Μια selfie είναι μια φωτογραφία που βγάζει κάποιος τον εαυτό του, συνήθως τραβηγμένη με smartphone ή webcam και κοινοποιείται μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Οι selfies είναι συχνά ανεπίσημες (ή γίνονται για να φαίνονται πιο περιστασιακές).
Αν και η λέξη «selfie» δεν χρησιμοποιήθηκε συνήθως μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα, οι άνθρωποι βγάζουν selfie από την αρχή της φωτογραφίας. Οι πιλότοι (και άλλα πληρώματα) έβγαλαν selfie την προηγούμενη μέρα και η Wikipedia δείχνει ακόμη και μια selfie Ο αστροναύτης Buzz Aldrin Κατά τη διάρκεια ενός διαστημικού περιπάτου το 1966.
Άρχισα να κουβαλάω την κάμερα λίγο μετά την ένταξη μου Η πρώτη μου μοίρα F-14 (VF-24 .), 1981) και ξεκουράστηκε αρκετά στο αεροπλάνο. Σε λίγο έβγαζα selfies. Σύμπαν ΡίοΕίχα άφθονο χώρο για να δουλέψω: ολόκληρη η περιοχή πάνω από την οθόνη του ραντάρ ήταν ανοιχτή και με αυτό το φαρδύ κουβούκλιο περιοριζόμουν μόνο από το μήκος του χεριού μου και την ικανότητα να σπρώχνω το κλείστρο ενώ βγάζω την κάμερα έξω. Τραβήξα με μια τυπική κάμερα 35 mm – δεν ήταν πολύ βαριά και με λίγη εξάσκηση μπορούσα να ελέγξω το κλείστρο. Εδώ είναι μια από τις πρώτες μου προσπάθειες:
Αυτός είναι ο πιλότος μας στο βάθος. Ίσως να είχα καλύτερα αποτελέσματα αν είχα κάνει πολλές λήψεις ή αν ήμουν πιο επιμελής στην αξιολόγηση των αποτελεσμάτων και στην προσαρμογή της τεχνικής μου. Αλλά αυτό ήταν κατά τη διαδικασία δημοσίευσης το 1981-1982 και φυσικά γύριζα μια ταινία, οπότε πέρασαν περίπου τρεις εβδομάδες από τη στιγμή που τραβήχτηκε η φωτογραφία και ταχυδρομήθηκε στις ΗΠΑ για επεξεργασία και ανάκτηση εικόνας. Οι selfies δεν ήταν προτεραιότητα για μένα.
Μια άλλη φωτογραφία από εκείνη την περιοδεία μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, όχι ως selfie αλλά επειδή δίνει μια αίσθηση του τι συμβαίνει TF30 F-14As Έμοιαζε στη ζώνη 5 … τη νύχτα … από το πιλοτήριο. Σε περίπτωση που δεν μπορείτε να πείτε τι ακριβώς, αυτό είναι το μουντό μου πρόσωπο στο κράνος και τη μάσκα οξυγόνου στην αριστερή πλευρά της φωτογραφίας και μια από τις ουρές μας πάνω από τη σόμπα λάμπει. Τα χρωματιστά φρύδια μου είχαν σηκωθεί από το βράδυ. Όταν το κοιτάζω τώρα, σκέφτομαι τις φωτογραφίες που θα είχα τραβήξει αν κάποιος είχε εφεύρει την ψηφιακή κάμερα πριν από περίπου 20 χρόνια.
Μετά το VF-24, αναφέρθηκα στο Topgun ως εκπαιδευτής, όπου μπόρεσα να βγάλω μερικές αξιοπρεπείς selfies στο F-5F πριν και μετά τις δυναμικές μάχες που γέμισαν τις προκλητικές βόλτες μας. Το F-5F είχε ένα ευρύχωρο πιλοτήριο για ένα τόσο μικρό αεροσκάφος. Αυτό το βίντεο δείχνει τα άλλα δύο F-5F Topgun μαζί με το δικό μου.
Το 1987 αναφέρθηκα στη δεύτερη μοίρα F-14 μου, το VF-2, και μπόρεσα να παρακολουθήσω ιδέες για φωτογραφίες που διέρρευαν—συμπεριλαμβανομένων περισσότερων selfies. Παρεμπιπτόντως, τα ονομάζαμε γενικά “πυροβολισμοί προσώπου”, που ήταν επίσης ο όρος αργκό για την εκτόξευση πυραύλων Sidewinder στο μπροστινό τέταρτο. Στο VF-2, δοκίμασα μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες λήψεις όπως αυτή που τραβήχτηκαν αμέσως μετά τη λήψη της γάτας:
Πιθανότατα να έχω επηρεαστεί από το έργο άλλων περιφερειακών ερευνητικών οργανισμών, ιδιαίτερα από τον “Tumor” Twomey, ο οποίος έχει δημιουργήσει μερικές από τις καλύτερες “φωτογραφίες προσώπου”. Το έργο του φαίνεται στο αναμνηστικό βιβλίο, Grumman F14 Tomcat: Αντίο αγάπη μου…! Μερικοί από τους πιλότους έχουν βγάλει επίσης καλές selfies, όπως ο Nikhil Nikhil, ο οποίος δημοσίευσε μερικές από τις φωτογραφίες του μαζί με ένα υπέροχο άρθρο στο The Drive.
