Whispering Tears (2022) της Mariganka Goswami

“ξέρει”

Οι ταινίες για τους απατούς συζύγους δεν είναι ακριβώς κοινές στον κινηματογράφο. Ωστόσο, η Mrijanka Goswani κάνει μια κάπως μοναδική προσπάθεια στο concept, εστιάζοντας σχεδόν αποκλειστικά στα αποτελέσματα και όχι σε οτιδήποτε άλλο.

Δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και σύγχυσης από την αρχή, ο Goswami ξεκινά την ταινία του με τη Meera να συνομιλεί με έναν άντρα στο δρόμο, ο οποίος σύντομα αποδεικνύεται ότι είναι ο εραστής της από τον οποίο σκοπεύει να ξεφύγει, αφήνοντας πίσω τον σύζυγο του επιθεωρητή της αστυνομίας. Ωστόσο, ένα τηλεφώνημα από το νοσοκομείο διακόπτει τα σχέδιά τους, καθώς η Μάιρα πηγαίνει αμέσως εκεί για να ελέγξει τι συνέβη με τον άντρα της. Τα νέα είναι συγκλονιστικά, ενώ ο υποελεγκτής που τη συνοδεύει αργότερα, μοιράζεται μαζί της μια υπόθεση που αφορά τον σύζυγό της, για έναν ηλικιωμένο που μπήκε στο αστυνομικό τμήμα για να καταγγείλει ένα έγκλημα που διέπραξε πριν από 25 χρόνια.

Η Mrijanka Goswami σκηνοθετεί μια ταινία που ουσιαστικά ευδοκιμεί σε τέσσερις πτυχές. Το πρώτο είναι η γενική ατμόσφαιρα που αναφέρθηκε προηγουμένως, με ερωτήσεις σχετικά με το τι ακριβώς συνέβη και τελικά τους λόγους πίσω από αυτό, κρατώντας την προσοχή σε όλα τα 28 λεπτά και το σύντομο. Σχετικά, η κατασκευή αυτού που συμβαίνει και το κάπως ανοιχτό τέλος, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ιδέες της Meera και το τι θα επιλέξει να κάνει στη συνέχεια, είναι επίσης ωραίο.

Αυτή η συνολική αίσθηση ενισχύεται επίσης από την κινηματογραφία των Devdeep Ganguly και Goswami, η οποία προσφέρει υπέροχα γραφικά της νύχτας που θυμίζουν πολύ τον David Lynch, με την όπισθεν λήψη με τα οχήματα στο δρόμο και το κάδρο με τη Meera να κάνει ζουμ στα μπαρ του νοσοκομείου πραγματικά αξέχαστη.. Η επιλογή να εμφανίζεται σχεδόν πάντα μόνο ένα άτομο, ακόμα κι αν υπάρχει διάλογος, λειτουργεί επίσης καλά, προσθέτοντας στη συνολική αισθητική του νουάρ εδώ. Το τέταρτο χαρακτηριστικό έρχεται μέσα από την ερμηνεία της Aritraa Sengupta στον ρόλο, η οποία δίνει μια σαγηνευτική ερμηνεία, ειδικά στην προαναφερθείσα σκηνή, ενώ τα κάπως εκφραστικά της μάτια μιλούν πολύ κάθε φορά που εμφανίζεται στην οθόνη.

Το μοντάζ του Ayan Ray και του Akash Chakraborty φέρνει επίσης καλά την ατμόσφαιρα, με κατάλληλα αργό ρυθμό, αν και ένιωσα ότι μερικές πιο γρήγορες περικοπές θα βοηθούσαν την ταινία, τουλάχιστον όσον αφορά την ψυχαγωγία.

Τελικά, το μόνο σημαντικό ελάττωμα στο «Whispering Tears» είναι ότι ο σκηνοθέτης μάλλον δεν είχε αρκετά χρήματα για να το μετατρέψει σε μεγάλου μήκους, αφού το υλικό και η ποιότητα των γυρισμάτων είναι σίγουρα εκεί. Ας ελπίσουμε ότι είναι κάτι που θα δούμε στο μέλλον.