Κανείς δεν θέλει τον πόλεμο, ειδικά όταν διαρκεί αρκετά ώστε να ονομάζεται Εκατονταετής Πόλεμος. (αυτό ήταν σύγκρουση μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας που ξεκίνησε τον δέκατο τέταρτο αιώνα και τελείωσε τον δέκατο πέμπτο αιώνα και έχει ήδη διαρκέσει 116 χρόνια.) Αλλά αν ένας αγώνας είναι αναπόφευκτος, είναι καλύτερο να τερματιστεί το συντομότερο δυνατό. Ρίξτε μια ματιά σε έξι αγώνες που ολοκληρώθηκαν σε χρόνο ρεκόρ.
Το 1896, η Ζανζιβάρη Μου επιτέθηκαν Από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, που ήθελε να δει το αρχιπέλαγος να πέφτει εξ ολοκλήρου υπό βρετανική κυριαρχία. Επιταχύνει το έργο το γεγονός ότι ο σχετικά ευχάριστος σουλτάνος Hamad bin Thuwaini πέθανε (κάποιοι υποψιάζονται ότι δηλητηριάστηκε) και ότι ο ακόμη πιο κακόβουλος Sayyid Khalid bin Barghash al-Busaid δήλωσε τον εαυτό του ηγεμόνα – αν και έπρεπε να ζητηθεί η γνώμη των Βρετανών σχετικά με αυτό. Καμία τέτοια απόφαση.
Όταν ο Σουλτάνος Χαλίντ αρνήθηκε να λυγίσει το γόνατο, οι Βρετανοί πέρασαν στην επίθεση. Ήταν εύκολο: η Ζανζιβάρη κάθισε τόσο κοντά στο νερό που οι βρετανικές δυνάμεις χρειάζονταν μόνο να στείλουν βάρκες για να πυροβολήσουν εναντίον των αβοήθητων αντιπάλων τους. Ολόκληρη η «διαμάχη» – η οποία είχε ως αποτέλεσμα σχεδόν 500 θύματα από την πλευρά της Ζανζιβάρης – χρειάστηκε από 38 έως 45 λεπτά για να επιλυθεί. Ο πιο σύντομος πόλεμος εγγεγραμμένος. (Η ακριβής ώρα μπορεί να μην είναι ποτέ γνωστή: ένα από τα πρώτα πράγματα που κατέρριψαν οι Βρετανοί ήταν ο πύργος του ρολογιού.)
Το 2008, δυνάμεις από τις Κομόρες, ένα αρχιπέλαγος στον Ινδικό Ωκεανό, κατέλαβαν το νησί Anjouan σε λιγότερο από μια μέρα – ένα γεγονός περιγράφεται από έναν παρατηρητή ως «μαζεύοντας» έναν αδύναμο αντίπαλο. Με τη βοήθεια των δυνάμεων της Αφρικανικής Ένωσης (Α 55 μέλη της Συνέλευσης των Κρατών στην αφρικανική ήπειρο), οι Κομόρες ανάγκασαν τον παράνομα εκλεγμένο Muhammad Bakar να εγκαταλείψει το νησί των περίπου 300.000 κατοίκων. Οι επικριτές είπαν ότι η ΑΕ προσπαθούσε να ενισχύσει τη διεθνή της θέση μέσω μιας σύγκρουσης που ήταν τόσο προκατειλημμένη που δεν υπήρξαν θύματα.
Το 1969, ξέσπασε μια σύγκρουση μεταξύ Ελ Σαλβαδόρ και Ονδούρας ξυπνάω Ποδοσφαιρική αντιπαλότητα – εξ ου και το παρατσούκλι “Πόλεμοι ποδοσφαίρου”. Ομάδες από χώρες της Κεντρικής Αμερικής συμμετείχαν σε μια αθλητική σειρά που είδε το Ελ Σαλβαδόρ να κερδίζει με 3-2. Ταυτόχρονα, οι δύο χώρες διαπληκτίζονταν επίσης για τη μετεγκατάσταση πολιτών του Ελ Σαλβαδόρ στην Ονδούρα για να εκμεταλλευτούν μεγαλύτερη έκταση γεωργικής γης, μέτρο που ώθησε τους τελευταίους να επιστρέψουν στο Ελ Σαλβαδόρ. Αυτό κλιμακώθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ που προσπάθησε να εισβάλει στην Ονδούρα. Υπήρχαν περίπου 3.000 θύματα πριν η διεθνής διπλωματία εκτονώσει τις εντάσεις και, απρόθυμα, το Ελ Σαλβαδόρ απέσυρε τις δυνάμεις του. Ο αγώνας διήρκεσε περίπου τέσσερις ημέρες και εξακολουθεί να πιστεύεται ότι είναι το αποτέλεσμα μιας αθλητικής αντιπαλότητας. Αν και αυτό μπορεί να φούντωσε την ένταση, δεν το ώθησε.
