Ανζέ Ποστέκογλου: Το Ελληνόπουλο που έγινε βασικός άνδρας της Σέλτικ

Αναμφισβήτητα η πιο εντυπωσιακή φωτογραφία του Άντζε Ποστέκογλου δεν είναι τίποτα που τραβήχτηκε δίπλα σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου με τη Σέλτικ, ούτε είναι μια φωτογραφία του να πανηγυρίζει τον πρώτο ή δεύτερο τίτλο του πρωταθλήματος Σκωτίας ή το πρώτο ή δεύτερο Λιγκ Καπ Σκωτίας. Τίτλος.

Πραγματικά, καμία από τις επιτυχημένες μέρες του στη Yokohama Marinos, το Brisbane Roar, το Socceroos ή τη South Melbourne Hellas δεν μπορεί να κρατήσει ένα κερί στη φωτογραφία που τραβήχτηκε ως πεντάχρονος κρατώντας μια ετικέτα με τον αριθμό 24 πάνω της.

Αυτός ήταν ο αριθμός μετανάστευσης όταν οι γονείς του τον απέσυραν από το σύστημα της χούντας στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στο ασφαλέστερο αλλά αβέβαιο καταφύγιο της Μελβούρνης της Αυστραλίας. Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Γι’ αυτό η εικόνα είναι συγκλονιστική.

Ο πρώην ποδοσφαιριστής Tim Cahill είπε ότι το παιδί κοιτάζει τον φωτογραφικό φακό με το ίδιο βλέμμα που θα έκαιγε τακτικά μια τρύπα στο πίσω μέρος του κεφαλιού των παικτών του πολλά χρόνια αργότερα, ως προπονητής της Αυστραλίας κατά τη διάρκεια της προπόνησης.

Ο Ποστέκογλου δεν λέει πολλά, δεν κάνει τα πράγματα άνετα για τους ανθρώπους και για πολλούς ανθρώπους «αυτό μπορεί να είναι τρομακτικό», είπε ο φίλος του, Paul Trimboli.

Ακόμη και στα πέντε, μπορείτε να δείτε μερικά από αυτά στη φωτογραφία. Ατσάλινο όψη. Από τότε που οι οπαδοί της Σέλτικ το αντιμετώπισαν, διασκέδασαν πολύ με τους 24 βαθμούς.

«Το ανθρωπάκι μας λέει πόσα θα κερδίσει στη σειρά».

«Αυτός καθορίζει με πόσους προπονητές της Ρέιντζερς θα ταιριάξει».

Αυτός ήταν ο Άγγελος Ποστέκογλου. Πέντε χρόνια αργότερα, οι γονείς του άλλαξαν νόμιμα το όνομά του σε Άγγελος Ποστέκος, αλλά ποτέ δεν νοιάστηκε για τον Ποστέκο.

«Ήταν μόδα εκείνη την εποχή», έλεγε πριν από χρόνια, «να συντομεύω το όνομά σου αν ήσουν Έλληνας». “Ποτέ δεν μου άρεσε και δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Ήμουν περήφανος για το παρελθόν μου, αλλά όταν ήρθε η ώρα για το πρώτο μου διαβατήριο και την πρώτη μου άδεια οδήγησης, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι’ αυτό.”

Αποκλείοντας το θαύμα του ποδοσφαίρου να τελειώσει όλα τα ποδοσφαιρικά θαύματα, θα κερδίσουν πέντε στα έξι όταν η Σέλτικ θα παίξει με την Ινβερνές Καληδονία Γαϊδουράγκα στον τελικό του Κυπέλλου Σκωτίας τον επόμενο μήνα.

Το να κατακτά τόσους πολλούς τίτλους ο προπονητής της Σέλτικ δεν είναι κάτι καινούργιο, αλλά υπάρχει κάτι διαφορετικό σε αυτό.

Ο Ποστέκογλου δεν κληρονόμησε μια πρωταθλήτρια ομάδα που χρειαζόταν μικρές προσαρμογές όπως έκανε πριν από αυτόν ο Μπρένταν Ρότζερς. Τη σεζόν πριν αναλάβει ο Ποστέκογλου, ο σύλλογος είχε χάσει την προσφορά του για 10 συνεχόμενους τίτλους πρωταθλήματος κατά 25 πόντους και η μουσική διάθεση στη Σέλτικ ήταν ζοφερή.

Η Ρέιντζερς τους είχε αποκλείσει από το Κύπελλο Σκωτίας, η Ρος Κάουντι τους είχε αποκλείσει από το Λιγκ Καπ και υπήρξαν οργισμένες διαμαρτυρίες και πανό που ζητούσαν να πετάξουν κεφάλια. Ήταν τοξικό. Λεγεώνες οπαδών μίλησαν για την απογοήτευσή τους. Ένιωθαν δεδομένοι και αγνοημένοι.

Ο διευθυντής Neil Lennon απολύθηκε. Ο επί μακρόν CEO Peter Lowell έχει δηλώσει την πρόθεσή του να παραιτηθεί. Στη θέση του πήρε ο Ντόμινικ ΜακΚέι, ο οποίος άντεξε δύο μήνες και μετά έφυγε για αδιευκρίνιστους λόγους.

