Όχι μόνο οι ποδοσφαιριστές αναγνωρίζουν τις διαφορές, αλλά τις γιορτάζουν. Στην Αυστραλία κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, το ποδόσφαιρο αντιπροσωπεύει την ποικιλομορφία, την πολιτιστική εξάπλωση και την εκπαίδευση.
Ως αποτέλεσμα, κατείχε πάντα μια μοναδική θέση στην αυστραλιανή κοινωνία. Το πολυπολιτισμικό πρόσωπο του παγκόσμιου παιχνιδιού το είχε ξεχωρίσει από καιρό από άλλα εικονίδια, επειδή το ποδόσφαιρο ταιριάζει με τις αλλαγές στην αυστραλιανή κοινωνία που προκλήθηκαν από τη μαζική μετανάστευση μη Βρετανών Ευρωπαίων μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το ποδόσφαιρο έδωσε παρηγοριά και έκφραση σε αυτές τις κοινότητες. Το ποδόσφαιρο ήταν και παραμένει το άθλημα στο οποίο η Αυστραλία θα μπορούσε να καλωσορίσει τους ανθρώπους του κόσμου και το οποίο έχει απορροφήσει όλο το μείγμα των μεταναστών περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Υποδέχθηκε πολλούς και βοήθησε να ζυμώσει τις πολυπλοκότητες της ιστορίας και της πολιτικής.
Πάντα έπρεπε να είναι ευέλικτος, ευέλικτος και ανθεκτικός για να επιβιώσει από τους γρύλους και τα βέλη που του ρίχτηκαν κατά καιρούς. Αλλά αυτό έχει κάνει το άθλημα, τουλάχιστον σε σχετικούς όρους, λιγότερο συμβατό και πιο ικανό να απορροφήσει τη διαφορά, κάτι που μπορεί να εντοπιστεί στο DNA του ποδοσφαίρου.
Ο Angie Bosticoglou, πρώην πρόεδρος του ποδοσφαιρικού συλλόγου, το περιγράφει στο βιβλίο του «Changing the Game» όπου, ως Έλληνας μετανάστης που αγαπάει το ποδόσφαιρο, καθοδηγείται από το παράδειγμα του πατέρα του να περπατά στο μονοπάτι του ταξιδιού του στο νέο πολιτιστικό περιβάλλον του.
Το ποδόσφαιρο επέτρεψε στον Ange, μέσω και με τον πατέρα του και τη δημοφιλή οικογένεια South Melbourne Hellas, να μην συμμορφωθεί με τις υψηλές προσδοκίες για μονόπλευρη αφομοίωση. Πολλές άλλες κοινωνίες έχουν κάνει το ίδιο. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, το ποδόσφαιρο εξερράγη με ένα διακριτικά πολυπολιτισμικό πρόσωπο.
Ο χρόνος μου στο ποδόσφαιρο ήταν ακριβώς αυτή η ιστορία, μεγάλωσα στο North Shore Farm στο Σίδνεϊ τη δεκαετία του 1970 και του 1980. Με εξαίρεση τον Μπιλ Κρονόπουλο και τον Γκρεγκ Χατζίδη (η μητέρα του οποίου ήταν Άγγλος), ήμασταν όλοι παιδιά από την εποχή των αποικιών.
Από αυτό το περιβάλλον, η Emre Panda ήταν ο πατέρας του συμπαίκτη μας Roland, ενός Ούγγρου που είχε καταφύγει στην Αυστραλία από τον Ψυχρό Πόλεμο στην Ευρώπη. Τίποτα από την ιστορία του ποδοσφαίρου μου δεν μπορεί να θυμηθεί χωρίς να συμπεριλάβει την Emery. Ήταν ένας μορφωμένος άντρας, μίλησε τέσσερις γλώσσες και ντυμένος πολύ κομψά, αλλά οι πλευρικές συμπεριφορές του ήταν εντελώς ασυνεπείς με τον «κανονικό» τρόπο να κάνουμε πράγματα.
Οι τοπικές αρχές τον εμπόδισαν συχνά να βρίσκεται στον πάγκο. Εκρήγνυται, πήδηξε με χαρά, υψώνοντας τη φωνή του και επευφημίες, όλες σε διαδοχικές προτάσεις, κουνώντας τα χέρια, και έβαζε μανδύα. Τότε πιστεύαμε ότι όλα ήταν παράξενα και αποπροσανατολισμένα. Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν η πρώτη προσωπική μου σύνδεση με ένα πραγματικό και βαθύ πάθος για το ποδόσφαιρο. Ενώ παρακολουθούσε το ποδόσφαιρο, η Emery ήταν μια καλλιτεχνική έκφραση. Όταν ήταν 8 ετών, μας είπε για τον Πούσκας, την ήττα της Αγγλίας το 1953, στο Wembley, από τους Magical Magyars. Ήταν αυτός που μας πήγε στο Σπορ Στάδιο του Σίδνεϊ το 1981 για να παρακολουθήσει την ομάδα Young Sociros να νικήσει την Αργεντινή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της FIFA. Ήμουν εκεί, ένα λευκό παιδί από τη βόρεια ακτή του Σίδνεϊ, παρακολουθώντας και πανηγύριζα το κύμα των δημογραφικών αλλαγών στην Αυστραλία καθώς σάρωσε μπροστά μου.
Είμαι για πάντα ευγνώμων στο αυστραλιανό ποδόσφαιρο, που με τράβηξε από τη φούσκα της νεολαίας μου. Ήταν η πιο εκπληκτική προσωπική εμπειρία. Και νομίζω ότι ήταν η πιο εκπληκτική εμπειρία για τη χώρα μας.
Μπορούμε να βυθιστούμε και να γιορτάσουμε τα πρωταθλήματα Α και W-League (και Socceroos και Matildas) γνωρίζοντας πλήρως ότι κανένα άλλο άθλημα δεν αντιπροσωπεύει το εύρος των πολλών αυστραλιανών προσώπων όπως το ποδόσφαιρο.
Κοιτάξτε τους αριθμούς – 107 διαφορετικές χώρες εκπροσωπήθηκαν και στα δύο τουρνουά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Όλες οι ηπείροι του κόσμου. Η εμφάνιση παικτών αφρικανικής καταγωγής. Το επόμενο κύμα από τη Νότια, Κεντρική και Δυτική Ασία. Ο τρόπος για τους πρόσφυγες. Οι ιστορίες είναι ξεκάθαρες και πολλές.
Φυσικά, πρέπει να γίνουν περισσότερα. Η πολυμορφία δεν περιορίζεται στην πολυπολιτισμικότητα. Το ποδόσφαιρο πρέπει να συνεχίσει να πρωτοστατεί σε αυστραλιανά θέματα αυτόχθονων, την ισότητα και την ευκαιρία των φύλων, την ποικιλομορφία της ταυτότητας, το εύρος των ικανοτήτων και την αναπηρία.
Αλλά στον κόσμο του ποδοσφαίρου, η Αυστραλία έχει μια χρυσή ευκαιρία. Εμείς, ως τερματοφύλακες του ποδοσφαίρου, πρέπει να αποδεχτούμε αυτήν τη συνεχή πρόκληση. Μαζί, σε αρμονία, είμαστε μια ισχυρή δύναμη για μια θετική Αυστραλία.
“Βραβευμένος μελετητής ζόμπι. Μουσικός επαγγελματίας. Εμπειρογνώμονας τροφίμων. Προβληματικός.”