The Last Tatar Under the Hot Greek Sun Spectacular Sizzles – Times Square Chronicles

Η Μάγκι Γκίλενχολ, η συγγραφέας και σκηνοθέτης που διασκεύασε το μυθιστόρημα της Έλενα Φερέτ, έκανε αποφασιστικά ένα πρωταγωνιστικό ντεμπούτο στην ταινία που είναι τόσο πλούσιο και σοβαρό όσο οτιδήποτε έχω δει φέτος. Η εντολή της στο περιβάλλον και στον συναισθηματικό χώρο έχει μια χαοτική ισχυρή δύναμη, χτυπώντας δυνατά στην ψυχή μας σαν εκείνο το αντικείμενο που πέφτει από τον ουρανό και προκαλεί πληγές στην πλάτη του κεντρικού ήρωα. Καθώς διαβάζουμε τον πυρήνα αυτής της ιστορίας, συνειδητοποιούμε ότι η σύνθετη γυναίκα, η Λήδα, είναι επίσης πλήρως καστ. Ολίβια Κόλμαν (“Στέμμα“;”Πετάω πίσω“;”ΑγαπημένηΤο ψυχολογικό δράμα της Λήδας είναι σφιχτά γεμάτο και επικεντρώνεται σε δύο τομείς του χρονολογίου της, που αισθάνονται χαραγμένοι με ένα είδος θλίψης και θυμού. Jesse Buckley (“Τζούντι“; West End Καμπαρέ) Ο Buckley δίνει μια σύνθετη προσθήκη στη δημιουργία του Coleman δίνοντας το παρόν στη νεότερη εκδοχή του ίδιου προσώπου, κάτι που είναι αναπόφευκτο και λυπηρό να δεις. Αυτό το αξέχαστο παρελθόν είναι εμπνευσμένο και διαφωτιστικό, και αν ο σκηνοθέτης έχει την υπομονή να μην αφήσει αυτούς τους δύο ισχυρούς ηθοποιούς να σκάψουν βαθιά σε αυτήν την ιστορία και να την ξετυλίξουν αργά σε μια τεταμένη στιγμή, το αποτέλεσμα είναι εξίσου υπέροχο. Άβολα και ενοχλητικά.

Σε ένα όμορφο ελληνικό νησί κάπου στη Μεσόγειο, ο Βρετανός παιδαγωγός του Coleman φτάνει το βράδυ για ένα εκτεταμένο εξοχικό για διακοπές μεμονωμένης εργασίας. Ο Εντ Χάρις έπαιξε ωραία με τον διευθυντή του ακινήτου (“Πόλοκ“) Μας μεταφέρει στο διάστημα, τα εφέ του φάρου που εισβάλλουν στη βίλα δίνουν τον τόνο σχεδόν αμέσως. Σε αυτήν την καθηγήτρια συγκριτικής λογοτεχνίας στο Χάρβαρντ, έχει φτάσει τόσο πολύ που δεν θα κάνει ακόμα ενυδατωμένες καλοκαιρινές διακοπές, αλλά η Lyle, παρόλο που παίζει καλά με την όμορφη Χάρις, είναι εκεί για να τη βοηθήσει να πάρει αυτό που χρειάζεται.

Η Lita λατρεύει να χαλαρώνει στην παραλία, να διαβάζει στον ήλιο και να γράφει σημειώσεις από τις στοίβες των βιβλίων που έχει μαζί της. Μέχρι να διαταραχθεί η ηρεμία της παραλίας από τους δυνατούς και κυρίαρχους Αμερικανούς, αιχμαλωτίζουν την ακτή σαν να τους ανήκει κάθε κόκκος άμμου που υπάρχει. Αυτό είναι ενοχλητικό και ενοχλητικό για τη Λήδα και εμάς. Αλλά η ενέργεια σε αυτό το αεράκι της θάλασσας φορτίστηκε επικίνδυνα και αντικαταστάθηκε από τη χαοτική άφιξη τους, ειδικά με την πολύ νεαρή μητέρα Νίνα, την οποία έπαιζε καλύτερα η Ντακότα Τζόνσον (“Κοινωνική Ιστοσελίδα“), η νεαρή άτακτη κόρη της που δεν μπορεί να είναι ήσυχη, και η παρεμβατική και πιεστική κοπέλα που ονομάζεται Callie, την οποία υποδύεται επιθετικά η Takmara Dominic (“Ροκ σταρ“) .Ο Chaley δεν δεσμεύεται από προσωπικά όρια, δεν πιέζει ούτε εξετάζει κανέναν ή οτιδήποτε δεν είναι εντός εμβέλειας, και η Λήδα δεν έχει καμία πρόθεση να εκδιωχθεί από αυτά τα άτομα. Νιώθουμε την ένταση, αλλά δεν είμαστε σίγουροι πάλι πού Το αρνητικό προέρχεται από και αν είναι σωστό ή λάθος. Ευτυχώς για τη Lita, τουλάχιστον για μια-δυο στιγμές, σκοντάφτει να γίνει ο προφανής ήρωας και πονηρός κακός.

