“Είσαι βρώμικος”
Οι συνθήκες ζωής για τα ορφανά, ειδικά για τις μειονότητες, ήταν πάντα μάλλον άθλιες, αλλά η πανδημία φαίνεται να έχει τελειώσει ακόμη και την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης γι’ αυτά. Η Seemonta Halder παραδίδει αυτό το μήνυμα σε τόσο σύντομη διάρκεια 18 λεπτών, με ένα ύφος λεπτό αλλά και έντονο και απόλυτα ρεαλιστικό.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τρία αδέρφια που φαίνεται να ξεπερνούν τον εαυτό τους και διαδραματίζεται σε τρεις ημέρες. Οι τρεις τους κουβαλούν έναν άρρωστο γέρο και την οικογένειά του, που τους δίνουν είκοσι ρουπίες την ημέρα για να τους βοηθήσουν. Χρησιμοποιούν τα χρήματα για να αγοράσουν αλατισμένο ρύζι από το τοπικό κατάστημα, αλλά ο ιδιοκτήτης εκεί δεν θέλει να κάνει τίποτα μαζί τους, αποφεύγοντας εντελώς ακόμη και να το αγγίξει. Ωστόσο, παίρνουν τα χρήματά τους, τα οποία με την πάροδο του χρόνου μειώνονται, καθώς ο πληθωρισμός οδηγεί σε υψηλότερες τιμές. Αν δεν έφτανε αυτό, στο δρόμο τους πέρα δώθε από τη μικρή καλύβα που είναι χτισμένη στους πρόποδες ενός απομονωμένου δέντρου στέκονται στη μέση ενός χωραφιού που ζουν, εκφοβισμένοι από άλλα παιδιά, σε μια εκδήλωση που ενισχύει το γεγονός ότι ήταν παρίες.
Η μεγαλύτερη αδερφή φροντίζει τα μικρότερα αδέρφια της απουσία των γονιών τους που έχουν φύγει εδώ και καιρό. Ο μικρός αδερφός μερικές φορές ονειρεύεται ότι η μητέρα τους εργάζεται στους ορυζώνες καθώς πηγαίνουν προς το μέρος της. Κρατώντας ένα πακέτο «αλατισμένο ρύζι» φωνάζει. Και οι τρεις τους ψαχουλεύουν μέσα από δέντρα αναζητώντας φρούτα και γενικά ζουν στο έλεος της Μητέρας Φύσης. Ωστόσο, αυτή η πενιχρή ζωή φαίνεται να πλησιάζει στο τέλος της, καθώς η πανδημία αλλάζει προτεραιότητες, τα εργοστάσια και το σκυρόδεμα καταπίνουν τα χωράφια.
Η Seemonta Halder σκηνοθετεί μια μάλλον θλιβερή ταινία, η οποία δείχνει εύγλωττα ότι οι αλλαγές που επέφερε ο Covid, αλλά και η απληστία και η συνεχής επέκταση των αστικών περιβαλλόντων, έχουν μια μάλλον καταστροφική επίδραση στα «κατώτερα επίπεδα» της κοινωνίας, που βρίσκονται ουσιαστικά χωρίς οποιοσδήποτε Ένας τρόπος για να συνεχίσετε να ζείτε, καθώς πράγματα που μπορείτε να αποκτήσετε ελεύθερα (από τη φύση) ή τουλάχιστον φθηνά, σταδιακά εξαφανίζονται. Το ότι τα παιδιά φαινομενικά ξέρουν την αλήθεια βαθιά μέσα τους και ότι έχουν υποκύψει στη μοίρα τους είναι ακόμη χειρότερο σε αυτή την περίπτωση, με το βλέμμα του Halder κάπως σκληρό, αλλά και ρεαλιστικό στην παρουσίασή του, με τις μεγεθύνσεις στα μάτια των παιδιών ιδιαίτερα συγκλονιστικές.
Συνολικά, η κινηματογράφηση, επίσης του Χάλντερ, είναι μια από τις καλύτερες πτυχές της ταινίας, με αναλογία 4:3, αρκετά καλογυρισμένες νυχτερινές σκηνές, κακές εργοστασιακές στοίβες και μακρινά πλάνα. Ιδιαίτερα ευχάριστο στο μάτι κατά την επικοινωνία των σχολίων που ήθελε να κάνει, και έτσι έγινε αναπόσπαστο μέρος της αφήγησης. Το μοντάζ προσθέτει μια αίσθηση σύγχυσης που λειτουργεί καλά και εδώ, ενώ η ταινία διαρκεί λίγο περισσότερο από 18 λεπτά και σε καμία περίπτωση δεν είναι ευπρόσδεκτη και δεν φαίνεται να χρειάζεται να τελειώσουν πρόωρα.
Το “Gray Solar Game” είναι ένα εξαιρετικό σύντομο παιχνίδι, καλοφτιαγμένο και εύγλωττο στα σχόλιά του, και συνολικά, είναι μια πραγματική απόλαυση για παρακολούθηση.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”