Η λατινική παροιμία “vestis virum facit”, που μεταφράστηκε χονδρικά από τα αγγλικά ως “τα ρούχα κάνουν έναν άνθρωπο”, συμπεριλήφθηκε στο “Adagia” – μια συλλογή ελληνικών και λατινικών παροιμιών που δημοσιεύτηκε το 1500 από τον Ολλανδό φιλόσοφο και θεολόγο Desiderius Erasmus Roterodamus.
Στην ομάδα, ο Erasmus ακολούθησε τον αφορισμό με ένα απόσπασμα του Ρωμαίου παιδαγωγού Quintilian, «Το ντύσιμο εντός τυπικών ορίων και με αέρα δίνει στους άνδρες δύναμη». Αυτή η αίσθηση βρίσκεται στον πυρήνα Graham More Σκηνοθεσία για πρώτη φοράστολές», ένα προσεγμένο, τακτοποιημένο μικρό αστυνομικό δράμα για τις συναλλαγές ενός φαινομενικά αγενούς ντυμένου άνδρα με μια μαφιόζικη οικογένεια του Σικάγο τη δεκαετία του 1950.
Μην αφήνετε ποτέ το κατάστημα κοστουμιών
Η δράση της ταινίας δεν αφήνει ποτέ ένα κατάστημα ανδρικών κοστουμιών κρυμμένο στο τέλος ενός μικρού χιονισμένου δρόμου. Κομψός βελτιωμένος φωτογράφος από τον κύριο κινηματογραφιστή Ντικ Μπομπ Βοηθά να μην αισθάνεστε σαν θεατρικό έργο και αναγκάζει το κοινό να γίνει οικείο με κάθε γραβάτα και καρέκλα.
Το κατάστημα διευθύνεται από τον Leonard Berling.Μαρκ Ράιλανς) μια πρώην ιερόδουλη από το Λονδίνο που εργαζόταν στο Saville Row μέχρι που, χαριτολογώντας, εμφανίστηκαν τα μπλε τζιν στον κόσμο της μόδας και η έκκληση για κομμένα κοστούμια μειώθηκε. Ο Μπέρλινγκ δεν είναι ράφτης, αλλά κόφτης και μάλλον ταλαντεύεται όταν τον μπερδεύουν με κάποιον που φτιάχνει κουμπιά.
Ο μόνος άλλος υπάλληλος είναι η ρεσεψιονίστ Mabel (Zoe Deutch), με τον οποίο ο Burling ανέπτυξε μια σχέση πατέρα-κόρης και ελπίζει ότι μια μέρα θα αναλάβει το μαγαζί.
Η εμφάνιση ξεγελάει σε όλο το ‘ρούχο’, και αυτό περιλαμβάνει την εμφάνιση του ίδιου του μαγαζιού. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να τραβήξει τον σκληροτράχηλο Burling μακριά από το ύφασμα και το ψαλίδι κοπής, ούτε καν οι γκάνγκστερ που χρησιμοποιούν το κατάστημα ως σημείο παράδοσης και τυχαίνει να είναι μερικοί από τους πιο εξέχοντες πελάτες του. Μέχρι που δύο από τους καλούς τους φίλους έρχονται αιμορραγώντας στο κατάστημα – LivWire Ritchie (Ντύλαν Ο’ Μπράιεν), που τυχαίνει να είναι και ο εραστής της Mabel, και ο Φράνσις (Τζόνι Φλιν). Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι δυο τους πιστεύουν ότι υπάρχει ένας αρουραίος στην οργάνωση και ότι το κατάστημα κοστουμιών μπορεί να παραβιαστεί από το FBI.
Το κείμενο εκρήγνυται με διπλούς σταυρούς, ανατροπές και στροφές που δεν είναι τόσο έξυπνες όσο νομίζουν. Πολλοί από αυτούς βασίζονται σε πληροφορίες που αποκρύπτονται από το κοινό μέχρι την τελευταία στιγμή και χάνουν την κριτική αίσθηση της λογικής προόδου.
Δεν πρόκειται για ακρίβεια ρολογιού. Αντί να επιτρέψουν σε νέα κομμάτια πληροφοριών να αποκαλύψουν χαρακτήρα και έδαφος ως κομμάτια συναισθηματικού αντίκτυπου, αναγκάζονται να τροποποιήσουν και να αναδιοργανώσουν την πλοκή. Οι εκπομπές έρχονται με διασκεδαστικό και διασκεδαστικό τρόπο που τις κάνει ελκυστικές για παρακολούθηση. Είναι το είδος της ταινίας που έβλεπαν οι μεσήλικες γονείς τους στο Netflix και έλεγαν κατά τη διάρκεια των τίτλων λήξης, “Ω, αυτό δεν ήταν έξυπνο. Δεν μπορώ να μαντέψω τι θα συμβεί στη συνέχεια.”
Σχεδιασμένο ειδικά για το Rylance
Ακριβώς όπως τα κοστούμια στο κατάστημα του Burling είναι προσαρμοσμένα για αυτόν που τα φοράει, έτσι και το Burling είναι προσαρμοσμένο για τον Mark Rylance. Ένας λαμπρός και λαμπρός ηθοποιός, ο Rylance έχει ταλέντο στο να παίζει τα εσωτερικά γρανάζια που τυλίγονται γύρω από το κεφάλι του ενάντια στην εξωτερική γαλήνη και να μεταφέρει πολλά αντιφατικά συναισθήματα μέσα από τα μάτια του. Δεν είναι ποτέ λιγότερο κουλ από όταν το κοινό προσπαθεί να προσδιορίσει αν είναι ντυμένος ή όχι η σεμνότητά του, όπως στον βραβευμένο με Όσκαρ ρόλο του στην ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ το 2015 “γέφυρα κατασκόπων. “
Η ερμηνεία του Ράιλανς ως Λέοναρντ είναι συγκρατημένη και υπολογιστική, λέγοντάς σας εξίσου για τον χαρακτήρα μέσω του τρόπου που παίρνει το ψαλίδι ή που ανάβει ένα τσιγάρο μέσω ενός μονόλογου. Ο Rylance έχει μια υπέροχη σκηνή με Σάιμον Ράσελ Μπελένας άλλος αξιοσημείωτος ηθοποιός ως Ιρλανδός μαφιόζος αμφιταλαντεύεται εν αναμονή μεταξύ απειλητικού και καθαρά στοργικού μέσω των υποκριτικών του επιλογών.
Το “The Outfit” ποτέ δεν το ανταποκρίνεται πραγματικά, αλλά ο Rylance σίγουρα το κάνει.
[email protected]
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”