Για το μεγαλύτερο διάστημα, ο σύλλογος φλέρταρε τον Έντι Χάου. Περίμεναν και περίμεναν να συμφωνήσει να γίνει ο επόμενος μάνατζέρ τους, αλλά μήνες αργότερα, είπε όχι. Cue more Thunder υποστηρικτής.

Έχουν περάσει πάνω από 100 μέρες και η Σέλτικ είναι ακόμα χωρίς προπονητή. Οι έλικες ήταν σε θερμοπυρηνική λειτουργία. Χρειαζόταν μια γενική επισκευή για την κουρασμένη ομάδα – και γρήγορα. Η Σέλτικ χρειαζόταν μια εντελώς νέα ομάδα.

Μπαίνει ο Ποστέκογλου με την ήρεμη εστίαση και το ακλόνητο βλέμμα για τον παίκτη. Και πολύ γρήγορα, τα πράγματα άρχισαν να βγάζουν νόημα.

Τον τελευταίο χρόνο περίπου, εννέα σύλλογοι της Premier League «συνδέθηκαν» με ενδιαφέρον για τον Ποστέκογλου. Πόσο από αυτό ήταν πραγματικό και πόσο από τον καπνό ήταν ασαφές, αλλά ο Αυστραλός συζητείται.

Όλο και περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν τι έχει κάνει – οι εξαιρετικές υπογραφές του, το επιθετικό του στυλ, η σκληρή φύση της ομάδας του, το πνεύμα του στη δίνη του ποδοσφαίρου της Γλασκώβης – αλλά τα πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα, το πνεύμα του παίκτη, βρίσκονται στο πίσω ιστορία.

Θα μπορούσε να κερδίσει πολλά χατ-τρικ για τη Σέλτικ, αλλά τίποτα δεν ξεπερνά την ιστορία της άφιξής του στον σύλλογο εξαρχής.

Κάποτε είπε: «Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που πέρασαν οι γονείς μου». «Τι θα είχαν περάσει για να πάνε μια νεαρή οικογένεια στα μισά του δρόμου του κόσμου, σε ένα πλοίο 30 ημερών, σε μια χώρα όπου δεν μιλούν τη γλώσσα τους, δεν ξέρουν ψυχή, δεν ξέρουν ότι έχουν σπίτι, δεν έχουν δουλειά.

“Οι άνθρωποι λένε ότι πηγαίνουν σε άλλη χώρα για μια καλύτερη ζωή. Οι γονείς μου δεν είχαν καλύτερη ζωή, πήγαν στην Αυστραλία για να μου δώσουν ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή.”

Η αδερφή του, Λιζ, είναι πέντε ετών και θυμάται τους πρώτους μήνες στη Μελβούρνη. «Έφτασαν εδώ με μόνο δύο βαλίτσες και έπρεπε να φροντίσουν δύο μικρά παιδιά», θυμάται στο ντοκιμαντέρ της Age of Ange. «Ήταν δύσκολο για εκείνη [Voula, her mother]. Θυμάμαι πολλά βράδια να την άκουσα να κλαίει».

Ο πατέρας του Ποστέκογλου – ο Δημήτρης, πιο γνωστός ως Τζιμ – ήταν σκληρά εργαζόμενος. Ξύπνα νωρίς, σπίτι αργά, δεν έχει νόημα. Το ποδόσφαιρο ήταν η φυγή και η σωτηρία του.

Τις Κυριακές έφερνε τον γιο του στη South Melbourne Hellas, μια λέσχη που δημιουργήθηκε για Έλληνες μετανάστες. Το πρωί είχε εκκλησία και το απόγευμα ποδόσφαιρο. Αυτός ήταν ο ρυθμός της ζωής.

“Ως παιδί, ήθελα απλώς να ταιριάξω, δεν μου άρεσε απαραίτητα το γεγονός ότι ήρθα από άλλη χώρα και είχα ένα πολύ μεγάλο επώνυμο που κανείς δεν θα πρόφερε. Για ένα νεαρό αγόρι, ο καλύτερος τρόπος για να ταιριάξω είναι αθλητισμός», είπε ο Ποστέκογλου.

Το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι που έπαιζε, ήταν η μοναδική του ευκαιρία να συνδεθεί με τον πατέρα του, τον ήρωά του, όπως τον αποκαλούσε.

Σε αυτό το ντοκιμαντέρ, παρακολουθήστε τον να κοιτάζει τα κόμικς και τα παλιά βιβλία του. “Γι’ αυτό τα κράτησα. Μου θυμίζει πώς ήταν τα παιδικά μου χρόνια. Ζούσα πολύ σε έναν φανταστικό ποδοσφαιρικό κόσμο που δεν υπήρχε εδώ στην Αυστραλία.”

Υπάρχουν στιγμιότυπα από τις ποδοσφαιρικές του μέρες όπου καλεί τον Άγγελο και την Άντζι και μετά την Άντζε.

