Το ντοκιμαντέρ “Bama Rush” του HBO είναι χάσιμο χρόνου | ψυχαγωγία

Όπως οι περισσότεροι φοιτητές κολεγίου που δεν συμμετέχουν στην ελληνική ζωή, βρίσκω τον κόσμο των αδελφοτήτων και την κουλτούρα της αδελφότητας συναρπαστικές για δύο λόγους.

Πρώτον, είναι απίστευτα διασκεδαστικό. Το δράμα όλων – από την κοινοτοπία των πομπωδών διαγωνισμών μέχρι κάθε ηλίθιο γεγονός στο γυμνάσιο που συμμετέχουν, είναι αστείο να το βλέπεις ως αουτσάιντερ.

Δεύτερον, είναι τρελό. Η ελληνική ζωή είναι τρελή. Όλοι ξέρουμε ότι η έννοια της ελληνικής ζωής είναι τρελή, σωστά;

Όταν έμαθα ότι το HBO έκανε ένα ντοκιμαντέρ για τη βιασύνη του Πανεπιστημίου της Αλαμπάμα και την ελληνική ζωή, έστειλα αμέσως το τρέιλερ στον συγκάτοικό μου και είπα: «Πρέπει να το δούμε αυτό».

Αλλά περίπου 15 λεπτά μετά το ντοκιμαντέρ, συνειδητοποίησα ότι το HBO με είχε απογοητεύσει. Η υπόλοιπη ώρα και 25 λεπτά σύντομα έγιναν η λιγότερο διασκεδαστική και λιγότερο ενδιαφέρουσα περίοδος της ζωής μου.

Το «Bama Rush», σε σκηνοθεσία της Rachel Fleet (ένας βασικός χαρακτήρας σε αυτό), ακολουθεί τη ζωή τεσσάρων κοριτσιών που προετοιμάζονται για μια βιασύνη στην Αλαμπάμα. Ή, τουλάχιστον, αρχίζει. Μετά σταματάει.

Το πρόβλημα με το «Bama Rush» είναι ότι προσπαθεί να είναι κάτι που δεν είναι — ένα σοβαρό ντοκιμαντέρ.

Η ταινία ξεκινά ακριβώς όπως θα περίμενες: This is Greek Life, αυτή είναι το #RushTok, και γι’ αυτό η Greek Life είναι τόσο μεγάλη στην Αλαμπάμα και εδώ είναι τα τέσσερα κορίτσια. Κανονική ρύθμιση για ντοκιμαντέρ.

Τότε τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν από τις ράγες. Έχω αρχίσει να αισθάνομαι ότι το ντοκιμαντέρ χάνει τα ίχνη του όταν τρία σημερινά κορίτσια σε μια παρέα της Αλαμπάμα συζητούν πώς ήταν απλά κορίτσια και δεν καταλάβαιναν γιατί μισούσαν όταν είχαν κανονική ζωή.

Η άμεση λήψη μετά από αυτό το piercing αποκάλυψη είναι ότι τα κορίτσια φωτογραφίζουν έντονα τα τρία τους, χωρίς κανένα πλαίσιο ή σκηνικό για αυτά.

Κάθε ημι-βαθύ, ουσιαστικό μήνυμα ή σκηνή στο ντοκιμαντέρ υπονομεύεται από κάτι ρηχό. Υπάρχουν ξεκάθαρα προσπάθειες να δημιουργηθεί ένα γενικό θέμα «τα κορίτσια που μοιάζουν με όλους μας» και «όλοι θέλουμε να ανήκουμε», αλλά στην πραγματικότητα η ταινία αποτυγχάνει να έχει κάτι που να μοιάζει αληθινό και αξιόλογο.

Η μεγαλύτερη κριτική για το ντοκιμαντέρ και το χειρότερο μέρος για αυτό; Η παράξενη απόφαση της Rachel Fleet να φέρει τους δικούς της προσωπικούς αγώνες στην ταινία.

Τα ντοκιμαντέρ είναι συνήθως μια αντικειμενική άποψη ενός θέματος και των θεμάτων του. Το «Bama Rush» πετάει όλη την αντικειμενικότητα από το παράθυρο τη στιγμή που η Rachel Fleet εμφανίζεται στην οθόνη, μιλώντας για την εμπειρία της με την τριχόπτωση.

Στη συνέχεια, η Flitt μετατρέπει περίπου το ήμισυ της ταινίας για να συζητήσει τις μάχες της με την τριχόπτωση και πώς συγκρίνονται με το να πάει βιαστικά σε μια παρέα.

