ΜΤα εστιατόρια που λειτουργούν από ιδιοκτήτες δεν πωλούνται – κλείνουν. Η επωνυμία ανήκει στους χειριστές, οι οποίοι σπάνια κατέχουν την ακίνητη περιουσία που κατέχει η επιχείρηση. Όταν έρθει η ώρα να φύγουν, το μόνο που έχουν να πουλήσουν είναι τα ντουλάπια της κουζίνας και ένα μέρος της μίσθωσης. Είναι πολύ πολύτιμο για τους αγοραστές. Όμως κάθε τόσο χτυπάει κεραυνός. Χρειάζεται κλίμακα, πολλαπλά κέντρα κέρδους και τύχη.
Ο Angelo Giovannis δραστηριοποιείται στο χώρο των ιατρικών συσκευών εδώ και δεκαετίες. Όμως μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου οι γονείς του είχαν εστιατόρια. «Ορκίστηκα ότι δεν θα μπω σε αυτό», γέλασε.
Άφησε ιατρικές συσκευές το 2016 και ίδρυσε τον Giovanni’s για να «επενδύσει σε μένα». Άτακτο Έλληνα, το οποίο τελικά εξελίχθηκε σε δύο τοποθεσίες του St. Paul και ένα άλλο Minneapolis Skyway. «Ήταν κάπως νοσταλγικό», θυμάται. Όμως, παρά τις «δύο καλές δυνατές ελληνικές εκκλησίες», λέει, οι Δίδυμες Πόλεις δεν έχουν «καμία σύγχρονη αναπαράσταση του ελληνικού φαγητού».
Αυτοχρηματοδοτήθηκε, του έδωσε ένα χρόνο και απέδωσε. Τα εστιατόρια ανέπτυξαν μια ακμάζουσα λειτουργία catering και μια σειρά παντοπωλείων με βουτιές.
«Η στρατηγική μου είναι να μην ξεφύγω από αυτό πολύ σύντομα». Αλλά έφυγε, Πωλήθηκε σε δύο νέους (αλλά όχι Έλληνες) επιχειρηματίες τον Ιούνιοπου μετονόμασε την επιχείρηση Πικάντικη φέτα Και βάλε μια περιστροφή στη Μέση Ανατολή.
Μόλις στα 47 του, όταν γεννήθηκε ο Natty Greek το 2017, ο Giovannis δεν σχεδίαζε να τα παρατήσει μετά από πέντε χρόνια, θέλοντας αντίθετα να «χτίσει ένα μοντέλο που θα μπορούσε να αντιγραφεί ευρέως, ίσως και να ανήκει». Αλλά η πανδημία άλλαξε τα πάντα, κλείνοντας εστιατόρια ξανά και ξανά το 2020 και το 2021. Το catering, βασικός πυλώνας των κερδών, δεν έμεινε χωρίς τίποτα γιατί κανείς δεν φιλοξενούσε Big Fat ελληνικούς γάμους.
«Ήταν οι αχυράνθρωποι που έσπασαν την πλάτη της καμήλας», εξηγεί. «Ο κλάδος μας έχασε πολλά καλά, νεαρά ταλέντα κατά τη διάρκεια του Covid – δεν επέστρεψαν ποτέ. Η βιομηχανία έχασε τους ροκ σταρ, τους μελλοντικούς συνεργάτες και τους ηγέτες της. Επέστρεψα στη δράση. Ήμουν κουρασμένος.
Με ηλικιωμένους γονείς στην Ελλάδα και ένα λεπτό παγκάκι στο Σεντ Πολ, ο Τζιοβάνι ξεκίνησε μια διετή αποτυχία που τελείωσε με την απόφασή του να φύγει. Λέει ότι βγήκε με περισσότερα από το σύνολο, κάτι που είναι περισσότερο από ό,τι λένε πολλοί άνθρωποι του κλάδου την τελευταία μέρα.
Διαβάστε περισσότερα από αυτό το τεύχος
«Δεν είμαι συνταξιούχος. Θέλω να συμβουλεύσω άλλους στον κλάδο», λέει. «Αλλά ήμουν λίγο αφελής. Δεν θα επιστρέψω ποτέ και θα ξεκινήσω άλλο εστιατόριο.
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”