Five Cent Cinema: The Fabelmans

«Αν σταματήσεις να κάνεις ταινίες, θα ραγίσει την καρδιά της μητέρας σου». – Μπένι

Η τελευταία προσπάθεια του Στίβεν Σπίλμπεργκ να επαναφέρει τους ανθρώπους στις αίθουσες είναι ένας φόρος τιμής στη δημιουργία ταινιών: η όχι και τόσο λεπτή αυτοβιογραφική αφήγηση του πώς γοητεύτηκε με τις κινηματογραφικές ταινίες. Οι εναρκτήριες σκηνές ενός φοβισμένου 6χρονου αγοριού που οδηγούν οι γονείς του στην πρώτη του παράσταση, “The Greatest Show on Earth” (1952). Ο πατέρας του του εξηγεί με μανία τις περιπλοκές του πώς οι ακίνητες λήψεις μετατρέπονται σε δράση μπροστά στα μάτια μας. Η μητέρα του εκφράζει συγκινημένη τον συναισθηματικό ενθουσιασμό που τον περιμένει. Αυτές, με λίγα λόγια, είναι οι συνεισφορές του μπαμπά/Μπερτ (Πωλ Ντάνο) και της μαμάς/Μίτζι (Μισέλ Γουίλιαμς), στον μικρό Σάμι Φάμπελμαν: η μία είναι η καλλιτεχνική πλευρά και η άλλη η τεχνική. Ο ορισμός της ιστορίας είναι αυτή η ώθηση και η έλξη μεταξύ της πρακτικότητας (ο πατέρας περιγράφει το ενδιαφέρον του γιου του ως «χόμπι» και λέει, «Πρέπει να φτιάξεις κάτι που χρειάζονται οι άνθρωποι») και το καλλιτεχνικό: «Μην το πεις στον μπαμπά σου, ” λέει η μαμά, καθώς ο Sammy καταγράφει στο σελιλόιντ ένα τρακάρισμα που έκανε με το σετ του τρένου Electric, “Θα είναι η μυστική ταινία μας – μόνο η δική σου και η δική μου.”

Αν και η εξέλιξη του Sammy είναι φαινομενικά ως σκηνοθέτης, είναι η απογοητευμένη καριέρα στο πιάνο και η ερωτική ζωή του Mitzi που κυριαρχούν σε αυτήν την ιστορία μητέρας-γιου, ένα οικογενειακό δράμα που διαδραματίζεται σε τοποθεσίες από την Ανατολική Ακτή μέχρι το Φοίνιξ και τη Βόρεια Καλιφόρνια. Ο Sammy, γνωστός και ως Spielberg, του οποίου η βιογραφία είναι τόσο γνωστή που είναι λογικό κινηματογραφικά να διώχνει το άγχος από την ταλαντούχα, απογοητευμένη μητέρα του. Ή θα μπορούσε να είναι ότι ο ρόλος και η ερμηνεία του Williams θα μπορούσαν να επισκιάσουν την παραγωγή. Ο μεταμεσονύκτιος χορός με τα εσώρουχά της, το κυνηγητό με ανεμοστρόβιλους με τα παιδιά στο αυτοκίνητο, το δείπνο σερβιρισμένο σε χάρτινα πιάτα και μαχαιροπίρουνα για να προστατεύουν τα χέρια της από το πιάνο («δοκιμάζοντας αστεία πράγματα με πλαστικά πιρούνια»), λέει η πεθερά της , και άλλοι hi-jinks κρατούν το φακό εστιασμένο πάνω της. Η Williams φωτίζει την οθόνη με την παθιασμένη και ριψοκίνδυνη προσωπικότητά της.

Ο παραγωγικός σκηνοθέτης (με σχεδόν 60 χρόνια για να ολοκληρωθεί) είναι πρόθυμος να μας πει τι μπορεί να κάνει η ταινία — και τι μπορεί να κάνει ο Σπίλμπεργκ με την ταινία. Μπορεί να είναι και δραματικό και τρομακτικό (η εμπειρία ενός 6χρονου με την πρώτη του ταινία [we took our then 2-year-old to “Meet Me in Saint Louis,” with plenty of granola, and he ended up in the business]) Τα συναισθήματα μπορεί να ξεσηκωθούν (ένας έφηβος Σπίλμπεργκ διοχετεύει έναν φίλο τόσο επιδέξια που ο ερασιτέχνης ηθοποιός που πρωτοεμφανίζεται συνεχίζει να περπατά στην έρημο πολύ αφότου η κάμερα σταματήσει να κυλάει). Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ιατροδικαστικό εργαλείο, δηλαδή για να μάθετε τι πραγματικά συμβαίνει. Και το πιο σημαντικό, όπως δείχνει ο Σπίλμπεργκ, μπορεί να αποκαλύψει την ουσία ενός ανθρώπου.