Είπε ότι η χρήση μιας περούκας για να κερδίσει την αποδοχή ενώ μεγάλωνε ήταν παρόμοια με το πώς τα τέσσερα κορίτσια λαχταρούσαν την αποδοχή και την «αγάπη» (ναι, ένα κορίτσι είπε ότι βιαζόταν να βρει ανθρώπους που «την αγαπούσαν πραγματικά για αυτό που πραγματικά ήταν, σε αντίθεση με οι φίλοι της και η οικογένειά της») από τις συντροφιές τους.

Η ιστορία της Φλιτ παίρνει πολύ χρόνο από το ντοκιμαντέρ, σαν να ξέχασε να αναφερθεί σε οτιδήποτε πολύ σημαντικό, όπως περισσότερες πληροφορίες για το Divine 9, πώς δύο από τα κορίτσια καλύφθηκαν στο ντοκιμαντέρ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, τον σεξισμό που ενυπάρχει στην ελληνική ζωή και πολλά άλλα θέματα Άλλα που δεν καλύπτονται σε βάθος.

Το ντοκιμαντέρ τελειώνει ακόμη και με τη Fleet να κάνει διάφορες δραστηριότητες με τα θέματα του ντοκιμαντέρ της.

Τώρα, δεν είμαι ντοκιμαντέρ, αλλά δεν νομίζω ότι είναι φυσικό οι κινηματογραφιστές να κάνουν παρέα με τους ανθρώπους που γύρισαν για να δημιουργήσουν ένα αυθεντικό, αντικειμενικό ντοκιμαντέρ.

Πολλά από το ντοκιμαντέρ αισθάνονται ότι ο Fleet προσπαθεί να πει ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε τα κορίτσια ή τις παροικίες επειδή δεν έχουν κάνει ποτέ τίποτα φρικτό στη ζωή τους. Όμως, παρά τις προσπάθειες να σωθεί η φήμη των συλλόγων ή των ίδιων των κοριτσιών, το Bama Rush δεν μπορεί να κρύψει την τοξικότητα, τον ρατσισμό και τον σεξισμό που βρίσκεται στην καρδιά της κουλτούρας της Αλαμπάμα.

Αν και είναι ξεκάθαρο ότι το μήνυμα της ταινίας είναι για το πώς οι συντροφιές είναι ένα μέσο αποδοχής του εαυτού και του ανήκειν, νομίζω ότι το καδράρισμα του Fleet της δίνει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αφού το είδα, ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι ο φεμινισμός και ο παρορμητισμός καταστρέφουν την αίσθηση του εαυτού.

Σκεφτείτε το: ποιος μπορεί να βρει τον πραγματικό του εαυτό τηρώντας τους κανόνες του οργανισμού για το πώς να συμπεριφέρεται; Εάν πρέπει να δείξετε τον εαυτό σας με έναν συγκεκριμένο τρόπο ή να εκπαιδευτείτε από κάποιον μόνο για να σας επιλέξει ένα σωρό άλλα κορίτσια, πώς υποτίθεται ότι θα γνωρίσετε τον πραγματικό σας;

Ξέρω ότι δεν είμαι μέλος του Greek Life, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι θα ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτό. Σε ένα σημείο της ταινίας, ένα από τα κορίτσια μιλάει για τον κύριο λόγο που θέλει να γίνει μέλος μιας αδελφότητας επειδή «κάνουν καλό για την κοινότητα» και γελάει κυριολεκτικά.

Γιατί να πληρώσετε όλα αυτά τα χρήματα μόνο και μόνο για να «κάνετε καλό», όταν μπορείτε να δωρίσετε αυτά τα χρήματα ή να τα χρησιμοποιήσετε για να συνεισφέρετε πραγματικά στην κοινότητά σας; Ποιο είναι, συγκεκριμένα, το «καλό» που υποτίθεται ότι κάνουν αυτοί οι συντροφιές στην Αλαμπάμα;

Δεν θέλω να δυσφημήσω κανέναν που είναι μέλος του Greek Life και σέβομαι ότι ο κόσμος απολαμβάνει να είναι μέρος του. Ωστόσο, νομίζω ότι αυτό το ντοκιμαντέρ έχασε την ευκαιρία να ρίξει μια κριτική ματιά σε αυτό που πραγματικά βρίσκεται στην καρδιά της ελληνικής ζωής.

Εκτός και αν θέλετε να μάθετε κάτι βασικό για το όργανο της Αλαμπάμα και για τη σύνδεσή του με το Vixen, μην παρακολουθήσετε αυτό το ντοκιμαντέρ.

Βαθμολογία: 0/10