Πίστωση: Paris Rosen
Στεκόμουν στη γωνία του ημιφωτισμένου σπιτιού του αδερφού μου, με μοναχικό ποτήρι στο χέρι, παρακολουθώντας την ταραχή μπροστά μου. Μυρίζει φτηνή μπύρα συνοδευόμενη από τον περιστασιακό τραγανό ήχο των μπάλων του πινγκ πονγκ που προσγειώνονται σε ποτήρια. Είχα δύο σκέψεις: Είναι σουρεαλιστικό να βρίσκομαι τελικά στο κολέγιο μετά από ένα χρόνο σπουδών στο Διαδίκτυο και δεν μπορώ να πιστέψω πόσο απόλαυσα ένα πάρτι αδελφότητας.
Πριν έρθω στην Πενσυλβάνια, δεν είχα σκοπό να πάω σε πάρτι αδελφότητας, πόσο μάλλον να βιαστώ στην αδελφότητα. Η μόνη μου εμπειρία με την αμερικανική κοινωνική κουλτούρα εκείνη την εποχή ήταν το οικοτροφείο μου στο λύκειο στη νότια Πενσυλβάνια, και η μόνη μου επίγνωση των πάρτι αδελφότητας είναι από ταινίες και τηλεοπτικές εκπομπές. Η ιδέα μου για έναν «αδερφό του αδερφού» ήταν κάποιος που φορούσε πάντα το καπέλο του πίσω, ένα φούτερ πάνω από μια κουκούλα και μιλούσε με μια βαθιά χάλκινη φωνή. Εγώ, ένα έμπειρο παιδί από την Ασία και όχι αθλητής, δεν ταίριαζα απαραίτητα σε αυτό το αρχέτυπο – ή τουλάχιστον στην αντίληψή μου γι’ αυτό.
Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να βάλω αυτό το καλούπι για να χωρέσω σε ένα πάρτι αδελφότητας, ήμουν νευρικός όταν ο φίλος μου με κάλεσε σε ένα. Αν και, στο πνεύμα της προσπάθειας για περισσότερα νέα πράγματα, πήγα ανεξάρτητα.
Καθώς περπατούσα στο σπίτι, ουρλιάζοντας νευρικά εσωτερικά, αποφάσισα να φτιάξω μια πρόσοψη αυτού που οραματιζόμουν να είναι μια υποδειγματική αδελφότητα αδελφότητας, ελπίζοντας ότι θα μου το επέτρεπε. τους ως «sup» και αποκαλούν τους αγνώστους «αδερφέ». Ευτυχώς, έχω συνομιλήσει με δεκάδες διαφορετικούς αγνώστους, πηγαίνω σε διαφορετικά τραπέζια πονγκ και συγχωνεύομαι. Δεν είναι και πολύ κακό, νομίζω. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, διασκέδασα τόσο πολύ εκείνο το βράδυ προσποιούμενος κάποιον άλλο.
Τις επόμενες εβδομάδες, άρχισα να κάνω παρέα με τα αδέρφια εκτός πάρτι. Δουλέψαμε μαζί στην τάξη, συναντηθήκαμε στο Locust Walk και γευματίσαμε όλη την εβδομάδα. Οι συνομιλίες μας εξελίχθηκαν από το να λέμε απλώς “Ω, από πού είσαι” σε συζητήσεις για ενδιαφέροντα, φιλοδοξίες και πολλά άλλα. Γνώρισα αυτούς τους τύπους πέρα από τους αντιληπτούς «αδερφούς» τους: κάποιους παθιασμένους με τον ακτιβισμό, κάποιους καλλιτεχνικούς και κάποιους που θέλουν να διδάξουν μετά την αποφοίτησή τους.
