Crabopolis Review – IGN
Το Krapopolis κάνει πρεμιέρα με δύο επεισόδια στις 24 Σεπτεμβρίου στο Fox. Αυτή είναι μια κριτική χωρίς spoiler για τα τρία πρώτα επεισόδια.
Στα χαρτιά, όταν ανακάλυψα ότι ο Dan Harmon (Community, Rick and Morty) είχε δημιουργήσει μια νέα κωμωδία κινουμένων σχεδίων για ενήλικες, το Crabopolis, με ένα τρίο από μερικούς από τους αγαπημένους μου Βρετανούς κωμικούς – Richard Ayoade, Matt Berry και Hannah Waddingham – έγινε ένα κέρδος Υψηλή αμεσότητα. Επίπεδα διέγερσης. Αλλά η Crabopolis δεν αποδίδει τις δυνατότητές της. Από το αρχαιοελληνικό σκηνικό μέχρι τις εκπληκτικά βίαιες ιστορίες, τίποτα για την Krapopolis δεν φαίνεται ιδιαίτερα νευρικό ή σχετικό. Ακόμα κι αν είστε κάποιος που αγαπά την ελληνική μυθολογία, η υπόθεση της παράστασης φαίνεται κλισέ και πολύ προσαρμοσμένη σε ένα ευρύ κοινό, που απευθύνεται σε σπασίκλες και μελετητές της ελληνικής μυθολογίας. Εκτός από το αστέρι Waddingham, που κλέβει απόλυτα την παράσταση ως η ναρκισσιστική θεά Deleria, η Crapopolis έχει μια δυσοίωνη αρχή ως μια από τις λιγότερο επηρεαστικές προσπάθειες του Harmon εδώ και αρκετό καιρό.
Το «All Hail the Goddess of Likeability» ανοίγει τη σειρά ρίχνοντας το κοινό στο ελληνικό βαθύ τέλος. Αν δεν έχετε ανοίξει ένα Book of Legends εδώ και καιρό, υπάρχει λίγη καμπύλη εκμάθησης στην ανακάλυψη των χαρακτήρων και της δυναμικής ισχύος τους στη φανταστική πόλη της Crabopolis. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει αρχική σειρά τίτλου που να εξηγεί την υπόθεση της παράστασης, τα πρώτα λεπτά της Krapopolis απαιτούν από το κοινό να γνωρίζει τι εννοείται.
Τα βασικά είναι ότι ο Tyrannis (Ayoade) είναι ο εξαιρετικά εμμονικός βασιλιάς της ευημερούσας, αλλά ακόμα απομονωμένης, πόλης της Krapopolis. Ως θνητός γιος της θεάς Deleria (Waddingham) και του τέρατος Manticore —μισός manticore, μισός Κένταυρος, δηλαδή άνθρωπος συν λιοντάρι και σκορπιός συν άλογο—schlub (Perry), ο Tyranis θέλει απελπισμένος να ξεφύγει από τους υδραυλικούς τρόπους των γονιών του. . Και οδηγεί τους ανθρώπους του με το βλέμμα προς μια μεγάλη κληρονομιά. Στόχος του είναι να δημιουργήσει έναν πολιτισμό βασισμένο στην καινοτομία και την επιστήμη, αλλά όλοι όσοι συνδέονται μαζί του το κάνουν σχεδόν αδύνατο.
Για την οικογένεια Tyrannis, ο Harmon κατασκευάζει ένα καστ δυσλειτουργικών χαρακτήρων που συχνά βασίζονται στο καθιερωμένο στυλ των καλλιτεχνών τους. Ο Ayoade μας δίνει έναν κλαψούρισμα, κλαψουρισμένο βασιλιά που έχει ευφυΐα αλλά δεν έχει το χάρισμα του πατέρα του. Ως Schlupp, ο Perry υποδύεται τον κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας «υπερσεξουαλικό άνδρα» που αγνοεί ως επί το πλείστον οτιδήποτε δεν έχει καμία σχέση με τα γεννητικά του όργανα. Η καταπληκτική (Παμ Μέρφι) είναι ο μυς, η παράξενα δυνατή αδερφή του Τυράννις που απολαμβάνει να χτυπά πρώτα κεφάλια, αποφεύγοντας αργότερα. Half-schlub/half-mermaid, ο Ιππόκαμπος (Duncan Trussell) είναι ένας νεοσύστατος επιστήμονας με κοντό σύντηξη κολλημένος με ένα κεφάλι ψαριού σε ένα μπολ και ένα δίποδο σώμα.
Χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα της παρέας είναι το υπέροχο στρατόπεδο Waddingham και τα πολύ αστεία Deliria. Η σταρ του Ted Lasso καταφέρνει να πάρει ακόμα και τις πιο συνηθισμένες γραμμές και να τις λυγίσει στην κωμική της θέληση. Ξεσπώντας σε κάθε σκηνή σαν ένα τσουνάμι που αναζητά την προσοχή, η Deliria είναι εντελώς εγωίστρια και δεν νοιάζεται για τους ανθρώπους εκτός κι αν χτίζουν τους μεγαλοπρεπείς ναούς της, ωστόσο ανυπομονείς να εμφανιστεί και να δώσει λίγη ενέργεια που χρειάζεσαι. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι κανένας άλλος χαρακτήρας στην Krapopolis δεν ταιριάζει με αυτήν την ενέργεια. Η παράσταση εξαφανίζεται όταν η Ντελέρια δεν είναι κοντά. Η Waddingham έχει επίσης μια έμφυτη ικανότητα να παίρνει τα κλισέ του χαρακτήρα της και να τα μετατρέπει σε κάτι νέο, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει με τη συγγραφή ή άλλες εκπομπές. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άλλοι ηθοποιοί δεν είναι αστείοι, δεν είναι Αστεία κραιπάληΑυτό βγάζει την παράσταση από την κωμωδία.
Από την άποψη της ιστορίας, αυτός δεν είναι ο Harmon στην πιο φιλόδοξη κατάσταση. Στα τρία επεισόδια που προβλήθηκαν στους κριτικούς, είναι ξεκάθαρο ότι το αρχαιοελληνικό υπόβαθρο επιλέχθηκε ως παιδική χαρά για να δώσει στον δημιουργό και τους συγγραφείς του την ευκαιρία να έχουν μια σύγχρονη συζήτηση για θέματα όπως ο Δούρειος Ίππος ή οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Στο “The Stuperbowl”, ο Stupendous μετατρέπει ακούσια τη ρίψη βράχου σε ένα βίαιο παιχνίδι που μοιάζει με ποδόσφαιρο που εμπνέει αιμοδιψή πλήθη. Την περίοδο εκείνης της παράστασης, κάθε σύγχρονο αθλητικό τελετουργικό που γνωρίζουμε σήμερα – από αθλητικούς σχολιαστές μέχρι το κύμα – «εφευρέθηκε» με μια αναχρονιστική ανατροπή. Είναι αστείο μερικές φορές, αλλά υπάρχει μια υπερβολική εξάρτηση από τα gags που αισθάνονται κουρασμένοι και δεν προκαλούν έκπληξη. Υπάρχει επίσης μια πολύ κωμική δομή στα σχέδια του Tyrannis που γίνονται γρήγορα φόρμουλες.
Η Κραμπόπολη είναι επίσης φρικτά βίαιη. Η παρουσία ανθρώπων, θεών και τεράτων μαζί οδηγεί σε αχαλίνωτες επιθέσεις, παραστατικούς φόνους και τυχαίους θανάτους που φαίνεται σαν να στοχεύουν να κάνουν αυτό που πέτυχε ο Monty Python πριν από περισσότερα από 50 χρόνια, αλλά δεν φτάνουν στα ίδια κωμικά ύψη. . Ανάλογα με τις δεξιότητες των καλεσμένων σταρ, μερικά από αυτά τα κομμάτια προσγειώνονται καλύτερα από άλλα. Ο King Askill του Keith David είναι έκπληκτος καθώς ένας δολοφόνος ηγέτης που γίνεται φίλος του Tyrannis, και η Athena της Amber Stevens West, που έχει μια συνεχή διαμάχη με την Deliria, ξεχωρίζει.
Ομολογουμένως, σχεδόν όλες οι νέες εκπομπές χρειάζονται μια πασαρέλα μερικών επεισοδίων για να βρουν τη φωνή και τον ρυθμό τους, και αυτό συμβαίνει με το Krapopolis. Ωστόσο, αυτό που παρουσιάζεται δεν είναι αληθινή καινοτομία στα κινούμενα σχέδια, οπτικά ή κωμικά. Όταν έχετε ανταγωνισμό όπως το Star Trek: Lower Decks ή ακόμα και η αναβίωση του Futurama, που αμφότερα παρεμβάλλουν με επιτυχία τα σημερινά παράλογα μέσα σε ρυθμίσεις περιόδου φαντασίας, πρέπει να αναβαθμίσετε το παιχνίδι σας. Μένει να δούμε αν η Crapopolis θα καταφέρει να φτάσει εκεί.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”