραση: τον έμπορο υφασμάτων Nadim, τον πράκτορα στοιχημάτων Σουλεϊμάν, τον πράκτορα της Μοσάντ Μοσέ, τον Εβραίο επιχειρηματία Maysun κ.λπ.». Η Gabi Behairi, μια Εβραία γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη, έγραψε στο Twitter Στα τουρκικά την περασμένη εβδομάδα. «Με άλλα λόγια, ένα γενικό εβραϊκό φόρεμα και στολή παρουσιάστηκε στους ανθρώπους που ζουν στην Τουρκία, χρησιμοποιώντας όλες τις γνωστές αντισημιτικές μεταφορές».

Αντίθετα, το The Club απεικονίζει τους Εβραίους χαρακτήρες του, πλούσιους και φτωχούς, με ένα σε μεγάλο βαθμό συμπαθητικό φως.

«Ένα από τα κύρια πράγματα για τα οποία οι άνθρωποι ήταν πραγματικά χαρούμενοι ήταν ότι οι Εβραίοι χαρακτήρες δεν εμφανίστηκαν ως κακοί ή ως κάποιου είδους τοκογλύφοι», είπε ο Halegwa. «Ήταν μια από τις πρώτες φορές που όλες οι μειονότητες και οι μη μουσουλμάνοι εκπροσωπήθηκαν, όχι ως κακοί ή εχθροί, αλλά στην πραγματικότητα ως θύματα της πολιτικής του εκτουρκισμού», ή της πρακτικής της αναγκαστικής αφομοίωσης που έχει χαρακτηρίσει την ιστορία πολλών Τούρκων.

«Ήταν ένα είδος επίτευγμα», πρόσθεσε. «Και όχι μόνο για τον εβραϊκό λαό, καθώς και για τον αρμενικό και τον ελληνικό λαό».

Η παράσταση καταπιάνεται με άλλα ταμπού της τουρκικής ιστορίας: Το χρονικό πλαίσιο τοποθετεί την παράσταση στον απόηχο του διαβόητου φόρου περιουσίας της δεκαετίας του 1940 και της σφαγής της Κωνσταντινούπολης το 1955.

Ο φόρος περιουσίας, ή Varlik Vergisi, ήταν μια από τις πολιτικές της Τουρκικής Δημοκρατίας που θεσπίστηκε το 1942. Ο δηλωμένος στόχος του ήταν να χρηματοδοτήσει έναν μόνιμο στρατό σε περίπτωση εισβολής στην Τουρκία από τους Ναζί ή τη Σοβιετική Ένωση. Στην πραγματικότητα, ο στόχος αποδείχθηκε ότι ήταν η μεταφορά πλούτου από τις μη μουσουλμανικές μειονότητες, που ήταν εξέχουσες στις εμπορικές τάξεις της Τουρκίας, στη μουσουλμανική πλειοψηφία.

Ως εκ τούτου, ενώ οι μουσουλμάνοι φορολογούνταν με συντελεστή μικρότερο του 5% επί της αξίας των ακινήτων τους, οι Εβραίοι και οι Έλληνες είδαν συντελεστές άνω του 100%. Οι Αρμένιοι επλήγησαν περισσότερο, με ποσοστά που ξεπέρασαν το 200%. Για πολλούς, αυτό υπερέβαινε τελείως τον πλούτο τους και όσοι δεν μπορούσαν να πληρώσουν μέσα σε 15 ημέρες στάλθηκαν σε στρατόπεδα εργασίας κοντά στην πόλη Ashkal στην ανατολική Τουρκία. Τουλάχιστον χίλιοι άνθρωποι δούλευαν εκεί και δεκάδες εργάστηκαν μέχρι θανάτου στο τέλος.

Ο νόμος κατέστρεψε την οικονομική ευημερία και την ασφάλεια πολλών από τις μειονότητες της Τουρκίας, επιταχύνοντας τη μαζική μετανάστευση των Τούρκων Εβραίων.

Σχεδόν ο μισός τουρκικός εβραϊκός πληθυσμός εγκατέλειψε τη χώρα μεταξύ 1948 και 1951, μετά την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η σφαγή της Κωνσταντινούπολης του 1955, η οποία στόχευε κυρίως τον ελληνικό πληθυσμό αλλά έπληξε επίσης Εβραίους και Αρμένιους, ώθησε χιλιάδες άλλους να μεταναστεύσουν.

Η σφαγή υποκινήθηκε από την κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού της Τουρκίας Αντνάν Μεντερές και το κυβερνών του Δημοκρατικό Κόμμα. Κατά τη διάρκεια της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου 1955, χιλιάδες ταραξίες που μεταφέρθηκαν με φορτηγά στην πόλη τρελάνθηκαν από ψευδείς ειδήσεις για Έλληνες εθνικιστές που βομβάρδιζαν τα τουρκικά προξενεία στην Ελλάδα και το παιδικό σπίτι του Μουσταφά Κεμάλ, του ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας. Ατατούρκ, στη Θεσσαλονίκη. Επί εννέα ώρες επιτέθηκαν στα ελληνικά γκέτο -συχνά μαζί με τα γκέτο και τους Αρμένιους- σκοτώνοντας πάνω από δώδεκα ανθρώπους και καταστρέφοντας χιλιάδες περιουσίες, συμπεριλαμβανομένων 73 εκκλησιών, μοναστηριών και μιας συναγωγής.

Ο Μεντερές εκδιώχθηκε από την εξουσία το 1960 με στρατιωτικό πραξικόπημα.

Στο «The Club», ο θεατής μαθαίνει γρήγορα ότι ήταν ένας φόρος περιουσίας που κατέστρεψε την κάποτε ευτυχισμένη οικογένεια της Matilda, στέλνοντας τον αδερφό και τον πατέρα της να δουλέψουν μέχρι θανάτου.

Αυτή η ιστορία είναι γνωστή στους περισσότερους Τούρκους Εβραίους, αλλά όχι εκτός της κοινότητας, καθώς το θέμα ήταν σχεδόν άπιαστο στον τουρκικό δημόσιο λόγο για σχεδόν οκτώ δεκαετίες.

«Οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα για τον φόρο περιουσίας», είπε η Betsy Pinsu, μια άλλη Εβραία γεννημένη στην Κωνσταντινούπολη και συγγραφέας του Avlaremoz και επί του παρόντος ζει στο Ισραήλ. «Προσπαθούμε να το εξηγήσουμε στους φίλους μας και μάλιστα δεν το καταλαβαίνουν γιατί δεν διδάσκεται ποτέ στα σχολεία».

Ίσως αυτό να αλλάξει χάρη στο «κλαμπ» και τη δημοτικότητά του στην Τουρκία. Ο Avlaremoz έχει γράψει συχνά για τον φόρο και τον αντίκτυπό του, συμπεριλαμβανομένης μιας σειράς ειδικών άρθρων γι’ αυτόν αυτή την άνοιξη. Από την έναρξη της εκπομπής, ο Benso είπε ότι ο ιστότοπος έχει δει μια πλημμύρα νέων αναγνωστών.

«Μιλάμε για τον φόρο περιουσίας για τουλάχιστον πέντε χρόνια, αλλά καταφέραμε να προσεγγίσουμε μόνο ανθρώπους που ενδιαφέρθηκαν πραγματικά», είπε ο Benso. «Τώρα οι άνθρωποι που δεν είχαν ιδέα ή δεν ενδιαφέρθηκαν, κάνουν τη δική τους έρευνα».