Στην αρχή, εξακολουθούσα να έβαζα έναν εναλλακτικό χαρακτήρα για να ενταχθώ στη συζήτηση και μερικές φορές ένιωθα συγκλονισμένος από την όλη πράξη. Αν και άθελά μου, κάπου στην πορεία άφησα τη φρουρά και έγινα ο εαυτός μου. Είδα πώς η Αδελφότητα δεν επέβαλε κρίση σε εκείνους που διέφεραν από τον εαυτό τους ή σε εκείνους που δεν ταιριάζουν στην ιδέα της αδελφοσύνης της κοινωνίας. Το πιο σημαντικό, προς δική μου έκπληξη, έγινα φίλος με άνδρες που δεν περίμενα ποτέ στο γυμνάσιο. Μου έδειξαν, με τις πράξεις τους, ότι δεν χρειάζεται να αλλάξω τον εαυτό μου για να ταιριάξω στην κοινωνία: η κοινωνία είναι αυτό που την κάνεις και ο καθένας προσθέτει τις δικές του αποχρώσεις.
Στο παρελθόν, έχω προσεγγίσει τις αδελφότητες στην Πενσυλβάνια με στερεότυπη νοοτροπία — και ενώ τα στερεότυπα υπάρχουν εν μέρει επειδή μπορεί να είναι αληθινά σε κάποιο βαθμό, είναι σημαντικό να μην ασπαζόμαστε τις πεμπτουσία των ανθρώπων. Μπορούμε γρήγορα να βάλουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους σε κουτάκια και να σημειώσουμε κουτάκια με πράγματα που μας ανήκουν και αυτά που δεν ανήκουν. Ωστόσο, μερικές φορές αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι όλοι έχουμε πολλές ετικέτες και κανείς δεν χωράει μόνο ένα τετράγωνο. Δεν υπάρχει μόνος τρόπος να απολαύσεις ένα πάρτι αδελφότητας, όπως δεν υπάρχει κανένας τρόπος να είσαι αδερφός.
Αντιλαμβάνομαι ότι η εμπειρία μου δεν είναι αντιπροσωπευτική του καθενός και είναι αναμφίβολα εκτεταμένη. Αν και δεν θέλω να υπερασπιστώ τις πράξεις εκείνων που περιθωριοποιούν και βλάπτουν άλλους επειδή δεν ταιριάζουν στην ιδέα τους για άτομο που ανήκει σε αδελφότητες, θέλω να ενθαρρύνω την κοινωνία μας να μην υποβιβάζει όλους στην ελληνική ζωή σε ένα στερεότυπο. Δεν έχει νόημα να κρίνουμε την πλειοψηφία μιας κοινωνίας από τις ενέργειες λίγων, κάτι που αναπόφευκτα δημιουργεί μια νοοτροπία «εμείς εναντίον τους» που μπορεί να είναι αντιπαραγωγική για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς αποκλεισμούς. Επιπλέον, είναι άδικο να υποβιβάζουμε τους ανθρώπους στην παραδοσιακή εικόνα των «αδερφών των αδελφών» όταν υπάρχουν τόσες άλλες πτυχές της προσωπικότητάς τους.
Πολλοί από εμάς μπορεί να αισθανθούμε φόβο, άγχος ή ακόμα και φόβο να αποκλείσουμε τις αδελφότητες όταν φτάνουμε για πρώτη φορά στην Πενσυλβάνια και αυτό είναι φυσιολογικό. Ωστόσο, δεν πρέπει να περιορίζουμε ανοιχτά τον εαυτό μας να χωρέσει συγκεκριμένα πλαίσια και να αποφασίσουμε ότι κάτι δεν είναι δικό μας βάσει προκατασκευασμένων αντιλήψεων. Εξάλλου, δεν βλάπτει ποτέ να μένεις ανοιχτόμυαλος. Μπορεί να καταλήξετε να ανακαλύψετε ένα κομμάτι του εαυτού σας που δεν έχετε ξαναζήσει, όπως έκανα εγώ.
Jesse Zhang Είναι δευτεροετής φοιτητής στο Wharton College με σπουδές Μάρκετινγκ και Επικοινωνιών από το Shenzhen της Κίνας. Το email του είναι zhexi@wharton.upenn.edu.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”