Πολύ πριν εισβάλουν στην Ουκρανία, η Ρωσία συνέχιζε βλαβερός εναντίον του κράτους της Γεωργίας, με έμφαση στις επαρχίες της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, οι οποίες εξέφρασαν αμφότερες την επιθυμία τους για ανεξαρτησία από τη Γεωργία. κοντά σε Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Μετά από χρόνια αυξανόμενης έντασης, τον Απρίλιο του 2008 η Γεωργία κατηγόρησε τη Ρωσία για επίθεση με drone πάνω από την Αμπχαζία. (Ο ΟΗΕ επιβεβαίωσε αργότερα ότι το drone καταρρίφθηκε από ρωσικά αεροσκάφη.) Η Ρωσία έστειλε πολλά στρατεύματα, μερικά με το πρόσχημα της επισκευής ενός σιδηροδρόμου. Οι εντάσεις και οι μάχες είναι τόσο υψηλές που τον Αύγουστο, ο πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι απάντησε στέλνοντας στρατεύματα στη Νότια Οσετία, την πατρίδα της στρατιωτικής δύναμης που υποστηρίζεται από τη Ρωσία. Αυτό κλιμακώθηκε σε αεροπορικές επιδρομές από τη Ρωσία. Στο έδαφος, οι δυνάμεις τους έφτασαν σε απόσταση 30 μιλίων από την πρωτεύουσα της Γεωργίας, την Τιφλίδα.
Μέσα σε περίπου μια εβδομάδα, οι δυο τους κατέληξαν σε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός, αλλά όχι χωρίς αυτήν τραυματισμοί: Η Γεωργία υπέστη σχεδόν 400 νεκρούς, ο αριθμός των νεκρών στη Νότια Οσετία ήταν 365 και οι Ρώσοι μόνο 67. Εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν από όλες τις πλευρές. Η Γεωργία θα ισχυριστεί ότι η Ρωσία συνεχίζει να κατέχει εδάφη αψηφώντας την κατάπαυση του πυρός, ενώ η Ρωσία μια χάρη Οι επαρχίες είναι ανεξάρτητες. Τόσο η Νότια Οσετία όσο και η Αμπχαζία είναι τώρα Θεωρείται Αποσχιστικές περιοχές από τις περισσότερες χώρες, χωρισμένες από την υπόλοιπη Γεωργία με σημεία ελέγχου και συρματοπλέγματα.
Ενώ οι βραχυπρόθεσμοι πόλεμοι συνήθως συνορεύουν με αιματοχυσία, η σύγκρουση που ξέσπασε μεταξύ του Ισραήλ και των συνδυασμένων δυνάμεων της Αιγύπτου, της Συρίας και της Ιορδανίας το 1967 ήταν μια εξαίρεση. Το Ισραήλ και οι αραβικές χώρες το είχαν Συγκρούστηκαν πριν, κάτι που έκανε τις συνοριακές διαμάχες της δεκαετίας του 1960 πιο ασταθείς πολιτικά. Η ένταση κλιμακώθηκε για να συμπεριλάβει αεροπορικές μάχες μεταξύ των δυνάμεων του Ισραήλ και της Συρίας. Όταν αναφέρθηκε (λανθασμένα) ότι το Ισραήλ ετοιμαζόταν να εισβάλει στη Συρία, ο Αιγύπτιος Πρόεδρος Gamal Abdel Nasser έβαλε στρατεύματα για να εισέλθουν στο Ισραήλ υπό τις διαταγές του. Και η επιθετικότητα αντιμετωπίστηκε από τις ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις, οι οποίες βομβάρδισαν απειλητικά αιγυπτιακά αεροπλάνα πριν κάνουν το ίδιο στην Ιορδανία, τη Συρία και το Ιράκ. Η Αίγυπτος συνέχισε να μάχεται με τους πεζούς, αλλά δεν είχε μεγάλη χρησιμότητα. Μέχρι τη στιγμή που τα Ηνωμένα Έθνη μεσολάβησαν για την κατάπαυση του πυρός μέσα σε μια εβδομάδα, περισσότεροι από 20.000 Άραβες στρατιώτες και πολίτες είχαν σκοτωθεί. Το Ισραήλ, εν τω μεταξύ, ήταν τριπλασιάστηκε περιοχές που αποτελούν μέρος της επικράτειάς της.
Το μεσογειακό νησί της Κύπρου αγωνίζεται εδώ και καιρό κάτω από τα δίδυμα φτερά Ελλάδας και Τουρκίας. Μετά από μια εξέγερση κατά της βρετανικής κυριαρχίας – που υπήρχε από τον 19ο αιώνα – η μια φατρία ήθελε την τουρκική κυριαρχία, ενώ η άλλη πίστευε ότι η περιοχή θα μπορούσε να διαιρεθεί μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας. Το 1960, η χώρα διακήρυξε την κυριαρχία της, αλλά αυτό δεν ηρεμούσε την ένταση. Κάθε πλευρά ένιωθε ότι η μία υπονόμευε την άλλη.
Κύπρος έμπειρος Ο πιο δραματικός μήνας στην ιστορία του το 1974: η ελληνική χούντα απέλασε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, κάτι που οι Τούρκοι συμπαθούντες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι σήμαινε μια εκκρεμή ένωση με την Ελλάδα. Η Τουρκία εισέβαλε στο νησί, αναγκάζοντας τον ελληνικό πληθυσμό να επανεγκατασταθεί. Αν και η σύγκρουση έληξε σχετικά γρήγορα, κατέληξε σε μια διχασμένη κυβέρνηση που επιμένει μέχρι σήμερα.