Hπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες – Ιρανός πατέρας και γιος αναπαριστούν την ιστορία τους για Ούγγρους πρωτοπόρους θεάτρου

Σε ένα μεταλλικό μπολ με ένα μικρό παράθυρο με θέα στο συρματόπλεγμα, ο Abuzar Soltani ζωγραφίζει μια εικόνα ενός ψαριού ενώ ο 10χρονος γιος του Armin κάθεται εκεί κοντά. Χτύπησα τον τοίχο και ένας από τους φρουρούς φώναξε: “Γιατί δεν επιστρέφετε στη Σερβία; Γιατί δεν επιστρέφετε στο Ιράν;”

Ευτυχώς, αυτή δεν είναι η λεγόμενη «ζώνη διέλευσης» στα νότια σύνορα της Ουγγαρίας, όπου ο Άρμιν πέρασε γενέθλια σε κλειστό στρατόπεδο και ο πατέρας του γύρισε μια ταινία μικρού μήκους που ονομάζεται «ΨάριΓια να κρατήσει το κέφι του αγοριού.

Ο Ιρανός πατέρας και γιος ζουν τώρα ελεύθερα στην Ουγγαρία, παίζοντας το ρόλο τους σε μια θεατρική παραγωγή για τις εμπειρίες των προσφύγων.

«Είμαι πολύ χαρούμενος που μέσα από αυτό το έργο μπορώ να πω επιτέλους την ιστορία μας σε ένα ουγγρικό κοινό», λέει ο 39χρονος Αμπουζάρ, ερασιτέχνης καλλιτέχνης και πρώην διευθυντής δημοσίων σχέσεων του νοσοκομείου από το Ισφαχάν.

Και η ιστορία τους είναι εξαιρετική.

Όταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποφάσισε τον Μάιο του 2020 ότι η διατήρηση αιτούντων άσυλο στις δύο συνοριακές ζώνες διέλευσης της Ουγγαρίας συνιστούσε παράνομη κράτηση, ο Αμπουζάρ και ο Αρμέν μεταφέρθηκαν σε ανοιχτό κέντρο για αιτούντες άσυλο. Από εκεί θα μπορούσαν να είχαν μετακομίσει σε άλλες χώρες, όπως έκαναν πολλοί πρώην κρατούμενοι. Ωστόσο, επέλεξαν να μείνουν στην Ουγγαρία, τη χώρα που τους κράτησε κλειστούς και, όπως το είπε ο Αμπού Νταρ, να νιώθουν «σαν τα ψάρια σε ένα ενυδρείο». Γιατί?

Αυτή ήταν η ερώτηση που κέντρισε το ενδιαφέρον του Μάρτιν Μπάρους, σκηνοθέτη της παράστασης «Κολωνία». «Για κάποιο μυστηριώδη λόγο, επέλεξαν να μείνουν», λέει. Το κοινό θα πρέπει να περιμένει για να το μάθει.

Το έργο σκηνοθετείται από τη θεατρική εταιρεία Stereo Akt σε ένα παλιό καπνεργοστάσιο στη Βουδαπέστη που στέγαζε πρόσφυγες από τον εμφύλιο πόλεμο στην Ελλάδα μεταξύ 1949 και 1966. Η κομμουνιστική κυβέρνηση της Ουγγαρίας τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες.

Η Κολωνία υφαίνει την ιστορία των Ελλήνων προσφύγων με την ιστορία του Αμπουζάρ και του Αρμίν και αφήνει το κοινό να αποφασίσει αν υπάρχουν ομοιότητες.

“Η ουγγρική κοινωνία σκέφτεται τη νοσταλγία και τον ρομαντισμό με τον τρόπο που υποδεχτήκαμε τους Έλληνες πρόσφυγες”, λέει ο Martin. “Αλλά πρόσφατα, κλείσαμε τους πρόσφυγες στην περιοχή διέλευσης”.

Στην πρώτη σκηνή του έργου, λαθρομετανάστες προσπαθούν να πουλήσουν τις πολλές θαλάσσιες και χερσαίες διαδρομές του Αμπού Νταρ για να γλιτώσουν από θρησκευτικές διώξεις στο Ιράν. «Διάβασα πολλά στις εφημερίδες για το πώς οι άνθρωποι πνίγηκαν στη θάλασσα, οπότε αφού είχα επιστρέψει ήδη στο Ιράν, αποφάσισα να πάω στη στεριά», λέει ο Αμπουζάρ στο κοινό.

Ο λαθρέμπορος του λέει ότι ο δρόμος για την Αυστρία θα διαρκέσει τέσσερις ημέρες. Στην πραγματικότητα, το ταξίδι από την Τουρκία κράτησε εβδομάδες και ο Αμπουζάρ και ο Αρμέν πέρασαν δύο χρόνια στη Σερβία περιμένοντας να εισέλθουν νόμιμα στην Ουγγαρία.

Στη σκηνή, η σκηνή μετακομίζει στα ουγγρικά σύνορα, όπου χορευτές με εθνικές φορεσιές σφραγίζουν και τραγουδούν επικίνδυνα. Μια ομάδα αξιωματούχων που τραγουδούν θέτουν ανόητες ερωτήσεις στον Αμπού Νταρ και εκρήγνυνται όταν τις παρεξηγεί. Στη συνέχεια βλέπουμε τον πατέρα και τον γιο στο δοχείο 6 x 2 μέτρων στην περιοχή διέλευσης.

