Το να είσαι “πολύ ομοφυλόφιλος και τόσο μοχθηρός” δεν έσκισε το “Hedwig and the Angry Inch”

Το “Hedwig and the Angry Inch”, ένα μιούζικαλ για έναν ανατολικογερμανό ροκ σταρ, ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 σε μικρά κλαμπ της Νέας Υόρκης, στη συνέχεια μετακόμισε στο Off-Broadway, στην ασημένια οθόνη και τελικά στο Broadway. Ήταν μια χαοτική ιστορία, ένα κοριτσίστικο αγόρι γίνεται κορίτσι της απόγνωσης, της αγάπης, της εξάρτησης και της λύτρωσης.

Οι δημιουργοί μουσικής John Cameron Mitchell και Stephen Trask θα ερμηνεύσουν τραγούδια από το σόου και θα πουν ιστορίες για την παραγωγή του αυτό το Σαββατοκύριακο στο Bouvard Hall στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια.

Ο Μίτσελ είπε στο KCRW ότι το ντουέτο γνωρίστηκαν σε μια πτήση το 1989 και στη συνέχεια άρχισαν να συνεργάζονται αφού σκέφτηκε την ιδέα για ένα ροκ σόου που ακουγόταν σαν μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ.

Εμπνεύστηκαν από τις παιδικές τους ιστορίες, συμπεριλαμβανομένης μιας για την μπέιμπι σίτερ του αδερφού του Μίτσελ.

“Έμαθαν, χρόνια αργότερα, ότι έκανε τα κόλπα στο τρέιλερ της. Και είπα, “Μπορούμε να την κάνουμε σαν μια αποτυχημένη τραγουδίστρια νυχτερινού κέντρου;” εξηγεί ο Trask.”

Ο Μίτσελ λέει ότι σκεφτόταν επίσης αρχαίες ελληνικές ιστορίες, όπως το Συμπόσιο του Πλάτωνα και ο λόγος του Αριστοφάνη για την προέλευση της αγάπης.

Εκείνη την εποχή, ο Mitchell και ο Trask επισκέπτονταν τακτικά ένα νυχτερινό κέντρο που ονομάζεται Squeezebox, όπου μια διαφορετική drag queen κάνει εμφανίσεις κάθε εβδομάδα. Ο Trask λέει ότι πτυχές αυτών των χαρακτήρων μπήκαν στον χαρακτήρα της Hedwig.

ταξίδι επιτυχίας

Ο Mitchell λέει ότι η “Hedwig” άργησε να τραβήξει την προσοχή της Αμερικής.

«Σε όλη τη διαδικασία, πάντα κολλάμε στη μικρή μας πίεση [nails]. Στα ανοικτά του Μπρόντγουεϊ, κρεμάσαμε σαν κρύο. Δεν υπήρχαν χρήματα. Ήταν σαν να κολλήσαμε στη ζωή. Δεν υπήρχε καμία πιθανότητα του Μπρόντγουεϊ γιατί ήταν πολύ περίεργο και πολύ πρόστυχο για το Μπρόντγουεϊ εκείνη την εποχή».

Ωστόσο, μόλις η παράσταση μετατράπηκε σε ταινία, βρήκε μια νέα ζωή. Ο Μίτσελ περιγράφει εκείνη την εποχή ως τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου στη δεκαετία του 1990 και λέει ότι ξεκίνησε ένας πόλεμος προσφορών για θεατρικά μιούζικαλ, τον οποίο κέρδισε η New Line Cinema.

“Μαζίθηκαν για να το κάνουν όπως θα έπρεπε να γίνει ενώ έπαιζαν τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Δεν μας περιόρισαν. Βγήκαμε στην οθόνη και κάναμε πολλή προβολή.”

Η ταινία απέτυχε, αλλά όχι η κυκλοφορία της σε DVD.

Ο Τρασκ λέει ότι η παράσταση έγινε επίσης δημοφιλής όταν οι θεατρικές εταιρείες την προσάρμοσαν σε εθνικό επίπεδο. Το πιο αξιοσημείωτο ήταν μια παραγωγή με έδρα το Σιάτλ με πρωταγωνιστή τον Nick Garrison.

“Ο Nick Hedwig έπαιξε μερικές φορές στο Σιάτλ και ήταν η πρώτη επιτυχημένη παραγωγή εκτός Νέας Υόρκης. Αυτό ήταν το πρότυπο για το πώς πετύχαμε. Και πραγματικά μας βοήθησε να το ξεκινήσουμε ως μέρος του αμερικανικού ρεπερτορίου”, εξηγεί ο Trask.

Σχετίζεται με το “Hedwig”

Ο Τρασκ επισημαίνει ότι ενώ μεγάλο μέρος του «Hedwig» αφορά έναν χαρακτήρα που αναλαμβάνει ένα ταξίδι αυτο-ανακάλυψης με βάση το φύλο, είναι δυνατό για κάθε θεατή να δει τον εαυτό του να αντικατοπτρίζεται στην ιστορία.

“Πολλά από αυτά ασχολούνται, ειλικρινά, με τα δικά σας συναισθήματα και με ειδικά θέματα στη ζωή σας. Και έτσι πολλοί άνθρωποι βρίσκουν νόημα στην παράσταση”, λέει.

Αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που ταξίδεψε από το Ελ Σαλβαδόρ στην Καλιφόρνια πριν από δεκαετίες. Σήμερα, είναι μια δασκάλα που «ξεκινά κάθε μέρα ακούγοντας τη Hedwig και λέγοντας: «Είμαι η Hedwig. «Αυτή είναι η ιστορία της».

Ο Stephen Trask ερμηνεύει το “Milford Lake” στο πιάνο, αποκομμένο από το “Hedwig and the Angry Inch”, ενώ ο John Cameron Mitchell τραγουδά. Φωτογραφία: Juliana Mayo.

Ο Trask προσθέτει ότι οι νεότερες γενιές θεατών ανακαλύπτουν επίσης το τραγούδι “Hedwig” και είναι σε θέση να εκφράσουν πιο ξεκάθαρα από ό,τι μπορεί τα συναισθήματα που προσπαθούσε να μεταδώσει στη μουσική.

«Βρίσκω ότι κατά κάποιο τρόπο, η κοινότητα των ανθρώπων που επηρεάζονται από το σόου επιστρέφει, επηρεάζοντας εμένα, εμπλουτίζοντας τη ζωή μου και βοηθώντας με να καταλάβω τον εαυτό μου καλύτερα», λέει ο Trask.