Όπως τα λεωφορεία, περιμένεις μια ζωή και μετά έρχονται δεκάδες ταυτόχρονα. Όπως τα λεωφορεία, τα βραβεία για τις ιρλανδικές ταινίες αρχίζουν να πέφτουν, τι συμβαίνει με αυτά Anisherin από το Inisherin Και Αντίο Ιρλανδό Επιπλέον, άλλα βραβεία Bafta για το σενάριο και την υποκριτική, καθώς και υποψηφιότητες για Όσκαρ – είμαστε σίγουρα η γεύση του μήνα.
Ελα τώρα γελώντας αγόριμία από τις τέσσερις ιρλανδικές ταινίες που θα επιλεγούν για το 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στην Ελλάδα.
Ήδη νικητής του βραβείου Pull Focus για το καλύτερο νέο ιρλανδικό ντοκιμαντέρ το 2022, η είδηση μόλις έγινε γνωστό από αυτό γελώντας αγόρι (το οποίο είναι για ένα ποίημα του Brendan Behan) είναι ένας από τους φιναλίστ.
Είναι μια εξ ολοκλήρου ιρλανδική υπόθεση, σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και σκηνοθέτη Alan Gilsenan, παραγωγής της τοπικής εταιρείας παραγωγής Imagine Media για το ιρλανδόφωνο τηλεοπτικό κανάλι TG4.
Παρουσιάστηκε από τον αξιότιμο Ιρλανδό ελληνόφιλο ποιητή, Theo Dorgan, και παρήχθη από την Katharine Bird και τη Sheila Friel στο Μπέλφαστ.
Γράφτηκε από τον Brendan Behan προς έπαινο του Ιρλανδού επαναστάτη ήρωα Μάικλ Κόλινς, σε μετάφραση στα ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα και μελοποίηση του Μίκη Θεοδωράκη, η δυνατή φωνή της Μαρίας Φαραντούρη γελώντας αγόρι διάσημη στη χώρα της Στο Yelasto Paidiπου έγινε ύμνος στον αγώνα για τη δημοκρατία στην Ελλάδα.
Katharine Beard, παραγωγός του The Laughing Boy. παραδοσιακός μουσικός και μέλος των Hothouse Flowers Liam Ó Maonlaí. Η Ελληνίδα τραγουδίστρια Μαρία Βαραντόρη. Olean Piper, David Bauer; και τον ποιητή Theo Dorgan, που παρουσιάζει την ταινία
Άλλη μια υπέροχη ιδέα από την AUNTIE
Μπορείτε να πιστέψετε αυτό που προτείνει το BBC τώρα;
Ελπίζω να μην φτάσετε στη Βόρεια Ιρλανδία ή οι άνθρωποι στην κάμερα να φαίνονται «ιδρωμένοι και βρώμικοι».
Το να ντύνονται σαν να είχαν μόλις φύγει από ένα «φανταστικό δείπνο» είναι αηδιαστικό για το κοινό και όχι αυθεντικό σύμφωνα με τη Naga Nielsen, ψηφιακή διευθύντρια στο BBC News. Ελπίζει ότι φορώντας εσώρουχα θα εμπνεύσει περισσότερη εμπιστοσύνη στους θεατές. Δεν συμφωνώ.
Η μητέρα μου μου είπε κάποτε ότι μια ηλικιωμένη φίλη στο σπίτι της είπε πόσο πολύ μου άρεσε όταν την επισκεπτόμουν πολλές φορές την εβδομάδα και μου φαινόταν πάντα τόσο έξυπνη.
Την επισκέφτηκα ενώ ήμουν στην τηλεόραση αλλά συνειδητοποίησα ότι είχα μπει στον κόσμο της και έπρεπε να ντυθώ και να ενεργήσω ανάλογα. Νομίζω ότι αν είχα κάνει ρεπορτάζ από περιοχές που έχουν καταρρεύσει από τον πόλεμο, θα ήμουν πιο κατάλληλο να φορέσω μια στολή—ζεστασιά και ασφάλεια αντί της κομψότητας. Ο Νίλσεν πιστεύει ότι «οι τηλεθεατές είναι πιο πιθανό να εμπιστευτούν τους δημοσιογράφους αν εμφανίζονται αποπροσανατολισμένοι στο πεδίο».
Θυμάστε την κατακραυγή όταν η πολεμική ανταποκρίτρια Kate Addy υπέβαλε μια πληροφορία όταν φορούσε μικροσκοπικά μαργαριταρένια σκουλαρίκια;
Μπορείτε πραγματικά να δείτε τις αλλαγές. Προπονητές, μπλουζάκια, ζιβάγκο και κολάν —για άνδρες όσο και για γυναίκες— αλλά προσέξτε τον μετεωρολόγο Thomas Schaffernaker που ανεβάζει το casual chic σε νέο επίπεδο.