Ένα στοιχείο της πλοκής περιστρέφεται γύρω από τη Mitzi και την έλξη της για την Penny (έναν συγκρατημένο Seth Rogen), έναν οικογενειακό φίλο που ζει μαζί τους. Είναι ένα αξιοθέατο που ο Sammy ανακαλύπτει μόνο όταν επεξεργάζεται τους τροχούς του. Το «Blow Up» (1966) του Αντονιόνι έφερε τις ταινίες στο σπίτι. Ο οραματιστής Sami καταγράφει την προσωπικότητα ενός ατόμου με τον τρόπο που την καταγράφει η κάμερά του. η μητέρα του, σε μια περίπτωση, σε σημείο να τον κυριεύει η συγκίνηση. Σε ένα άλλο, ενώ παρακολουθούσε ένα μεγάλου μήκους κλιπ για τον χορό του γυμνασίου του, κινηματογραφεί τον εξαιρετικά όμορφο – και σχολικό νταή και τράνταγμα (Logan Hall) – τόσο καλό που ο τύπος καταρρέει υπό την πίεση της εικόνας του Έλληνα θεού του στην οθόνη.

Σε σενάριο από κοινού από τον Σπίλμπεργκ και τον Τόνι Κούσνερ (οι οποίοι έχουν συνεργαστεί σε πολλά σενάρια μαζί, συμπεριλαμβανομένου του πρόσφατου “West Side Story”), πολλές σκηνές είναι υπερβολικά καθορισμένες ή βασίζονται σε καρικατούρες. Η πολύ χριστιανή φίλη (Chloe East), που κάνει τον Sammy να προσευχηθεί μαζί της πριν τον πηδήξει στο κρεβάτι της, είναι και ξεκαρδιστική και εντελώς εξωπραγματική. Ο Ντέιβιντ Λιντς ως Τζον Φορντ σε μια τελευταία σκηνή είναι διασκεδαστικός, αλλά και γελοίος. Ο Judd Hirsch είναι ο ξεχαρβαλωμένος γέρος θείος που πηγαίνει για μια επίσκεψη για να εξηγήσει στον Sammy ότι πρέπει να εγκαταλείψει την οικογένειά του και να ακολουθήσει τα δημιουργικά του ένστικτα. Ο θείος Μπόρις επιμένει, “Η τέχνη δεν είναι παιχνίδι! Η τέχνη είναι τόσο επικίνδυνη όσο το στόμα ενός λιονταριού. Θα σου δαγκώσει το κεφάλι.” Το να βλέπεις αυτά τα ονόματα του Χόλιγουντ να παίζουν τα πράγματα τους είναι σίγουρα διασκεδαστικό. Και ο Gabriel LaBelle είναι ο τέλειος Sammy Fabelman: μια διασταύρωση σπασίκλας και αδελφής ψυχής.

Το βιβλίο επανεξετάζει επίσης την επιδίωξη του αντισημιτισμού του Σπίλμπεργκ, που για αυτόν είναι τόσο προσωπική όσο και καθολική. Ήταν ένα ημιτελές θέμα στο «Poltergeist» (1982, ο Σπίλμπεργκ ήταν ένας από τους σεναριογράφους) και προφανές στη «Λίστα του Σίντλερ» (1993) και στο «Μόναχο» (2005, επίσης με τον Κούσνερ). Σε αντίθεση με την αντιμετώπιση αυτού του θέματος σε αυτές τις ταινίες, εδώ ο αντισημιτισμός των μαθητών του Λυκείου είναι ένας άλλος χαρακτηρισμός που σε δέρνει.

Ο Σπίλμπεργκ κάνει όλες τις στάσεις του Χόλιγουντ για να κάνει το μυθιστόρημά του Roman ελκυστικό σε όσους διστάζουν να επιστρέψουν στους κινηματογράφους. Τα πλάνα του πλήθους που παρακολουθούν τη μεγάλη οθόνη – τεράστιοι θαυμαστές που κάθονται κοντά – είναι νοσταλγοί των παλιών και ευσεβών πόθων. Αυτός και ο Κούσνερ ξέρουν πώς να πουν μια καλή ιστορία, και ξέρει πώς να την κινηματογραφήσει. Θα μπορούσε κανείς να ελπίζει σε μια λιγότερο τυποποιημένη και, ναι, πιο δημιουργική προσπάθεια. Αλλά αυτό δεν προσπαθεί να είναι το «The Fabelmans» (ένας πολύ ανακριβής τίτλος). Είναι απλώς ντεμοντέ ταινίες του Χόλιγουντ. Όχι λιγότερο από αυτό, αλλά όχι περισσότερο.

Ημερομηνία: 2022

Αστέρια: 3 (από 4)

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ

Πρωταγωνιστούν: Gabrielle Labelle, Michelle Williams, Paul Dano, Seth Rogen, Judd Hirsch, David Lynch, Chloe East, Logan Hall

Χώρα: ΗΠΑ

αγγλική γλώσσα

Διάρκεια: 151 λεπτά

Άλλα βραβεία: 3 βραβεία, συμπεριλαμβανομένου του People’s Choice Award για την καλύτερη ταινία από το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, και άλλες 3 υποψηφιότητες μέχρι στιγμής.

Διαθεσιμότητα: στα θέατρα τώρα? streaming στις 13 Δεκεμβρίου. Βλέπουμε Απλώς παρακολουθήστε εδώ Για μελλοντική διαθεσιμότητα μετάδοσης.

ΚΥΡΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ακόμα και ως έφηβος, ο Sammy (ο LaBelle υποδύεται τον χαρακτήρα του Spielberg), είναι ένας καταξιωμένος σκηνοθέτης, εδώ στην έρημο κοντά στο σπίτι του στην Καλιφόρνια.

Διαβάστε όλες τις κριτικές για το Five Cent Cine από 2 κριτικούς κινηματογράφου