Ας ξεκινήσουμε από το τέλος: Άγιος Βικέντιος Τραβώντας τα φώτα της δημοσιότητας στη σκηνή του Ελληνικού Θεάτρου, τραγούδησε το «Someone Like Me», ένα από τα πιο προσωπικά τραγούδια του καταλόγου της.
“Σε κάνει αυτό άγγελο/ή κάποιο φρικιό” Γεννιέται η μουσικός Annie Clark Τραγούδησε σε όλο το σπίτι την Παρασκευή. “Αρκετά / Να εμπιστευτώ κάποιον σαν εμένα;”
Ω, σε πιστεύουν, Άννυ. Γιατί δεν το έκαναν; Επτά άλμπουμ και 17 χρόνια Άγιος Βικέντιος Ζωντανά, είναι ένας από τους πιο συναρπαστικούς καλλιτέχνες στη σύγχρονη μουσική, δημιουργώντας έντεχνο ροκ με καρδιά, industrial rock με ζεστασιά, lounge μουσική με ψυχή και πολλά άλλα.
1 του 16
Η βραδιά άνοιξε με το “Reckless”, η Clarke κραυγάζει με μια αργή μελωδία πιάνου πριν μπει το υπόλοιπο συγκρότημα, ένα μακρύ industrial grind κάτω από τα τσιριχτά φωνητικά της. Το “Fear the Future” οδηγείται από τις drifting κιθάρες των Clark και Jason Faulkner και τους αμείλικτους ρυθμούς του drummer Mark Giuliana.
Όπως σε κάθε παράσταση του Αγίου Βικεντίου, δίνεται μεγάλη προσοχή στη σκηνή. Ο Clarke ανέβηκε στη σκηνή για να τραγουδήσει μέσα από μία από τις τρεις καμάρες, οι οποίες κύλησαν σε διαφορετικές θέσεις σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, φώτιζαν σε διαφορετικά χρώματα και χρησίμευαν ως μίνιμαλ κομμάτια του διαρκώς μεταβαλλόμενου σκηνικού.
Καθώς τα squelchy synths του “Los Ageless” γλίστρησαν απρόσκοπτα σε ένα αυλάκι όπως το “Big Time Nothing”, οι μικρές οθόνες βίντεο πίσω από το συγκρότημα έλαμψαν ασπρόμαυρες εικόνες του προσώπου του Clark σε διπλό χρόνο.
Συχνά σε σύγκριση με τον David Bowie, την συχνά αναγνωρισμένη έμπνευσή του, τα τραγούδια στα άλμπουμ του γλιστρούν σαν χαμαιλέοντας μέσα από μια ποικιλία ενδιαφερόντων και εμπνεύσεων. Ο φίλος και συνεργάτης του David Byrne και το πρώην συγκρότημα του Talking Heads, αστέρια της δεκαετίας του '70 όπως ο Steely Dan και ο Stevie Wonder, ήρωες της δεκαετίας του '90, συμπεριλαμβανομένων των Nine Inch Nails, βρίσκονται όλοι στις τράπεζες της μουσικής του μνήμης.
Τα funky synth grooves του “Pay Your Way in Pain”, ένα αποκορύφωμα του πρώτου μισού του σετ, έφεραν το πνεύμα του Bowie και του Prince στη νύχτα. Το “Digital Witness”, με τα κόρνα της electronica-meets-marching-band, είναι μια προφανής σύνδεση. “Love This Giant”, με τον Byron, από το άλμπουμ του ντουέτο του St. Vincent το 2013.
«Ήξερα ότι όταν μεγάλωνα στο Τέξας, δεν ήξερα ότι ανήκα», είπε ο Κλαρκ στο κοινό στα μέσα της εκπομπής. «Έτσι βρήκα έναν τρόπο να προσκαλέσω 5.000 ανθρώπους σε ένα πάρτι. Είναι για όλους όσους δεν ένιωσαν ποτέ ότι ανήκουν, αλλά παρόλα αυτά βρήκαν τον τρόπο να το κάνουν πάρτι.
Ακολουθεί το «Sweetest Fruit», ένα από τα επτά τραγούδια που προέρχονται από το νέο άλμπουμ «All Born Screaming», με τους στίχους να ζητούν δύναμη μπροστά στα εμπόδια και να κυνηγούν το πιο γλυκό βραβείο.
Καθώς η παράσταση έφτασε στο απόγειό της, ο Κλαρκ γινόταν όλο και πιο κινούμενος. Τα κρουστά clang-clash του “Broken Man” μετατράπηκαν σε χορευτικές κινήσεις. Ο θόρυβος-πανκ παραφωνία του “Crocodile” την είδε να σκοντάφτει στη σκηνή, να πέφτει στο πάτωμα και τελικά το πλήθος στο λάκκο και πίσω.
Η τελευταία σειρά των τραγουδιών επιβραδύνθηκε και πάλι στο ονειρικό νέο τραγούδι “Hell Is Near”, που τραγουδήθηκε με κλειστά μάτια, το ένα χέρι σηκωμένο ψηλά και τα δάχτυλα σταυρωμένα. Το “Candy Darling” από το άλμπουμ “Daddy's Home” του 2021 έθεσε τον Clark στο επίκεντρο της προσοχής, με τη Rachel Eckroth να τραγουδά την υπέροχη μελωδία του στα πλήκτρα.
«Πρέπει να πω ότι έγραψα το επόμενο τραγούδι προτού ερωτευτώ βαθιά το Λος Άντζελες», είπε ο Κλαρκ, παρουσιάζοντας ένα από τα πιο αγαπημένα του τραγούδια, το «New York». Μη διστάσετε να αντικαταστήσετε τα δικά σας ορόσημα του LA με στίχους για την 8th Avenue και το Astor Place, πρότεινε, προκαλώντας γέλια και επευφημίες από το πλήθος.
Το “All Born Screaming”, το ομότιτλο κομμάτι του άλμπουμ, έκλεισε το κεντρικό σετ, οι στροβιλιζόμενοι ρυθμοί του επεκτάθηκαν από τον Clarke και το συγκρότημα τραγουδώντας αργά τις λέξεις του τίτλου ξανά και ξανά.
Αυτό μπορεί να ήταν έτσι – αν κρίνουμε από τους διαδικτυακούς συγκεντρωτές setlist, η περιοδεία στην πραγματικότητα δεν είχε encore. Αλλά το πλήθος ζητωκραύγασε δυνατά για λίγα λεπτά, τώρα που ήταν η πατρίδα της, έτσι η Κλαρκ επέστρεψε για ένα ακόμη τραγούδι και το “Somebody Like Me”.
“Σε κάνει ιδιοφυΐα ή ανόητο της εβδομάδας / Το να εμπιστεύεσαι αρκετά κάποιον σαν εμένα, μωρό μου;” Τραγουδούσε σαν να τη συνόδευε ο Eckroth στο πιάνο. «Α, θα δούμε (υποθέτω ότι θα δούμε) ποιος νομίζω ότι είναι ο απατεώνας».
Εσύ, εγώ και όλοι μας είμαστε ανόητοι, ιδιοφυείς, παράξενοι, αγγελικοί. Όλοι ουρλιάζουν.
Αρχικά δημοσιεύτηκε από:
“Εμπειρογνώμονας τηλεόρασης. Μελετητής τροφίμων. Αφιερωμένος συγγραφέας. Ανεμιστήρας ταξιδιού. Ερασιτέχνης αναγνώστης. Εξερευνητής. Αθεράπευτος φανατικός μπύρας”