Η ατομική ενέργεια της Λήδας είναι συναρπαστική και απόλυτα σχεσιακή. Η ταλαιπωρία και η προτιμώμενη μοναξιά της απηχούν πολύ ειλικρινή αλλά πολύπλοκη. Έχει προφανώς κάποιο είδος πόνου που εκδηλώνεται βαθιά σε κάθε της κύτταρο, όχι πολύ μακριά από την επιφάνεια. Δείχνει απαισιοδοξία και κάποιου είδους ανάγκη, που φουσκώνει σε στιγμές που κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Οι ασταθείς και ψεύτικες ενέργειές της παραβιάζουν τη λογική, ενώ είναι απολύτως κατανοητές, αλλά όχι αξιοσέβαστες. Ο Coleman την κάνει ένα εθιστικό πολύπλοκο πλάσμα που πρέπει να εξερευνήσουμε προσεκτικά και να μας ενδιαφέρει. Με τη βοήθεια μιας αρκετά εντυπωσιακής οπτικής από τις σφιχτές σκηνές του προβληματικού προσώπου της Κόλμαν, θέλουμε απεγνωσμένα να καταλάβουμε ποιες διεργασίες συμβαίνουν μέσα της καθώς και εκείνοι που την πλησιάζουν. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόση ενδοσκόπηση και εξερεύνηση. Το να την αμφισβητείς αδιάφορα δεν είναι κενό. Ούτε η Λάιλ παρέλειψε να ακούσει τα κραυγαλέα μηνύματα ότι έπρεπε να μείνει μόνη με το γεύμα της, μέχρι τότε έπρεπε να είναι σκληρή. Η Λήδα διπλασίασε ξανά και πέταξε άλλη μια που δεν προσγειώθηκε, τόσο άβολα που ουσιαστικά δεν ταίριαζε με την πρώτη. Τα πράγματα την χτυπούν, στην πραγματικότητα, σωματικά και συναισθηματικά, ανάλογα με τη βαρυτική της έλξη, μαχαιρώνοντάς τη, χλωμό ή ζαλίζοντας τη. Κρέμεται από εμάς και τους άλλους, κυρίως για το πώς μπορεί να αντιδράσουν στην ύποπτη ή αρνητική συμπεριφορά που απαριθμεί. Η λεπτή πράξη εξισορρόπησης είναι ηλεκτρική και τεταμένη, αλλά θαυμάσια οργανωμένη, με δυνατές σκηνές από το καστ και την κινηματογραφίστρια / φωτογράφο / σκηνοθέτη Helen Louvert (“Σπάνια μερικές φορές ποτέ“).

