Το σπίτι μας ήταν ο Πύργος της Βαβέλ
Ο πειραματικός κινηματογράφος, ο οποίος συνήθως συνδυάζει πολλές μορφές τέχνης για να βρει νέους και μοναδικούς τρόπους καλλιτεχνικής έκφρασης, συνήθως απευθύνεται περισσότερο σε σκληροπυρηνικούς ερασιτέχνες ή ακόμα και αποκλειστικά σε άτομα που παρακολουθούν γκαλερί, γκαλερί και μουσεία παρά στον κινηματογράφο. Ωστόσο, ο Jean-Baptiste Vaux κατάφερε να δημιουργήσει μια πειραματική ταινία που παρακολουθείται εύκολα ανεξάρτητα από το κοινό.
Η ιστορία είναι αυτοβιογραφική και ξεκινά με την παιδική ηλικία του Fu, ο οποίος γεννήθηκε στη Γαλλία από Κινέζους Καμποτζιανούς γονείς, και την επίδραση που είχε η έλλειψη επικοινωνίας, ειδικά με τη μητέρα του, της οποίας τη μητρική γλώσσα δεν μιλούσε, καθώς μεγάλωνε. Ένα σπίτι όπου ομιλούνται πολλές γλώσσες και διάλεκτοι, τόσο που η οικογένειά του έχει μικτή, για να βρει κάποιου είδους σύνδεση. Αυτό τον οδήγησε τελικά σε ένα ταξίδι στην Καμπότζη για να μάθει τα Χμερ, μια προσπάθεια που, ωστόσο, αποδείχθηκε μάταιη αν σκεφτεί κανείς πόσο δύσκολη ήταν η συγκεκριμένη γλώσσα. Οι μέρες του στην Καμπότζη, η επιστροφή του στη Γαλλία και μια άλλη επιστροφή στην Καμπότζη, αυτή τη φορά μετά από ένα ατυχές γεγονός, ολοκληρώνουν την ιστορία.
Η μορφή τέχνης εδώ είναι πολύ απλή στη βάση της. Στην αρχή εμφανίζεται μια φωτογραφία από το παρελθόν, μετά το αόρατο χέρι αρχίζει να τραβάει λευκές γραμμές στη φωτογραφία που συνήθως τελειώνουν με την εμφάνιση των ανθρώπων, εμφανίζοντας συχνά τον ίδιο τον Ζαν-Μπατίστ, ενώ στο τέλος, κάποιο χρώμα περιλαμβάνεται στο φωτογραφίες. Ο τρόπος που εμφανίζονται τα γραφικά δίνει μια αίσθηση κίνησης που θα μπορούσε να περιγραφεί ως καρτουνίστικη, με τις εικονογραφήσεις του Sao Srimao και τα animation των Sreymao και Denis Do να ταιριάζουν και να επιβάλλουν τη συνολική αισθητική της ταινίας στην τελειότητα. Τέλος, η αφήγηση της Phou, η καμποτζιανή μουσική που άκουγε η μητέρα της και τέλος οι τηλεφωνικές ηχογραφήσεις της ομιλίας της φροντίζουν την ηχητική πτυχή της ταινίας.
Το στυλ των βινιετών δεν είναι εντελώς ασυνήθιστο στον πειραματικό κινηματογράφο, αλλά σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα στοιχεία προσελκύει τόσο το μάτι όσο και το αυτί, ενώ η ειλικρίνεια και η ανοιχτότητα του Phou εξασφαλίζουν τη συμπάθεια του θεατή και είναι ουσιαστικά το πιο ελκυστικό στοιχείο της μικρού μήκους 33 λεπτά. Με αυτόν τον τρόπο, η ταινία εκτυλίσσεται ως μια εξομολόγηση (ένα κέρασμα αν προτιμάτε) για τη ζωή του και ως φόρος τιμής στη μητέρα του, που περιλαμβάνει, ωστόσο, τόσο στοιχεία που θα μπορούσαν να θεωρηθούν διδακτικά όσον αφορά τη γλώσσα των Χμερ, όσο και άφθονο χιούμορ. ιδιαίτερα στις μάταιες προσπάθειές του να μάθει Γλώσσα, στην οποία καθοριστικό ρόλο παίζει και η φωνή του δασκάλου. Τέλος, σχόλια σχετικά με τη σημασία της επικοινωνίας και τον ρόλο που παίζει η γλώσσα σε αυτήν ολοκληρώνουν το πλούσιο πλαίσιο της ταινίας.
Το My Mother’s Tongue είναι μια εξαιρετική ταινία, που αποδεικνύει ότι ο πειραματικός κινηματογράφος μπορεί να είναι τόσο προσιτός όσο κάθε είδος, σε ένα ακόμη πιο εντυπωσιακό κατόρθωμα δεδομένου ότι αυτό είναι το ντεμπούτο του Phou.
“Φανταστική τηλεόραση. Αναγνώστης. Φιλικός επίλυσης προβλημάτων Hipster. Πρόβλημα προβλημάτων. Εξαιρετικά ταπεινός διοργανωτής.”