Ο καλλιτέχνης Alan Quigley με τα ασπρόμαυρα σχέδιά του με τοπικούς διάσημους χαρακτήρες που εκτίθενται στο Monico’s Bar, στην οδό Lombard του Μπέλφαστ, απεικονίζονται με τον διευθυντή Declan Martin. Φωτογραφία του Mal McCann.
Αυτό το στυλό είναι υπέροχο
Μπορεί το Χόλιγουντ να έχει το δικό του Walk of Fame, αλλά η Lombard Street του Μπέλφαστ έχει το δικό του Τείχος της Δόξας του Alan Quigley.
Αυτός ο παραγωγικός καλλιτέχνης έχει ήδη το Quigley Room στο Merchant Hotel όπου κρέμεται το βραβευμένο πορτρέτο του Alex Hurricane Higgins – και τώρα έχει έναν τοίχο στο Monico Bar στην οδό Lombard Street καλυμμένο εξ ολοκλήρου με ασπρόμαυρα γκράφιτι διάσημων ηθοποιών και καλλιτεχνών από το Van Morrison στον James Nesbitt – υπάρχουν 23 στο σύνολο Μέχρι τώρα.
Βαν Μόρισον
Χρησιμοποιώντας μαύρο ινδικό μελάνι, μολύβι γραφικών και biro, αποτυπώστε τον χαρακτήρα αυτών των θεμάτων. Αυτό είναι το στυλ του ίδιου του Quigley, η ερμηνεία του για τα αστέρια, τους ζωντανούς και τους νεκρούς, και βρίσκεται σε παραγωγή τους τελευταίους δύο μήνες.
Ο ίδιος πιστώνει το στυλ και τα ταλέντα του στον γνωστό Ιρλανδό καλλιτέχνη Dan O’Neill, τον οποίο γνώρισε σε μια παμπ του Μπέλφαστ το 1973.
“Άρχισα να δουλεύω με κηρομπογιές, δουλεύοντας με οτιδήποτε μπορούσα στα χέρια μου, συμπεριλαμβανομένης της ταπετσαρίας. Δυστυχώς, με τόση εστίαση και ώρες εργασίας υπό γωνία, ανέπτυξα ίνωση στον λαιμό και την πλάτη μου, οπότε τώρα πρέπει να σχεδιάσω ένα επίπεδη σανίδα.»
Δεν είναι περίεργο που καταπονεί το σώμα του, ξεκινώντας τη δουλειά στις 9:30 το πρωί, πίνοντας καφέ ή πράσινο τσάι στη μέση του πρωινού, τρώγοντας ένα γεύμα στις 4 το βράδυ και μετά δουλεύοντας μέχρι το βράδυ.
Αυτήν τη στιγμή, παρακολουθεί ένα ατομικό σόου, το πρώτο του εδώ και 40 χρόνια, καθώς και μια παραγγελία για πορτρέτα που λέει ότι του άρεσε, αν και η ανάθεση εγγράφων αυτών των διάσημων προσώπων ήταν μια πρόκληση.
Το αγαπημένο του πρόσωπο είναι ο Ian McElhinney, ο οποίος σύντομα θα ενταχθεί στο δράμα του UTV Δεν ξεχάστηκαν, και λατρεύει την τελευταία του δουλειά για τον Gary Lightbody του Snow Patrol. Δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες εκτός και αν μετρήσετε τη Mae McFetridge…
Παρόλο που οι φωτογραφίες του μπορούν να φτάσουν χιλιάδες λίρες σήμερα, ο Άλαν ξεκίνησε την επαγγελματική του ζωή ως φωτογράφος πορτρέτων, εστιάζοντας στην αποκατάσταση.
Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε ως make-up artist στα Hammer Studios στο Λονδίνο, παίζοντας κιθάρα με μερικά από τα κορυφαία συγκροτήματα σόου της δεκαετίας του 1960 και του 1970.
Δεν είχε επίσημη εκπαίδευση τέχνης, αλλά το ταλέντο που επέδειξε στο σχολείο καλλιεργήθηκε και ενθαρρύνθηκε από τον O’Neill και σήμερα τα θέματά του είναι πολυάριθμα και ποικίλα – κυρίως γνωστά για τους ιρλανδικούς πίνακές του με φιγούρες και τοπία που κρέμονται σε γκαλερί και ιδιωτικές συλλογές στην Ιρλανδία , Αμερική, Καναδάς, Λονδίνο και Ισπανία. και στο Padstow Cornwall, με έναν από τους πιο ένθερμους θαυμαστές του, τον σεφ Rick Stein.
Αλλά το στυλό και το χαρτί του δεν είναι μακριά – και τα πρόσωπα που τον γοητεύουν.