Αντηχώντας το παρελθόν στη Λήδα, η νεαρή Αμερικανίδα μητέρα και εκείνη ξεκινούν ένα είδος χορού, που μερικές φορές φαίνεται τόσο κοντά που δεν γίνεται τεταμένο. Μέσα από ένα μερικό τραύμα και το τρέχον πρόβλημα, η σύνδεσή τους μεταξύ τους αναπτύσσεται, αλλά όχι από το πλαίσιο της ειλικρίνειας ή της συμπόνιας. Υπάρχει κάτι κρυμμένο μέσα στη Λίτα που πρέπει με κάποιο τρόπο να ανακουφίσει τον πόνο. Αυτή είναι μια συναισθηματική ιστορική ουλή που έχει σαπίσει στο νερό. Είμαστε συνένοχοι και δεν είμαστε σίγουροι πόσο καλό θα είναι, Λήδα Κατά κάποιον τρόπο, η αλληλουχία των σεξουαλικών και ερωτικών αντιθέσεων προκύπτει απροσδόκητα εύκολα. Φλερτάρει με μια όμορφη νεαρή βοηθό στην παραλία που την κοσμεί ο γοητευτικός Paul Mescal (“Απλοί άνθρωποι“) Και βρίσκει τον εαυτό της να περιστρέφεται γύρω από τη χαρούμενη παρουσία του Χάρις. Παρόλο που δρα με ένα ερέθισμα, δεν ξέρουμε τι θέλει πραγματικά. Τα στρώματα είναι πολύπλοκα, δυσνόητα, αλλά σταθερά αληθινά και ζωντανά.

Ήταν μια σκληρή άγρια ​​παράσταση, γυρίστηκε στον ήλιο σε ανεξήγητη τραγωδία και σοκ, και κάηκε από την υπερβολική έκθεση στον σκληρό αλμυρό αέρα του νησιού. Η υποκριτική ιδιοφυΐα του Μπάκλεϋ ανεβάζει τις εσωτερικές ερωτήσεις σε συναισθηματικά ύψη ενώ προσαρμόζεται αποτελεσματικά στη συμπεριφορά. Στον ρόλο της νεαρής μητέρας, ο Buckley αποκαλύπτει μια δομή αντίθετη με όσα λέγονται και παρουσιάζονται σε αυτό το ελληνικό νησί. Η καταιγίδα σε μια κατασκευή που περιλαμβάνει τον καθηγητή Χάρντι θα καλυφθεί από τον υπέροχο Peter Surskard (“Kinsey“) Και ο πατέρας των δύο μικρών του κοριτσιών, που απεικονίζεται υπέροχα από τον Τζέικ Φάρτινγκ (“Boldark“) .Το ζευγάρι των δύο λέτα και το σύνθετο κοινό παρελθόν τους είναι λαμπρό, και η εξισορροπητική πράξη είναι εξαιρετική, μας πειράζει επιδέξια στις συνδυασμένες συναισθηματικές τους αναμνήσεις, μας αιχμαλωτίζει εντελώς με βαθιά περιέργεια και έντονο φόβο.

Όπως φαίνεται αρχικά η κλίση, γνωρίζουμε ότι έρχεται ένα απότομο μαχαίρι. Σκοντάφτοντας στην άκρη κάποιου μεγάλου, σταματάμε και ισορροπούμε την άκρη σκεπτόμενοι πώς θα μπορούσε να καεί αυτή η τρέμουλη και φλογερή ενέργεια μέχρι να καταλάβουμε την αιτία της κατάρρευσης. Και το πιο σημαντικό, ποιος καίει τις φλόγες. Είναι μια σοβαρή περιπέτεια, το αποτέλεσμα της οποίας είναι πολύ λεπτό, αλλά ικανοποιεί πλήρως την ανάγκη μας για πλήρη κατανόηση, δίνει πλήρη ικανοποίηση, ώστε το δέρμα μας σχεδόν να στεγνώνει από το αλάτι και να καεί ελαφρά από τον σκληρό ελληνικό ήλιο. Δεν μπορούσα να ταρακουνήσω τις ιδιότητες που επιδεικνύουν ο Coleman και ο Buckley. Κρεμάστηκε στον αέρα μετά την τελευταία σκηνή και τις σκοτεινές αποφάσεις που ελήφθησαν, αλλά με τον θυμό και την ενοχή των δύο Ledo, η τεχνογνωσία που παρέχεται σε αυτή την ταινία από όλους τους εμπλεκόμενους δεν πρέπει να χαθεί ποτέ».Χαμένη κόρη«Μια ταινία που προκαλεί σύγχυση, θα απολαύσετε να την παρακολουθήσετε. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και αναστάτωση.

Από το Rose σε πολλά άλλα Κάντε κλικ ΕΔΩ