Αφού κοίταξα κριτικά τις φωτογραφίες μου, συνειδητοποίησα ότι χρειαζόμουν έναν ευρυγώνιο φακό και έναν τρόπο να τοποθετήσω την κάμερα σε απόσταση μεγαλύτερη από το μήκος του χεριού μου. Η ευρεία γωνία ήταν εύκολη, όπως θυμάμαι κόστιζε περίπου 40 $. Η τοποθέτηση της κάμερας χρειάστηκε λίγη σκέψη, αλλά τελικά πήρα ένα πτυσσόμενο τρίποδο και χρησιμοποίησα φερμουάρ (δετικά καλωδίων) για να στερεώσω με ασφάλεια το Vise Grip στο ένα πόδι. Μόλις μεταφερθήκαμε στον αέρα, για να χρησιμοποιήσω το τρίποδο, ξεβίδωσα το κάθισμά μου από το εκτινασσόμενο κάθισμα και τοποθέτησα το Vise Grip με ένα μεταλλικό γλωσσίδι στο πίσω μέρος του καθίσματος εκτίναξης του πιλότου! Πιστέψτε με, συντονίστηκα με τον πιλότο μου πριν το κάνω αυτό και επέλεξα μια μη κινητή καρτέλα. Χρησιμοποίησα επίσης την έκδοση καλωδίου 6 ποδιών για να τραβήξω φωτογραφίες.
Πάντα έψαχνα ευκαιρίες για να πάρω περισσότερα Κάλυψη VF-2Ένα από τα καλύτερα έντυπα εκείνη την εποχή ήταν το περιοδικό Tailhook Association, The Hook. Μου ήρθε, λοιπόν, η ιδέα να βγάλω μια φωτογραφία του εαυτού μου διαβάζοντας μια σειρά από το The Hook in the Cockpit. Ο νέος ευρυγώνιος φακός και το τρίποδο ήταν τέλεια για αυτή τη λήψη. Οι πτήσεις μας Combat Air Patrol (CAP) πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό έδωσαν την ευκαιρία να λάβουμε τη βολή, καθώς συχνά ήταν μεμονωμένες αεροπορικές περιπολίες, που δεν περιλάμβαναν «μάχη» και μερικές φορές καμία εκπαίδευση. Συζήτησα τη φωτογραφία με τον πιλότο μου, έναν τηλεειδοποιητή, και ήταν ένα παιχνίδι. Έφτιαξα τον εξοπλισμό μου, πήρα ένα αντίγραφο του The Hook και πήρα περίπου 10 καρέ όπως και το ωραίο lap pager που συζητήσαμε.
Τρεις εβδομάδες αργότερα, όταν πήρα τις φωτογραφίες, είδα έναν φρουρό:
Καμία από τις άλλες λήψεις δεν ήταν καλή, γιατί όταν κυλήσαμε αντίστροφα το πιλοτήριο ήταν στη σκιά και δεν φαινόταν καμία λεπτομέρεια. Υπέβαλα τη φωτογραφία και χάρηκα που την είδα αναρτημένη στο The Hook. Μόλις επιστρέψαμε από την ανάπτυξη, το αρνητικό δόθηκε στο Miramar Photo Lab, το οποίο το έστειλε στο Ναυτικό Γραφείο Πληροφοριών στο Πεντάγωνο. Δεν συνέβησαν πολλά μέχρι που το Πολεμικό Ναυτικό ψηφιοποίησε τη συλλογή φωτογραφιών του λίγα χρόνια αργότερα και την έκανε διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Στη συνέχεια, αυτή η φωτογραφία εμφανίστηκε σε πολλές δημοσιεύσεις, ιστότοπους και ξεκαρδιστικές συλλογές στρατιωτικών φωτογραφιών – καμία από τις οποίες δεν ήρθε στο μυαλό όταν τραβήχτηκε η φωτογραφία το 1987.
Κοιτάζοντας το τώρα, υπάρχουν δύο πράγματα που θα ήθελα να μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά. Πρώτα, έπρεπε να γυρίσω την αντίθετη πλευρά, έτσι ώστε το μπροστινό εξώφυλλο του περιοδικού να είναι πιο εμφανές, παρά το πίσω εξώφυλλο. Δεύτερον, θα ήθελα να είχα κάνει κάπου ορατό το όνομά μου. Ετικέτα ονόματος, μάσκα οξυγόνου, κάτι. Αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω, αυτός είμαι.
Εκτός από τη φωτογραφία του περιοδικού Hook, χρησιμοποίησα τη συσκευή για να τραβήξω μερικές άλλες φωτογραφίες, όπως αυτή η λήψη όταν πετούσα με ένα Lumpy το 1989 σε μια υγρή μέρα πάνω από τον Ινδικό Ωκεανό. Τα ατμίσματα της κορυφής των φτερών και οι στροβιλισμοί στο άκρο των φτερών ήταν καταπληκτικά και χάρηκα που τα έπιασα.
Αν έχετε δει ποτέ αυτή τη φωτογραφία του πιλότου να διαβάζει το περιοδικό, τώρα ξέρετε όλη την ιστορία. Κάτι άλλο: Το Hook εξακολουθεί να είναι ένα υπέροχο περιοδικό!
Ένας κοφτερός αναγνώστης επεσήμανε ότι το τεύχος του The Hook που διαβάζει ο Bio σε μια selfie του πιλοτηρίου ήταν το τεύχος της Άνοιξης του 1989, και δικαίως! Αυτό σημαίνει ότι η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1989 ενώ πετούσε με το Lumpy, αντί το 1987 ενώ πετούσε με το Bigger.
Το Biography είναι περιστασιακός συνεργάτης του The Aviation Geek Club και συγγραφέας δύο βιβλίων, Topgun ημέρες και πριν από τις ημέρες Topgun. Εργάζεται σε ένα τρίτο βιβλίο για τις εμπειρίες των F-14 Tomcat.
