William Dart Review: Bach Musica NZ στο Δημαρχείο του Auckland

Τι: Bach Musica Νέα Ζηλανδία

που: Δημαρχείο του Ώκλαντ

πότε: Κυριακή

ο κριτικός: Ουίλιαμ Νταρτ

Πριν ακουστεί οποιαδήποτε μελωδία, ο πρόεδρος της Bach Musica NZ Peter Rowe επεσήμανε ότι η αποψινή συναυλία είχε υποφέρει περισσότερο από πολλούς.
Μέσα από την πανδημία και άλλους κινδύνους. Ωστόσο, στην παράσταση, υπό την ακούραστη ηγεσία της Ρίτας Μπάτσιαν, αυτό που ακολούθησε ήταν μια απολαυστική βραδιά.

Ο κιθαρίστας Parkin Sertkaya έδωσε δύο συναυλίες ημιχρόνου.

Αν ακούγεται κάπως μη ενισχυμένο, μπορεί να μας κάνει να εστιάσουμε περισσότερο στις κυματιστές υφές του κοντσέρτου D major του Vivaldi και μετά να υποκύψουμε στη λιώσιμη διαφάνεια του κλασικού Largo.

Ροντρίγκο Κοντσέρτο Aranjuez Προσέφερε περισσότερα περιθώρια απόλαυσης, ακόμα κι αν η Sirtkaya δεν έφτασε σε έναν τριπλό προμαχώνα μετά την όμορφα σκαλισμένη καντένζα. Όλο αυτό το διάστημα, η συνηθισμένη ενέργεια του Paczian κρατούσε τα χρώματα της ορχήστρας να ξεσπούν.

Το επίκεντρο της βραδιάς ήταν μια πρεμιέρα ταινίας Kai Puthiu Kai Maomai του Νεοζηλανδού συνθέτη Oliver Bramah. Αυτός ήταν ένας φιλόδοξος χώρος για την αρχαία Ελληνίδα ποιήτρια Σαπφώ, αναγνωρίζοντας την LGBTQ+ πολιτική στις σημειώσεις του προγράμματός της και οι ρέουσες υφές του αποκαλύπτουν το ενδιαφέρον του Bramah για την ινδουστανική κλασική μουσική.

Ακούγοντας τις ατμοσφαιρικές του φωνές -ο Bramah, μέλος αυτής της χορωδίας, σίγουρα ξέρει να γράφει για φωνές- δεν μπορεί παρά να νιώσει μια πνευματική ανάταση. Οι ανθισμένες ανταλλαγές μεταξύ του βιολονίστα Yangye Yu και της φλαουτίστας Catherine Bowe έφεραν ένα άγγιγμα δράματος και η χορωδιακή επανάληψη, με πλήρη ορχήστρα, ήταν εξαιρετικά ικανοποιητική.

Poulenc Γκλόρια είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα συνθέτη που βρίσκει χαρά στην πίστη του, με χορευτικούς ρυθμούς, έντονες αντιθέσεις και λυρικές μελωδίες που μαραζώνουν σε αρμονία.

Ακόμη και με τις ελαφρώς μειωμένες δυνάμεις της ορχήστρας, αυτό ήταν ένα απολαυστικό φινάλε. Η χορωδία και η ορχήστρα περιπλανήθηκαν άφοβα σε διαρκώς μεταβαλλόμενες χρονικές υπογραφές που μπορεί να ενέπνευσαν κάποιες ιδιαίτερα ζωηρές σωματικές κινήσεις από τον Paczian.

Η πανέμορφη Joanna Foote πήρε μόνη της τους The Sopranos στο καθήκον με μόλις δύο ημέρες ειδοποίηση. Λαμπερά και αβίαστα σκηνοθετημένη χωρίς καμία θυσία γλυκού τόνου, ήταν μια παράσταση που θα έδινε τόση χαρά στον συνθέτη της όσο και στο κοινό της βραδιάς.