Λίγο μετά την είσοδό του στην Ουγγαρία τον Δεκέμβριο του 2018, η αίτηση ασύλου του Αμπουζάρ απορρίφθηκε και ο ίδιος και ο Αρμέν μεταφέρθηκαν σε μια ζώνη υψηλής ασφάλειας στην περιοχή διέλευσης, όπου τους είχαν επανειλημμένα πει ότι έπρεπε να επιστρέψουν στη Σερβία ή το Ιράν. Το αγόρι προσκολλήθηκε στο αγαπημένο του παιχνίδι SpongeBob, το οποίο βλέπουμε στο έργο.

Ο Αμπού Νταρ λέει στο κοινό: “Η ουγγρική κυβέρνηση αποκάλεσε την περιοχή διέλευσης στρατόπεδο, αλλά ήταν πραγματικά φυλακή. Τείχη, φράχτες, συρματοπλέγματα, αστυνομικοί παντού. Χωρίς γρασίδι, χωρίς δέντρα. Μόνο με πέτρα, σκυρόδεμα και μέταλλο.”

Συνολικά, πέρασαν 553 ημέρες εκεί.

Σε όλο το έργο, βλέπουμε τον Abu Dhar να προσθέτει περισσότερες πινελιές στο σχέδιο του ψαριού. Η ταινία τριών λεπτών στο κινητό του τηλέφωνο αφηγείται την ιστορία ενός ψαριού ενυδρείου που φτάνει τελικά στον ωκεανό. Πράγματι, η ταινία συνέχισε να προβάλλεται σε φεστιβάλ κινηματογράφου στη Βουδαπέστη και τη Μπρατισλάβα.

“[The film] Βασικά φτιαγμένο για να κρατήσει τα όνειρα του γιου μου ζωντανά »

Μια ταινία που έγινε από έναν πατέρα και τον γιο του, οι οποίοι κρατούνται στα σύνορα Ουγγαρίας-Σερβίας, προβλήθηκε για πρώτη φορά σε φεστιβάλ ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ευρώπη

[tap to expand] https://t.co/leVqgZa0Fk pic.twitter.com/HBTIQR75CK

– BBC News (κόσμος) (BBCWorld) 21 Νοεμβρίου 2019

Το ψάρι συμβολίζει επίσης τη βαθιά χριστιανική πίστη του Abu Dhar. Λέει στο κοινό: “Η Αγία Γραφή λέει ότι πρέπει να συγχωρήσεις. Τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε, λέει:” Πατέρα, συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν “. Τώρα, όταν σκέφτομαι τον τρόπο μου, αυτή η πρόταση μου έρχεται στο μυαλό ».

Ο Abu Dharr περιγράφει πώς τα δεινά του τον έκαναν πιο ανεκτικό. «Όσο μεγαλύτερη είναι η πίεση, τόσο πιο κοντά είμαστε στους άλλους [in the zone]Το Άρχισα να αισθάνομαι ευγνώμων που ζω με Αφγανούς, Κούρδους και Ιρακινούς, εναντίον των οποίων είχα προκαταλήψεις προηγουμένως. Στα μάτια του Θεού, είμαστε όλοι ίσοι ».

Το έργο τελειώνει με την είδηση ​​του Αμπουζάρ και του Αρμίν να αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες και να συμμετέχουν σε έναν κύκλο πρώην Ελλήνων προσφύγων, χορεύοντας μαζί χαρούμενοι.

«Επιτέλους, μπορούμε να αναπνεύσουμε».

Με την υποστήριξη της Βαπτιστικής Εκκλησίας, ο Abuzar και ο Armin ζουν τώρα σε ένα διαμέρισμα στη δυτική πόλη Gyr, κοντά στο κέντρο προσφύγων όπου πήγαν μετά την έξοδο από την περιοχή διέλευσης. Ο Άρμιν, τώρα 12 ετών, πηγαίνει σχολείο.

Ο Αμπού Νταρ μιλά για το αίσθημα της ανάστασης. “Standard δωμάτιο με κανονικό ύψος και παράθυρα. Όταν απελευθερωθήκαμε, άπλωσα τα χέρια μου για να νιώσω τον χώρο. Τέλος, μπορούμε να αναπνεύσουμε ».

Το ερώτημα παραμένει γιατί επέλεξαν να μείνουν μετά τη φρικτή εμπειρία τους στην Ουγγαρία.

Ένας λόγος, λέει ο Αμπουζάρ, ήταν η βοήθεια που έλαβαν όταν ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο, από τους Ούγγρους Χριστιανούς, μια τοπική ΜΚΟ, την Ουγγρική Επιτροπή Ελσίνκι και προσωπικό από το γραφείο της Hπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ στο Σέγκεντ που τους επισκέφθηκε.

«Μας έδειξαν ότι η Ουγγαρία έχει άλλο πρόσωπο».

Και παρόλο που η περιοχή διέλευσης έκλεψε ενάμιση χρόνο από τη ζωή του μικρού γιου του, ο Abu Dhar τείνει να βλέπει τον χρόνο του εκεί ως λυτρωτικό.

Οι απόψεις που εκφράζονται σε εξωτερικό περιεχόμενο δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα αυτές της UNHCR.

Δημοσίευση στο Facebook
Μοιραστείτε στο Twitter