Αποσύρθηκε σε ηλικία 27 ετών λόγω τραυματισμού. Κέρδισε το Εθνικό Πρωτάθλημα Αυστραλίας (ο σπουδαίος Φέρεντς Πούσκας ήταν ο μάνατζέρ του) αλλά ήξερε πάντα στα κόκκαλά του ότι η προπονητική ήταν εκεί που βρισκόταν το μέλλον του.

Υπήρχε φόβος όμως. Και επιστρέφει ξανά στον πατέρα του. Κι αν δεν τα καταφέρει ως προπονητής; Κι αν αποτύχει; Αυτό ήταν το κανάλι του στον πατέρα του. “Τι σημαίνει αυτό για τον μπαμπά μου και εμένα; ​​Πώς μπορούμε να καλύψουμε το κενό;”

Δεν χρειαζόταν να αγχωθεί. Κέρδισε δύο εθνικά πρωταθλήματα ως προπονητής της Νότιας Μελβούρνης όταν όλοι είπαν ότι δεν μπορούσε.

Ο Τζεμ σπάνια το έλεγε στο πρόσωπό του —ένας άντρας της παλιάς σχολής που διστάζει να δείξει πάρα πολλά συναισθήματα— αλλά είπε στους συμμαθητές του πόσο περήφανο τον έκανε ο γιος του. Το Word επέστρεψε. Ήταν αρκετό.

Προπονήθηκε σε εθνικό επίπεδο ανηλίκων αλλά αυτό έφτανε στο τέλος του. Απολύθηκε, έπρεπε να πάει στην ελληνική τρίτη τάξη για να βρει δουλειά, μετά επέστρεψε στην Αυστραλία, χωρίς τίποτα. Ήταν τρομακτικές εποχές.

Με τη σύζυγό του, Γεωργία, μετακόμισε στην πεθερά του για έξι έως οκτώ μήνες. Τον κοιτάς καθώς γιορτάζει τώρα με τη γυναίκα και τα παιδιά του και ξέρεις ότι πέρασε από το μύλο για να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.

Ήταν αρχηγός της Brisbane Roar το 2009 και δημιούργησε αυτό που ορισμένοι βετεράνοι παρατηρητές λένε ότι είναι η καλύτερη ομάδα στην ιστορία του αγώνα της Αυστραλίας. Γρήγορο και έξαλλο ποδόσφαιρο, δεν σταματά ποτέ. Αυτή η φιλοσοφία δεν ξεκίνησε στη Γλασκώβη το 2021.

Κέρδισε το πρωτάθλημα το 2011 και το 2012, πήγε στη Melbourne Victory και στη συνέχεια στην εθνική ομάδα της Αυστραλίας, παρακολούθησε την ομάδα του να αγωνίζεται στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014, κέρδισε το Κύπελλο Ασίας το 2015, έχτισε ξανά την ομάδα και την οδήγησε ξανά στους τελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2018.

Η Ιαπωνία προειδοποίησε. Όχι μόνο κέρδισε τον τίτλο της J. League με τη Yokohama F. Marinos, αλλά απορρόφησε επίσης όλη τη γνώση στον κόσμο για την αγορά που θα αποδεικνυόταν εκπληκτικά χρήσιμη στην επόμενη δουλειά του – τη Celtic.

Πέθανε τώρα, αλλά ο Τζιμ Ποστέκογλου ήταν και θα είναι πάντα βασικός για τον γιο του.

«Η ρίζα και τα θεμέλια αυτού που είμαι δεν είναι πλέον δίπλα μου», έγραψε ο αρχηγός της Σέλτικ στο The Voice of the Sportsmen. “Πού είναι ο στόχος τώρα; Η φωνή του είναι στο κεφάλι μου. Η φλόγα που άναψε είναι ακόμα εκεί. Πρέπει να τιμήσω τη θυσία του.”

Όσο ενδιαφέρον κι αν είναι να ακούς τις σκέψεις του κάθε εβδομάδα για τους παίκτες και τα παιχνίδια, ο Ποστέκογλου δεν είναι ποτέ πιο συναρπαστικός από το να μιλάει για τα πράγματα που τον διαμόρφωσαν.

«Καταλαβαίνω τι είναι η τίμια δουλειά», είπε, λίγο αφότου έγινε μάνατζερ της Σέλτικ.

«Καταλαβαίνω τι είναι η θυσία και καταλαβαίνω τι σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια προνομιακή θέση όπως είμαι τώρα.

«Δεν θα το θεωρήσω δεδομένο γιατί ξέρω πόσο σκληρά δούλεψαν η μαμά και ο μπαμπάς μου. Έδωσαν όλη τους τη ζωή για να είμαι εδώ.

«Δεν αισθάνομαι ότι δουλεύω κάθε μέρα, νιώθω ότι ζω ένα όνειρο που ιδρύθηκε από τις θυσίες άλλων, ειδικά του πατέρα μου».

Αυτό είναι βαθύ και δυνατό και η δουλειά του Ποστέκογλου τον είδε να διπλασιάζεται την περασμένη σεζόν, ίσως και να τριπλασιάζεται αυτή τη σεζόν και ποιος ξέρει τι ώρα έχει απομείνει στη Γλασκώβη. Η ιστορία του συνεχίζεται.